ஆனால், 2010-ஆம் ஆண்டு நான் பிரபல 4 நட்சத்திர தங்கும் விடுதியில் கணக்காய்வாளராக வேலையில் அமர்ந்த போது, என் முன்னே இருக்கும் தொலைக்காட்சியில் ஆங்கில படங்கள் , மட்டுமே ஒளிபரப்பாக விதி அமைக்கப்பட்டிருந்தது.
எனக்கு ஆங்கிலப் படங்களே அவ்வளவாக பிடிக்காது என்று வைத்துக்கொள்ளுங்களேன். நவீன இலக்கிய பாணிக்கு வந்தப்பிறகு சில உலக சினிமாக்களை பார்த்திருக்கிறேன். உண்மையில் உலகச் சினிமாவின் தரத்தை மற்ற வெகுஜன சினிமாவோடு ஒப்பிடுவது நேர்மையற்றது என்ற கருத்தோடு உடன்படுபவள் நான்.
தனியார் தொலைக்காட்சியின் ஆங்கில பட அலைவரிசைகளை மாற்றி மாற்றி வைத்து பார்த்துக்கொண்டிருப்பார்கள். காலக்கொடுமை என்னவென்றால் ஒளிபரப்பிய படமே மீண்டும் மீண்டும் ஒரு வாரத்திற்கு ஒளிப்பரப்பாவதுதான். ஒரு படத்தை எத்தனை முறைதான் பார்ப்பது?
அந்தக் காலக்கட்டத்தில் ஆங்கில திரைப்பட நடிகர்களின் பெயர்கூட எனக்கு அவ்வளவாக தெரியாது. அந்தக் காலக்கட்டத்தில்தான் நடிகர் வில் ஸ்மித்தின் ‘Pursuit Of Happiness என்ற திரைப்படத்தைப் பார்த்தேன்.
ஒரு படத்தின் நாயகன் தொடக்கத்திலே என்னை ஈர்த்தான் என்றால் அது வில் ஸ்மித்தான். சொல்லிக்கொள்ளும் அளவுக்கு பேரழகன் இல்லை வில் ஸ்மித். ஆனால், நான் ஆங்கிலப் படம் பார்க்கும் மோகத்தை அதிகப்படுத்தியவன் அவனே.
நல்ல சிவப்பான அழகான ஆங்கில நடிகர்களும் குறிப்பாக டோம் குரூஸ், போன்றவர்களின் மீது உலக பெண்கள் ஆர்வம் கொண்டிருக்க அவனின் படத்தை நான் தேடி தேடி பார்த்துக் கொண்டிருந்தேன். அவனின் அழகில் மயங்கி அல்ல. அவனின் நடிப்பில், அவனின் திரைப்பட கதை தேர்வில், அவனின் குரலில், அவனினின் நகைச்சுவை உணர்வில் அனுஅனுவாக என்னை அவன் ரசிக்க வைத்தான்.
சட்டென மாறும் அவனின் உடல்மொழி எல்லா நடிகர்களிடமும் பார்க்க முடியாது. ரோபின்ஸ் வில்லியம்ஸ் போன்ற குறிப்பிட்ட சில நடிகர்களிடமே அந்தக் கலை குடிக்கொண்டிருக்கிறது. pursuit of happiness திரைப்படத்தில் என்னை பாதித்த சில காட்சிகளை இங்கு சொல்ல விரும்புகிறேன். ஒரு தந்தையாக தன் மகனிடம் அவர் கொண்டிருக்கும் தவிப்பும், தங்குவதற்காக ஒரு இடத்தை தேடி செல்வதும், பொருளாதார சூல்நிலையில் சிக்கிக்கொண்டு தவிக்கும் காட்சிகளும் ஒரு சராசரியான தமிழ் சினிமாவில் நான் பார்த்ததில்லை. அது உண்மை. தமிழ் சினிமாவில் சில சமயம் எடுக்கபடும் ஓவர் சீன்களில் என் வீட்டில் உள்ளவர்கள் கண்களில் கண்ணீர் வழிய பார்த்து உருகிய காட்சிகளில் இது எல்லாம் அதிகமாக தெரியவில்லையா என்று அவர்களின் கண்ணீருக்கு அர்த்தமில்லாமல் செய்துவிடுவேன். உண்மையில் இப்படி நடக்குமா? என்றே தொடங்கும் என் வசனங்கள். ஏன் தமிழ் சினிமாவில் எதார்த்த வாழ்வை படமாக்க மறுக்கிறார்கள் என்ற கேள்வியை பல நாள்களாக நான் கேட்டிருக்கிறேன். (இப்போது தமிழ் சினிமாவின் தரம் மாறியிருப்பதையும் ஒப்புக்கொள்கிறேன்)
ஆனால், செல்வம் கொழிக்கும் அமெரிக்காவில், தான் ஒரு முதல்தர மேல்தட்டு நாடு என்று கூறிக்கொள்ளும் அந்த நாட்டின் கீழ்தட்டு மக்களின் தின வாழ்கையை அந்தப் படத்தில் பார்த்தேன். ஒரு வேளை உணவுக்கும் தடுமாறுகிற ஒரு தந்தையின் இயலாமையை வாழ்ந்து காட்டிருப்பார் வில் ஸ்மிட்.
ஒரு காட்சியில், வேலைக்காக ஒருவரை பலமுறை சந்திக்க முயற்சி செய்து கொண்டிருப்பார் வில் ஸ்மித். ஒரு முறை, சம்பந்தப்பட்டவருடன் டெக்சி பயணத்தில் 10 நிமிடம் உரையாடுவதற்கான சந்தர்பம் வாய்த்தபோது, ஒரே வரிசை வர்ணத்தை சேர்க்கும் விளையாட்டை அந்நபர் விளையாடிக் கொண்டிருப்பார். வில் ஸ்மித்திடம் “இந்த விளையாட்டை பல ஆண்டுகளாக விளையாடி வருகிறேன். வெற்றிபெற முடியவில்லை” என்று கூறிக்கொண்டிப்பார். வில் ஸ்மித்திற்கோ தனது நோக்கம் குறித்த கவலையே மோலோங்கியிருக்கும். நான் முயற்சிக்கிறேன் என்று கூறி, அதி விரைவாக வர்ணக் வரிசையை செய்து முடிப்பார். இதை அனைத்தையும் டெக்சி ஓட்டுநர் அவதானித்தபடியே இருப்பார். அந்தக் காட்சி மிக சாதாரணக் காட்சியாகதான் தெரியும். ஆனால் அவை சாதாரணக் காட்சிகள் அல்ல என்பது அந்த திரைக்கதையை முழுதாக உணர்ந்தவனே அறிவான்.
நான் வில் ஸ்மித் எனும் நடிகனின் ரசிகையான கணம் அது. அடுத்ததாக நான் பார்த்த படம்தான் ‘I Am Legend'. இந்தப்படத்தைக்குறித்து பல புகழ்பெற்ற இந்திய எழுத்தாளர்கள் விமர்சம் எழுதியிருக்கின்றனர். அந்த அளவுக்கு ஹோலிவுட் வட்டார சினிமாவிலேயே முக்கியமான திரைப்படம் என்ற பெயர் I Am Legend-னுக்கு உண்டு. அந்தப் படத்தை நான் பார்த்த தருணம் அது அவ்வளவு முக்கியமான படம் என்பது எனக்கு தெரியாது. ஆனால், கண் இமைக்கும் நேரத்திலும் காட்சிகள் போய்விடுமோ என ஒவ்வொரு காட்சியும் மிக முக்கியமானதாக பட்டது.தனிமையின் கொடூரம், நோயின் தீவிரம், மனித உளவியல் என காட்சிக்கு காட்சி வில் ஸ்மித்தின் நடிப்பை மட்டுமே மூலதனமாக வைத்து படமாக்கப்பட்டிப்பதை உணர முடியும். இந்த படத்தின் ஒரு காட்சி மட்டும் இன்றும் என் மனதை விட்டு அகலாத காட்சியாக இருக்கிறது. அந்தப் படத்தைப் பற்றி பேசும்போதெல்லால் இந்தக் காட்சி குறித்து ஒரு வரியாவது கூறிவிடுவேன்.
தனிமையின் தோழனாகவும் தனக்கு ஒரே நண்பனாகவும் இருக்கும் ஷேம் என்ற தனது நாயிக்கும் கிருமி தொற்று ஏற்பட்டுவிடும். அந்த நாய் zombie-யைப்போல் மாறும் அந்தத் தருணத்தில் சிகிச்சை பலனளிக்காது என தெரிந்து தன் கையாலேயே அதைக்கொள்ளும் காட்சி, மனித உளவியளின் உட்சம் என தோன்றியது.சுமார் 22 படங்களில் நடித்திருக்கும் வில் ஸ்மித், எல்லா படங்களும் முக்கியமான படங்கள் என்றும், அனைத்து படங்களும் எனக்கு பிடித்த படங்கள் என்றும் கூற மாட்டேன். ஆனால் Seven Pounds, Independence Day, போன்ற படங்கள் ஏற்படுத்திய அதிர்வலைகள் அடங்குவதற்கு நீண்ட நாள்கள் ஆனது.
-யோகி
கருத்துகள் இல்லை:
கருத்துரையிடுக