கையறு என்றால் என்னவென்று காட்டிவிட்டீர்கள் தோழர் பென்ஸி

வாழ்க்கையில் எந்தப் புள்ளியில் வந்து நிற்கக்கூடாது என்று நான் ஒவ்வொருமுறையும் நினைக்கின்றேனோ , காலம் அந்தப் புள்ளியில் தான் நிறுத்தி எனக்கு வேடிக்கை காட்டுகிறது. ஒவ்வொருவரையும் வாழும் காலத்திலேயே அங்கீகரிக்க வேண்டும் என்பதையும் அவர்களைக் கொண்டாட வேண்டும் என்பதையும் சந்தப்பம் கிடைக்கும் எல்லா இடத்திலேயும் நான் வழியுறுத்திவருகிறேன். ஆனால், அதற்கான சந்தர்ப்பங்கள் வாய்பது என்னவோ மிக மிகக் குறைவுதான்.

நாம் அன்பு செலுத்தும் ஒருவரை, கொண்டாடித் தீர்க்கும் அந்த நல்ல ஆத்மாவை குறித்து மனமுறுகி பேசுவதற்கும் எழுதுவதற்குமான சந்தர்ப்பத்தை அவர் வாழும் காலத்திலேயே ஏற்படுத்திகொள்ளாமல், அவர் இல்லாத உலகில் வெறும் எழுத்துகளால் பேசி தீர்த்துவிடுவது என்பது யாரை திருப்திபடுத்துவதற்கு?

நம் மதிப்புகுரியவர்கள் இந்தப் பூவுலகை விட்டு விடைபெற்ற பிறகு, அவரை நினைவுக்கூற நாம் மேற்கொள்ளும் ஒருசில முயற்சிகள் நம்மை ஆசுவாசப்படுத்துவதற்கு மட்டுமே உதவும். இன்று நான் ஆசுவாசப்படுத்திகொள்ள வேண்டிய சூழ்நிலையில்தான் நிற்கிறேன்.

தோழர் பென்ஸி முகநூல்வழிதான் எனக்கு அறிமுகமானார். மலேசிய திருநங்கை தோழர் நிஷா ஆயூப், அமெரிக்காவில் வீரப் பெண்மணிக்கான விருது பெற்றது தொடர்பான பதிவு வழிதான் எங்களின் அறிமுகம் தொடங்கியது. அவருடைய முகநூல் பதிவுகளை உற்று நோக்கும்பொழுது அது ஓர் அறிவு களஞ்சியத்திற்கான பெட்டகம். அனைத்துமே மிகத் தெளிவாகத் தரவுகளுடன் கூடிய கட்டுரைகளாகவே இருந்தது. ஒரு சின்ன விஷயத்தையும் அதன் ஆணி வேரைப் பிடித்துப் பதிவிடுவார். அது தொடர்பான கேள்விகளுக்கு எந்தச் சிக்கலும் இல்லாமல் இன்னும் சொல்லப்போனால் தம் பதிவை படித்துப் பதிவிடுபவர்களுக்கு ஞாயம் செய்யும் விதத்தில் பதில் அளிப்பார்.

முகநூல் என்பது யாரும் பார்வையாளராக வந்து போகும் ஓர் இடம்தான் என்றாலும், தம் வீட்டுக்கு வந்து போகும் விருந்தாளிக்கு கொடுக்கும் மரியாதையைத் தோழர் பென்ஸி, தம் முகநூல் பக்கத்திற்கு வருபவர்களுக்கும் கொடுக்கத் தவறியதில்லை. வெறும் முகஸ்துதிக்காக அல்ல அந்த உபசரிப்பு, நட்பு என்ற இலக்கணத்திற்கு அர்த்தம் தெரிந்தவர்களால் மட்டுமே அந்த மரியாதையைக் கொடுக்க முடியும்.

முகநூல் வழியே அறிமுகமாகியிருந்தாலும், நீண்ட உரையாடல் எதையும் நிகழ்த்தாத, வெளிநாட்டில் வசிக்கும் யோகி என்ற பெண்ணை அவளின் பதிவுகள் வழியே அவளின் செயற்பாடுகளைத் தீவிரமாக அறிந்துகொண்டவர் தோழர் பென்ஸி. அந்த நட்பின் மேல் கொண்ட அறத்தை அவரேதான் உறுதியும் செய்துகொண்டார்.

பணி நிமித்தமாக மலேசிய தலைநகர் கோலாலம்பூரில் வசிக்கும் அவரின் மகனைக் காண தோழர் பென்ஸி, சில ஆண்டுகளுக்கு முன் மலேசியா வந்திருந்தார். என்னைச் சந்திக்க முடியுமா? என்று குறுஞ்செய்தி அனுப்பியிருந்தார். நான் தோழரை சந்திக்கச் சென்றேன். ஜிகுனா தூவி பெறும் ஆடம்பரமாகவும் பகட்டுடனும் இருக்கும் தலைநகரின் இன்னொரு பக்கம் இருண்மையானது என்று நான் கூறினேன். அவரின் ஜோல்னா பை புறப்படுவதற்குத் தயார் என்று அவரின் தோளில் ஏறி அமர்ந்தது.

சைனா டவுன், பசார் காராட் உள்ளிட்ட இடங்களைத் தோழருக்கு சிறுசிறு விளக்கம் கொடுத்தபடியே சென்றேன். தலைநகரில் இருண்மையின் நிழலில் மறைந்திருக்கும் கடைநிலை மக்களின் வாழ்வை பார்த்தவாரே நகர்ந்து சென்றோம். அன்றையை ஒரு பொழுதின் சந்திப்பை, தோழர் பென்ஸியின் வாழ்விலும் என்னுடைய வாழ்விலும் அழிக்க முடியாத ஒரு பந்த பாசத்தை உருவாக்கியிருந்தது. முகநூலில் பலர் அவரை மாஸ்டர் என்று அழைப்பதை பார்த்திருக்கிறேன். நான் தோழர் என்றுதான் அவரை அழைப்பேன். என்றாலும் அவர் தகப்பனாருக்கு உரிய அந்தஸ்தைதான் பெற்றிருந்தார்.

நான் அவருக்கு அதைக் கூறியதே இல்லை. அன்புக்கொண்ட எல்லாரிடமும் எல்லாவற்றையும் சொல்ல வேண்டும் என்று எந்தத் தேவையும் இல்லை. ஒரு முறை பந்த பாசத்திற்கான உணர்வு ஏற்பட்டாலே போதும், அதற்கு எந்த மாற்றும் இருக்கப் போவதில்லை. தோழரின் முதல் சந்திப்பிலேயே அவரின் நோய் குறித்துக் கூறியிருந்தார். தொடர் சிகிச்சையின் காரணத்தினால் முகத்தில் ஏற்பட்ட தோல் அலர்ஜிக் குறித்தும் தோழர் சொன்னார். யாரிடமும் இதைக் கூறவில்லை தோழர் என்றார். அதன் அர்த்தம் நானும் யாரிடமும் கூறக்கூடாது என்பதை உணர்த்தியது. ஆறுதல் கூறத் தெரியாத நான் வழக்கம் போலவே அவரின் அந்த நோயைக் குறித்து ஒரு வார்த்தைகூடப் பேசவில்லை. அதே வேளையில் வாழ்ந்துகொண்டிருக்கிறத அந்த நேரம்தான் தோழர்களுக்கு முக்கியமான நேரம், அரூபமாகத் தொடர்ந்துகொண்டிருக்கும் அந்தக் கறுப்புப் பூனை குறித்துத் தோழர்களுக்கு என்ன கவலை?

நகர வீதிகளில் சுற்றிய நாங்கள் விடைபெறும்போது தோழர் பென்ஸி வீட்டிற்கு வரும்படி அழைத்தார். நானும் மறுப்பு சொல்லவில்லை. மீன் குழம்பு மற்றும் மீன் வறுவலோடு எனக்கு விருந்தோம்பல் நடந்தது. தோழரின் துணைவியாரும் புன்னகை மாறாமல் உரையாடினார். புதிதாக அறிமுகம் கொண்ட தோழரின் வீட்டில் வைத்து விருந்தோம்பல், உரையாடல் அதுவும் ஒரு இஸ்லாமிய குடும்பமாக இருந்தாலும், அந்த ஒரு வேறுபாட்டை யோகியிடம் அவர்கள் காட்டவே இல்லை. நிறையப் பேசினோம். பின் விடைபெற்றேன்.

அதன் பிறகு நான் தோழரை சந்திக்கவே இல்லை. நீண்ட உரையாடல் எதுவும் செய்யவில்லை. சில ஆண்டுகள் கடந்துவிட்டது. ஆனாலும், இருவருக்கும் இடையில் உள்ள அந்த நட்பு மிக அழகாகவே உயிர்ப்புடன் இருந்தது. தோழர் பல இடங்களில் நல நட்புகளிடத்தில் என் குறித்த மதிப்பினையும் அன்பினையும் பகிர்ந்திருப்பது அவர் இல்லாத இந்த நேரத்தில் அறியவரும்போது, ரொம்பவும் நெகிழ்ச்சியாக உணர்கிறேன். அதே வேளையில் தோழரின் இந்த மறைவு குறித்தான வேதனையை எதிர்கொள்ளத் தெரியாமல் திணருகிறேன்.

தோழர் இருக்கும்போதே ஏன் இந்த யோகி அவரின் மீதுள்ள பந்த பாசத்தைப் பேசவில்லை? இப்போது இதைப் பேசிதான் ஆகப்போவதென்ன? என்னை நானே நொந்துகொள்வதைத் தவிர வேறு தண்டனையைக் கொடுத்துகொள்ள முடியவில்லை…

-யோகி (மலேசியா)

கள்ளுக்கடை போராட்டம், பேசும் அரசியல் என்ன?

மலாயாவுக்கு செளர்ண பூமி என்ற ஒரு அடைமொழி உள்ளது.  இந்தச் செளர்ண பூமியில் சிந்திய செங்குருதி பெருவாரியாக கம்யூனிச சிந்தாந்தத்தைப் பேசுவதால் அவை வலதுசாரிகளால் புறக்கணிக்கப்படுகின்றன. புறக்கணிக்கப்படும் வரலாறுகளை மக்களிடம் பேசுவதும், பதிவு செய்வதும் கம்யூனிச செயற்பாடுகளாக பார்க்கப்படுமானால், நான் ஒரு கம்யூனிசவாதியாக இருப்பதில் மகிழ்ச்சியே கொள்கிறேன். காரணம் உண்மையின் நிறம் என்றுமே சிவப்புதான் என்பதில் எனக்கு மாற்றுக்கருத்தில்லை.  நான் சிவப்புக்கு பக்கத்தில்தான் நின்றுக்கொண்டிருக்கிறேன்.

மலேசியா மண் தொழிலாளர் போராட்டம், அரசியல் போராட்டம், உரிமைப் போராட்டம், வர்கப் போராட்டம்  என  பதிவு செய்யப்பட்ட மற்றும் முறையாக பதிவு செய்யப்படாத பல போராட்டங்களை உள்வாங்கியபடி இன்னும் அதன் நிலைத்தன்மை மாறாமலேயே இருக்கிறது.  இந்தியர்கள் அதிகமாக பங்கெடுத்தப் போராட்டங்கள் என வரிசைப் படுத்தும்போது  தொழிலாளர் வர்க போராட்டமே மிக அதிகமாக முன்னெடுக்கப்பட்டிருக்கிறது. அதைப் பேசக்கூடிய பலப் பதிவுகளை மலேசியர்கள் கிட்டதட்ட எல்லா மொழியிலுமே பதிவு செய்திருக்கிறார்கள். 

ஆனாலும், மலேசிய இந்தியர்களின் நல்வாழ்வுக்கு மிகப் பெரிய எதிரியாக இருந்த கள்ளுக்கடையை ஒழித்துக்கட்டும் போராட்டம் குறித்து மிக அரிதாகவே பேசப்பட்டிருக்கிறது. மலேசிய சீனத் தொழிலாளர்களை   ஓப்பியம் என்ற மது அடிமையாக வைத்திருந்தது போல நம்மவர்களை கள்ளு எனும் மதுபானம் அடிமைப்படுத்தியிருந்தது.

கள்ளுக்கு அடிமையான தொழிலாளர்களின் விவகாரத்தை இரண்டு வகையாக பிரிக்கலாம். முதலாவதாக ஒவ்வொரு தோட்டத்திலும் கள்ளுக்கடை இருந்ததற்கான காரணம் முதலாளிகளின் ஒரு தந்திர யுக்தியாக பார்க்கப்படுகிறது.  1924-ஆம் ஆண்டுகளில் ஓர் ஆண் தொழிலாளிக்கு நாள் ஒன்றுக்கு 35 காசும், பெண் தொழிலாளிக்கும் 27 காசும் சம்பளமாக வழங்கப்பட்டிருக்கிறது. 1939-ஆம் ஆண்டுகளில் ஓர் ஆண் தோட்டத் தொழிலாளிக்கு நாள் ஒன்றுக்கு 50 காசும் பெண் தொழிலாளிக்கு 40 காசும் ஊதியமாக பெற்றுள்ளனர்.

இவ்வளவு குறைந்த சம்பளத்தைப் பெரும் ஒரு சராசரிக் குடும்பம், அதன் ஒரு பகுதியை கள்ளு குடித்தே அழிக்கிறது என்றால் அந்தக் குடும்பத்தை நிர்வகிக்கும் பெண்களின் நிலை என்ன என்பதை கொஞ்சம் சிந்தித்துப் பாருங்கள்?

மலேசிய தமிழர்களின் வர்க போராட்டம் தொடர்பாக வரலாற்று ஆய்வாளர் தோழர் சாமிநாதன் மெய்நிகர் வழியே தொடர் கலந்துரையாடலை மேற்கொண்டு வருகிறார்.  கிள்ளான் கலவரம் தொடர்பாக நடந்த ஒரு கலந்துரையாடலில்  KDIU எனப்படும் கிள்ளான் தொழிற்சங்கத்தில்,  ஆர்.எச்.நாதன் தலைமையில்  போராட்டவாதி வெள்ளையன் மற்றும் 60 மிட்லன்ஸ் தோட்ட பாட்டாளிகள்  ஒன்றிணைந்து  12 கோரிக்கைகள் முன்வைக்கப்பட்டதை கலந்துரையாடலில் கூறியவர் அந்த 12 கோரிக்கைகளையும்  தெளிவு படுத்தினார். அவர் கொடுத்தப் பட்டியலில் 6-வது கோரிக்கையாக இருந்தது  “கள்ளுக் கடைகள் மூடல்”  எனும் கோரிக்கையாகும்.  அக்கோரிக்கையானது 1941-ஆம் ஆண்டு 13 பிப்ரவரி மாதத்தில் வைக்கப்பட்டிருக்கிறது.

அப்படியென்றால் மலேசியாவுக்கு கூலியாக வந்த நம்மவர்களிடம் இந்தக் கள்ளு எனும் மது எப்போதிலிருந்து ஆதிக்கம் செலுத்தத் தொடங்கியிருக்கிறது?  எப்போதிலிருந்து அது தீவிரமடைந்திருக்கிறது என்பதை ஆராய்ந்தால் சில முக்கியத் தகவல்கள் நமக்கு கிடைக்கிறது.

தீபகற்ப மலாயாவிற்கு, கள்ளு 1886-ஆம் ஆண்டுகளில் பிரிட்டிஷாரால் கூலியாட்களாக கொண்டுவரப்பட்ட தென்னிந்திய மற்றும் கேரள மக்களால் பிரபலமடைந்திருக்கிறது. ரப்பர் தோட்டங்களில் அதிகாலையில் பால்மரம் வெட்டச் செல்லும் ஆண்களில் பெரும்பான்மையினரின்  ஒரு சமூக நடவடிக்கையாகக் கள்ளு குடிப்பது இருந்திருக்கிறது. கள்ளும் எனும் மதுபானம் எளிமையாக கிடைக்ககூடிய வகையிலும், மலிவாகவும் அதே வேளையில் தென்னைமரத்திலிருந்து இறக்கி, வேறு  எந்த உற்பத்தி செயலாக்கமும் தேவையில்லாத அளவுக்கு  எளிமையான ஒன்றாகவும் இருந்திருக்கிறது.

கூலியாட்களை அதிகம் சிந்திக்க விடாமல் கட்டுப்படுத்தி, தோட்டத்து கூலி தொழிலாளர்களை கள்ளுக்கு அடிமையாக வைத்திருக்கும் யுத்திக்குப் பின்னால் பிரிட்டிஷ் அரசாங்கம்தான் இருக்கிறது.  ஒவ்வொரு தோட்டத்திலும் கோயில், ஆயாக் கொட்டகை கட்டாயம்  உள்ளதுபோல கள்ளுக்கடையும் இருந்திருக்கிறது.  கள்ளின் ஆதிக்கம் ஓர் இனத்தையே அடையாளப்படுத்தும் அளவுக்கு, காலனித்துவ காலத்தில் சிக்கல்களில் வேரூன்றிய ஒரு பெரிய பிரச்சனையாகவும் அது மாறியது.

முதல் கள்ளுக்கடை எங்கே தொடங்கப்பட்டது, கள்ளுக்கடைக்கான கட்டுப்பாடுகள் எப்போது முதன்முதலில் தொடங்கப்பட்டன என்பதற்கான சரியான விவரங்கள் தெரியாவிட்டாலும்,  நுகர்வோரின் புகார்கள் மற்றும் கள்ளு விற்பனை மற்றும் விநியோகத்தை ஒழுங்குபடுத்துவதற்கான  உத்தரவுகளை பிரிட்டிஷாரால்  கடை உரிமையாளர்களுக்கு அனுப்பப்பட்ட எச்சரிக்கை கடிதங்கள் 1900-1909களில் கிடைத்திருக்கின்றன.

சீனர்கள் ஓப்பியத்தை குடித்து, அந்த மயக்கத்திலேயே அதிகநேரம் தோட்டத்தில் வேலை செய்தார்கள். அது பிரிட்டிஷ் அரசுக்கு பெரும் லாபத்தையே கொடுத்தது.  அவர்களின் சுயலாபத்திற்காக  ஓப்பியத்தை பெரிய அளவில் அவர்கள் கட்டுப்படுத்தவில்லை. சீன தொழிலாளர்களின் நலனில் அக்கறையும் கொள்ளவில்லை. ஆனால், புலம்பெயர்ந்த இந்தியத் தொழிலாளர்களின் "தீவிர குடிப்பழக்கம்" அவர்களுக்கு பிரச்னையாக இருந்தது. தோட்டத்து இளைஞர்களால்   தீவிரமாக செயற்பட்ட தொண்டர் படை உள்ளிட்ட பல்வேறு தரப்பினரால் நிறைய புகார்களும் கள்ளுக்கெதிரான எதிர்ப்புகளும் அதிகரித்தன.   

இது எந்த அளவுக்கு தீவிரமடைந்தது என்றால் , 1916-ஆம் ஆண்டு  மலாயா தோட்டக்காரர்கள் சங்கத்திற்கு (PAM) டாக்டர் மால்கம் வாட்சன் எழுதிய அறிக்கையின் சாரம் இப்படி இருக்கிறது. “கள்ளு கடுமையான விஷம்.  இந்திய கூலியாட்கள் சுகாதரமற்ற பாதையில் செல்கிறார்கள்.  தொழிலாளர்களுக்கு ஏற்படும் வயிற்றுபோக்கு, வயிறுசார்ந்த பிற கோளாருகளுக்கு  இந்திய  தொழிலாளர்களின் வர்க்க கலாச்சாரம் மற்றும் இந்தியாவிலிருந்து  புலம்பெயர்ந்தோரின் சுகாதாரமற்ற பழக்கங்களும் ஒரு காரணம்.  மிகவும் பழமைவாதிகளான அவர்களை மேம்படுத்துவது மிகவும் கடினமாக உள்ளது” என்று  எழுதினார். நாட்டில் ஏற்பட்ட  சுகாதார பிரச்சினைகளுக்கு இக்காரணங்ளையும் அவர் தொடர்புபடுத்தினார்.

பிரச்னை தீவிரத்தை எட்டினாலும் கள்ளுக்கெதிராக எந்தத் தடையையும் பிரிட்டிஷ் அரசு பிறப்பிக்கவில்லை. தொழிலாளர்களைக் கட்டுப்படுத்த ஒரு வழியாக அதை பாவித்துக் கொண்டார்கள். மேலும், பிரிட்டிஷ் அரசுக்கும் கள்ளு விற்பனையிலிருந்து நிறைய லாபமும் கிடைத்திருக்கிறது.  அதாவது கள்ளு விற்பனையின் இலாபத்தில், ஐந்தில் இரண்டு பங்கு  அரசுக்கு வரியாக செலுத்தப்பட்டதாகவும், மீதமுள்ள மூன்று பங்கை தொழிலாளர்களின் பொது நலனுக்காக பயன்படுத்தப்படும் சிறப்பு நிதியாக மாற்றப்பட்டதாகவும், மலாயாவில் கள்ளுக்கடை குறித்து ஆய்வுக் கட்டுரை எழுதியிருக்கும் பரமேஸ்வரி கிருஷ்ணனின் என்பவரின் அறிக்கை கூறுகிறது.

ஒரு கட்டத்தில் தீபகற்ப மலாயா முழுதும் கள்ளுக்கடைக்கு எதிர்ப்புப் போராட்டங்கள் நடந்திருக்கிறது. அந்தப் போராட்டங்களுக்கு பெண்களும் தீவிரமாக ஆதரவு கொடுத்திருக்கிறார்கள் என்பது குறிப்பிடத்தக்கது. 

முக்கியமாக கெடா, பேடோங்கில் 1947-ஆண்டு நடந்த கள்ளுக்கைக்கு எதிரான போராட்டத்தில் போலீஸ் மற்றும் போராட்டவாதிகளுக்கும் கைகலப்பு ஏற்பட்டு 13 பேரை போலீசார் கைது செய்தனர்.  கள்ளுக்கடைக்கான எதிர்ப்பு அறிக்கைகள் ‘ஜனநாயக’ பத்திரிகையில் தொடர்ந்து  செய்தியாக வந்திருக்கின்றன.  ஆனாலும் கள்ளுக்கடை சங்கங்கள் எந்தச் சரிவும் இல்லாமல் தொடர்ந்து செயற்பட்டுக் கொண்டுதான் இருந்திருக்கின்றன.  எந்தப் போராட்டமும் சொற்பொழிவுகளும் கள்ளுக்கடைக்கான மூடுவிழாவை கொண்டுவர முடியவில்லை.

மலேசிய சோசலிச கட்சியின் துணைதலைவர் அருட்செல்வத்திடம் இதுகுறித்து ஒரு நாள் பேசுகையில், அவர் தம் அனுபவத்தை பகிர்ந்துக்கொண்டார்.  ஒரு தோட்டத்தில் கள்ளுக்கடைக்கு எதிரான  பிரச்சாரத்தில் ஈடுபட்டிருந்தபோது,  கள்ளுக்கடைக்கு ஆதரவாக இருக்கும் சில ஆண்கள்  “இது ஏழைகள் அருந்தக்கூடிய, மலிவாக கிடைக்ககூடிய ஒரு மதுபானம்” என்றும் “இதை ஒழித்துவிட்டால் இதற்கு மாற்றுவழியைத் தேடி தோட்டத்து மக்கள் இன்னும் மோசமான விஷயங்களை நாடி போகலாம்” என்றும் கருத்து கூறுகிறார்கள் என்றார். இன்னும் சிலர் “வசதியுள்ளவர்கள் உயர்ரக மதுபானத்தை குடிக்கிறார்கள். அதற்கு எதிராக எந்தப் போராட்டமும் வருவதில்லையே, ஏன் கள்ளுக்கு மட்டும் இத்தனை எதிர்ப்பு” என்று குறைபட்டுக்கொண்டதையும்  அருள் தெரிவித்தார்.  

இதுதான் இரண்டாவது பார்வையாகும். மட்டமான தரம் குறைவான மதுபானம் போல கள்ளை கூற இயலாது. மருந்தாக எடுத்து கொண்டால் உடல் உஷ்ணம் போன்ற உபாதைகளிலிருந்து விடுபடலாம் என்று கூறப்படுகிறது. ஒற்றை மரத்துக் கள்ளுக்கும் அந்திக் கள்ளுக்கும் எப்போதுமே தனி மவுசுதான்.  அளவுக்கு மீறும் போதுதான் அது போதையாகிறது. 

தோட்டத்து வாழ்க்கையிலிருந்து நாம் மாறிபோயிருந்தாலும்,  அங்கொன்றும் இங்கொன்றுமாக கள்ளுக்கடைகள் இருக்கவே செய்கின்றன.  நமது நாட்டில் கள்ளுக்கடைச் சங்கங்களும் புதுப்பிக்கப்பட்டு உயிர்ப்புடனே இருக்கின்றன.  என்றாலும் அச்சங்கங்களின் செயற்பாடுகள் என்ன? சங்கங்களை புதுப்பிக்கும் வரையரைகள் என்ன? அரசாங்கத்திடம் எந்த மாதிரியாக கோரிக்கைகளை இச்சங்கங்கள் கோருகின்றன? உள்ளிட்ட விவரங்களை கலந்துரையாடினால் தகவல்கள் பெறலாம்.

மலேசிய மண்ணில் 100 ஆண்டுகள் கடந்தவிட்ட கள்ளு எனும் பானத்தின் வரலாறு இன்னும் தொடர்ந்துக்கொண்டுதான் இருக்கிறது. குடிபோதைக்கு அடிமையாகி வாழ்க்கையை இழந்தவர்களின் கதை வெளிப்படையாகவே பேசிக்கொண்டிருப்பதை யாரும் மறைக்கவோ மறுக்கவோ முடியாது.

 

தரவுகள்: 

 - ஓவியக் காட்சிகள்:  "The History of Toddy Drinking and Its Effects on Indian Labourers in Colonial Malaya, 1900–1957".

-நாளிதல் ஆதாரம்: ஆர்கிப் நெகாராவில் நானே (யோகி) எடுத்தது.

-நன்றி தோழர் சாமிநாதன் 

நன்றி தமிழ் மலர் 19/9/2021

போர்களத்திலும் அரசியல் களத்திலும் நின்ற போராட்டப் பெண்கள்

சுதந்திரம் என்பது மிக எளிமையாக பெறக்கூடியது இல்லை.  சுதந்திரம் என்பது சுக்கா மிளகா? என்று கேள்வி கேட்கிறது பாரதிதாசனின் ஒரு கவிதை. இன்று நோகாமல் நாம் அனுபவிக்கும் இந்த சுதந்திரம் 1957-க்கு முன் ஜப்பானியர்களுக்கும் பிரிட்டிஷாருக்கும் பலர் சிந்திய ரத்தத்திலும், வேர்வையிலும் கண்ணீரிலும் உருவானது. பலரின் தியாகத்தில் கிடைத்த இந்தச் சுதந்திர நாளை  நாம் ஒருநாள் விடுமுறையில்  குதூகளித்து மகிழ்கிறோம்.

சுதந்திரத்திற்கு பிறகான நமது மலேசிய அரசியல் வரலாறு என்ன? அதில் நம்மவர்களின் பங்களிப்பு மற்றும் தியாகங்கள் என்ன? வரலாற்றில் இடம் பிடித்திருக்கும் நம்மவர்கள் குறித்த பதிவுகளை முறையாக கையாள்கிறோமா?  வரலாற்றில் இடம் பிடிக்காத ஓர் சிப்பாயாக பணியாற்றியவர்களின் குறிப்புகள் ஆவணப்படுத்தப்பட்டிருக்கிறதா? இவற்றை குறித்த நம் புரிதல்கள் என்ன?  இருக்கும் ஆவணங்களும் செய்திகளும்  சரியாக நாம் புரிந்துக்கொள்ளும்படிதான் இங்கு பதிவு செய்யப்பட்டிருக்கிறதா?  நம் தாய் மொழியில் அதை வாசிக்க முடியுமா? உள்ளிட்ட பல்வேறான கேள்விகளுக்கு உங்களால் விடையளிக்க முடிந்தால் வரலாற்றில் அறிந்துக்கொள்வதிலும் நாட்டின்மீதான விசுவாசத்திலும் உங்களுக்கு சிறிதாவது ஈடுபாடு உள்ளது என்று சொல்லிக்கொள்ளலாம்.

இந்நிலையில் மலேசிய வரலாற்றில் பெண்களின் பங்களிப்பு குறித்து இன்னும்கூட  சரியான முறையில் பேசப்படவில்லை என்றே தோன்றுகிறது.  இரண்டாம் உலகப்போரின்  காலக்கட்டத்தில் ஜப்பானியர்களின் சித்திரவதைக்கு ஆளான சிபில் காத்திகேசு முதல் இந்திய சுதந்திரப் போராட்டத்திற்காக இங்கிருந்து ஐ.என்.ஏ இயக்கத்தின் பெண்கள் பிரிவான ஜான்சிராணி படையில் முக்கிய அங்கம் வகித்த ஜானகி ஆதிநாகப்பன் மற்றும் அதே படையில் ஒரு சிப்பாயாக போராடிய ‘ராஜாத்தி’ வரை சரியாக  இந்த மலேசிய மண்ணில் பேசப்படவில்லை என்ற ஆதங்கம் எனக்கு பத்திரிக்கை துறைக்கு வந்த காலத்திலிருந்தே இருந்துவருகிறது.

வருடத்திற்கு ஒரு முறை வரும் இந்த சுதந்திர தினத்தின் சிறப்பு மலரை அலங்கரிக்க மட்டும்தான், சுதந்திர போராட்டவாதிகளும் மலேசிய அரசியலில் முத்திரைப் பதித்தவர்களும் தேவைப்படுகிறார்களா?  இன்றைய நியூஸ் ‘பேப்பர்’ நாளைய வேஸ்ட் பெப்பர் என்ற ஆங்கில பதம் ஏனோ மனதைச் சுடுகிறது.  இருந்த போதிலும்  மக்களுக்கு நினைவுபடுத்தும் பொருட்டு அவர்களை தொடர்ந்து பதிவு செய்ய வேண்டிய கடப்பாடும் ஊடகங்களுக்கு இருக்கிறதும் மறுப்பதற்கில்லை.

அந்த வகையில் மலேசிய அரசியலில் ஈடுபட்ட நம் பெண்களை கௌரவிக்கும் வகையிலும் இந்த 64-வது சுதந்திர தினத்தில் அவர்களின் சேவையை போற்றும் வகையிலும் இந்தப் பதிவை எழுதியிருக்கிறேன். 

சிபில் கார்த்திகேசு

சிபில் கார்த்திகேசு  மலேசியாவில் சீனர்கள் மத்தியில்  மிகவும் புகழ்பெற்ற ஒரு வீரபெண்ணாவார்.  இந்தோனேசியா,  சுமத்திராவில் இருக்கும் மேடானில் 1899-ஆம் ஆண்டு அவர் பிறந்தார்.  சிபிலின் வாழ்க்கை வரலாறு மலேசியாவில் தொடங்கி  இங்கிலாந்தில் முடிந்ததாகும். அவர் மலேசியராகவே கருதப்படுகிறார். 1941- ஆம் ஆண்டில்  மலாயாவில் ஜப்பான்  ஆட்சி நடந்துகொண்டிருந்தது.  லட்சக் கணக்கான மக்கள் ஜப்பானியர்களின் சித்திரவதைக்கு  ஆளானார்கள்.  இதனால், ஜப்பானிய ஆதிக்க  எதிர்ப்புப் போராளிகள்  மறைந்திருந்து  ஜப்பானியர்களை  தாக்கினர். அத்தாக்குதலில்  போராளிகளும் காயமடைந்தனர். அவர்களுக்கு ரகசியமான முறையில்  டாக்டர் கார்த்திகேசுவும், சிபில் கார்த்திகேசுவும் மருத்துவம் பார்த்தனர். ஜப்பானியர்களுக்கு இவ்விவகாரம் தெரிய வந்தால், இருவரையும் கைது செய்து சித்ரவதை செய்யத் தொடங்கினர். “போராளிகள் பெயரைச் சொன்னால்  போதும்” என்றும்  விட்டு விடுகிறோம் என்றும்  மன்னித்து விடுகிறோம் என்றும் ஜப்பானியர்கள் ஆசை காட்டினர். உண்மையைச் சொன்னால் அதனால் பாதிக்கப்படும் குடும்பங்கள் எத்தனை எத்தனை என்று  அந்த சரித்திர நாயகி உணராமல் இல்லை.  தனக்கு தெரிந்த உண்மையைச் சொல்லாமல் எல்லா வகை சித்ரவதைகளையும்  தாங்கிக் கொண்டார். பின்நாளில் சிகிச்சைக்காக இங்கிலாந்து சென்றவர் அங்கேயே மரணத்தை தழுவினார். அவருடைய நல்லுடல் ஸ்காட்லாந்தில்  புதைக்கப்பட்டது. பின்னர் அவரின் பூதவுடல் சமாதியிலிருந்து 20.3.1949-ல் தோண்டி எடுக்கப்பட்டு, கப்பல் வழியாக பினாங்கிற்கு கொண்டு வரப்பட்டு ஈப்போவில் அடக்கம் செய்யப்பட்டது.

 

எலிஸி சோமசுந்தரம்

1952-ஆம் ஆண்டு நாட்டில் முதல் முனிசிபல் தேர்தல்  கோலாலம்பூரில் நடந்தது. அதில் மூன்று இந்தியப் பெண்கள் தேர்தலில் போட்டியிட்டனர்.  தேர்தலில் வெற்றி பெற்ற டான்ஶ்ரீ தேவகி கிருஷ்ணனைதான்  நாம் அறிந்து வைத்திருக்கிறோம். அந்தத் தேர்தலில் அம்னோவை பிரதிநிதித்து போட்டியிட்ட  எலிஸி சோமசுந்தரத்தையும், மலாயா சுதந்திரக் கட்சியை பிரதிநிதித்து போட்டியிட்ட திருமதி இராமச்சந்திரனையும் அறிந்ததும் இல்லை. அது குறித்த தெளிவான பதிவுகளும் இல்லை. அம்னோவின் தலைவர், அம்னோவின் பெண் வேட்பாளராக எலிஸியை  நிறுத்தியது ஒரு வரலாற்று நிகழ்வாகும்.  அந்த வகையில் இன்று மலாய்க்காரர்களின் தேசிய கட்சியாக இருக்கும் அம்னோவில் முதல் பெண் வேட்பாளராக தேர்தலில் களம் இறங்கிய முதல் பெண் வேட்பாளர் என்ற பட்டியலில் இடம் பிடிப்பவர் இந்தியப் பெண்ணான எலிஸி என்று வரலாறு பேசுகிறது. அந்தத் தேர்தலில் அவர் பெற்றி பெறவில்லை என்பது வேறு விஷயம்.  எலிஸி சோமசுந்தரம் பொதுபணிகளில் அதிகம் ஈடுபட்டவர் என்ற குறிப்பை தவிர வேறு எந்த தகவல்களும் கிடைக்கபெறவில்லை.  1950-களில் அவருடைய கணவர் சோமசுந்தரம் ம.இ.காவில் மத்திய செயலவை உறுப்பினராக இருந்திருக்கிறார் என்பதும் குறிப்பிடதக்கது.

 

திருமதி இராமச்சந்திரன்

1952-ஆம் ஆண்டு நாட்டில் நடந்த  முதல் முனிசிபல் தேர்தலில் போட்டியிட்ட மூன்று இந்தியப் பெண்களில் திருமதி இராமச்சந்திரனும் ஒருவர். இவரின் சொந்தப் பெயர் என்ன வென்று தெரியவில்லை. தனது கணவரின் பெயரிலேயே அவர் அடையாளப்படுத்தப்பட்டுள்ளார்.  திருமதி இராமச்சந்திரன் மலாயா சுதந்திரக் கட்சியை பிரதிநிதித்து போட்டியிட்டார்.  அம்னோவிலிருந்து விலகி மலாயா சுதந்திரக் கட்சியை தொடங்கிய டத்தோ ஓன் பின் ஜபாரின் தேர்வாக திருமதி இராமச்சந்திரன் இருந்ததும் ஒரு வரலாற்று பதிவுதான். இவரைக் குறித்தும் வேறு எந்தப் பதிவுகளும் பெறமுடியவில்லை.

 

டான் ஶ்ரீ தேவகி கிருஷ்ணன்

 மலேசிய வரலாற்றில் 1952-இல்  நடந்த முதல் முனிசிபல் தேர்தலில்அரசியல் வேட்பாளராக விண்ணப்பித்து வெற்றிப்பெற்ற முதல் பெண் என்பதுடன், டான்ஶ்ரீ விருது பெற்ற முதல் இந்தியப் பெண் என்ற பெருமையும் நகர மன்ற உறுப்பினராக இடம்பெற்ற முதல் மலேசிய இந்தியப் பெண் என்ற பெருமைக்கும் உரியவராவார். அவருக்குப் பிறகு டான்ஶ்ரீ விருதை இந்தியப் பெண்கள் எவரும் இன்னும் பெறவில்லை என்பதும் குறிப்பிடதக்கது. முனிசிபல் தேர்தலில் மலாயா சுதந்திரக் கட்சி சின்னத்தில் ம.இ.கா வேட்பாளராக களமிறங்கிய  தேவகி கிருஷ்ணன், அதே ஆண்டில் நடந்த முனிசிபல் சபைத் தேர்தலிலும் வெற்றி பெற்றார் என்பது குறிப்பிடத்தக்கது. மலேசியாவில் பெண்களுக்கு கிடைக்கும் உயரிய விருதுகளான  ‘தொக்கோ வனிதா’ விருதும் ‘துன் பாத்திமா’ விருதும் டான்ஶ்ரீ தேவகி கிருஷ்ணன் பெற்றிருக்கிறார் என்பதும் பெருமைக்குறிய விஷயமாகும்.

புவான் ஶ்ரீ ஜானகி ஆதிநாகப்பன்

 புவான் ஶ்ரீ ஜானகி ஆதிநாகப்பன் தனது 18-வது வயதிலேயே  இந்திய சுதந்திர போராட்டத்திற்காக களமிறங்கியவர். நேதாஜி சுபாஷ் சந்திரபோஸின் சுதந்திர போராட்ட செயற்பாடுகளால் ஈர்க்கப்பட்ட இவர் ஜான்சிராணி படைப் பிரிவில் சேர்ந்து பயிற்சி பெற்று பர்மாவரை சென்று போர்களத்தில் போராடியிருக்கிறார். 1980களில் ம.இ.காவின் மேலவை உறுப்பினராக இரு தவணைகள் இருந்திருப்பதோடு செனட் சபையில் இடம்பெற்ற முதல் இந்தியப் பெண்  ஜானகி ஆதிநாகப்பன்தான். 1997-ல் புதுடில்லியில் கொண்டாடப்பட்ட இந்திய சுதந்திர பொன்விழாவில், இவருக்கு உயரிய விருதான பத்மஶ்ரீ பட்டத்தை வழங்கி இந்திய அரசாங்கம் கௌரவப்படுத்தியது. இந்திய நாட்டில் அந்நாட்டின் உயரிய விருதை பெற்ற முதல் மலேசியர்  புவான் ஶ்ரீ ஜானகி ஆதிநாகப்பன்தான்.

சத்தியவதி நாயுடு

இந்திய சுதந்திர போராட்டத்தின் (ஐ.என்.ஏ) ஜான்சிராணிப்  படைப் பிரிவில் சக்தியவதி நாயுடுவும் ஒரு வீராங்கனையாக போராடியவர்தான். அவர் ஜான்சிராணி படையில் ‘துணைத் தளபதியாக இருந்தார்.  ம.இ.கா மத்திய செயலவையின் முதல் பெண் என்ற பெருமையும் இவருக்கு உண்டு.  கட்சியின் மாதர் பிரிவில் இருந்த இவர், பிரச்னையோடு கட்சியை நாடி வரும் பெண்களை சந்தித்து நடவடிக்கை மேற்கொள்ளும் பொறுப்பினையும் பெற்றிருந்தார்.

ராஜாத்தி (‘ஜான்சிராணிப்  படைப் பிரிவில் மலேசிய சிப்பாய்’)

 கோலாலம்பூர் பத்து வட்டாரத்தில் அம்பாட் டின் அடுக்குமாடியில் வசித்து வந்த இவரை நான்  புவான் ஶ்ரீ ஜானகி ஆதிநாகப்பன் மறைவின் போது அவரின் உறுதி சடங்கில் கலந்துக்கொள்ள வந்திருந்தபோது சந்தித்தேன். நடுத்தர குடும்ப சூழலைக் கொண்டிருந்த அவரை நேர்காணல் எடுக்க சம்பதமும் பெற்றிருந்தேன். ஆனாலும், அம்முயற்சிக்கு சரியான ஒத்துழைப்பு கிடைக்காததால் நிறைவேற்ற முடியாமலே போனது. ஆனாலும் கிடைத்த தகவலை பதிவு செய்வதும் அவசியமானதுதானே.

 

ராசம்மா பூபாலன்

மலாயாவில் சுதந்திரத்திற்காக போராடிய பெண் போராளிகளில் ராசம்மாவும் ஒருவர். அவர் இந்திய தேசிய இராணுவத்தின் ஜான்சிராணிப்படையில் இருந்த இவர் இரண்டாம் உலகப் போரின்போது 16 வயதில் பர்மாவில் பணியாற்றினார். மலாயா பல்கலைக்கழகத்தில் பட்டம் பெற்ற பிறகு, அவர் மெதடிஸ்ட் பெண்கள் பள்ளியில் தனது ஆசிரியப் பணியைத் தொடங்கினார். அவர் மலாயா மகளிர் ஆசிரியர்கள் கூட்டமைப்பை (WTU) 1960 இல் நிறுவினார்.  பெண் ஆசிரியர்களுக்கு சமமான ஊதியத்தைப் பெறுவதற்காக உருவாக்கப்பட்டதுதான் அந்த கூட்டமைப்பு. இவர்கள் மேற்கொண்ட முயற்சியிலும் போராட்டத்திலும் 1964 இல், ஆண்களுக்கு  சமமான ஊதியத்தை அடைவதில் அந்த அமைப்பினர் வெற்றி பெற்றனர்.

 

தோ புவான் உமா சம்பந்தன்

ஒரு பட்டதாரியான உமா சுந்தரி , 1956-ஆம் ஆண்டு மே 21-ஆம் தேதி துன் வீ.தி.சம்பந்தனை கரம் பிடித்து உமா சம்பந்தன் ஆனார். தோட்ட துண்டாடலுக்குப் பிறகு, தோட்டத் தொழிலாளர்களும் முதலாளிகள் ஆகலாம் என்ற தாரக மந்திரத்தை கையில் எடுத்த துன் சம்பந்தன், தோட்ட மக்களிடம் பத்து வெள்ளி பிரச்சாரத்தை தொடங்கினார். அந்தப் பிரச்சாரத்தில் துன்னோடு இணைந்து சேவை செய்தார் உமா சம்பந்தன். அந்தப்  பத்து வெள்ளி மூலதனத்தில் உருவானது தான் National Land Finance Cooperative Society (NLFCS) எனப் படும் தேசிய நிலநிதிக் கூட்டுறவு சங்கம்.  துன் சம்பந்தன் காலமானப்பிறகு, தேசிய நிலநிதிக் கூட்டுறவுச் சங்கத்தின் தலைவராக பத்து ஆண்டுகள் சேவை செய்தார் தோ புவான் உமா சம்பந்தன். பின் சில குறிப்பிடவிரும்பாத காரணங்களுக்காக  விலகிக்கொண்டார்.  பெண்களின் முன்னேற்றத்திற்காக தேசிய மற்றும் சர்வதேச அளவின் பெண்கள் மாநாடுகளில் கலந்துக்கொண்டிருக்கிறார் உமா சம்பந்தன். 1992-ஆம் ஆண்டு துன் பாத்திமா தங்கப் பதக்க விருது இவருக்கு வழங்கி கௌரவித்தார்கள். 2014-ஆம் ஆண்டு பிப்ரவரி 16-ஆம் தேதி தோ புவான் உமா சம்பந்தனுக்கு கோலாலம்பூர் இந்திய சங்கம் வாழ்நாள் சாதனை விருது வழங்கி சிறப்பித்ததுடன், அஞ்சல் தலையையும் வெளியிட்டது. 

 மீனம்பாள் ஆறுமுகம்

ம.இ.காவின் நீண்ட நாள் உறுப்பினரான இவர், 1975 முதல் 1978 வரை மத்திய செயற்குழுவில் இடம் பிடித்திருந்தார். ம.இ.கா- வின் முதல் தேசிய மகளிர் பகுதி தலைவர் என்ற பெருமைக்குரியவரும் இவரே. இவரின் கணவர் ஆறுமுகமும் பினாங்கு ம.இ.கா கிளையின் தலைவராக இருந்தார். மீனம்பாள் ஆறுமுகத்திற்கு 2014-ஆம் ஆண்டு ம.இ.கா நேத்தா ஜி அரங்கத்தில் சிறப்பு செய்யப்பட்டது. அந்த நிகழ்வில்தான் நான் அவரை முதல் முறையாக பார்த்ததோடு, அவரைக் குறித்து தெரிந்தும் கொண்டேன். பிரபல பாடகர்களான எலிகேட்ஸ் சகோதரர்களின் தாயாரான மீனம்பாள் ஆறுமுகத்தின் அரசியல் செயற்பாடுகள் குறித்த பதிவுகளும் சரியாக எழுதப்படவில்லை.

போராட்டங்களில் பெண்கள்

அடிப்படை உரிமைக்காகவும், சம்பள உயர்வுக்காகவும் தோட்டங்களில் வேலை செய்த பெண்கள் ஆண் தொழிலாளர்களோடு இணைந்து போராட்டங்களில் ஈடுபட்டிருக்கின்றனர். அதுவும் விடுதலையை நோக்கிய ஒரு போராட்டமாகவே நான் காண்கிறேன்.  நாட்டில் ஒரு சில மாநிலங்களில் தொடங்கிய இந்திய சங்கங்களில் இணைந்து இந்தியப் பெண்கள் பல்வேறு சேவைகளிலும், போராட்டங்களிலும் களம் கண்டிருக்கின்றனர். 1947-ல் கள்ளுக்கடை எதிர்ப்பு போராட்டத்தை பெண்களே ஒன்று கூடி நடத்தியதை ஜனநாயக  நாழிதல் பதிவு செய்திருக்கிறது.  

இன்றுவரை பல கட்சிகளிலும் அமைப்புகளிலும் நமது பெண்கள் ஈடுபட்டுக் கொண்டும் சேவையாற்றிக்கொண்டும் இருக்கின்றனர். அவர்களை காலத்தால் பதிவு செய்ய வேண்டிய கடப்பாட்டையும் அந்தக் கட்சிகளும் அமைப்புகளும் மேற்கொள்ள வேண்டும்.

நன்றி : தமிழ்மலர் 29/8/2021

மேற்கோள்: 200 ஆண்டுகள் தமிழர் வரலாறு