அவர் அவிலாஞ்சி செல்ல வேண்டும். பின் "இல்லை யோகி நான் உடன் வருகிறேன் என்றார். எனக்கு கொஞ்சம் சங்கடமாகி போனது. வீணாக அவருக்கு சிரமத்தை கொடுக்கிறேன் என்ற எண்ணம் வந்தாலும், சாகுல் உடன் வருகிறேன் என்றதும் எனக்கு ஒரு பாதுகாப்பு உணர்வைக் கொடுத்தது. ஊட்டி ரொம்பவும் சின்ன பட்டணம் என்பது அதை வலம் வரும்போதுதான் தெரிந்தது. கிறிஸ்துமஸ் தினம் நெருங்கிக் கொண்டிருந்ததால் நிறைய சுற்றுப்பயணிகளை அங்கு காண முடிந்தது. மக்கள் ஒருவகை பரபரப்பு சூழலிலேயே இயங்கிக் கொண்டிருந்தனர்.
ஆண்கள் -பெண்கள் என அனைவருமே குளிர் சட்டை அணிந்துக்கொண்டு சிலர் தொப்பி அணிந்துகொண்டு, காதுகளை மறைத்துக்கொண்டு தன் அன்றாட தேவைக்காக ஓடிக்கொண்டிருந்தனர்.
சாகுலிடம் எனக்கு காப்பி வேண்டும் என்றேன். கையேந்திபவன் மாதிரி ஒரு கடை இருந்தது. இங்கே குடிப்பீர்களா என்றார், எல்லாரும் இங்கு குடிக்கும்போது என்னாலும் குடிக்க முடியும் என்றேன். பலகாரம் ஏதும் வேணுமா என்றார். வேண்டாம் என்றேன். காப்பி சுவைக்காக நாக்கு ஏங்கியபடி இருந்தது. சற்று நேரத்தில் சுடச்சுடக் காப்பி. எத்தனை முறை குடித்தாலும், எங்கு குடித்தாலும் காப்பியும் டீயும் சுவையாகவே இருந்தது.
மேலும், நண்பர்கள் கூறியதைப்போல பெரிய அளவில் ஊட்டி குளிரவில்லை. ஆனால், மலைகள் மீது பனி மூடியிருந்ததும் பல இடங்களில் காணக்கிடைத்த ஊசி மரங்களும், சாலையின் சுற்றுவட்டத்தில் இருந்த நீரூற்றுச் சிலையும் பார்த்துக்கொண்டே இருக்கும் ரம்மியத்தைக் கொடுத்தது.ஊட்டியின் ஞாபகமாக ஏதாவது வாங்க வேண்டும் என சாகுலிடம் கூறினேன். ஊட்டியை வட்டமடிக்கையில் கண்ணைக் கவர்ந்த வெள்ளி நகைகளை விற்கும் கடை தென்பட்டது. அழகிய பரிசுப் பொருள்களும் அங்கு விற்பனைக்கு இருந்தது. அதனுள் நுழைந்தோம். அப்போதுதான் தெரிந்தது சாகுல் பொருள்களை பேரம்பேசுவதிலும் கெட்டிக்காரர் என்று. முடிந்தவரை பொருள்களை மலிவுவிலைக்கு பேரம்பேசிக்கொண்டிருந்தார். நான் ஒரு வெள்ளி மோதிரம் வாங்குவதற்கு விருப்பம் கொண்டேன். கடைக்காரர் சாகுலைவிட கெட்டிக்காரர், ஒரு பைசாவையும் அவரிடம் குறைக்க முடியவில்லை. பொருளை வாங்காமல் கடையைவிட்டு வெளியேறினோம். சாகுல் சொன்னார், அவர் அழைப்பார் என்று. கல் நெஞ்சம் கொண்ட அந்த வியாபாரி அழைக்கவே இல்லை. ஒரு சுற்று முடிந்த பிறகு, மீண்டும் வரலாம் என்று சாகுல் ஆலோசனை சொன்னார். அதன்படியே ஒரு சுற்று அல்ல இரண்டு சுற்று வந்தும் வியாபாரி விலையை குறைக்கவில்லை. பின் அவர் சொன்ன விலைக்கே மோதிரத்தை வாங்கினேன்.
முன் வாசலை திறந்தால் வனத்தையும், பால்கனியை திறந்தால் மலைகள் கடைத்தெருக்கள் ஊசி மரங்கள் என எனது அறை இருந்தது. தனித்த இரவு, கொஞ்சம் நேரம் பால்கனியில் நின்று குளிரை உள்வாங்கினேன். கைப்பேசி இயங்காததால் யாரிடமும் பேச முடியவில்லை. முகநூல் செல்லவும் வழியில்லை. அன்றைய நாளை அசைப்போட்டேன். ஜெயராம் அண்ணாவும் அண்ணியும், நேசமணி அம்மாவும், இன்ப அதிர்ச்சிகொடுத்த விஜயா அம்மாவும் நினைவுக்கு வந்தார்கள். நீ எங்கிருந்தாலும் அங்கிருக்கும் இடத்தை எங்களுக்கு வாட்ஸ் அப் செய் என்ற எனது தோழிகள் சூரியா-மணிமொழி, எனது சந்துரு, என் செல்ல தங்கைகள் எல்லாம் ஒருவர் பின் ஒருவராக என் தனிமை ஆக்ரமித்துக்கொண்டிருந்தனர். பெருமூச்சு எழுந்தது. அதிலிருந்து குளிர் காற்று வெளியாவது தெரிந்தது. மணி என்ன என்பதும் தெரியவில்லை. கண்களுக்கு நித்திரையும் வரவில்லை.
(தொடரும்)
கருத்துகள் இல்லை:
கருத்துரையிடுக