வலி எனக்கு மட்டும் அல்ல

என் சாம்பல் பறவையை போல
சுதந்திர இறகு கொண்டவன்
என் முதல் குழந்தை..

என் பாரதியைப் போல 
தடித்த மீசை அவன்
பிறக்கும் போதே இருந்தது..

பதின்மவயதில் எனக்கு
மயக்கத்தை கொடுத்த
கண்ணனைப் போல
நீல நிறம் அவனுக்கு

என்னவனைபோல
இயற்கை விரும்பி அவன்

என் துணைவனின்
தூரிகையில்தான்
அவனின் முதல் விளையாட்டு
தொடங்கியது...

என் நண்பனைப்போல
கண்ணியமானவன்
போலி வாக்குறுதிகள்
அவன் அறியாதது...

யட்சியின் அவிழ்ந்த கூந்தலில்
தன் முகம் மறைந்து விளையாடும்
யட்சன் என் மகன்..

இப்படியான கற்பனையில்
வளர்ந்த என் குழந்தையை
ஏன் பிரசவிக்கவில்லை
என்று கேட்கும்போதுதான்
மலட்டு வயிற்றில்
அவன் உதைப்பதை
யாரும் பார்க்காதவாறு
தடவி கொள்கிறேன்...
வலி எனக்கு மட்டும் அல்ல...

-யோகி

புத்தக விமர்சனம்

தலைப்பு: லண்டாய்

தொகுப்பு மற்றும் மொழிபெயர்ப்பு: ச.விஜயலட்சுமி

பதிப்பகம் : தடாகம்

'லண்டாய்' இங்கு மலாய் மொழியில் வழக்கத்தில் உள்ள ஒரு சொல்லாகும். செக்குத்தான, சறுக்கலான அல்லது வழுக்கலான இடம் என்று அதற்கு பொருள் கொள்ளலாம். ஆனால், ஆப்கானில் 'லண்டாய்' என்பது உயிரோடு சம்பந்தம் கொண்டதாக இருக்கிறது. தேவைபட்டால் பெண்ணின் உயிரோடு நெருக்கமாகவும், அதே பெண்ணின் உயிருக்கு உலையாகவும் லண்டாய் மாறி விடுகிறது.

இந்த நூற்றாண்டில் ஆப்கானில் இதைவிட வேறு பெரிய வன்முறை இருக்குமா என்று தெரியவில்லை.

‘மதவாத ஆணாதிக்கத்தின் போர் நிற்பதேயில்லை’ இப்படிதான் ச.விஜயலட்சுமி எழுதியிருக்கும் லண்டாய் மொழிபெயர்ப்பு புத்தகம் நம்மிடம் அறிமுகம் படுத்திக்கொள்கிறது. முதல் பக்கத்திலேயே நம் உளவியலை தூண்டி பார்க்கும் அளவுக்கு இந்த புத்தகத்திற்கு மதிப்புரையை ‘தி ஃப்ரண்ட்லைன்’-னின் ஆசிரியர் ஆர்.விஜயசங்கர் எழுதியுள்ளார் . 'லண்டாய்' குறித்தும் அதன் ஆழம் குறித்தும் தெரிந்துகொள்ள வேண்டும் என்றால் அதன் வரலாறு தெரிந்துகொள்வது அவசியம் என்பதை உணர்த்தும் முகமாக கி.மு 298-ஆம் ஆண்டு தொடங்கி 1992-ஆம் ஆண்டு வரையிலான வரலாற்றில் இந்தப் படைப்புக்கு எது தேவையோ அதை தெளிவாகவும் சுறுக்கமாகவும் புத்தகத்தின் ஆசிரியர் கொடுத்திருப்பது இந்தப் படைப்புக்கே உண்டான தனிச் சிறப்பாக அமைந்திருக்கிறது. ஆப்கானின் எந்தச் சூழலிலிருந்து 'லண்டாய்' கவிதை கிடைக்கிறது அல்லது எந்தச் சூழலில் அந்த கவிதை எழுதப்பட்டது என அறியக்கிடைக்கும் போது அந்தக் கவிதையின் மேல் இருக்கும் வாசிப்பு சார் மனநிலையும் மாறுப்படுவதை மறுப்பதற்கு இல்லை. காரணம் 'லண்டாய்' என்பது கவிதையில் இலக்கணத்தையோ, அல்லது கவிதையில் பாகு பிரிப்பதோ அல்ல. அது வாழ்வியலோடு சம்பந்தப்பட்ட உணர்வையும் உரிமையும் சார்ந்த வரிகளாக இருக்கின்றன. தொடக்கத்திலிருந்து நமக்கு தெளிவாகவும் விளக்கமாகவும் விரங்களை திரட்டி தந்திருப்பது சிறந்த ஆவணத்திற்குறிய விடயம் என தாராளமாகச் சொல்லலாம்.

ஆப்கானின் பெண்களுக்கு 30 தடைகள் விதிக்கப்பட்டுள்ளதாக இந்த புத்தகம் கூறுகிறது. ஒவ்வொன்றையும் வாசிக்கும் போது அபத்தம் அபத்தம் என நம் உள்ளமும் வெடிக்கிறது. 

போர் இருந்தாலும் இல்லையென்றாலும் இறந்து கொண்டும், உயிரிருந்தாலும் உரிமைகள் மறுக்கபட்ட உணர்ச்சிகள் உடுக்கப்பட்ட சடல நிலையில் வாழ்பவர்கள்தான் ஆஃப்கான் நாட்டுப் பெண்கள் என்று ஆர்.விஜயசங்கர் ஓரிடத்தில் குறிப்பிடுகிறார். அந்த இடத்திலிருந்தே நமக்கு 'லண்டாய்' கவிதைகள் அல்லது பாடல்களின் மேல் ஒரு வகை அச்சம் கௌவிக்கொள்கிறது.

குறிப்பாக வீட்டிற்கு வெளியே பெண்களுக்கு வேலை இல்லை என்பதுடன் விளையாடக்கூடாது என்பதும், உடைகளில் வண்ணங்கள் கூடாது என்று கூறுவதும் ஆண் மருத்துவரிடம் சிகிச்சை பெறக்கூடாது எனக்கூறுவதும் எத்தனை அபத்தமான அடுக்குமுறை. இதையெல்லாம் கேள்வி கேட்கும் முகமாக ஆப்கான் பெண்களுக்கு கையில் இருக்கும் ஒரே ஆயுதம் என 'லண்டாய்' பிரயோகிப்படுகிறது. 

நடைமுறை உரிமைகளை வலுப்படுத்தவும், மேலும் தொடரும் ஒடுக்குமுறைக்கு பதிலளிக்கும் வகையில் ஆப்கான் பெண் படைப்பாளிகள் தொடர்ந்து தங்களின் படைப்புகளின் மூலம் கருத்துகளை முன் வைக்கிறார்கள். அதற்காக தங்கள் உயிருக்கு உத்தரவாதம் இல்லாததையும் அவர்கள் மதிக்கவில்லை. எதற்கும் துணிந்த போராளிகளாகதான் தங்களின் 'லண்டாய்' வரிகளை பாடுகிறார்கள்.

கட்டளையை பிறப்பிக்கும் தலிபான்களிடத்தில் நகப்பூச்சுக்கு விரல்களை பரிகொடுத்த பெண்கள் எங்கும் விரவிக்கிடக்கிறார்கள். ஆனால், வாய்மொழியாக வந்த லண்டாய் வரிகள் கடவுளுக்கே சாபம் விடுகிறது இப்படி...

'கடவுளே நான் சபதமிடுகிறேன்
பெண்களுக்கு எதிரான அநீதியை நீ நிறுத்தும் வரையில்
உன்னை மீண்டும் தொழுவதற்கு கையேந்த மாட்டேன்
நான் உன் குரானைத் தொட மாட்டேன்
உம்மை இறைவா என அழைக்கமாட்டேன்'

'லண்டாய்' என்பதற்கு மெல்ல கொல்லும் விஷமுள்ள சிறு பாம்பு என்றொரு அர்த்தமும் இருக்கிறது. ஒவ்வொரு பாடலும் மனசாட்சி உள்ள ஒவ்வொருவரையும் கொல்லும் விதத்தில்தான் இருக்கிறது.

'கிழவனோடு கலவிச் செய்வது,

கரும்புள்ளிகளைக் கொண்ட நோயுற்று வற்றிய மக்காச்சோளத்தைப் புணர்வது போல'
என்ற வரியும்
'தந்தையே! முதியவன் ஒருவனுக்கு என்னை விற்றுவிட்டாய் 
நான் உன் மகளாய் இருந்ததற்காகக் கடவுள் உன் வீட்டை அழிப்பார்'

என்ற வரியும் அந்த மாதிரியான உணர்வை ஊட்டக்கூடியதுதான். தலிபான்கள் ஆட்சியில் சொந்த வீட்டுப் பெண்களும் அவள் யாராக இருந்தாலும் சந்தேகக் கண் கொண்டுதான் பார்க்கப்படுகிறாள். எந்நேரமும் தம் வீட்டு ஆண்களால் வேவு பார்க்கப்படும் பெண்ணாகத்தான் அவள் இருக்கிறாள்.

பெண்களுக்கான ஒடுக்குமுறை என்பது எல்லா நாடுகளிலும் இருக்கத்தான் செய்கிறது. மலாய் மொழியில் ஓர் உவமை உண்டு. 'Orang dapur' (ஓராங் டப்புர்) அப்படி என்றால் அடுப்படி ஆள். பெண்ணை குறிக்கும் வார்த்தை அது. இஸ்லாமிய நாடான மலேசியாவில் ஆப்கான் நாட்டைக் காட்டிலும் பெரிய ஒடுக்குமுறைகள் இல்லை என்றாலும் உவமைகளில் அவர்களுக்கு கொடுத்திருக்கும் இடம் ஒன்றுதான்.

இந்த 'லண்டாய்' தொகுப்பில் என் வாசிப்பை நிறுத்தி அதிலிருந்து கடக்க முடியாமல் செய்த வரிகள் நிறைய இருக்கின்றன. ஆனால், இந்த வரி அதையும் கடந்து என்னை துன்புறுத்தியது என்று சொல்லலாம்.

'நான் பாலை வனத்தின் டுலிப் மலரைப் போன்றவள்
பூக்கும் முன்பே இறந்து விடுகிறேன்
பாலைவன மணற் சூறைக்காற்று நான் மலரும் முன்பே
என் இதழ்களை உதிர்த்து விடுகிறது'

17 வயது இளம் பெண் மீனா முஸ்காவின் வரிகள் இவை. போரில் உயிர்நீத்த தனது காதலனின் சகோதரனை மணக்க நிர்பந்திக்கும் போது மறுமொழி பேசாதவளாக லண்டாய் வழி தனது நிலைப்பாட்டை தெரிவிக்கிறாள் மிக ரகசியமாக. ஆமாம் அது மிக மிக ரகசியம்தான்.

இவர்களின் இந்த ரகசிய 'லண்டாய்' வரிகளை வானொலிக்காக பதிவு செய்பவர் ஷஹிரா ஷெரிப் என்ற பாராளுமன்றத்தைச் சேர்ந்த பெண். முன்னதாக ஷஹிரா ஷெரிப் 'மிர்மன் பஹீர்' என்ற அமைப்பை தோற்றுவிக்கிறார். அதில் 'லண்டாய்' கவிதைகளை வானோலியின் பதிவு செய்வதற்கு அறிவிக்கிறார். கவிதையை பாட விரும்புகிறவர்கள் தொலைபேசி வாயிலாக இந்த முயற்சியை தன் உயிருக்கு வரும் ஆபத்தையும் பொருட்படுத்தாது துணிகிறார்கள். அவர்களின் பாடல்கள் பதிவு செய்யப்படுகின்றன. சனிக்கிழமைகளில் இவர்கள் கூடி கவிதைகளை பரிமாற்றம் செய்துகொள்கிறார்கள். இந்த சந்திப்பிற்காக வீட்டை விட்டு வெளியே வருவதற்கு அவர்கள் பல பொய்களையும் அவர்கள் சொல்ல வேண்டியிருக்கிறது.

இந்த அமைப்பானது 100 உறுப்பினர்களை காபூலில் கொண்டுள்ளதாகவும், காபூலுக்கு வெளியே 300 உறுப்பினர்கள் கொண்டிருப்பதாகவும் கூறப்படுகிறது. மிக ரகசியமாக செயல்படும் இந்த அமைப்பு சுமந்திருக்கும் கதைகளும் இழப்புகளும் ஏராளம். மிர்ம பஹீர் அமைப்பின் உறுப்பினரான ஸர்மினாவின் தற்கொலையை விவரிக்கும் போதும், முஸ்காவின் நிலையை கூறும்போதும், 'மிர்மன் பஹீர்' அமைப்பின் தலைவியான எலிசா அங்கு சந்திக்கும் பிரச்னைகளும் அதனூடே செய்யும் பதிவுகளும் நம்மை திகிலுடன் பயணிக்க வைக்கின்றன.
கவிதை வாசிப்புக்கு தயார் நிலையையும், ஒரு நாவலுக்கான தொடக்க நிலையிலும் ஒருவித இழைப்பின்னல்களுக்கு இடையில் இருப்பதை நாம் உணர்வோம்.

'லண்டாய்' இரண்டு வரிகளில் இருபத்திரண்டு அசைகளில் பாடப்படுவதாகவும், இந்த வடிவம் எப்பொழுது தோன்றியது என அறிய முடியாத அளவிற்கு தொன்மை வாய்ந்தது எனவும் காலத்திற்கு ஏற்ப கருத்துகளால் தன்னை மாற்றி வருகிறது எனவும் கூறப்பட்டுள்ளது. ஆனால், பெரும்பாலும் பெண்களால் பாடப்பட்டதால் பெண்ணிய குரலாக அது ஒலிக்கிறது என இந்தப் புத்தகத்தில் பதிவு செய்யப்பட்டுள்ளது. 

தனிமை, போர், வீரம், வரலாறு, ஏகாதிபத்திய எதிர்ப்பு, துயரம், அவலம், சமூக பொறுப்புணர்வு, நம்பிக்கை என பல கோணங்களில் 'லண்டாய்' கவிதைகள் எழுதப்பட்டாலும் காமம் குறித்தும் காதல் குறித்து எழுதப்பட்ட கவிதைகள் அதிமுக்கியமானதாகவும், கவனத்திற்கு உட்படுத்தும் வரிகளாகவும் இருக்கின்றன..

நேற்றிரவு வரமுடியாத நீ துரதிஷ்டசாலி
கட்டிலின் உடைந்த மரக்காலை உனக்கு மாற்றாய் பயன் படுத்திக்கொண்டேன்

00

இங்கிருக்கும் எவனொருவனுக்கும் துணிவில்லையா?
என் உள்ளாடைக்குள் தீண்டப்படாது எரிந்து கொண்டிருப்பவற்றைக் காண..

00

நம் சிறுவயதில் நீ ஐஸ்கிரீம் சுவைத்ததைப் பார்த்திருந்த நான்
உன் நாவை சுவைப்பதற்காக மரணத்தை ருசிக்கவும் துணிந்து விட்டேன்

00

வாருங்கள்! இந்த கிராமத்து முட்டாள்களை விட்டுவிட்டு வாருங்கள்
பாலிவுட் சிகையலங்காரம் வைத்திருக்கும் காபூல்காரனைத் திருமணம் செய்வோம்

00

நான் பச்சை குத்தியிருப்பதைக் கத்தியக் கொண்டு வெட்டி எடுத்தாலும்
நான் மறுக்கமாட்டேன், காதல்வயப்பட்டிருக்கிறேன்...

இப்படியாக 'லண்டாய்' கவிதைகளை இந்தத் தொகுப்பில் ச.விஜயலட்சுமி தணிக்கை செய்யாமல் தந்திருக்கிறார். இந்தத் தொகுப்பில் மற்றும் ஒரு கவனத்திற்கு உட்படுத்த வேண்டியதாக, ஆப்கான் பெண்கள் சிலரை குறித்து பிபிசி செய்திகள் தந்திருக்கும் விடயங்கள் இருக்கிறது. அதுவும் மலாலா சோயா எனும் ஆளுமை குறித்தும் தற்கால பெண்களின் நிலை குறித்தும், அங்கு நிலவும் அரசியல் குறித்து பேசியிருப்பதும் எழுத்தாளரின் உழைப்பை காட்டுகிறது. கடமைக்காக ஒரு புத்தகத்தை தயாரிக்காமல், அதன் தேவைக்குறித்தும், முக்கியத்துவம் குறித்தும் பொறுப்போடு எழுதியிருப்பது பாராட்டுக்குறியது. 'லண்டாய்' கவிதைகள் உலகின் தொடர்பு எல்லைக்கு அப்பாற்பட்ட தொடர்புக்கு வைக்கப்படுள்ள ஆப்கான் பெண்களின் உலகத்துடனான ஒரே தொடர்பு என கூறப்படுவது மிகையில்லை.

ஒவ்வொறு கவிதைக்கு பின் உயிர் அச்சுறுத்தல் இருந்தும் ஆப்கான் பெண்களின் எழுத்தும் தைரியமும் மனவெளிப்பாடும் விமர்சிக்கவோ அல்லது கருத்துச் சொல்லவோ வார்த்தைகள் இல்லை எனக்கு. இந்த தொகுப்பில் நிறைவான பல விஷயங்கள் இருந்தாலும், கவிதைகளுக்கான தரவை எங்கிருந்து பெற்றார் என்ற விவரத்தையும் ஆசிரியர் இணைத்திருக்கலாம். மேலும், புத்தகத்திற்கு பயன்படுத்தியிருக்கும் ஓவியங்களில் இன்னும் கொஞ்சம் கவனம் செலுத்தியிருக்கலாமோ என்ற எண்ணம் வந்தாலும், இந்தப் புத்தகத்திற்கு ஓவியங்களும் படங்களும் அத்தனை அவசியமானது என்று சொல்வதற்கு இல்லை. தடாகம் வெளியீடாக வந்திருக்கும் இந்தப் புத்தகத்தின் அட்டைப்படம் சிறப்பான தேர்வு.
கவிதை என்பது ஆயுதம்; கவிஞர் என்பவர் போராளி என வாழும் இந்தப் பெண்களைப் பற்றிய பதிவுகள் வெளியுலகத்திற்கு தெரியாமல் மறைக்கப்பட்டு வருவது பெரும் சோகம். ஆனால் லண்டாயும் மனித வெடிகுண்டுக்கு சமமான ஒன்றுதான் என ஆப்கான் பெண்கள் இன்றும் நிரூபித்து வருகிறார்கள்.

-யோகி
நன்றி
ஆக்காட்டி, அக்டோபர் 2015  மாத இதழ் (பிரான்ஸ்)

வந்துவிடு…

நானும் அன்றுதான்

பகவான் ஶ்ரீராமனை

முதல் முறையாக பார்த்தேன்

அவனின் நீல நிறம்

கறுத்து போய் இருந்தது

நாண் ஏற்றும் அவனது வில்

நிலம் பார்த்து

வெட்கி கிடந்தது

நான் அவனையே

பார்த்துக்கொண்டிருந்தேன்

நிலம் பார்க்கும்

சீதையாக இருந்திருந்தால்

வான் பார்க்கும் அவன்

என்னை

அடையாளம் கண்டிருப்பான்

ஆணவம் கொண்டவன் ராமன்…

இன்னொரு ஆணவக்காரியை

எப்படி பார்ப்பான்!

பரிதாபத்திற்குரியன் நீ ராமா

உனது வானரப் படைகள் எங்கே?

உனது தமையன்கள் எங்கே?

நீ ஏன் உன் பொலிவிழந்து

தெருவில் நிற்க்கிறாய்?

உன் வேலைக்கு இன்னும்

கூலி கிடைக்கவில்லையா?

இப்போது என்ன செய்ய போகிறாய்?

நான் உன் தர்ம பத்தினி இல்லை

எனக்கு ஶ்ரீ ராமனும் தேவையில்லை

அரிதாரம் கலைத்து வா ராமா

உன் அவதாரங்களின் அரசியல் விளையாட்டில்

வேலைக்கான கூலிகளை இழந்துவிட்டாய்

இப்போது ஒரு கப் டீ அருந்தலாம்

வட்ட மேசைக்கு வந்துவிடு

உயிர் பசி

நான் மரணம் செய்பவள் என்பதை

மாயன்  கண்டு கொண்டான்

என் வனத்தின் பச்சை வாசம்

கமல கமல 

ஒவ்வொரு மரணத்தையும்  - நான் 

ரசித்து ரசித்து  வடிவமைத்து

கொண்டிருந்தபோது

மாயன் மூடி மறைக்காத 

பெருங்காமத்தோடு

என்னை பார்த்துகொண்டிருந்ததை

நான் அறிந்திருக்கவில்லை....

எனக்கோ உயிர் பசி..

மரணப்பசி...

அமைதியான 

யட்சியின் வனத்தில்

மரணங்கள் ஜனித்து

விளையாடிக்கொண்டிருந்தன..

திரையில் மறையாத 

அவன் ஆண்குறி

வீரியமிழந்து பூமி பார்த்துகிடக்க

மாயனின் மரணத்தை

நான் நிகழ்த்திக்கொண்டிருந்தேன்….

ஆம் நானேதான் அவள்...
அன்று தாய் 
ஈன்ற முயல்குட்டியாக
என் முதல் ஜனனம் தொடங்கியது

கரு நிற குட்டியாக 
நான் அத்தனை அழகாக
துள்ளிகுதித்து வளர்ந்திருந்தேன்

 தெடி பேர் பொம்மைக்கு 
உள்ளது போன்று முட்டை விழிகள்
முதல் தொடுதலிலே
யாரையும் தன் வசம் இழுக்கும்
உரோமம் 
சின்ன உடம்பு
குழந்தைகள்கூட தூக்கி விளையாடி மகிழ்ந்தார்கள்






அழகி... அழகி... அழகி

அழகு என்ற சொல்லை
கேட்டு கேட்டே அருவருத்தவள்
நான்

அன்றுதான்
அவன் பார்வையில்
 சிக்கினேன்

கண்களை உற்று
நோக்கியபடியே
மிக மென்மையாக - என்
தலையை  கொய்தெடுத்தான்...

ரத்தத்தை 
கோப்பையில் ஏந்தியவாறு
மது என ருசித்தான்

என் தோலை
உரித்து
இறைச்சியையும்
அத்தனை இன்பமாக புசித்தான்

அவன் காதலிக்கு என் கருந்தோலை
பரிசளித்தான்...

நீ பேரழகி
நீ பேரழகி  என்று 
பிதற்றினாள் அவள்...

கொய்த என் தலையில்
மீந்திருந்தது
மிச்ச உயிர்
இறுதியாக
கண்கள் மூடி திறந்துக்கொண்டது

ஆம்
நானேதான் அவள்...

(யோகி)

ஆஹார்யம் பூசிய கூத்து

என் தாத்தா பெண் வேடமிட்டு, மேடையில் கூத்து கட்டியவர். அவரின் ஒரே ஒரு புகைப்படத்தைக் காட்டி என் பெரியம்மா என்னிடம் கூறியபோது நான் அதை அத்தனை விருப்பமாக பார்த்தேன். அப்போது எனக்கு ஆறு வயது இருக்கும். தோட்டத்துக் கோயில் திருவிழாவில், ரதத்தின் ஊடே பொம்மலாட்டம் ஆடிக்கொண்டு போவார்கள். ஒரு மின்வெட்டுப்போல இன்றும் மனதில் உள்ள காட்சி அது. ஆட்கள்தான் உள்ளிருந்து ஆடுகிறார்கள் என்று குழந்தை மனதுக்குத் தெரிந்திருக்கவில்லை. பொம்மை ஒன்று ராட்ஷச உருவம் கொண்டு ஆடுவதாக நினைத்திருந்தேன். அதன் பிறகு அந்த ஆட்டத்தைத் தோட்டத்திலேகூட நான் காணவில்லை. 

பலவருடங்களுக்குப் பிறகு, கடந்த பிப்ரவரி மாதத்தில்தான் காமன் திருவிழாவை பார்க்ககூடிய வாய்ப்புக் கிட்டயது. கதையின் அடிப்படையில் அது 10 நாட்கள் கொண்ட திருவிழாவாக இருந்தது. காமனும் ரதியும் மணந்து, பின் சிவனின் சாபத்தால் காமன் வீழ்ந்து, பின் ரதி தாலியறுத்து வீடு வீடாக யாசகம் கேட்பதைப் போன்று கதையை அமைத்திருக்கிறார்கள். நான் ஒருநாள் மட்டுமே அதைக் கண்டு வந்தேன். தொடர்ந்து செல்வதற்கு என் நிருபர் பணி என்னை அனுமதிக்கவில்லை. வரும் பிப்ரவரி மாதத்திற்காக நான் திரும்பவும் காத்திருக்கும் வேளையில், கேரளத்து பாரம்பரிய இசையான செண்டை மேளத்துடன், வாய்ப்பாட்டுடன், தெருக்கூத்து அல்லது கட்டுக்கூத்து என்று அழைக்ககூடிய இந்திய பாரம்பரிய நடனத்தைக் காண்பதற்கு வாய்ப்புக் கிடைத்தது. 

‘சிரியம்மா! சிரி’ என்று தலைப்புக்கொண்ட அந்தக் கூத்து நிகழ்சியை வழங்க 15 கலைஞர்களுடன் டாக்டர் வி.ஆர்.தேவிகா வந்திருந்தார். கர்நாடகா பேங்கலூரைச் சேர்ந்தவர். முதல் பார்வையிலேயே மனதை கவரும் புன்னகையை அவர் கொண்டிருந்தார். “இந்தத் தெருக்கூத்து” எனத் தொடங்கினேன்.. 

சிலர் தெருக்கூத்து எனவும் சிலர் கட்டைக்கூத்து எனவும் இந்தக் கலையை விழிக்கிறார்கள் எனத் தேவிகா தெரிவித்தார். தெருக்கூத்து எனும்போது ஆங்கிலத்தில் நேரடியாக Street Teatre என்று மொழிபெயற்க படுகிறது. இது உண்மையில் Street Teatre அல்ல. இந்தக்கூத்துக்கும் ஆன்மிகத்துக்கும் நெருங்கிய தொடர்பு உண்டு. மகாபாரதம் மற்றும் ராமாயணம் சம்பந்தப்பட்ட ஆன்மீக நெறிக்கூத்துகள் இறைவன் சந்நிதானத்திலும் அல்லது வெளியிலும் நடக்கிறது. இதன் காரணத்தினாலேயே இதைத் தெருக்கூத்து என்று அழைக்க வேண்டாம் என்பதுடன், கட்டைக்கூத்து என அழைக்கச் சொல்கிறார்கள் எனத் தேவிகா தெரிவித்தார். 

கூத்துக் கலைஞர்களுடன் அவருக்கு ஈடுபாடு ஏற்பட்டது 1975-ல். 56 கூத்துகளைகளுடம் பாரம்பரிய கலை குழுக்களை இவர் ஆய்வு செய்துள்ளார். பள்ளி ஆசிரியரான இவர், பட்டணத்து பள்ளி மாணவர்களிடத்தில் கூத்துக்கலையைப் பற்றி எதுவும் தெரிந்திருக்கவில்லை என்பதையறிந்து, அதன் தேவைக்கருதி, அவர்களுக்குத் தெரியப்படுத்தும் நோக்கில் கிராமங்களுக்குச் சென்று, கூத்துக் கலைஞர்களைச் சந்தித்துப் பேசியுள்ளார். அதன் விளைவாக அவர் கூத்து பள்ளியை நடத்துவதற்குக் காரணமாக   அமைந்தது எனத் தேவிகா தெரிவித்தார். 

கலைகளில் கூத்துகட்டுக்கிறவர்கள் மட்டும்தான் எல்லாச் சுதந்திரத்தோடும் நடனத்தை வழங்க முடியும். அவர்கள் இலக்கன ரீதியாகவோ அல்லது ஒரு கட்டுக்குள் அடங்குயவாரோ கூத்துக்கட்டுவதில்லை. அவர்களின் ஸ்கிரிப்டில் இல்லாத வசனத்தைக்கூட அந்த நேரத்திற்கு ஏற்றமாதிரி வழங்கமுடியும். இந்தியாவில் தெருக்கூத்துக்கான களம் தோய்வு அடைந்திருந்தாலும், நடைபெறும் சில இடங்களில் மிக நிறைவாகத்தான் செய்கிறார்கள். காலத்திற்கு ஏற்ற மாதிரியான நக்கலும் கிண்டலும் நையாண்டியும் கலந்து பேசும் வசனங்கள், அவர்கள் கூத்துக் கட்டுவதற்கான முழுச் சுதந்திரத்தையும் கொடுத்திருக்கிறது எனத் தேவிகா கூறும் போது, 

‘சிரியம்மா சிரி’-யில் கோணங்கி கூத்தில் பேசிய ஆங்கில வசனங்கள் ஒரு முறை நினைவுக்கு வந்து போனது. 

முகத்தில் ஆஹார்யம் பூசிய கதக்களி கூத்து, முகமூடிகள் அணிந்த கூத்து, காவடியாட்டம், பொய்கால் குதிரை, கொரத்தி, கோணங்கி, பரதம் எனக் கூத்துகளில் உள்ள பிரிவுகளை இரண்டு மணி நேரத்தில் கதைக்குத் தகுந்த மாதிரி எந்த வகைச் சிக்கலும், சொதப்பலும் இல்லாமல் வடிவமைத்திருந்தார்கள். அடவுகளற்ற அசைவுகள் என்றாலும், கண் இமைப்பதற்குகூட என்னை யோசிக்க வைத்தது. 

இந்த ‘சிரியம்மா சிரி’ என்ற தலைப்புக்கொண்ட இந்தக் கூத்து கூறிய கதை என்ன? இது எப்படிப் பெண்ணியத்தின் சாளரமாகும்? 

மகாபாரதமும், ராமாயணமும் காவியமாவதற்கு முதல் காரணமாக அங்குப் பெண்தான் இருக்கிறாள். எந்தக் கதாபாத்திரத்தில் என்ற கேள்வி அவசியமற்றது. எல்லாப் பெண்களுக்கும் அதில் சரி பங்கு உண்டு. மாபெரும் போர் சூழ்கிறது இருண்டு காவியத்திலும். வாலி வதம் தொடங்கி, ராவணன் வீழும் வரை, சகுனியின் வஞ்சம் தொடங்கித் துரியோதனன் மரணிக்கும் வரை எங்கும் பெண்தான் இருக்கிறாள். இதில் முக்கியமாகப் பேசப்படும் கதா பாத்திரமாகச் சீதாவும், திரௌபதியும் இருக்கிறார்கள். அவர்களைச் சராசரி பெண்களாகப் பார்ப்பதில்லை. அம்மனின் அவதாரமாகப் பூஜிக்கிறார்கள். கடவுளின் அம்சமாக இந்த இரு பெண்களுக்கும் ஓர் இடமுண்டும். அதன் காரணத்தினாலேயே தெருக்கூத்தில் மகாபாரதமும்-ராமாயணமும் திரும்பத் திரும்ப முன்னெடுக்கப்பட்டு இந்தப் பெண்களை முன்னிருத்துகிறார்கள். 

கற்பை சோதிக்க ‘தீ குளிக்க வேண்டும்’ என ராமன் கூறியபோது, சீதையின் மனதில் கொழுந்துவிட்டு எரியத்தொடங்கிய தீ அணைந்திருக்குமா? சூதாட்ட சபைக்குத் துச்சாதனன் திரௌபதியை இழுந்துவந்து துகிலுரியும்போது அவள் மனதில் எரிந்த தீ துரியோதனன் வீழ்ச்சிக்குப் பிறகும் அணைந்திருக்குமா? இரண்டு பெண்களின் கண்ணீரும் காண சகிக்ககூடியதா? எத்தனை எத்தனை துயரங்களையும் சோதனைகளையும் கடந்து வந்த பெண்கள் இவர்கள்? இந்தக் காவிய நாயகிகளைச் சிரிக்க வைத்து அழகு பார்க்க முன்னெடுத்த போராட்டம்தான் ‘சிரியம்மா சிரி’ என்ற கூத்து. 

பாரம்பரிய கூத்தில் இருக்கும் சில வகை நடனக்களை (கூத்து) கொண்டு அம்மனை (திரௌபதி) சிரிக்கவைக்க நடனக்கலைஞர்கள் ஆடியது மட்டுமல்ல, அந்த வாய்ப்பாட்டையும், செண்டை மேளத்தின் இசையையும் சில நிமிடங்கள் தன்னை மறப்பதற்கான சூழலை ஏற்படுத்தித் தந்தன. ஒரு கதைப்போல் கொண்டு செல்லாமல் ஒவ்வொருக்கூத்துக்குத் தனித்தனி அசைவுகள் கொண்டு, அம்மனை சிரிக்கவைக்கக் கலைஞர்கள் வழங்கிய நடனங்கள் மனதில் நின்று இன்னும் ஆடிக்கொண்டிருக்கின்றன. குறிப்பாக ஒவ்வொரு நடனத்திற்கும் வழங்கப்பட்ட வாய்ப்பாட்டுகள், அதற்காகத் தேர்ந்தெடுக்கப்பட்ட குரல்கள் நான் எங்கு இருக்கிறேன் என்பதை மறக்கச் செய்தது. கொரத்தி கூத்தில், பச்சைக் குத்தும் வரும் பெண்ணாக வந்து நடனத்தை வழங்கிய அந்தப் பெண் இன்னும் கண்ணில் நின்றுக்கொண்டிருக்கிறாள். தெருக்கூத்துக் கலைஞர்கள் கலைகளை வாழவைத்துக் கொண்டிருக்கிறார்கள் என்று தோன்றியது. 

அதிகமாகக் கேரளத்து நடன கூத்தை வழங்கியிருந்தாலும் மலேசியர்களுக்கு இது மிகப் புதுசுதான். இந்தக் கூத்தை மலாய்க்காரர்களும் சீனர்களும் எப்படிப் புரிந்துக்கொண்டார்கள் என்ற கேள்வி ஒரு புறம் இருக்க, இந்தியர்கள் எப்படி இதைப் புரிந்துக்கொண்டார்கள் என்பது தெரியவில்லை. மலேசியாவில், தெருக்கூத்துகள் நடப்பதில்லை. மேலும், வாய்ப்பாடுகள் புரியும் அளவுக்கு அவர்களிடத்தில் தெளிவும் இல்லை. 

இந்தக் கூத்தில் பயன்படுத்தபட்ட முகமூடிகளைப் பார்வையாளர்களுக்கு இலவசமாகக் கொடுத்துவிட்டார் தேவிகா. மேலும் பெரிய அளவிலான அம்மன் முகமூடியை ஒரு தமிழ்பள்ளிக்குக் கொடுக்கப்போவதாகக் கூறியவர் மலேசியாவிலும் இந்தக் கலையை வளர்க்க வேண்டும் என்று கேட்டுக்கொண்டார்.