அந்தக் கைங்கரியம் எனக்கு வசப்படாமலே போகட்டும்! நேர்காணல் சிவா லெனின்

யோகி தென்றல் வாசகர்களுக்கு இந்தப் பெயர் புதியதில்லை. 2005-ஆம் ஆண்டு 'தென்றல்' வார இதழுக்கு வாசகர் கடிதம் மூலமாக அறிமுகமானவர். விருட்சமாலை, தென்றல் தொடர் பயணம், ஆண்டு விழா என யோகி மெல்ல மெல்ல தன் நகர்வை மேற்கொண்டார். அந்தக் காலக்கட்டங்களில் எல்லா வாரமாத இதழ்களிலும் யோகியின் பெயரை பார்த்துவிடலாம். பின்
‘மன்னன்’ மாத இதழில் நிருபராகவும் யோகி இருந்திருக்கிறார். அடுத்தடுத்த அவரின் வாசிப்பு, தேடல், பெண்கள் சந்திப்பு, இலக்கியவாதிகளின் சந்திப்பு என அனுபவங்கள் பெற்று இன்று யோகி ஒரு தேர்ந்த எழுத்தாளினியாகவும் செயற்பாட்டாளராகவும் நிற்கிறார்.  அவரிடம் இந்த நேர்காணல் செய்யப்பட்டது..

*யோகி என்பவர் யார்?

-இந்தக் கேள்விக்கான விடையை என்னால் கூறிவிட முடியுமா என தெரியவில்லை. காரணம் யோகி என்பவள் யாரென யோகியாலையே அடையாளம் காண முடியாத போது அவள் யார் என எப்படித் தன்னை குறிப்பிடுவாள்? தந்தையின் ஆதிக்கதில் பயந்தவளாய், பின் பட்டண
வாசியாய், கூலி தொழிலாளியாய், எழுத்தாளராய், ஊடகவியலாளராய், புகைபடக்கலைஞராய் வாழ்ந்திருக்கிறேன். என் பரிணாமம் என்பது இதோடு முடங்கி விடுமா அல்லது யோகியின ஆற்றல்தான் என்ன என்பது அறிய முடியாத ஒரு கேள்வியாக நிற்கிறது. ஆனாலும், யோகியின் தேடல் முடியாத ஒன்றாக மானுடதை தேடி பயணித்துக்கொண்டே இருக்கும்
என்பதில் எனக்கு மாற்றுக்கருத்து இல்லை.

*யோகிக்கு யோகியிடம் பிடித்தது எது? கவிதையா? கட்டுரையா எழுத்தாளரா?  ஊடகவியலாளரா?

-யோகி பயணியாக இருப்பதையே விரும்புகிறாள். ஒரு பயணதில் ஏற்படும் அனுபவங்களும் சந்திக்கும் மனிதர்களும் மேற் குறிப்பிட்ட அனைத்தையும் சமன் செய்து விடுகிறது. சில ஞாபகங்கள் கவிதையாகவும், சில பதிவுகள் அதன் தேவையை கருதி கட்டுரையாகவும், எழுத்தை நான் பிரயோகிக்கிறேன். அதே வேளையில் 24 மணி நேரமும் ஊடகவியலாளருக்கான குணம் விழித்துக்கொண்டுதான் இருக்கிறது.

*யோகியின் எழுத்து தேடலும்,பயணமும், விளிம்புநிலை மனிதர்கள் குறித்தும் அடங்கியுள்ளது.யோகியின் எழுத்துகளுக்கு வரையறை உண்டா?

-என் எழுத்துக்கு எந்த வரையரையையும் நான் வைத்துக்கொள்ளவில்லை. அதற்கான அவசியமும் எனக்கு ஏற்படவில்லை. இடி மின்னலில் திடீரென முளைக்கும் காளானைப்போல என் எழுத்தை நான் கையாண்டதே இல்லை. அந்த கைங்கரியம் எனக்கு வசப்படாமலே போகட்டும். ஒரு சாதாரண விவசாய குடும்பத்து பெண் நான். தோட்டம்-பட்டணம் இரண்டு நிலையிலும் எனக்கு அனுபவங்கள் உண்டு. என்றாலும் எளிமையில் இருக்கும் திருப்தியும்
எளியவர்களிடமிருந்து கிடைக்கும் அனுபவமும் வரையறையற்றது என்பேன்.

*மலேசியா மற்றும் உலகளாவிய நிலையில் பெண்களின் பங்களிப்பு, அவர்களின் படைப்புலகம்,அரசியல்,சமூக பிரச்னை மற்றும் பெண்களுக்கான வன்கொடுமைகள் ஆகியவற்றில் தங்களின் பார்வை என்ன?
-உலகளாவிய நிலையில் எல்லா பெண்களுக்கும் பிரச்சனை என்பது ஒரே மாதிரியாகத்தான் இருக்கிறது. அமெரிக்கா தொடங்கி இந்தியாவரை அதில் எந்த மாற்றமும் இல்லை. இந்தியாவில் ஒரு நாளைக்கு ஒரு பெண்ணாவது பாலியல் பலாத்காரத்திற்கு உட்படுத்தப்படுகிறாள் என்றால் அமெரிக்காவிலும் இது நடக்கிறது மலேசியாவிலும் நடந்துக்கொண்டுதான் இருக்கிறது. படைப்பிலக்கியம் பொருத்தவரை 90-களுக்குப் பிறகு குறிப்பிடும் பெண் படைப்பாளர்களின் பெயர்களோடு 2000-ஆண்டுக்குப் பிறகு சில இளம் படைப்பாளிகளின் பெயர்கள் கூடின. அதன் பிறகு இந்தப் பட்டியல் நீளவே இல்லை அல்லது யாரும் அந்த அளவுக்கு ஒரு வீச்சியை
ஏற்படுத்தவில்லை என்று சொல்லலாம். மேலும் எழுதிக் கொண்டிருந்தவர்களின் மத்தியிலும் ஒரு தோய்வு ஏற்பட்டு விட்டதை மறுப்பதற்கில்லை. அரசியலில் பெண்கள் கூறிக்கொள்ளும்படி எந்த சாதனையையும் இன்னும் செய்ய வில்லை என்பது வருத்தமே. குறிப்பாக மலேசியாவில் அரசியலில் இருக்கும் பெண்களின் செயற்பாடுகள் சில சமையம் கேலிக்குறியதுவாகவே இருக்கிறது. வான் அசிசா மலேசிய
வரலாற்றில் முதல் துணை பிரதமராவார். இருந்தாலும் ஒரு துணைப் பிரதமருக்கான அதிகாரத்தோடு அவர் செயற்படுகிறாரா? அல்லது அந்த அதிகாரம் அவருக்கு வழங்கப்பட்டிருக்கிறதா என்றால் அதற்கு பதில் அளிப்பார் இல்லை. கருத்தை சொல்லிவிட்டு நழுவிச் செல்வது வாடிகையாகிவிட்ட வேளையில் ஊடகத்துறைக்கும் அந்நேர சலசலப்புக்கு
மட்டுமே இது தீனி போடுவதாக அமைகிறது.

*பார்க்கும் எல்லாவற்றையும் எழுத்தாக்குவதும் அஃது தேவையானது என்றும் அவசியமானது என்றும் மக்களிடையே கொண்டு செல்லும் சிந்தனை எவ்வாறு யோகியை பற்றிக் கொண்டது?
-அனுபவங்கள்தான். இலவசம் என்றால் மக்களுக்கு ரொம்ப பிடிக்கும். அரசாங்கம் சில இடங்களில் இலவச பேருந்துகளை கொடுத்திருக்கிறது. சில இலவச சலுகைகளையும் அறிமுகம் செய்திருக்கிறது. இது குறித்து சாமானிய மக்களிடம் கேட்டால் எதுவுமே தெரியாது என்பார்கள். தகவல் அறியா சமூதாயமாக இருக்கிறோம். இதற்காக யாரை குறை சொல்ல
முடியும்? வறுமை சிலரை ஊமையாக்குகிறது சிலரை குற்றவாளியாக்குகிறது. இதற்காகவே சாமாணியர்களும் புரிந்துக்கொள்ளகூடிய வகையில் எனது எழுத்தை ஒரு கருவியாகவும்
பயன்படுத்த நினைக்கிறேன். எளிய மக்களை சந்திக்க இரண்டு வழிகள் உள்ளன. ஒன்று அவர்களை நேரில் கண்டு உரையாட வேண்டும் அல்லது எழுத்தின் மூலமாகத்தான் அவர்களை அனுக முடியும். நான் இரண்டுமே செய்ய முயல்கிறேன்.

*யோகியின் எழுத்து திறன் மற்றும் ஆற்றலை சந்தேகத்தோடு பார்ப்பவரை குறித்து ?

முதலில் அவர்கள் யார் என்ற கேள்வி எழுகிறது? இத்தகைய சந்தேகம் ஏற்படுவட்தற்கான காரணம் என்ன? பொறாமையா? அல்லது அவர்களின் இயலாமையா? போகிற போக்கில் கல்லெறிந்துவிட்டுப் போகும் இவர்களையெல்லாம் நான் பொருட்படுத்துவதே இல்லை. அதைத் தாண்டி சிந்திப்பதற்கும் செயலாற்றுவதற்கும் எனக்கு நிறைய இருக்கின்றன.


*புத்தகம் போடுவதும்,எழுத்துவதும் பணம் சம்பாரிக்கும் நோக்கத்திற்காக எனும் நிலையில் செயல்படும் எழுத்தாளர்கள் குறித்து யோகியின் சிந்தனை என்ன?
-சொல்வதற்கு ஒன்றும் இல்லை. எழுத்தை வியாபாரமாக்குவதும் ஒரு கலைதான். எல்லாருக்கும் அது வாய்த்திடாது. ஆனால், அந்த எழுத்தாளர் அதன் பிறகு எழுத்து வியாபாரியாக முத்திரைக் குத்தப்படலாம். தரமான எழுத்து என்றால் அதற்கு தானாகவே வாசகர்கள் வருவார்கள். ஒரு கொள்கையோடு வாழும் எழுத்தாளர்களும் நம் மத்தியில் இருக்கத்தான் செய்கிறார்கள். அவர்களுக்கு வேண்டியதெல்லாம் பணம் அல்ல. வற்றாத
எழுத்து மட்டும்தான். அவர்களால் சுயத்தை இழக்க முடியாது.

*இறுதியாக உங்களின் இரு புத்தகங்கள் வெளியீடு குறித்து விவரங்களை
பகிர்ந்துக்கொள்ளுங்க…
-என்னுடைய கவிதை தொகுப்பு ‘யட்சி’. உயிர்மை வெளியீடாக 2016-ஆம் ஆண்டு வந்தது. மலேசிய மற்றும் வெளிநாட்டு சிற்றிதழ்களில் வந்த சில தேர்ந்தெடுத்த கவிதைகளை அதில்
தொகுத்திருக்கிறேன். மலேசியாவில் அதை வெளியீடு செய்வதற்கான முயற்சிகள் எடுத்தும் பல்வேறு காரணங்களால் அது தடை பட்டுப் போனது. பின் அந்த முயற்சியை கை விட்டேன்.
கடந்த ஜனவரி மாதத்தில் சென்னை புத்தக கண்காட்சியில் ‘பெண்களுக்கு சொற்கள் அவசியமா?' எனும் கட்டுரை தொகுப்பு டிஸ்கவரி புக் பேலஸ் பதிப்பகம் வெளியீடு செய்தது.

இவ்விரு புத்தகங்களையும்தான் தற்போது தென்றல் ஆசிரியர் வித்தியாசாகர் தலைமையில் தலைநகரில் வெளியீடு செய்யப்பட்டது.

பெண் வலி சொல்லும் கவிதை மொழி-ஏ.தேவராஜன்

இந்தப் பத்தாண்டு கால மலேசியப் புனைவிலக்கியத் துறையில் பெண்களின் இருத்தலும் ஈடுபாடும் எனும் பேச்சை முடுக்கிவிட்டால் பத்துக்கும் குறைவானவர்களே ஞாபகத்திற்கு வரலாம்.அவர்களுள் புனைவிலக்கியத்துறையின் நுட்பத்தை உணர்ந்து அதற்கேற்ற மொழியோடு எழுதக்கூடியவர்கள் வெகுச் சிலரேயாவர். இந்தச் சிலர்கூட தொடர் இலக்கிய முயற்சிகளில் இயங்குகிறவர்கள் என்றெல்லாம் வகைப்படுத்திவிட முடியாது. வாழ்வியல் அழுத்தங்களுக்கிடையே மூழ்கிப் போகாமல் அவ்வப்போது தங்கள் பாடுகளையும் உணர்வுகளையும் எழுத்தில் கொண்டுவரும் கவனிக்கத்தக்க புனைவிலக்கியவாதிகளும் உளர். அவர்களுள் யோகியும் ஒருவர்.அணமையக் காலமாக வெளிவராதது போலிருந்தாலும் அல்லது வேறோர் இலக்கிய வெளியில் இயங்கிக்கொண்டிருந்தாலும், யோகியின் படைப்புலகம் என்றுமே கவனிக்கத்தக்கனவாகத்தான் உள்ளன. ஆனால்,நம்முடைய துர்பாக்கியம் அவரது படைப்பாளுமை பற்றி அவ்வளவாகப் பொருட்படுத்தாமல் இருப்பதுதான். இது நமது குற்றந்தான். இப்பொழுது நூலுருவாக்கம் பெறும் சூழலில் யோகியின் படைப்புலகம் வாசகப்பரப்பில் குறிப்பாகத் தரமான இலக்கியச் சுவைஞர்கள் மத்தியில் விவாதிக்கப்படும் என்பது சர்வநிச்சயம்.

யோகியை இருபது ஆண்டுகளாகத் தெரியும். தொடக்க காலத்தில் கருத்துக் கடிதங்களையும் துணுக்குகளையும் அவ்வப்போது எழுதி வந்தார்.இதழியல் துறையின் மீது கொண்ட ஈடுபாட்டின் காரணமாகப் பத்திரிகை நிருபராகப் பணியைத் தொடர்ந்தார்.திடீரென ஈராயிரத்தாவது ஆண்டின் மத்தியில் அவரது எழுத்தில் புது வீச்சைக் காண முடிந்தது. அதுவரை நான் பார்த்திருந்த யோகி வேறொரு பரிணாமத்தில் வெளிப்பட்டபோது அவர் மீது இருந்த இலக்கிய நம்பிக்கை மேலும் கூடியது. அதற்குப் பிறகு அவரது ஒவ்வோர் எழுத்தையும் தவறாது வாசிக்க வேண்டும் என்ற எண்ணம் அநேகமாக மலேசியாவின் அனைத்துப் புத்திலக்கியப் பிரியர்களுக்கும் தோன்றியிருக்கலாம். ஒரு கட்டத்தில் இவற்றை எழுதுவது யோகிதானா என்கின்ற ஐயங்கூட எழுந்தது. 

மெளனம் இதழின் பெரும்பான்மையான வெளியீடுகளில் அவரது கவிதைகள் தவறாது இடம்பெற்று வந்ததோடு தமிழகத்தின் பிரபல படைப்பாளர் காலஞ்சென்ற எம்.ஜி.சுரேஷ் போன்றோர் மத்தியிலும் உரக்கப் பேசப்பட்டதை இவ்விடம் சொல்லியாக வேண்டும். மலேசியப் பெண் கவிஞர்களில் தனித்துவமான மொழி நடைக்கு மட்டுமல்லாது பாடுபொருளிலும் அதனைத் துணிந்து சொல்லிவிடும் முறையிலும் யோகி தனித்துவமாய் நின்றதைப் பல கவிதைகள் கட்டியம் கூறுகின்றன. 'என் நள்ளிரவு காலையில் ஒரு நாள்' எனும் தலைப்பில் அமைந்த அவரது கவிதையின் ஓரிடத்தில்,

மலட்டுச் சிசுவால் ஆவதற்கு

ஒன்றுமில்லை என்பதால்

என் மலட்டுக் கருவறையைக் கொளுத்திவிட்டுப்

புலரவிடுகிறேன்

என வெளிப்படும் வரிகளுக்குள் வன்மமாய்ப் புதைந்திருக்கும் பெண்ணின் தாய்மைக்கான ஏக்கத்தை வலியோடு சொல்லும்போது யோகியின் நவீன மொழி மிக எளிதாய் மனத்துக்குள் நுழைந்துவிடுகிறது. இன்னோர் இடத்தில் தாய்மைப் பேற்றிற்காக ஏங்கி ஏமாற்றமடையும் தருணங்களை வலியுடன் சொல்லுகிறார் யோகி இப்படி

என் கருவறை

அறுவதும்

பின் இயங்குவதுமாகவே

இருக்கிறது.

என் கருவறையில்

நுழைய விரும்பாத விந்தைப்பற்றிக்

கேள்வி கேட்கப்படுகிறது

விந்துகள் கருவரையில்

மரமாவதைப் பற்றியும்

ஆணிவேர்கள் வேரூன்றியதைப் பற்றியும்

திரும்பத் திரும்பக்

கூறி வருகிறேன்

இந்த வரிகளின் சூழல் அநேகமாகப் பெண்களில் பலரும் கடந்து வந்த ஒன்றுதான் என்றாலும் அதைக் கவிதையாகத் தருவதில் நமது இலக்கிய வெளியில் யாரும் இருந்ததான பிரக்ஞை எனக்குத் தோன்றவில்லை.நவீன வாழ்வும் அது தரும் நெருக்கடிகளும் பெண் சமூகத்தை ஆட்கொள்ளும்போது அதே நவீன வாழ்வுக்கான மொழியில் சொல்லும்போதுதான் காலத்தின் கண்ணாடியாகக் கவிதை வெளிப்படுகிறது. ஒரு வலியை வாசகனிடத்தில் ஊடாடச் செய்ய முயலும் யோகியின் பெண் மொழியை உற்ற வாசகன் உணர்ந்தால்தான் வரிகளுக்குள் நுழைந்து அவர் அழுகின்ற வலியில் நம்மாலும் அழ முடியும். இங்குப் புனித இலக்கியமென்ற வர்க்கத்தில் நிற்பவர்களுக்கு முரண்பட வாய்ப்புண்டு.ஆனால்,கை நீட்டிக் கண்ணீரைத் துடைக்கின்ற மனம் புத்திலக்கியத்துக்கு மட்டுமே உண்டு.  இப்படியெல்லாம் வெளிப்பட்டு நிற்பதில் யோகி வெற்றி பெற்றிருக்கிறார்.

மேலே பார்த்தவை சில கவிதைகள் மாத்திரமே. ஒவ்வொரு கவிதையாக உருவி எடுக்கும்போது இத்தகைய இரசவாத எழுத்துகளையெல்லாம் யோகி தந்திருக்கிறாரே என்ற வியப்பு நிச்சயம் மேலிடும்.இப்படியாக அநேகக் கவிதைகளில் யோகி தமது முத்திரையைப் பதித்துள்ளார். அவர் தீவிரமாய் எழுதிக்கொண்டிருந்த காலக்கட்டத்தின்போது பிறருடைய சாயல் தமது படைப்பு வெளியிலும் கவிந்திருப்பதைப் பலவற்றை வாசிக்கும் எங்களுக்குத் தட்டுப்பட்டாலும்,மலேசியாவைப் பொறுத்தமட்டில் யோகியின் வருகை கவிதை வெளிக்குப் புதுநீரைப் பாய்ச்சியதாகவே வகைப்படுத்த முடிகிறது.  உலகமாயதல் போராட்டத்தையும் நவீன வாழ்வு சார்ந்த உறவு நிலை மயக்கத்தையும் தனி மனித கேவுதல்களையும் இன்னும் அதிகமாகத் தர யோகியால் நிச்சயம் முடியும். அதற்கேற்ற நவீன மொழி மட்டுமல்ல,திராணியமும் நிறையவே இருக்கிறது.

நன்றி: தென்றல் வார இதழ்

‘எழுத்தில் ஒரு நியதியும், செயலில் வேறொருவாளாகவும் வாழ இந்த வாழ்க்கை எனக்கு கற்றுத்தரவில்லை’ – யோகி

நேர்காணல் : யோகி
நேர்கண்டவர்: எழுத்தாளர் கே.பாலமுருகன்

யோகி மலேசியாவில் வாழும் ஒரு சுதந்திரப் பெண் படைப்பாளி. கவிதைகள், பத்தி, நேர்காணல்கள், பயணக் கட்டுரை என்று விரிந்த தளத்தில் கடந்த 10 ஆண்டுகளுக்கும் மேலாகச் செயல்பட்டு வருகிறார். மலேசிய நவீனத் தமிழியக்கத்தில் எப்பொழுதுமே மறுக்க முடியாத ஒரு காலச்சுவடு யோகி. இவருடைய ‘துடைக்கப்படாத இரத்தக் கறைகள்’ எனும் தனது பத்திகளை நூலாகத் தொகுக்கப்பட்டுள்ளது. மேலும், உயிர்மை பதிப்பகம் இவருடைய கவிதைகளை ‘யட்சி’ என்கிற தலைப்பில் தொகுத்துச் சென்னைப் புத்தகக் கண்காட்சியில் வெளியிட்டது குறிப்பிடத்தக்கது. அயராமல் பயணங்கள் செய்து பூர்வக் குடி மக்களைச் சந்தித்து உரையாடி தகவல்களை மட்டுமல்லாது வாழ்க்கையையும் சேகரிக்கும் ஒரு பரந்த அனுபவத்தோடு இருக்கும் யோகியை அவருடைய இரண்டு நூல்கள் வெளியீட்டு விழாவை முன்னிட்டு நேர்காணல் செய்யப்பட்டது.

*யோகியைக் கவிதை எனலாமா அல்லது கவிஞர் என்று சொல்லலாமா?

இதற்கான பதிலை, என் எழுத்தை வாசிக்கும் வாசகர்தான் சொல்ல வேண்டும். கவிதையிலிருந்துதான் என் தீவிர எழுத்தானது தொடங்கப்பட்டது. இருந்த போதும் தொடர்ந்து என்னால் கவிதைகளைப் படைக்க முடிவதில்லை. அதற்குப் பல காரணங்கள் இருந்தாலும், கவிதை எழுதும் மனநிலையோடு இல்லாதிருப்பதுதான் என் முதற் பிரச்சினையாகும்.  நம்மைச் சுற்றி நடக்கும் பல அசம்பாவிதங்களால் ஏற்படும் அழுத்தத்தைக் கவிதை எழுதிக் கடப்பதைவிடக் கட்டுரைகளாக எழுதிப் பதிவு செய்து வைப்பதுதான் சரியாக இருக்குமென நான் நம்புவதாலும் இருக்கலாம்.

*வாழ்க்கை முழுவதும் சுற்றித் திரிபவள் நீங்கள். அதுவொரு வரம் என்றுதான் நினைக்கிறேன். அப்படிப் பயணங்கள் உங்களுக்கு கற்றுக் கொடுத்தது யாவை?

- வாழ்க்கை முழுக்க சுற்றித் திரிய இந்தக் காலம் என்னை அனுமதிக்குமா என்று உறுதியாகச் சொல்ல முடியாது. ஆனாலும், மேற்கொண்ட பல பயணங்கள் பொழுது போக்கென  இலகுவாகக் கடந்து போகக்கூடியதில்லை. ஒவ்வொரு பயணத்திலும் என் மானுடத்திற்குத் தேவையான ஏதோ ஒரு தகவல் ஒளிந்திருப்பதாக நான் நம்புகிறேன். திரை மறைவில் மறைந்திருக்கும் அதை நான் தேடுகிறேன். சில நேரம் கண்டடைகிறேன். சில நேரம் தோல்வியடைகிறேன். காசி நகரில் சுற்றித் திரிந்த நாட்களும், கம்போடியாவில் அரசு உதவி கிடைக்காத மீனவ கிராமங்களைப் பார்வையிட்ட பொழுதுகளும் ஒரு பெண்ணாக என்னால் வார்த்தையில் விவரிக்க முடியாது. என் எழுத்தைக் கொண்டுதான் அதன் தாகம் தீர்க்க முடியும். நமக்கு என்ன வேண்டும் என்றும் எதைப் பெறுகிறோம் என்றும் நமது பார்வையில்தான் இருக்கின்றன.

கேள்விகள்: உங்களின் பெரும்பாலான கவிதைகள் பெண் விடுதலையைப் பற்றியது என்கிற ஒரு பொது புரிதல் இருப்பதாக முகநூல் கருத்துகளின் வழியாக அறிய முடிகிறது. நான் வாசித்த வரை தமிழ்ச்சமூகத்தில் தொடர்ந்து கேள்விக்குள்ளாகும் அடையாள சிக்கலும் பெண் இருப்பும் பற்றி கவித்துவமான தருணங்களே உங்கள் கவிதைகள். இதனை விமர்சனப்பூர்வமாக எப்படி எதிர்கொள்கிறீர்கள்?

என்னுடைய ஒவ்வொரு கவிதைக்கும் ஒரு காரணம் இருக்கிறது. அந்தக் கவிதையை பிரசவிக்கும் வரை ஏற்படும் வலியை நான் என்றும் இறக்கி வைத்ததில்லை. மேலோட்டமாக ஒரு கவிதை வாசித்த பிறகு அல்லது ஒரு கவிதையின் மாறுபட்ட வேறொரு புரிதலோடு விமர்சனம் செய்பவரை எதிர்கொள்ள நான் தயாராக இருக்கிறேன். ஆனால், விதண்டாவாதம் செய்பவரை நான் கடந்து போகிறேன். யார் யாரையும் திருப்திப்படுத்த முடியாது. கவிதை மட்டுமல்ல ஒரு படைப்பு  குறித்த பார்வையோடு விவாதிப்பவருக்குப் பதிலளிக்கக் கூடிய கடப்பாடு அதை எழுதும் ஒவ்வொருவருக்கும் இருக்கிறது.

இதுவரை உங்கள் கவிதைகள் மீது வைக்கப்பட்ட விமர்சனங்கள் பற்றி? அதில் ஏதேனும் உங்கள் கவிதை புனைவைத் திசை மாற்றியதுண்டா?

நான் இதுவரை ஒரு கவிதைத் தொகுப்பை மட்டுமே வெளியீடு செய்திருக்கிறேன். சில கவிதைகள் தமிழ்நாட்டுச் சிற்றிதழ்களில் பிரசுரமாகியிருந்தாலும் விமர்சனம் என்று நான் பெரிதாக எதிர்கொண்டதில்லை. மேலும், புனைவைத் திசை மாற்றும் அளவுக்கு எதுவும் நடந்ததுமில்லை. தற்போது கவிதை எழுதலில் ஏற்பட்டிருக்கும் தொய்வு, இனி இப்படியான விமர்சனங்களை எதிர்கொள்ளும் வாய்ப்புகளை இல்லாமல் கூடச் செய்யலாம். காலம்தான் அதற்குப் பதில் சொல்லும்.  

தமிழ்நாட்டில் உருவாகிப் பெருகி வந்த பெண்ணியம் தொடர்பான தாக்கம் உங்கள் கவிதைகளிலும் யோனி, ஆண்குறி போன்ற வார்த்தை பயன்பாடுகளின் வழியாகக் கவனிக்க முடிகிறதே? இதுவொரு தாக்கம் என்று எடுத்துக் கொள்ளலாமா?

நிச்சயமாக சொல்லலாம். இதை ஒத்துக்கொள்வதில் எனக்கு எந்த சிக்கலும் இல்லை. ஆனாலும், அவ்வார்த்தைகளை எப்பொழுதுமே என் கவிதைகளில் நான் வழிந்து திணித்ததில்லை. நான் எப்படியோ என் எழுத்தும் அப்படியே. எழுத்தில் ஒரு நியதியும், செயலில் வேறொருவாளாகவும் வாழ இந்த வாழ்க்கை எனக்கு கற்றுத்தரவில்லை. அடி நிலையிலிருந்து வந்தவள் நான். ஒரு சராசரிப் பெண் சந்திக்கும் அத்தனை பிரச்சனைகளையும் சந்தித்து வந்திருக்கிறேன். புனைவு எனக்கு அவசியமற்றது. தேவையில்லாமல் நான் புனைவுகளைச் சேர்ப்பதில்லை.

இதுபோன்ற வார்த்தையாடல் ஒரு மௌனத்தைக் கிழித்து பண்பாட்டு மனங்களை அதிர்ச்சிக்குள்ளாக்குமே தவிர வேறென்ன செய்யும்?

மலேசிய சூழலில் இதுபோன்ற வார்த்தைகள் மனங்களை அதிர்ச்சியாக்குமே தவிர வேறெதையும் செய்யாதுதான். சமூக சீர்கேடு, ஒழுக்கமில்லாதவள், நம் நாட்டுக்குத் ஒவ்வாத வார்த்தைகளை பேசக்கூடியவள், புறக்கணிக்கக்கூடிய கவிதை, கழிவரை இலக்கியமென அள்ளி வீசும் ஒவ்வொரு விமர்சனத்தையும் மௌனமாகப் பார்த்துக்கொண்டு இருப்பதைத் தவிர வேரென்ன செய்திட முடியும். ஆனால், பெண்ணுக்கு இழைக்கப்படும் அநீதிகள் நமது நாட்டில் நடக்காமலா இருக்கிறது? பாலியல் சீண்டல்கள் இல்லாமலா இருக்கிறது? தனியாக ஒரு பெண் சுதந்திரமாக நடமாடக்கூடிய சூழல் நமது நாட்டில் இருக்கிறதா? உடை குறித்த சுதந்திரம் இருக்கிறதா? குறிப்பாக தமிழ்ச் சூழலில் ஒழுக்கம் என்ற பெயரில் கிட்டதட்ட குட்டி இந்தியாவைப் போன்றுதானே நடந்துகொள்கிறார்கள். அவர்கள் மனங்களை என்  கவிதைகளால் அதிர்ச்சியாக்க முடிந்தால், அது ஒரு தொடக்கமாக இருப்பதில் மகிழ்ச்சி கொள்கிறேன்.

பண்பாட்டை மீறுதல், பண்பாட்டை மறுகட்டமைப்பு செய்தல். பண்பாட்டில் திளைத்தல். இவை மூன்றில் உங்கள் எழுத்தின் ஊடாடல் எது? ஏன்?

-பண்பாட்டை மீறுதல் மற்றும் பண்பாட்டை மறுகட்டமைப்பு செய்தல் இந்த இரண்டுமே பண்பாட்டில் திளைத்துக்கொண்டிருப்பவர்களுக்கு 

ஒன்று தான்.  என் எழுத்து பண்பாட்டைப் பதிவு செய்வதில் முனைப்பாக உள்ளது, காலப்போக்கில் பண்பாடு மாற்றம் அடையும், அதைத் தடுக்கமுடியாது, ஆனால் சமகால பண்பாட்டைப் பதிவு செய்ய முடியும், ஒரு எழுத்தாளனின் கடமையும்கூட அது.

உலகில் பல எழுத்தாளர்கள் பத்தியை விரும்பக்கூடியவர்கள்தான். அனுபவமும் ஆய்வும் கலந்து ஒரு வாசிப்பு ருசியை அளிக்கும் பத்தி எழுத்து சுவாரிஸ்யமிக்கவையாகும். உங்கள் பத்தி எழுத்து எப்பொழுது தொடங்கியது? எதைப் பற்றி எழுதினீர்கள்?

எப்பொழுது தொடங்கினேன் எனவும் எதைக் குறித்து முதலில் எழுதினேன் எனவும் என்னால் நினைவுகூர முடியவில்லை. ஆனால், நான் எழுதிய என்னுடைய ‘துடைக்கப்படாத ரத்தக் கறைகள்’ என்ற பத்திகள் பேசப்பட்டதாக இருக்கிறது. மேலும், ஏதோ ஒன்றை உதாரணம் காட்டுவதைவிட, என் அனுபவங்களிலிருந்தும் என்னிலிருந்தும் ஆதாரப்பூர்வமாகப் பேசுவது எனக்கு உவப்பானதாக இருக்கிறது. அந்த எழுத்துக்காகவே நான் அனுபவங்களை தேடி ஓடுகிறேன். அல்லது அனுபவம் என்னைத் தேடி வருகிறது.

நீங்க தொடங்கியிருக்கும் கூகை பதிப்பகம் குறித்த விவரத்தையும் அதன் செயற்பாடு குறித்தும் பகிர்ந்துக் கொள்ளுங்கள்.

கூகை பதிப்பகம் என்பது பணம் சம்பாதிப்பதற்காக தொடங்கப்பட்டதில்லை. அதை ஒரு செயற்பாட்டுக்காக பதிப்பகமாக பதிவு செய்திருக்கிறோம். கூகையை ஒரு கருவியாக வைத்துக்கொண்டு  விளிம்பு நிலை மக்களையும், பெண்களையும், குழந்தைகளையும் சந்தித்து அரசியல் கலந்துரையாடல், விழிப்புணர்வு கூடவே இலக்கியத்தை பேசவும் கூகை பதிப்பகம் செயற்படும். மேலும்,  புத்தகங்களை பதிப்பதற்கு   பெண்களுக்கு முதன்மை சலுகையை வழங்கும் அதே வேளையில் புத்தகங்களை வெளியீடு செய்யும் தெளிவு இல்லாதவர்களுக்கு உதவவும் கூகை செயலாற்றும்.

இப்பொழுது வெளியிடப்படும் நூல்கள் உங்களின் கடந்தகாலப் படைப்புகளா? அவை யோகியின் எத்தனை ஆண்டுகளின் தெறிப்பு?

தற்போது வெளியீடு காணவிருப்பது 2016-ஆம் ஆண்டு சென்னையில் உயிர்மை பதிப்பகத்தால் பதிக்கப்பட்ட யட்சி கவிதைத் தொகுப்பு மற்றும் இந்த ஆண்டு (2019) டிஸ்கவரி புக் பேலஸ் பதிப்பகத்தால் அச்சடிக்கப்பட்ட ‘பெண்களுக்குச் சொற்கள் அவசியமா?’ என்ற கட்டுரை தொகுப்பும் ஆகும். இதுவரை நான் எழுதிய படைப்புகளில் முக்கியமான எழுத்துகளையே தேர்ந்தெடுத்துப் புத்தகமாக்கியிருக்கிறேன். சில படைப்புகள் எந்தக் காலத்திலும் பேசக்கூடியதாகவும், சில எழுத்துகள் அந்தக் காலகட்டத்தின் பதிவுகளாகவும் இருக்கும் என்பதை நான் நம்புகிறேன்.

சில சமயங்களில் உருவாகும் சோர்வு அல்லது மனத்தடைகள் உங்கள் எழுத்தோட்டத்தைப் பாதித்துண்டா? அவற்றை எப்படிக் கடந்து சென்றீர்கள்?

சோர்வு நிச்சயமாக வரத்தான் செய்யும். அது உடலுக்கல்ல. என் எழுத்துக்குத்தான். எழுதுவதற்கான மனத்தடை வரும்போது என் வேறு ஆர்வங்களில் சிறகடித்துப் பறக்கப் போய்விடுவேன். பயணங்கள் செய்வது, புகைப்படங்கள் எடுப்பது, ஆளுமைகளைச் சந்திப்பது, எளிய சாமானிய மக்களிடம் கலந்துரையாடுவதென என என் பிற விருப்பங்களில் செயற்படுவேன். என்னை நானே எப்படிப் புதுப்பிப்பதென அறிந்து வைத்திருக்கிறேன். ஒவ்வொரு கலைவடிவமும் இலக்கியத்தோடு சம்பந்தப்பட்டதாகவே கருதுகிறேன். என் விருப்பங்கள் தேடல்கள் அனைத்தும் எழுத்து என்ற ஒரு புள்ளியில் இணைகிறது. சோர்வும் அதற்கான மருந்தும் எல்லாமே எனக்கு எழுத்துதான்.

நூல் வெளியீடு எப்பொழுது என்னென்ன சிறப்பம்சங்களைக் கொண்டுள்ளது என்று சொல்ல முடியுமா?

என்னுடைய இரு புத்தகங்கள் வெளியீடு காணவிருக்கிறது. ஏப்ரல் 13-ஆம் தேதி, சனிக்கிழமை, பிரிக் பீல்ஸ்ட் நேத்தா ஜி மண்டபத்தில் இந்த விழாவினை ஏற்பாடு செய்திருக்கிறோம். மாலை மரியாதைகள், பொன்னாடை சம்பிரதாயங்கள் எதுவும் இல்லாத படைப்புகளுக்கு மட்டுமே முக்கியத்துவம் கொடுத்து இந்த விழா செய்யப்படவுள்ளது. மற்றவை நேரில் வந்து பாருங்களேன். இதையே வாசகர்கள் அழைப்பாக ஏற்றுக்கொண்டு புத்தக வெளியீட்டில் கலந்துகொள்ள அழைக்கிறேன். நன்றி 

நன்றி: தமிழ்மலர் பத்திரிகை. 7.4.2019

எழுத்தும் வாசிப்பும் என் பொழுதுபோக்கு! மு.யூசுப் நேர்காணல்

'திருடன் மணியன் பிள்ளை' என்ற சுயசரிதை புத்தகம், மலையாள இலக்கிய வட்டத்திலும், தமிழ் இலக்கியச் சூழலிலும் மிகப் பிரபலமான நூலாகும். மலையாளத்தில் ஜி.ஆர். இந்துகோபன் எழுதிய அந்தப் புத்தகத்தைத் தமிழில் மொழிபெயர்ப்பு செய்தவர் குளச்சல் மு.யூசுப். மலையாள இலக்கியங்களை
தமிழுக்கு மொழிபெயர்ப்பு செய்யும் இவர் பிறப்பால் ஒரு மலையாளி அல்ல. தமிழர்.

அதுவும் ஐந்தாம் வகுப்புவரை மட்டுமே தமிழ்பள்ளிக்கு போனவர். பாடசாலை போவதற்கான வாய்ப்பை குடும்பச் சூழல் வழங்கவில்லை. குழந்தை தொழிலாளியாக வேலை செய்துகொண்டே மலையாள எழுத்துக்களை நண்பர் ஒருவரின் உதவியோடு சுயமாகவே கற்றிருக்கிறார். அவரது சொந்த முயற்சியும் உழைப்பும் இன்று அவருக்கு மொழிபெயர்ப்புகான சாகித்ய அகாடமி விருதை பெற்று தந்துள்ளது.

`திருடன் மணியம்பிள்ளை’ புத்தகத்திற்குதான் அந்த விருது அவருக்கு அறிவிக்கப்பட்டுள்ளது. சுமார் 31 படைப்புகளை மலையாளத்திலிருந்து மொழிபெயர்த்துள்ளார் மு.யூசுப். அனைத்தும் மிக முக்கியமான படைப்புகளாகும். விளிம்பு நிலை மக்களின் வாழ்க்கையைப் பேசுவதாகும்.
அவருக்கு விருது கிடைத்திருக்கிறது என்ற தகவல் தெரிந்தவுடன், தமிழ்நாட்டுப் பயணத்தில் இருந்த நான், நட்பின் அடிப்படையில் அவருக்கு வாழ்த்து தெரிவிக்க, நண்பர் சாகுலுடன் நாகர்கோவிலில் அவரது வீட்டில் சந்தித்தேன். அப்போது மேற்கொண்ட உரையாடலை நேர்காணலாகத் தொகுத்திருக்கிறேன்…

* 31 புத்தகங்களை மலையாளத்திலிருந்து மொழிபெயர்த்திருக்கும் நீங்கள் சொந்த புத்தகங்கள் ஏதும் வெளியிட்டுள்ளீர்களா?
- 'பாரசீக மகா கலைஞர்கள்' என்ற புத்தகம் என்னுடைய சொந்த படைப்பாகும். அது காலச்சுவடு வெளியீடாக வந்தது. மற்றது அனைத்தும் மொழிபெயர்ப்புதான்.

* உங்களுடைய எழுத்துப் படைப்பு எப்போது தொடங்கப்பட்டது?
83-ஆம் ஆண்டுத் தலாக் செய்யப்பட்ட பெண்களுக்கு ஜீவனாம்சம் கொடுக்க வேண்டும் என்று சுப்ரிம் கோட்டில் தீர்ப்பு வந்தது. ஜீவனாம்சம் வழங்கக்கூடாது எனச் சில முஸ்லீம் ஆர்வலர்கள் ஆர்ப்பாட்டத்தில் ஈடு பட்டனர். அதனையடுத்து ராஜீவ்காந்தி தலைமையில் அவசர அவசரமாக இரவில் பாராளமன்றத்தை கூட்டி புதிய தீர்மானத்தை எடுத்தார்கள். தலாக் செய்யப்படட பெண்ணுக்கு ஜீவனாம்சம் கொடுக்க வேண்டாம் என்றும் அவர்களின் பாதுகாப்பை ஜமாத் ஏற்றுக்கொள்ள வேண்டும் என்றும் அந்தத் தீர்மானம் இருந்தது. நான் சுப்ரிம் கோட்டுக்கு ஆதரவாக எனதலைமையில் கருத்தினை மறு மலர்ச்சி என்ற பத்திரிகைக்குத் துணிந்து எழுதினேன். அந்தக் கட்டுரை பிரசுரமான பிறகு பல எதிர்ப்பு குரல்களும் கண்டனங்களும் வந்தன. நான் 23 வயது இளைஞன். ஆனால், வயதிற்கு ஏற்ற தோற்றமில்லை. ரொம்பச் சின்னவனாக இருந்தேன். என்னுடைய எழுத்தெல்லாம் பத்திரிகையில் வராது என்றுதான் நினைத்தேன். ஆனால் பிரசுரித்துவிட்டார்கள் என அப்பாவியாகப் பதில் சொன்னேன். ஓர் அசம்பாவிதம் நடப்பதிலிருந்து தப்பித்தேன். ஆனாலும், எழுதுவதை நிறுத்தவில்லை.

* குளச்சல் மு.யூசுப் என்ற படைப்பாலனை தமிழ் எழுத்துலகம் எப்போது திரும்பி பார்த்தது?
-15 ஆண்டுகளுக்கும் முன்பு, புன்னத்தில் குஞ்ஞப்துல்லா எழுதிய மலையாள நாவலான `மீஸான் கற்கள்’ என்ற நாவலை மொழிபெயர்த்தேன் , அதைக் காலச்சுவடு பதிப்பகம் வெளியீடு செய்தது. அதுதான் எனது முதல் மொழிபெயர்ப்பு நாவலாகும். அதற்கு முன்பு நான் கட்டுரைகள் – கவிதைகள்- கதைகள் என யார் கேட்டாலும் எழுதிக்கொடுப்பேன். என் பெயர் வர வேண்டும் என்பதல்ல. கேட்கும் நண்பர்களுக்கெல்லாம் எழுதிக்கொடுத்துக்கொண்டே இருந்தேன். எழுதுவதும் வாசிப்பதும் எனக்கு ஒரு தவமாக இருந்தது.

* உங்களை நீங்கள் வளர்த்துக்கொள்ள எம்மாதிரியான புத்தகங்களைத் தேடி வாசித்தீர்கள் ?
-ரயில் அட்டையிலிருந்து ‘எல்லோ பேஜஸ்’ வரைக்கும் எது கையில் கிடைக்கிறதோ அதையெல்லாம் வாசித்துகொண்டே இருந்தேன். இளமை பருவத்தில் இருப்பவர்களுக்குத் தன் இனிமையான பொழுதை போக்க பல விஷயங்க ள் செய்வார்கள். நான் எழுதுவதையும் வாசிப்பதையும் என் பொழுதுபோக்காகத் தேர்ந்தெடுத்தேன். எனக்கும் அதுதான் பிடித்தும் இருந்தது.
*பிறப்பால் நீங்கள் ஒரு மலையாளி அல்ல. ஆனாலும் பஷீர் மாதிரியான மிக நுட்பமான எழுத்தாளர்களின் எழுத்துக்களை மொழிபெயர்க்கும்போது அந்த எழுத்துக்களை எப்படி உள்வாங்கிக் கொண்டிங்க? அல்லது நீங்கள் எதிர்கொண்ட சவால்கள் என்ன?
-கன்னியாகுமரி மாவட்டத்தில் குளச்சலிலிருந்து கோழிக்கோடு வரைக்கும் ஒரே மாதிரியான வாழ்கை மற்றும் உடல் தோற்றம் கொண்டிருக்கும் மனிதர்களைப் பார்க்க முடியும். மேலும் முஸ்லீம் பெண்கள் அணியும் நகைகள், கவனி, சாளரம் குப்பாயம் உள்ளிட்ட உடைகள் என அனைத்து விஷயங்களும் ஒரே மாதிரி இருந்தாலும் நாங்கள் பேசிக்கொண்ட மொழி வெவ்வேறு. ஆனாலும் கலாச்சாரம் ஒன்றாக இருப்பதால் அந்த வாழ்க்கையை மொழிபெயர்க்க எனக்கு அதிகம் சிரமம் இருக்கவில்லை. பஷீர் கதைகளைப் பொறுத்தவரை கன்னியாகுமரி மாவட்ட முஸ்லீம் மக்களின் வட்டார வழக்கு மொழியில்தான் எழுதியிருப்பேன். அதில் எந்த வித்தியாசமும் சிரமமும் ஏற்படவில்லை.

*தமிழ்நாட்டில் சிறுபான்மையினராக இருக்கும் முஸ்லீம் சமூகத்திலிருந்து வரும் ஒரு படைப்பாளரை தமிழ் சமூகம் எவ்வாறு அங்கிகரிக்கிறது?
நான் 83-ஆம் ஆண்டு எழுத தொடங்கியிருந்தாலும் எனது தீவிர எழுத்தென்பது கடந்த 15 ஆண்டுகளாகத்தான் படைக்கப்பட்டு வருகிறது. இந்தக் காலகட்டத்தில் நான் எனக்கான இடத்தைப் பிடித்துவிட்டேன் என்பதை உறுதியாக நம்புகிறேன். மேலும், தமிழ் இலக்கிய வட்டத்தைவிடவும் மலையாள இலக்கிய வட்டத்திலும் நன்கு அறியப்படுபவனாக நான் இருக்கிறேன். இது எனக்குப் போதுமானதாக இருக்கிறது. காரணம் என் எழுத்தென்பது என் மன நிம்மதிக்காக எழுதப்படுவது. என் மன அமைதிகானது. ஒரு கட்டத்தில் கொண்டாட்டம் என்ற பேரில் என் மன அமைதியை கெடுக்கும் கேளிக்கை நடக்குமெனில் நான் எழுதுவதை நிறுத்திக்கொள்வேன்.

*விளிம்புநிலை மனிதர்களின் வாழ்கை சுயசரிதையை நீங்கள் தொடர்ந்து மொழிபெயர்பு செய்து வருகிறீர்கள். இந்தத் தேர்வுக்கான காரணம் என்ன? இந்தப் புத்தகங்களின் மொழிபெயர்ப்புகள் முடிவை யார் எடுப்பது?
-நான் மலையாள எழுத்தை வாசிக்கப் பயின்றதே சமுதாய மக்கள் புரட்சி சம்பந்தப்பட்ட படைப்புகளிலிருந்துதான். மேலும், கம்யூனிஸ்ட் வாழ்க்கையை நீங்கள் கற்பனை செய்து பார்க்க முடியாது. குறிப்பாக நச் லைட் போராட்டவாதிகளின் கதைகளைக் கேட்டால் அவர்களிடத்தில் பிரமாதமான குடும்பப் பின்னணி இருக்கும். எல்லாவற்றையுமே உதறி தள்ளிவிட்டுக் காட்டில் வாழ்ந்துகொண்டு மக்களுக்காகப் போராட்டத்தை நடத்துவார்கள்.
அவர்களிடத்தில் தனிப்பட்ட முறையில் பேசும்போது, போலீஸ் தாக்குததிலிருந்து தன்னைத் தர்கார்த்துக்கொள்ளும் யுத்திகளையெல்லாம் கேட்டுத் தெரிந்துகொண்டேன். மிகவும் ஆபத்தான அபாயகரமான இந்தச் சம்பவங்களை அவர்கள் தெரிந்தே எதிர்கொண்டு பின்வாங்கமால் தொடர்ந்து இயக்கத்திற்காக அதிலேயே இருக்கிறார்கள்.
மகாத்மாவின் சத்திய சோதனை எனக்குப் பிடிப்பதுபோலவே இந்த ஆயுதப் போராட்டமும் எனக்குப் பிடிக்கிறது. மகத்மா காந்தியின் அரசியலில் விமர்சனம் இருக்கலாம் ஆனாலும் அந்த வாழ்க்கையை எப்படிக் குறைத்து மதிப்பிடமுடியும்? அதேபோலத்தான் போராட்டவாதிகளின் வாழ்கை சரித்திரமும், விளிம்புநிலை மனிதர்களின் வாழ்க்கையையும் தமிழ்சமூகத்திற்குச் சொல்லவேண்டியிருக்கிறது.

* உங்களின் சமூகத்திற்காக நீங்கள் கொடுத்திருக்கும் படைப்பு எது?
- என் எழுத்து மொத்தமும் சமூகத்திற்கானது என்றாலும் இஸ்லாமிய இறைக்கான எழுத்தை நான் வழங்கவில்லை. அதை நான் சமூகத்திற்கான எழுத்தாகப் பார்க்கவும் இல்லை. முஸ்லிம்கள் தீவிரவாதிகள் என அடையாளப்படுத்தும் வேளையில் என் எழுத்தை நான் சமூகத்திற்காக மிக நிதானமாகக் கொடுத்துக்கொண்டிருக்கிறேன். என் வாழ்க்கையே சமூக அர்பணிப்பாகத்தான் நான் பார்க்கிறேன்.

* உங்களின் திருமண வாழ்கை குறித்துப் பகிர்துகொள்ளுங்களேன்? உங்கள் எழுத்துக்கு உங்கள் துணையின் ஆதரவு என்ன?
-32 ஆண்டுகள் திருமண வாழ்க்கையில் எங்கள் புரிதல்கள் அலாதியானது. பெற்றோர் பார்த்துச் செய்துவைத்த திருமணம். என் மனைவி வாசிப்பாளர் இல்லை. நான் மட்டுமே வாசிப்பவராகவும் யோசிப்பவராகவும் இருக்கிறேன். இதனால் எந்தக் குடும்பச் சிக்கலும் எங்களுக்குள் ஏற்படவில்லை. குடும்பச் சிக்கல் என்பது பொருளாதாரத்தைத் தாண்டி தனது அதி புத்திசாலி தனத்தைக் காட்டும்போதுதான் ஆரம்பிக்கிறது. மனைவியை மட்டம்தட்டி உனக்கு அறிவில்லை என ஒரு கணவன் உதாசீனப்படுத்தினால் , உண்மையில் அவனுக்குத்தான் அறிவில்லை என அர்த்தம். அவனது இயலாமையை மறைக்கவே அவன் பிறரை அறிவில்லை என்பான். குடும்பச் சிக்கல்களுக்கு மிக அதிகமாக ஆதிக்க மனோபாவம்தான் காரணமாக இருக்கிறது. அது என்னிடமில்லை. அவரிடமும் இல்லை.

*தமிழிலிருந்து மலையாளத்துக்கு மொழிபெயர்த்த உங்களுடைய 'நாலடியார்' நூல் களவு செய்யப்பட்டதைத் தொடர்ந்து சட்ட நடவடிக்கையை மேற்கொண்டீர்கள். உங்களுக்கு அந்த விவகாரத்தில் நீதி கிடைத்ததா?
நான் செய்த வேலைக்கான ஆதாரம் என்னிடத்தில் உள்ள பட்சத்தில் எனக்கு நீதி கிடைக்காமல் போகாது என நான் முழுமையாக நம்புகிறேன். அந்த வழக்கு இன்னும் நடந்துகொண்டுதான் இருக்கிறது. அவ்வப்போது சில காட்சிகள் மாறிக்கொண்டிருக்கின்றன அவ்வளவுதான். படைப்பை வாசிக்கும் வாசகர்கள் அறிவார்கள், அந்த எழுத்து நடை யாருடையது என. என்வரையில் இலக்கியத் திருட்டு என்பதும் கருத்து திருட்டு என்பதும் மிகவும் கொடூரமானது வன்மம் மிகுந்தது. தப்புச் செய்தவர்கள் சில ஓடடைகளை மூட வழிதெரியாமல் தினருக்கிறார்கள். எனக்கு அந்தப் பயம் இல்லை.

*திருடர்கள் என வரும்போது அவர்களின் மீது ஒரு பயமும் கோபமும் மக்களுக்கு இருக்கிறது. ஆனால் , 'திருடன் மணியன் பிள்ளை சுயசரிதையை வாசிக்கும்போது சில இடங்களில் கோபமும் கழிவிரகமும் பாவமாகவும் அதே வேளையில் சில இடங்களில் ஆச்சரியமாகவும் இருக்கிறது. தற்போது உயரிய விருது கிடைத்திருக்கும் 'திருடன் மணியன் பிள்ளை' புத்தகத்தை மொழிபெயர்ப்பு செய்த அனுபவத்தைப் பகிர்ந்துகொள்ளுங்க.
-மற்ற புத்தகங்களை மொழிபெயர்ப்பு செய்த மாதிரிதான் நானும் இந்தப் புத்தகத்தைக் கையில் எடுத்தேன். சில இடங்களில் எனக்கும் கோபங்கள் எழவே செய்தது. மணியன் பிள்ளையைப் பொறுத்தவரை அது அவரின் பச்சையான வாழ்கை. அதனால் வார்த்தை அலங்கரங்கள் எதுவுமே தேவைப்படவில்லை. தவிரவும் மலையாளத்தில் எழுதியிருப்பதை இலகுவான தமிழில் கொடுத்தால்தான் விளிம்பு நிலையை அது பேசும்.
சில சம்பவங்களைக் கடக்க முடியாத பயங்கரக் கோபம் ஏற்படவே செய்தது. அவ்வேளையில், ஒரு முயற்சியைக் கையில் எடுத்து விட்டோம் முடிக்க வேண்டுமே என்ற எண்ணத்தில் தொடர்ந்தேன்.சில இடங்களில் பிரமிப்பும் ஏற்பட்டது. குறிப்பாகத் திருடப் போன வீட்டில் நாய்களிடமிருந்து அவர் தப்பி வருவதையும் , இன்னொரு இடத்தில் டாக்டர் வீடிற்குத் திருட சென்று, விபத்தாகி மறுநாள் அந்த டாக்டரிடமே மருத்துவத்திற்குப் போகும் சம்பவத்தையும் திருடன் மணியன் பிள்ளை சுவாரஷ்யமாக விவரித்திருப்பர். சினிமா பார்ப்பதை போன்று இருக்கும் பல சம்பவங்கள்.

* மலேசியாவில் தமிழ் மக்கள் பேசும் தமிழைப் பலர் வாழ்த்தி புகழ்ந்துள்ளனர். அதிலும் தமிழ் முஸ்லீம் சமூகத்தினர் பேசும் தமிழ்மொழிக்கு பெரிய மரியாதையே இருந்தது. ஆனால், தற்போது இந்த நிலை மாறி அவர்கள் தங்களை மலாய்ச் சமூகமாக மாற்றி வருகிறார்களோ என்ற ஐயம் எழுகிறது. மலேசிய தமிழ் முஸ்லீம் சமூகத்தில் இளைய தலைமுறை எழுத்தாளர்களோ அல்லது படைப்பாளர்களோ இருக்கிறார்களா என்று கேடடால் அதற்குப் பதில் சொல்வது கடினம். மேலும், தமிழ் பள்ளியில் அவர்களைக் காண்பதும் அபூர்வமாகிவிட்டது. இந்தச் சூழலை நீங்கள் எப்படி அவதானிக்கிறீர்கள்?
-இதைக் கேட்க மிகவும் வருத்தமாக இருக்கிறது. எனக்கு மலேசிய இலக்கியம் மற்றும் சூழலை குறித்து அதிகம் தெரியவில்லை என்பதால் இதைக் குறித்து மேலும் பேசுவதற்கு எனக்குத் தெரியவில்லை. ஆனால் தனது அடையாளத்தைத் தொலைப்பது என்பது மிகவும் கொடுமையானது.

நேர்கண்டவர் : யோகி
புகைப்படங்கள் : ஆர்:ராஜேஷ்குமார்
நன்றி தென்றல் வார இதழ்

பள்ளி கொண்ட புரம்

 “சிற்றஞ் சிறுகாலே வந்துன்னைச் சேவித்துன்

பொற்றாமரையடியே போற்றும் பொருள் கேளாய்!” (ஆண்டாள், திருப்பாவை)

இந்த வரிகளைத்தான் கூறிக்கொண்டேன், நண்பர் சாகுல், ”திருவனந்தபுரம் ஸ்ரீபத்மனாபசுவாமி கோயிலுக்குப் போகலாம்” எனச்சொன்னதும். திருவனந்தபுரத்திற்கு இதற்கு முன்பே ஒரு முறை சென்றிருந்த போதும் பல அதிசயங்களைக் கொண்டிருக்கும் அந்தக் கோயிலுக்குப் போகலாம் என்ற எண்ணம் எனக்கு வரவே இல்லை. கோயில்களைக் காட்டிலும் மனிதர்களைச் சந்திப்பதிலேயே எனக்கு ஆர்வம் அதிகம் இருந்ததும் மற்றுமொரு காரணம்.

ஓக்கி புயல் (Cyclone Ockhi ) கன்னியாகுமரியைத் தாக்கிய சுவடுகள் திருவனந்தபுரத்திலும் எதிரொலித்திருந்தது. என்னை விமானநிலையத்திலிருந்து அழைத்துக்கொள்வதாகச் சொன்ன நண்பர் புயலில் சிக்கிக்கொள்ளவே,  நானே ஓர்  ஆட்டோவைப் பிடித்து ஓட்டுநர் உதவியுடன் ஒரு தங்கும் விடுதியில் அறையெடுத்து தங்கி விட்டேன். விமானநிலையத்தில் வரவேற்றதிலிருந்து என்னை வழியனுப்பும் எல்லா கடமைகளையும் மழையே ஏற்றுக்கொண்டிருந்தது. எங்காவது நடந்து போய்வரலாம் என்றாலும் மழை அதற்கு இடமே தரவில்லை. நான் தங்கியிருந்த விடுதியிலேயே உணவு மற்றும் டீக்கடை இருந்தாலும் எனக்கு அதைத் தாண்டி வெளியில் செல்லவேண்டும் எனத்தோன்றியது. நனைந்தபடியே எதிர்புறமிருந்த பழச்சாறு விற்கும் கடைக்குச் சென்றேன்.

மழையில் நனைவிதைவிட வேறுசுகம் எதிலிருக்கிறது? என் மேல் வழிந்தோடியபடி , பூமியில் மழைப்பூக்களை உதிர்த்தபடி, கூரைகளில் வழிந்தோடியபடி, இலைகளில் சொட்டியபடி, கண்ணாடிகளில் கோடுகளைப் போட்டபடி நான் விதவிதமாக மழையை பார்த்துக்கொண்டிருந்தேன். காலை, மாலை, இரவு முழுவதும், எங்கும் மழையின் ஈரம் ஈரம் ஈரம் மட்டுமே. பெண் ஒருவர்  டீ போட்டுக்கொண்டிருந்தார். டீ குடித்துவிட்டு சில்லறை இல்லை என்று கூறிக் கடன் கேட்கும் அளவுக்கு எங்களின்  இருவரின் நட்பும் மேம்பட்டிருந்தது. இப்படியே அன்றைய நாள் முடிந்து, விடிந்தது எனக்கு.

அன்றைய நாள்  கொல்லம் செல்லும் திட்டத்திற்கு முன்பாக அந்த கோயிலை பார்த்துவிட்டு சென்றுவிடலாமே என கன்னியாகுமரியிலிருந்து வந்திருந்த நண்பர் சாகுல் கூறுகையில் அதை நான் மறுக்க விரும்பவில்லை. என் பால்யத்தில் கண்ணன் மீது இருந்த மயக்கமும், அதன் காரணமாகச் சிலஆண்டுகள் ”ஹரே ராமா ஹரே கிருஷ்ணா” இயக்கத்தில் தீவிர ஈடுபாடு கொண்டிருந்த விஷயங்களும் கணப்பொழுதில் மின்னலடித்துச் சென்றன.

ஈரம் காயாத, விடிந்தும் விடியாத அந்தக் காலைப் பொழுதில் நான் உன்னை வந்து எழுப்பி,  பிரகாசிக்கும் உன்னுடைய திருவடிகளை…  என்று எண்ணி முடிப்பதற்குள் எனக்கு சின்னதாகச் சிரிப்பு வந்தது. வார்த்தைகளை விழுங்கிவிட்டு கிளம்புவதற்கு தயாரானேன். கேரள மண்ணில் நான் காணப்போகும் முதல் கோயில் அது. சேலையை உடுத்திக்கொண்டு கிளம்பினேன். வெள்ளை கதர் சேலை. அது ஒன்றுதான் என்னிடம் உடுத்தத் தகுந்ததாக இருந்தது. பார்ப்பதற்கு கேரளப்பெண்கள் உடுத்தும் சேலையை போலவே  இருந்ததும் எதிர்பாராத ஒன்றுதான். கோயிலின் கிழக்கு நடைப் பக்கமாக நுழைந்தோம். மழையும் எங்களுடன் வந்தது. கோயிலின் பெரிய தெப்பக்குளத்தில் மழைத்துளிகள் தெறித்தபடி இருந்தன. பார்த்தவுடனே கவரக்கூடிய குளம் அது. பார்த்தவுடன் மனதை கவரும் பல விஷயங்கள் கேரளாவில் இருப்பது அதிசயமாகவே இருந்தது எனக்கு. வேலி போடப்பட்டிருந்த குளத்தை எட்டிப்பார்த்துவிட்டு திரும்பினால் எதிர்புற கட்டிடத்தின் மேற்புறத்தில் பெரிய ஆங்கிலேயப் பாணியிலான கடிகாரம். இரண்டு ஆடுகள் மணி கூட்டின் பக்கவாட்டில்,  எத்தனை மணி நேரமோ அத்தனை முறை அவை முட்டிக்கொள்ளுவதில் ஒலியெழுப்புமாறும்  அமைக்கப்பட்டிருந்த அக்கடிகாரம் இன்னும் இயங்கிக்கொண்டிருந்தது. அதை புகைப்படம் எடுக்கமுடியாத சூழலுக்கு தள்ளிவிட்டு வேடிக்கை பார்த்துக்கொண்டிருந்தது  மழை.

மழையை பொருட்படுத்தாதபடி பத்தர்களின் கூட்டம் கூடிக்கொண்டே இருந்தது. ஜீன்ஸ் அணிந்திருந்த நண்பர் சாகுலை கோயிலினுள் அனுமதிக்க முடியாது என கோயில் நிர்வாகத்தினர் சொல்லவே, ஒரு வேட்டியை வாங்கிக்கொள்ள வேண்டியதாகிப்போனது அவருக்கு. சுடிதார் அணிந்துவந்த பெண்களையும் அவர்கள் அனுமதிக்கவில்லை. வேட்டியை வாங்கி சுடிதார் காற்சட்டையின்  மேலேயே கட்டிக்கொண்டனர். பண பையைத்தவிர வேறு எதுவும் கோயிலினுள் அனுமதியில்லை. அனைத்தையும் வாங்கி லாக்கரில் வைத்தார்கள். கோயிலின் வாசல் பகுதியிலேயே மெட்டர்  டிடெக்டர், கண்காணிப்பு கேமரா, ஸ்கேனர் இது தவிர ஆயுதம் வைத்திருக்கும் போலீஸ் இத்தனை பாதுகாப்பு கவசங்களையும் தாண்டி நாங்கள் கோயிலின் உட்பகுதியில் நுழைந்தோம். வெளிச்சம் குறைவாகவே இருந்தது. கர்ப்பக்கிரகத்திற்கு போவதற்கு முன்பாக இருக்கும் கோயில் கால் மண்டபத்தில் உள்ள சிற்பங்களைத் தெளிவாகக் காண முடியவில்லை. எண்ணெய்ப் பசையாக இருந்த மண்டபக்காலை தொட்டுப் பார்த்தேன். சிற்பத்தின் கோடுகளை உணர முடிந்தது. கருவறை நடையை சாத்துவதற்கு இன்னும் நேரமிருந்தபடியால் கோயிலின் மற்ற பிரகாரங்களை முதலில் சுற்றிப்பார்த்துவிட்டு வந்துவிடலாம் என முடிவெடுத்தோம்.

கேரளக் கட்டிடக்கலையின் வடிவமைப்பில் அங்கங்கே பொறிக்கப்பட்டிருந்த மீன் சின்னங்கள் உட்பட அழகிய வேலைப்பாடுகளும்மனதைக் கொள்ளையடித்துக் கொண்டிருந்தது ஸ்ரீ பத்மனாபசுவாமி திருத்தலம். மேலும் சுவர் ஓவியங்களை குறித்து சொல்வதற்கு என்னிடம் வார்த்தைகளில்லை. அதற்காக ஒரு தனிக்கட்டுரையே எழுதலாம். எங்களுக்கிருந்த சொற்ப நேரத்தில் ஆசைதீரக் காண முடியவில்லையே என்ற கவலை மட்டுமே இருந்தது. சில ஸ்தலங்களை காண்பதற்கு தனிக்கட்டணம் வசூலிக்கப்பட்டது. ”சங்கீதத்தூண்கள்” என்ற குறிப்பு இருந்த ஒரு மண்டபத்தில் நானும் சாகுலும் நுழைந்தோம். ஓர் ஆளுக்கு 20 ரூபாய் வாங்கிக்கொண்டு அதற்கான ரசீதும் கொடுத்து உள்ளே அனுமதித்தார்கள். இரண்டு வரிசையில் எதிரெதிரே இருந்த தூண்களில் வெவ்வேறான சிற்பங்கள் அதன்  பெயருடன் இருந்தன. 'பார்வதி சுயம்வரம்', 'சிவன் திருக்கல்யாணம்' உள்ளிட்ட சிற்பங்கள் (ஞாபகத்தில் உள்ளது அவைதான்) மிக நேர்த்தியாக ஒரேகல்லில் செதுக்கப்பட்டிருந்தன. காதைவைத்து சிலையின் தூணை தட்டிப்பார்த்தோம். சங்கீத சுவரங்களா அவை? என்று எங்களால் கண்டுபிடிக்கமுடியவில்லை என்றாலும் அது இசைதான் என்பதில் சந்தேகமில்லை. ஒரு புறத்தில் தட்டினால் மறுபுறத்திலும், சில கற்தூண்களிலும் எதிரொலித்தது. வெவ்வேறு ஒலி, வெவ்வேறு ஸ்வரம், வெவ்வேறு அனுபவம்.

நிதானமாகவே ஒவ்வொரு சிலையாக தட்டிப்பார்த்து இருபது ரூபாய்க்கு ஒரு பைசாகூட மிச்சம்வைக்காமல் பார்வையாலேயே செலவு செய்தோம். புகைப்படக் கருவியை அனுமதிக்கவில்லையே என்ற கவலை எனக்குத் திரும்பத் திரும்ப வந்துகொண்டிருந்தது. கருவறையில் பூஜை நடைபெறுவதற்கான நேரம் நெருங்குகிறது என யாரோ சொல்லிக்கொண்டிருந்தது எங்கள் காதில்விழவே கர்ப்பக்கிரகம் நோக்கி விரைந்தோம். பெண்கள் சிலர் பாசுரம் பாடுவதற்குத் தயார் நிலையில் இருந்தனர். பூஜை தொடங்கியது. பாசுரங்களை பெண்களே கீர்த்தனை இசைத்துப்பாடினர். தீபாராதனை காட்டப்பட்டது. சின்ன குடில் போல, அதற்கு நன்கு  இழைக்கப்பட்ட மரக்கதவு. அதன் வழியே அர்ச்சகர் பிரசாதம் கொண்டு வந்தார். மா வடு, இரண்டு அதிர்ஷ்டசாலி பத்தர்களுக்கு மாத்திரமே கிடைத்தது. அதில் நானும் ஒருத்தி. என் அருகில் ஏமாற்றத்துடன் கையேந்தி பின் அதிர்ஷ்டத்தை  நழுவவிட்ட தோரணையில் என்னை நோக்கிய பெண்ணுக்கு அதை நான் கொடுத்துவிட்டேன்.

ஊதுவர்த்தியிலிருந்து மெல்ல வெளிப்படும் நறுமணம் போல அவரிடமிருந்து பக்தி பரவசம் கிளர்ந்தெழுவதாக எனக்குத் தோன்றியது. கருவறையைப் பார்த்தேன். தீப ஒளியில் கருங்கல் விக்ரகம் மின்னுவதாகத் தெரிந்தது. பார்த்துக்கொண்டிருக்கும்போதே திரையை இழுத்து மூடினார்கள். ஆணியடித்தாற்போல அங்கேயே நின்று கொண்டிருந்த என்னை ”யோகி”யென சாகுல் சிந்தனையை கலைத்தார்.  ”நேரமாகிறது மூலவரைப் போய்ப் பார்க்க வேண்டாமா?  இன்னும் சிறிதுநேரம் தான் இருக்கிறது, வாங்க” என்றார். மூலவரா? என்ற ஆச்சரியத்துடன் நான் சாகுலின் பின்னால் ஓடினேன். மழையின் தீவிரம் அதிகரித்திருந்தது. வேட்டியணிந்த துப்பாக்கியேந்திய சேட்டன் போலீஸ்க்காரர்கள் பலஇடங்களில் நோட்டமிட்டபடியே இருந்தனர். வழியில் ஓரிடத்தில் ”இதுதான் திறக்கப்படாத அந்த ஆறாவது வாயிலுக்கு செல்லும் வழி”யென சாகுல் சொன்னார். அதை நின்று பார்க்கவும் பயமாக இருந்தது. ஆகம விதிப்படி 9 அறைகள் கட்டப்பட்டிருக்கலாம் எனவும்; இவற்றில் 6 அறைகள் கோவிலுக்குள்ளும் மற்றவை கோவில் குளத்து கிணற்றில் இருப்பதாகவும் சொல்லப்படுகிறது. சில வருடங்களுக்கு முன்பு கோயிலுக்குள் இருந்த அந்த அறைகளில் 5 அறைகள் திறக்கப்பட்டு தங்கப் புதையல்கள் மீட்கப்பட்டதும், ”நாகச்சின்னம்” பொறிக்கப்பட்டிருந்த ஓர் அறையை எச்சரிக்கை நிமித்தமாக திறக்காமல்விட்டதும் உலக மக்கள் அறிந்த செய்திதான். திறக்கப்படாத அந்த அறை இருந்த திசையை கண்டும் காணாத மாதிரி சேட்டன்களைப்பார்த்தபடியே கடந்துவிட்டோம். (எதற்கு வந்த இடத்தில் வம்பு.)

மாடம் மாதிரி இருந்த மேற்தளத்திற்கு மரப்படியில் ஏறிச்செல்ல வசதி செய்திருந்தார்கள். திறந்திருந்த மூன்று நிலைகளை பார்த்தபடி ஆட்கள் நகர்ந்துகொண்டே இருந்தார்கள். நானும் அந்தக் காட்சிகளைக் கண்டேன். முதல் வாயில் வழியாக, ஆதிசேஷன் அல்லது அனந்தன் என்ற நாகம் குடை விரித்திருக்க தங்கக்கிரீடம் அணிந்த நிலையில் திருமுகமும், வலக்கையும்;  நடு வாயில் வழியாக,வயிற்றுப்பகுதியின்  நாபியில் இருந்து கிளம்பும் கமலத்தில் உறையும் பிரம்மனை; கடைசி வாயில் வழியாக,  திருவடிகள் தரிசனம் என அனந்த பத்மநாபரின் 18 அடி விக்ரகம் என்னைக் கொள்ளையடித்து நகர விடாமலும், வைத்த கண்ணை எடுக்கவிடாமலும் செய்திருந்தது. இத்தனை அழகா? இத்தனை தேஜஸ் ஒரு விக்ரகத்திற்கு இருக்குமா?  ஏன் கண்களிலிருந்து நீர் சுரந்து வழிகிறது? நான் இறைவன் என்ற ஒருவன் இல்லை என்று கூறிக்கொண்டிருக்கிறேன். அப்படியென்றால் என் இப்போதைய மயக்கத்திற்கு பெயர் பக்தியில்லை எனில் இதன் பெயர் என்ன? ஆண்டாள் காதலில் விழுந்ததில் என்ன ஆச்சரியம் இருக்கப்போகிறது? ஐயோ எனக்குள் என்னதான் நடக்கிறது?  ஓர் ஆமையின் நகர்வில், நத்தையின் நிதானத்தில்   திரும்பத் திரும்ப வரிசையில் நின்று…மீண்டும் மீண்டும் என் உடல் முழுதும் கண்ணாக பத்மநாபனை விட்டுப்பிரியா மனதுடன் பார்த்துக்கொண்டிருந்தேன். ஒரு தியானம் போல, ஒரு விரதம் போல முதன்முதலாக காதலில் விழும் பரவசத்துடன் என் நுனி முதல் அடி வரை எங்கும் நிறைந்திருந்தது அந்த காட்சி.

அதைக் கலைக்கும் விதத்தில் நண்பர் சாகுல் "நடை அடைக்கப்போகிறார்கள், வாங்க யோகி” என்றார். என் நிலை மறந்த நிலையில் "நான் எங்கு போவது? சாகுல்,” என்றேன். ”கால் நகரும், மனம் நகர மறுக்கிறதே” என்றேன். ”என்ன இப்படி ஆகிட்டிங்க” என்றார். ஒரு கட்டாய நிலையிலேயே என்னை அங்கிருந்து அகற்றிச் சென்ற சாகுல், மெல்லியதாக சிரிக்கத் தொடங்கினார். ”நிச்சயமாக ஏதோ இருக்கிறது சாகுல், சரணாகதிதான்” என்றேன் சிரித்தபடி நானும். நடையை விட்டு வெளியே செல்லும்போது பாண்டிய மன்னன் காலத்தில் கட்டப்பட்டிருக்கலாம் என்று சந்தேகிக்கும்படி கற்தூண்களின் மேற்கூரைகளில் மீன் சின்னங்கள் அதிகமாகவே தென்பட்டன. நாங்கள் வெளியேறிய பாதை மேற்கு நடையில் முடிவடைந்தது. இரண்டு அடுக்கு மாடிவீடுகள் நடைவாயிலுக்கு அப்புறத்தில் காணமுடிந்தது. அதில் பழங்காலமாக ஐயர்மார்கள் வாழ்த்துவருவதாகவும், குட்டி அக்ரகாரமே அங்கு இருக்கிறது எனவும்,அவர்கள் கோயில் சேவகர்களாகவும் இருக்கிறார்கள் என்றும் எங்களுக்குத் தகவல் கிடைத்தது.  

கோயில் வரலாறு சுருக்கமாக,

திருவிதாங்கூர் அரசர்கள் காலத்தில், இக்கோயில் பெரும் புகழுடன் விளங்கியது என்று பல்வேறு பதிவுகளில் குறிப்பிட்டிருந்தாலும் ஸ்ரீ பத்மனாபசுவாமியின் அசலான சிலை பிரதிஷ்டை செய்யப்பட்டது எப்போது என்பது பதிவுசெய்யப்பட்ட எந்த ஒரு வரலாற்று ஆவணங்களிலும் அல்லது எந்த ஒரு ஆதாரங்களிலிருந்தும் துல்லியமாக தீர்மானிக்க முடியவில்லை என்று இத்திருக்கோயிலின் அதிகாரப்பூர்வ இணையதளத்தில் குறிப்பிடப்பட்டுள்ளது. 9-ஆம் நூற்றாண்டைச் சேர்ந்த்தவரும், பன்னிரு ஆழ்வார்களில் ஒருவரான நம்மாழ்வார்  எழுதிய “திருவாய்மொழி”யின் பத்தாவது பத்து, இரண்டாம் திருமொழி (பாடல்:3902 முதல், பாடல்:3912 வரை) அனந்தபுர நகர் குறித்தும், அனந்தபுர அண்ணலார் என பத்மநாபரின் புகழையும் பேசுகிறது.

இலுப்பை மரத்தில் செய்யப்பட்ட இக்கோயிலின் மூல விக்ரகம் கி.பி. 1686-ல் கோயிலில் ஏற்பட்ட தீ விபத்தில் ஒருபாதி சேதமடைந்தது. அதன் பின்னர், அதன் கட்டுமானப்பணி 1724-இல் தொடங்க முடிவு செய்யப்பட்டது. இந்தக் காலக்கட்டத்தில்தான் 1729-ஆம் ஆண்டு மன்னர் மார்த்தாண்ட வர்மா திருவிதாங்கூர் மன்னராக நியமிக்கப்படுகிறார். அதன் பிறகு கோயிலைப் புதுப்பிக்கும் பணி துரிதப்படுத்தப்பட்டது. பன்னிரண்டாயிரம் சாளக்கிராமக் கற்களை நேப்பாளின் புனித நதியான கண்டகி நதியின் கரைகளில் இருந்து யானைகள் மூலமாகக் கொண்டு வரப்பட்டு 4000 சிற்பிகள் 6000 தொழிலாளர்கள் மற்றும் 100 யானைகளின் உதவியோடு 6 மாதகாலம் வேலைசெய்து கோயிலைப் புதுப்பித்திருக்கிறார்கள். மேலும் கட்டுமானப்பணிக்காக தேவையான அளவு தேக்கு மரங்கள் காடுகளிலிருந்து கொண்டு வரப்பட்டிருக்கிறது.

1750-ஆம் ஆண்டில் ராஜா மார்த்தாண்ட வர்மா தனது அரசை இக்கோயிலின் இறைவனான பத்மநாபசாமிக்குத் தன் ராஜ்யம், செல்வம் அனைத்தையும் தானமாக பட்டயம் எழுதித்தந்து, தன் உடைவாளையும் அவர் திருப்பாதங்களில் வைத்து எடுத்து, பரிபூரண சரணாகதியடைந்தார். 108 திவ்யதேசங்களுள் ஒன்றாகப்  போற்றப்படும் இக்கோயிலின், இம் மூலவரிடம் சரணாகதி அடைந்ததில் வியப்பொன்றுமில்லை என்றே எனக்குத் தோன்றுகிறது.

“திருக்கண்டேன் பொன்மேனி கண்டேன் திகழும்

அருக்கன் அணிநிறமும் கண்டேன் – செருக்கினர்

பொன்னாழி கண்டேன் புரிசங்கம் கைக்கண்டேன்

என்னாழி வண்ணன்பால் இன்று”

– பேயாழ்வார்

2017