காமன் திருவிழா எனும் காமடித் திருவிழா

இஸ்லாமிய மதத்தைத் தேசிய மதமாகக் கொண்ட மலேசியாவில் காமத்தை பொதுப்படையாகவும், வெளிப்படையாகவும் பேசுவதில் சிக்கல் இருக்கிறது. அது சட்டரீதியான பிரச்சனையில் கொண்டு போய் சேர்த்துவிடும். மலேசியத் தமிழ் மரபு, காமம் என்பதை மூடியிருக்கும் கதவுகூட அறியக்கூடாது என்று சொல்கிறது. அந்த அளவுக்கு புனிதம் காக்கிறார்கள். மலேசியத் தமிழர்களாக இருந்தாலும், காமனுக்கு விழா எடுத்துக் கொண்டாடிய மரபு வழி வந்தவர்கள் இல்லையா நாங்கள்? காமத்தின் அர்த்தம் புரியாமலேயே
மேம்போக்கான ஓர் அர்த்தத்துடன் ஏதோ புரிந்து வைத்திருக்கிறோமே
ஒழிய நாங்கள் காதலைக்கூட சரியாகத்தான் புரிந்திருக்கிறோமா
என்றுகூடத் தெரியவில்லை.

'காமண்டித் திருவிழா’ அல்லது ”காமன் திருவிழா ”குறித்து நம்மில் பலருக்குத் தெரிந்திருக்கும். 14 மாநிலங்கள் கொண்ட மலேசியாவில்
கிட்டதட்ட எல்லா மாநிலங்களிலும் தமிழர்கள் வாழ்ந்தாலும் இந்தத்
திருவிழா இரண்டு இடங்களில் மட்டுமே கொண்டாடப்பட்டு வருகிறது. இருப்பினும் நெகிரி செம்பிலான் மாநிலத்திலுள்ள, சிரம்பான் வட்டாரத்தின் பாஜாம் எனுமிடத்தில் இந்தத் திருவிழா கொண்டாடப்பட்டது என்று கூறப்பட்டாலும் அங்கிருந்து எந்தப் பதிவையும் பெற முடியவில்லை. தற்போது அந்த இடத்தில் காமன் திருவிழா கொண்டாட்டம் முற்றிலுமாக நிறுத்தப்பட்டுவிட்ட நிலையில் சிலாங்கூர் மாநிலத்திலுள்ள டெங்கில் வட்டாரத்தின் அம்பார்ட் தெனாங் எனுமிடத்தில் 4 தலைமுறைகளாகக் அதன் பாரம்பரியம் தவறாமல் இன்றும் கொண்டாடப்பட்டு வருகிறது.

காமன் திருவிழா, காமண்டித் திருவிழா என்ற சொல்லாடல்கள் காலப் போக்கில் மருவி இந்த வட்டார மக்களிடையே ’காமடி திருவிழா’ என அழைக்கும் வழக்கம் வந்துவிட்டது. சாதாரணமாகத் திருவிழாவிற்கு அழைப்பு விடுக்கும்போது காமடிக்கு வந்திருங்கள் என்றுதான் அழைக்கின்றார்கள். காமன் திருவிழா முடியும் வரை ஊர் முழுதுமே கட்டுப்பாட்டுடன் இருக்கிறார்கள். கொடியேற்றப்படத்தும் ஊர் எல்லையைத் தாண்டக்கூடாது என்ற கட்டுப்பாடு இருக்கிறது. மேலும் வெளியூர்ப் பயணங்கள் செல்வதும் தவிர்க்கப்படுகிறது.

தமிழ் நாட்டைச் சேர்ந்த முனியாண்டி என்பவர் முதன்முதலாக இந்த இடத்தில் திருவிழாவை தொடங்கியிருக்கிறார் . தமிழ்நாட்டில் அவர் எந்த மாகாணத்தைச் சேர்த்தவர் என்ற விவரமும் எதற்காகக் காமன் திருவிழாவை இங்கு தொடங்கினார் என்ற தகவலும் அது எந்த ஆண்டு தொடங்கப்பட்டது உள்ளிட்ட விவரங்களும் ஆவணப்படுத்தவில்லை. முனியாண்டி என்ற பெயரை மட்டும்வைத்துக்கொண்டு ஆராய்ந்தால் மதுரை, தஞ்சை மாவட்டங்களிலிருந்து வந்தவராக இருக்கலாம் என்று ஆருடம் கூறலாம். அந்த இடங்களில் காமன் பண்டிகை கொண்டாடியதற்கான பதிவுகள் சங்க இலக்கியங்களில் இருப்பதுடன், இன்றும் அங்கு கொண்டாடப்பட்டும் வருகிறது.

முனியாண்டியின் மகன் வழிப் பேரன் தற்போது இந்தத் திருவிழாவிற்கான முதல் மரியாதையைப் பெற்று வருகிறார். திருவிழா அவரின் தலைமையிலேயே நடத்தப்படுகிறது. முனியாண்டிக்கு அவரின் தாத்தா குறித்த விவரங்களும், திருவிழாவிற்கான நோக்கமும் தெரியவில்லை. நிறைய திருவிழாக்கள் இருக்க, முனியாண்டி காமன் திருவிழாவை முன்னெடுத்ததற்கான நோக்கம் யாருக்கும் தெரியவில்லை. பரம்பரை பரம்பரையாக அவரின் வாரிசுகள் இந்தத் திருவிழாவை ஊர் மக்களின் ஆதரவோடு நடத்தி வருகிறார்கள்.

மாசி மாதத்தில் செய்யப்படும் இந்த விழா 22 நாட்களுக்கு நடைபெறுகிறது. எனக்குத் தெரிந்த வரையில் மலேசியாவில் வேறு எந்தத் திருவிழாவும் இத்தனை நாட்களுக்குக் கொண்டாடப்படுவதில்லை. டெங்கில் வட்டாரத்தில் அம்பார்ட் தெனாங்கில் கொண்டாடப்படும் இந்த விழாவை அவ்வட்டார மக்கள் புறக்கணிப்பதில்லை. காரணம், இந்த விழாவில் கலந்துகொண்டு வேண்டிக்கொண்டால், மன்மதனும் -ரதியும் தங்கள் குறைகளைத் தீர்த்து வைப்பதாக அவர்கள் நம்புகிறார்கள்.

குறிப்பாகக் குழந்தை இல்லாதவர்கள் இந்தத் திருவிழாவின்போது விரதம் இருந்து வேண்டிக்கொள்கிறார்கள். இந்த வேண்டுதலுக்குப் பிறகு குழந்தை பாக்கியம் கைகூடும்போது பட்சத்தில், மறுஆண்டு காமன் திருவிழாவில் நேர்த்திக்கடனை நிறைவேற்றுகிறார்கள்.

மேலும், தன் தவக்குழந்தை ஆண் என்றால் மன்மதன் என்றும் பெண் என்றால் ரதி என்றும் பெயர் சூட்டுகிறார்கள். இதனாலேயே அந்த வட்டாரத்தில் மன்மதன்-ரதி பெயர் கொண்டவர்கள் நிறைய இருக்கிறார்கள். திருமணம் தள்ளி போவது, காதல் கைகூடுவது சொத்து பிரச்சினை, தேர்வில் வெற்றிபெறுவது உள்ளிட்ட பிரச்சனைக்கும் இந்த வட்டார மக்கள் நம்பிக்கையோடு மன்மதன் ரதியை வேண்டிக்கொள்கின்றனர். இந்த ஆண்டு (2018) காமன் பண்டிகை மாசி மாதம் 12-ஆம் நாள், அதாவது பிப்ரவரி 24 தொடங்கி மார்ச் 11 வரை நடைபெற்றது. இந்தத் திருவிழாவின் முதல் நாள் நிகழ்வு மிகவும் முக்கியமானதாகும். கரகம் பாலித்தல், பூமி பூஜை செய்து
காசு செலுத்துதல், கம்பம் நட்டுக் காப்பு கட்டுதல் உள்ளிட்ட மரபு சார்ந்த விஷயங்கள் செய்து முடிக்கப்படும். இந்தப் பூஜைகளை குறித்து சற்று விளக்கமாகப் பார்க்கலாம். கரகம் பாலித்தலில் பெரிய விளக்கம் சொல்வதற்கில்லை. அது எல்லாத் திருவிழாவிலும் நடக்கக்கூடிய முறையிலேயே இருக்கிறது.

பூமிக்கு காசு கொடுத்தல்

காமன்-ரதியிடம் நேர்த்திக்கடனை வைப்பவர்கள் கையில்  சில்லறை நாணயங்களோடு கம்பம் நடுவதற்குத் தோண்டியிருக்கும் இடத்தில் காத்திருக்கின்றனர். பூசாரி பூமி பூஜைகளின் சடங்குகளை முடித்துக்கொண்டு வேண்டுதல்காரர்களுக்கு உத்தரவிடுகிறார். மனதார பிரார்த்தனை செய்துகொண்டு குழியில் நாணயங்களைப் போடுகிறார்கள். வேண்டுதலுக்காகப் பூமிக்கு அர்ப்பணித்த காசை யாரும் மீண்டும் பெற்றுக்கொள்வதில்லை. (தற்போது சாங்கியத்திற்காக கொஞ்சம் காசை குழியில் போட்டுவிட்டு, கோயில் திருவிழா செலவிற்காக மீதி பணத்தை எடுத்துக்கொள்வதை அங்கு காண முடிந்தது.)

 கம்பம் நடுதல்

காமன் திருவிழாவில் இந்தக் கம்பம் நடுதல் என்பது மிக முக்கியமான
சடங்காகும். ஒரு பெரிய திடல் இதற்காகத் தேர்ந்தெடுக்கப்பட்டு காசு
போடுவதற்கான குழியும் தோண்டி வைக்கப்படுகிறது. காசுகொடுக்கும்
அந்தக் குழியில்தான் கம்பம் நடப்படும். அந்தாண்டு திருவிழாவுக்கான
தலைமை பொறுப்பை எடுப்பவர் கரும்பு, செங்கரும்பு, வேம்பு, மா உள்ளிட்ட கம்புகளாலும் வைக்கோல்களாலும் இறுக்கி கட்டப்பட்ட கொடிக் கம்பத்தை தோளில் சுமந்து வருவார். அவருக்கு முன்னால்  பறையிசை  முழங்கப்படுகிறது. தோளில் சுமந்துவரும் கம்பம், முடிந்தவரை பச்சையாக இருப்பது அவசியம். காரணம் அந்தக் கம்பம்தான் மன்மதனாகப் பாவிக்கப்பட்டு 16 நாட்களுக்கு பூஜைகள் செய்யப்படும். மன்மதன் பச்சை வர்ணம் கொண்டவன் என்பது பலருக்கும் தெரிந்த விடயம்தான்.

தமிழ்நாட்டில் பேக்கரும்பு, கொட்டா மணக்கு, சித்தகத்தி மற்றும் காதோலை, கருகமணி உள்ளிட்ட பொருள்களைக் கொண்டு இந்தக் கம்பத்தை செய்து  ஊன்றுகிறார்கள். இவை மன்மதனின் உடைமையாகவும் பாவிக்கப்படுகிறது. இவ்விருசடங்குகளுக்குப் பிறகு இத்திருவிழாவில் பொறுப்பெடுத்திருப்பவர்களுக்கு காப்புக் கட்டப்படும். இவர்கள் 16 நாள்களுக்கு நோன்பு இருக்கவேண்டும். இறுதியாகப் பிரசாதம் கொடுப்பதோடு அன்றைய நாள் முடிவடையும்.

மூன்றாம் நாள்

திருவிழாவின் மூன்றாம் நாளில் ரதி மன்மதன் ஜோடியைத் தேர்ந்தெடுக்கிறார்கள். ரதியாகவும், மன்மதனாகவும் வேஷம் புனைய சிறுவர்களையே தேர்ந்தெடுக்கிறார்கள். திருவிழாவின் இறுதி நாட்களில் மன்மதனும் , ரதியும் ஒருவரை ஒருவர் தாக்கிக்கொள்ளும்படியான ஒரு காட்சி இடம்பெறும். அதில் ஏற்படும் அசம்பாவிதத்தைத் தவிர்க்கும் நோக்கில் சிறுமிகளை இந்த வேஷம் கட்டுவதிலிருந்து தவிர்த்திருக்கலாம் என்பது என் எண்ணம். வேண்டுதலின் நோக்கத்திலோ அல்லது விருப்பத்தின்
பெயரிலோ பெயர்கள் எழுதிப்போட்டுத் தேர்ந்தெடுக்கப்படும் இரு பெயர்களில் ஒருவர் ரதியாகவும் மற்றவர் மன்மதனாகவும் வேடம் புனைவர். தேர்ந்தெடுக்கப்பட்ட சிறுவர்கள் காப்புக் கட்டிக்கொண்டு நோன்பைக் கடைபிடிக்கின்றனர். அவ்வருடத்தின் ரதி-மன்மதன் ஜோடியாக கடவுள் யாரைத் தேர்வு செய்கிறார் என்பதைக் காண பலரும் ஆவலாக ஒன்று கூடுகின்றனர்.

6-வது நாளிலிருந்து கோயில் உபயத்துடன் மன்மதன்-ரதி ஆட்டம்  நடைபெறும். பெரிய ஒரு விழாவுக்கான ஒத்திகையாகவும் மேலும் ரதி-மன்மதனே வேஷம் புனைபவர்களின் உடம்பில் இறங்கி ஆட வேண்டும் என்பதற்காகவும் தினமும் மன்மதன்-ரதி ஆட்டம் வைக்கப்படுகிறது. ஆனாலும் இந்தக் காலகட்டங்களில் அவர்கள் எந்த அலங்காரமும் செய்துகொள்வதில்லை.

காமன் பண்டிகையின் 9-ஆம் நாள் கம்பத்தைச் சுற்றி பூப்பந்தல் அமைக்கப்படும். அன்றைய தினம் ரதி-மன்மதன் ஆட்டம் ஆடுபவர்
முழு வேஷம் கட்டி ஆடுவார்கள். மேலும் பறையடித்து காமன் பண்டிகைக்கான லாவணிப்பாடலையும் பாடுவார்கள். அன்றிலிருந்து 14-ஆம் நாள்வரை வேஷம் கட்டி ஆடுதல் தொடர்ந்து நடைபெறும். இந்தத் திருவிழாவின் பெரிய கொண்டாட்டமே 15-வது நாள் இரவு தொடங்கி மறுநாள்வரை தொடர்கிறது. அந்த நாள் மாசி மாதத்தில் வரும் பௌர்ணமியாக அமைகிறது. காமன் பண்டிகையை பொறுத்தவரை காமன் பண்டிகையைக் கொண்டாடுவதற்கான வசந்தவிழா அதுதான் எனவும் கருதப்படுகிறது.

பதினைந்தாம் நாள்

பஞ்சாங்கம் பார்த்துக் கணித்த நேரத்தில் விசேஷ பூஜை, ஆராதனைகள், பிரசாதம் வழங்குதலைத் தொடர்ந்து ரதியும் மன்மதனும் முழு அலங்காரத்துடன் வேஷம் கட்டி ஆடுவார்கள். அவர்கள் ஆடுவதற்கு முன்பு ரதி-மன்மதன் ஜோடிக்கு அன்றைய விழாவின் தலைமை பொறுப்பை எடுத்தவர்களும், அவர்களின் குடும்பம் சார்ந்தவர்களும் மாலை அணிவிக்கும் சடங்கு நடைபெறும்.

பின் மன்மதன்-ரதி இருவர் இடுப்பிலும் நீண்ட துணி கட்டப்பட்டு  அவர்களை இழுத்துப் பிடித்திருப்பார்கள். பறை அடித்து லாவணி பாட இந்த ஜோடி அருள்வந்த மாதிரி ஆடத் தொடங்குகின்றனர். எதிரியை தாக்கக் கூடிய வகையில் கண்களில் வெறியோடு அவர்கள் நெருங்கி வருவதும், அப்படி நெருங்கும்போது அதைத் தடுத்து இழுத்து நிறுத்துவதும் தொடர்ந்து சில மணி நேரங்களுக்கு நடக்கிறது. கணவன் -மனைவியான ரதியும் மன்மதனும் எதற்காக அத்தனை ஆக்ரோஷத்துடன் நடந்துகொள்கிறார்கள் என்ற கேள்விக்கு நாம் புராணக் கதையை நோக்கிப் போக வேண்டியிருக்கிறது.

‘காமுட்டி’ என்கிற காமதகனம்

சிவனின் தவத்தை கலைக்கக் கிளம்பிய மன்மதனிடம் ரதி தனது கனவில் எமன் உள்ளிட்ட பூதகணங்கள் வருவதாகக் கூறி தடுத்தாள். ஆனாலும் அதை எதையும் கேட்காமல் தனக்கிட்ட கட்டளையை நிறைவேற்றக் கரும்பு வில்லில் நாண் பூட்டி சிவனின் மீது எய்தார் மன்மதன். இதனால் சினங்கொண்ட சிவபெருமான் கோபத்தில் மன்மதனை எரித்து விடுகிறார். பின், ரதி சிவனிடம் மன்றாடி முறையிடுகிறாள். மனம் இறங்கிய சிவன் ரதிக்கு மட்டும் தெரியும்படி மன்மதனை உயிர்த்தெழச் செய்தார்.
அதாவது சிவனின் தவத்தைக் கலைக்க கிளம்பிய மன்மதனை ரதி
தடுத்து நிறுத்தும் காட்சிதான் அங்கு நிகழ்த்தப்பட்டுக்கொண்டிருக்கிறது.

கட்டங்கட்டமாக காமன்-ரதி ஆட்டம் தீவிரமடையும்போது இருவர் கையிலும் மலர்களால் அலங்கரிக்கப்பட்ட வில் கொடுக்கப்படுகிறது. அதைக் கையில் பிடித்துக்கொண்டு ஒருவரை ஒருவர் நோக்கிப், போய்ப் போய்த் திரும்புவர். வில்லுக்கான நாண் இருக்காது. இவர்களை நெருங்கவிடாமல் பிடித்திருக்கும் இறுக்கம் கொஞ்சம் தளர்ந்தாலும் மிகக் கடுமையாக ஒருவரை யருவர்
தாக்கிக் கொள்கிறார்கள். இந்த அசம்பாவிதம் நடக்காமல் இருப்பது
துணியைப் பிடித்திருப்பவர்களின் கையில்தான் இருக்கிறது.

இதற்கிடையில் கடந்தாண்டுகளில் காமன் -ரதி வேஷம் புனைந்து ஆடியவர்கள் திருவிழாவிற்கு வந்திருப்பார்களேயானால் அவர்களையும்
கவனமாக கண்காணிக்கிறார்கள். காரணம், எந்த நேரத்திலும் அவர்கள் மீது மன்மதனோ, ரதியோ வந்து இறங்கி தற்போது வேஷம் புனைந்திருப்பவர்களை ஆவேசம்வந்து தாக்கக்கூடும்.

லாவணிப்பாடலும் (சம்வாதம்) ஒப்பாரியும்

ரதி-மன்மதன் திருவிழாவுக்கென்றே கூத்து வகையைச் சேர்ந்த பாடல்
வரிகள் இருக்கிறது. ரதி மன்மதனைப் போகவிடாமல் தடுப்பதும் அதற்கு மன்மதன் சிவனை பழித்துப் பாடுவதைப் போன்றும் சம்வாதம் நடக்கும். டெங்கில் வட்டாரத்தைப் பொறுத்தவரைகாமன் திருவிழா சார்ந்த எதையுமே ஆவணப்படுத்தவில்லை.

நான்கு தலைமுறைகளாக இந்தத் திருவிழாவை எப்படி வழிவழியாக
முன்னெடுக்கிறார்களோ அதேபோல இந்த விழாவுக்குப் பாடுபவர்களும்
பரம்பரை பரம்பரையாக வருகிறார்கள். இருந்தாலும் மூன்றாம் தலைமுறையோடு அதன் ஆர்வமும் பற்றும் அறுந்து தற்போது
அவர்களின் வாரிசுகள் கடமைக்காக பாடிக்கொண்டிருக்கிறார்கள். பரம்பரையாய் கைமாறி வந்த கையெழுத்துப்பிரதிகள் நடுவில்
பல பக்கங்களைத் தொலைத்துவிட்டு நிற்கிறது. அதாவது சில பாடல்களை மட்டும் வைத்துக்கொண்டு அதை விழா முடியும்வரை திரும்பத்திரும்ப பாடுகின்றனர். மேலும் பல வாரிசுதாரர்களுக்கு பாடுவதில் விருப்பமில்லாமல் ஒதுங்கியும் உள்ளனர். தற்போது மாரியாயி , நிஷா, போன்றவர்கள் கடந்த 10 ஆண்டுகளாக வாரிசுப் பாடகர்களாக இருந்து வருகின்றனர்.

மூன்றாம் தலைமுறையைச் சேர்ந்த காமாட்சி என்பவர் தொடர்ந்து காமன் பண்டிகை திருவிழாவில் பாடி வந்தாலும் அவரிடமும் முழுமையான
பாடல்வரிகள் எதுவும் இல்லாதது வருத்தமான விஷயமாகும். மலேசியாவில் ஒரே ஒரு இடத்தில் கொண்டாடப்படுகொண்டிருக்கும் இந்தத் திருவிழாவிற்கான ஆவணங்கள் அதன் மதிப்பும் அருமையும் தெரியாமலே போய்க்கொண்டிருக்கிறது.

இங்கு காமன் பண்டிகை விழாவில் பாடப்படும் பாடலின் சில வரிகள்.

38 முனிவர்கள் எல்லாரும் (இரு முறை)
48 ரிஷிமார்கள் எல்லாரும் (இரு முறை)
உன்னை அழைத்து வரச்சொல்லி
ஆள் வந்து நிக்குதடி (இரு முறை)

சண்டைக்கு போறேனென்று
ரதி தகராறு பண்ணாதே
போனால் வரமாட்டேன்
பொடிப்பொடி ஆயிருவேன்
என்னைப் போக விடைகொடுடி
நான் போய் வரேன் தேவசபை
(மன்மதன் ரதிக்குப் பாடும் படியான பாடல் வரிகள்)

கரும்பு வில் மன்மதனே
கங்காளன் மருமகனே
அரும்பு வில் ஏந்தும் கரனே
அருங்கிளி வாகனனே

துரும்பையா ஈசனுக்கு
துணிந்தெதிர்க்கப் போகாது

குறும்பு புரிந்தோர்க்கு -அவர்
கோபமது பொல்லாது

 கனிந்தவரை யாரிப்பார்
பணிந்தவர்களுக்கு வரமளிப்பார்

துணிந்தவரை ஜெயிப்பார்
தொண்டர்களுக்கு அருள் புரிவார்

என் தந்தை பெருமைதனை
தானுரைப்பேன் கேளுமையா
அர்த்தமுள்ள மன்மதரே
அன்புடைய அங்கையரே.. (ரதி பாடும் படியான பாடல் வரிகள்)

காமனை எரித்த பிறகு பாடப்படும் ஒப்பாரிப் பாடலுக்கான வரிகள் இந்த வட்டார மக்களிடத்தில் இல்லை. ‘இலக்கியமும் பண்பாட்டு மரபுகளும்’ என்ற புத்தகத்தில் பா. ஆனந்தகுமார் எழுதியிருக்கும் காமன் பண்டிகை கட்டுரையில் குறிப்பிடப்பட்டிருக்கும் ஒப்பாரிப் பாடல் இப்படிப் பாடப்படுகிறது.

இன்னக்கி தங்க டம்ளருல, தங்க டம்ளருல
நான் தண்ணீரு கொண்டு வந்தேன்
இன்னக்கி தண்ணீரு வேண்டாமுனு
எனக்கு வாச்சிட்ட சீமானே ஐயா நீங்க
ஒரு தங்க ரதம் கேட்டிங்களோ (அழுகை)
காமனை எரித்து மூன்றாவது நாள் செய்யப்படும் கருமாதி
சாங்கியத்தில் பாடப்படும் பாடல் இவ்வாறு இருக்கிறது.

'வாசவனும் கேசவனும் வாகான காசிலிங்கம்
இராவணனைக் கொன்ற லிங்கம் இராஜகோபால லிங்கம்
தட்டி எழுப்புமய்யா சாம்பலாய் போனவரை
திட்டிச் செலுப்புமய்யா திருநீறாய்ப் போனவரை'

பதினாறாம் நாள்

காமத்தகனமும் உயிர்ப்பித்தலும் காமன் கூத்தின் பிரதான அம்சமாக உள்ளன. அதிகாலை ஒரு மணிக்குக் காமன் - ரதி திருமணம் வைபோகம் மரபு மாறாமல் நடக்கிறது. அதன்பிறகு அதிகாலை மூன்று மணிக்குச் சிவன் தரிசனமும், மன்மதனைச் சிவன் நெற்றிக்கண்ணால் எரித்து,மன்மதனாக கருதப்படும் கம்பத்துக்கு தீ மூட்டுதல் சம்பூர்த்தியும் நடைபெறும். விடியும்போது காமனாக வைத்திருக்கப்பட்ட கம்பமும் பூப்பந்தலும் இருந்த சுவடு தெரியாமல் எரிக்கப்பட்டிருக்கும். அதன்பிறகு மிகவும் சோகமான சடங்கு நடைபெறும். தாலியினை அறுத்து ரதிக்கு வெள்ளைச் சேலை உடுத்தி வீடு வீடாக மடிப்பிச்சை எடுக்கும் சடங்கு அதிகாலை மூன்று மணிக்கு நடக்கிறது. இந்தக் காட்சியினை பெண்களும் குழந்தைகளும் காண்பதற்குத் தடை செய்யப்படுகிறது. இந்தச் சடங்கின்போது ஒப்பாரிப் பாடலைப் பாடுகிறார்கள்.

காமனை எரித்த இடத்தில் கோழிக்குஞ்சு ஒன்றைக் கட்டுகிறார்கள். இந்திய மரபில் இருக்கும் ஒரு சடங்குதான் இது என்றாலும் இப்படிக் கட்டாவிட்டால் மன்மதன் வேடம் போட்டவருக்கு ஆபத்து ஏற்படும் என்று சொல்லப்படுகிறது. பதினேழாம் நாள் மன்மதனுக்கு விளக்கு ஏற்றிவைத்தலும், பதினெட்டாம் நாளிலிருந்து இருபத்து ஒன்றாம் நாள் வரை பால் ஊற்றும் சடங்கும் நடைபெறும். இதற்கிடையில் மன்மதனை எரித்த மூன்றாம் நாளில் கருமாதியும் அது சார்ந்த சடங்குகளும் செய்யப்படுகிறது.

22-ஆம் நாள்தான் காமன் பண்டிகை மரபுப்படி ரதியின் வேண்டுதலுக்கு மனமிறங்கி ரதிக்கு மட்டும் தெரியும்படியாக மன்மதனை உயிர்ப்பிக்கும் சடங்கு நடக்கிறது. இதோடு இந்தக் காமன் பண்டிகை விழாவும் முடிவடைகிறது.

தமிழர்கள் வாழுமிடங்கெளெல்லாம் எங்கேயாவது ஓர் மூலையில் இந்தக் காமன் திருவிழா நடந்துகொண்டுதான் இருக்கிறது என்பதற்கு இணையப் பதிவுச் சான்றுகளின் வழி அறியமுடிகிறது. குறிப்பாக மலையகத்தில் நடக்கும் காமன்கூத்து தொடர்பாக குழந்தைவேல் ஞானவள்ளி என்பவர் எழுதியிருக்கும் கட்டுரையை வாசிக்கும்போது, மலேசியாவில் நடக்கும் காமன் பண்டிகையோடு நிறையப் பொருந்திப் போகிறது. ஆனாலும், அங்கு அதிகமான கதா பாத்திரங்களை கொண்டு வேஷம் கட்டி திருவிழாவை செழுமை செய்கிறார்கள். மலேசியாவில் இரண்டே கதாபாத்திரங்கள்தான்.

தேவர்களுள் அழகில் மிகுதியானவனாகக் கருதப்படும் மன்மதனுக்கான பெயர்களை, காம தெய்வன், அனங்கன், மகரக் கொடியுடையோன், ரதிகந்தன், மாறன், கந்தர்வன், மதனன், புஷ்பவனன், புஷ்பதானுவன், வசந்தன் என அடுக்கிக்கொண்டே போகலாம். சங்கத் தமிழ் இலக்கியங்களில் மன்மதன் திருமாலின் மகன் என்றும் அவர் பிரம்மாவின் மானசீக புதல்வன் என்றும் இரு வெவ்வேறு கதைகள் கூறப்படுகின்றன. ரதி சிவனின் மகள் என்றும், தட்சனின்  வியர்வையிலி ருந்து தோன்றி யவள் எனவும், இரு மாறுபட்ட கதைகள் ரதிக்கும் உண்டு.

மன்மதன் - ரதி இருவருக்கும் கொஞ்சுங்கிளி வாகனமும், கரும்பு வில்லும் பொதுவாக இருந்தாலும் காமக்கணையினை தொடுக்கும் வேலையை மன்மதன் ஒருவரே செய்கிறார். ரீங்காரமிடும் வண்டுகளை நாணாக்கி முல்லை, மாம் பூ, தாமரை, அசோகம், அல்லி ஆகிய மயக்கும் மலர்களால் செய்த அம்பினை எய்யும் மகத்தான காதல் பணியை ரதி செய்தாள் என்பதற்கான சான்றை நான் எந்தப் பதிவிலும் வாசித்ததாக நினைவில் இல்லை. தாலியறுத்து, வெள்ளைசேலை அணிவிக்கப்பட்டு, ரதி புலம்புகிறாள், கடல் கடந்தும் அழுதுகொண்டே இருக்கிறாள் ஒவ்வொரு வருடமும்....

குறிப்பு: இந்த பக்கத்தில் பயன்படுத்தியிருக்கும் அனைத்துப் புகைப்படங்களும் என்னால், என் சொந்த புகைப்படக் கருவியால் எடுக்கப்பட்டதாகும். இந்தப் புகைப்படங்களை இணையத்தில் பயன்படுத்துபவர், தயவு செய்து எங்கிருத்து புகைப்படங்கள் எடுக்கப்பட்டது என்பதை தெரியப்படுத்தவும்.-யோகி

தாய் தந்தை குரு பறை

எப்போதும் சுற்றுப்பயணியாகவும் நண்பர்களை சந்திக்கவும் தமிழ்நாட்டுக்கு வந்துப்போகும் நான் இம்முறை இரண்டு காரணங்களுக்காக வரவேண்டியிருந்தது. முதலாவதாக எனது மூன்றாவது புத்தகத்தை சென்னை புத்தக சந்தையில் பார்ப்பதற்காகவும் பெறுவதற்காகவும்.
இரண்டாவது காரணம் பறை இசையை பயில்வதற்காக..
சில மாதங்களுக்கு முன்பு நான் பறையிசை பயில விரும்புகிறேன், என்று நண்பர் ஷாகுலிடம் சொன்னதும், அவர் முகநூலில் ஒரு பதிவு போட்டு, ஆசானை தேர்ந்தெடுத்தது மட்டுமல்லாமல் அவரும் பறையிசையை சேர்ந்தே பழகலாம் என்றார்.

சென்னையை சேர்ந்த 'புத்தர் கலைகுழு' மணிமாறன் அண்ணனிடம் அவரின் நேரடி பயிற்சியின் கீழ், வேடந்தாங்களில் 4 நாட்கள் பயிற்சியை மேற்கொண்டோம்.
சிறுவயதிலிருந்தே வீணையை மீட்ட கற்றுக்கொள்ள வேண்டும் என்ற ஆசை எப்படி பறையின் மீது திரும்பியது என்றே தெரியவில்லை. ஆர்வக்கோளாறு என்றெல்லாம் அதை கொச்சைபடுத்திட முடியாது. இத்தனைக்கும் என் சொந்தத்தில் சகோதரர்கள் புகழ்பெற்ற உறுமிமேளக் கலைஞர்களாக இருந்தபோதும், சிறுவயதிலிருந்தே அவர்கள் பயிற்சி எடுக்கும்போது உடன் இருந்தபோதிலும் அவற்றை இசைத்துப் பார்க்க விரும்பியதில்லை.
பறை பழகப்போகிறேன் என்று சொன்னதும், எழுந்த எதிர்வினைகள் அதிகம். ஏன் எழுந்தது? அதை எப்படி சமாளித்தேன் என்பதை படைப்பாக சொல்வதில்தான் சுவாரஷ்யம் இருக்கிறது.
என் பறையிசைப் பயிற்சியில் அண்ணன் மணிமாறன் முதன் முதலில் சொல்லிக்கொடுத்த பாடம்
"தாய் தந்தை குரு பறை"
கற்ற முதல் அடியின் சொற்கட்டு, அணியம் இந்தா...
த கு கூ தா...

மலேசியாவின் குட்டி இங்கிலாந்து பிரேசர் மலை

மலேசியாவின் குட்டி இங்கிலாந்து என வர்ணிக்கப்படும் நகரம் எது என்று நம்மில் எத்தனை பேருக்கு தெரியும்? எதற்கும் குறையில்லாத சுற்று சூழலை கொண்டிருக்கும்  நமது நாட்டில் நாம் தெரிந்துகொள்ளாத பல விஷயங்கள் உள்ளன. கேமரன்மலையையும்   கெந்திங்மலையையும்  தெரிந்து வைத்திருப்பதுபோல, நாம் வேறு எந்த மலைக்கும் அதிகம் போவதுமில்லை அதை பற்றி தெரிந்துகொள்ள பிரயத்தனப்படுவதுமில்லை.

பிரேசர்மலை பல மலைகளையும் வனங்களையும் தன்னில் அடக்கி அழகுபார்க்கும் பகாங் மாநிலத்தில் இருக்கிறது. பத்துமலையிலிருந்து கிளம்பினாள் சரியாக இரண்டு மணி நேரத்தில் பல ஏரிகளையும் வனங்களையும் உட்கிராமங்களையும் ரசித்தபடி  பிரேசர்மலையின் வாசலை அடையாளம்.

ஏழு மலை உச்சிகளுக்கு மத்தியில் பிரேசர்மலை தனி அழகுடன் விளங்குகிறது. லூயிஸ் ஜேம்ஸ் பிரேசர் (Louis James Fraser) எனும் ஸ்காட்லாந்துகாரர் 1890-ஆம் ஆண்டுகளில் இந்த இடத்தைக் கண்டுபிடித்தார் என வரலாறு நமக்கு சான்று கூறுகிறது.

பெரிய கேளிக்கைகள் இல்லாத இந்த மலையில் சுற்றுப்பயணிகளுக்கு என்ன இருக்கிறது என்று கேள்வி கேட்பவர்கள் நிச்சயமாக அங்கு போகாமல் இருந்துவிடுவது நல்லது. மலேசிய மலைகளின் இளவரசி என அழைக்கப்படும் பிரேசர்மலை இயற்கை ஆர்வலர்களுக்கு கிடைத்திருக்கும் அரும்பெரும் கொடையாகும். ஆயிரக் கணக்கில் பயணிக்கும் வலசப்பறவைகள் தங்கி செல்லும் இடமாக பிரேசர்மலை இருக்கிறது. மிக முக்கியமாக அதன் சீதோஷண நிலையை அனுபவிக்கவும், நகரத்தின் கோரா பிடியிலிருந்து கொஞ்சம் ஆசுவாசப்படுத்திக்கொள்ளவும் இயற்கை ஆர்வலர்கள் தேர்ந்தெடுக்கும் இடம் பிரேசர்மலையாகத்தான் இருக்கும்.

குட்டி இங்கிலாந்தில் நாம் ரசிக்கக்கூடிய அம்சங்களை  வாசகர்களுக்காக தொகுத்திருக்கிறேன்.

பிரேசர் மலை மணிக்கூண்டு

பிரேசர் மலை யின் மத்தியில் அமைந்திருக்கும் இந்த மணிக்கூண்டு, நில அடையாளமாக (landmark) திகழ்கிறது. அங்கிருந்து பிற இடங்களுக்கு செல்வதற்கான வழியை வரையறுத்துக்கொள்ளலாம். இந்த மணிக்கூண்டு காலனிய கால கட்டட வடிவத்தில் மிக அழகாகவும் சுற்றுப்பயணிகள் அதிகம் புகைப்படம் எடுத்துக்கொள்ளும் ஓர் அடையாள சின்னமாகவும் திகழ்கிறது . காலனித்துவ காலத்து கட்டிடங்களை அதன் எழில் மாறாமல் பராமரித்து அரசு அலுவலகங்கள் இயங்கிக்கொண்டிருக்கின்றன. குறிப்பாக தபால் நிலையம் போலீஸ் நிலையம் தகவல் பரிமாற்ற நிலையம் கிளினிக் உட்பட சில உணவு விடுதிகளும்  இந்த காலனித்துவ கட்டிடங்களில் செயற்பட்டு வருகின்றன.

பறவைகள் சரணாலயம்

உள்நாட்டு மற்றும் வெளிநாட்டு வலசை பறவைகள் தங்கி செல்லும் அழகை பார்க்க வெளிநாட்டவர்களும் பறவை ஆராய்ச்சியாளர்களும் குழுமும் இடங்களில்  பிரேசர் மலை முதன்மையாக இருக்கிறது.1524 மீட்டர் உயரத்தில் அமைய பெற்றிருக்கும் பிரேசர் மலை, அது கொண்டிருக்கும் காடுகள் தனித்த தனித்துவம் கொண்டதாகும். தினமும் விதவிதமான வண்ணமயமான  பறவைகளை பார்க்கவும் அது எழுப்பும் இனிய ஓசைகளை கேட்கவும் ஒரு தவம்போல காத்துகிடக்கும் புகைப்படகளைஞர்களும் ஆச்சரியமாக தெரிவார்கள். பறவைகள் சம்பந்தப்பட்ட விளக்க மையம் ஒன்றும் அங்கு உள்ளது. நுழைவுக் கட்டணம் ஏதும் இல்லாமல் இந்த bird interpretive centre செயல்பட்டு வருகிறது.  ஒரு குழுவாக சென்றால் bird watch செய்வதற்கு 'பறவை மனிதர்' திரு.துரையை அழைக்கலாம். பிரேசர் மலை அதிசயங்களில் அவரும் ஒருவர்.

இயற்கை செல்தடங்கள் (nature trails)

கிட்டதட்ட 8 செல்தடங்களை மிக பாதுகாப்பான முறையில் ஏற்பாடு செய்து வைத்திருக்கிறார்கள் வனதுறையினர். கிட்டதட்ட 20-லிருந்து 70 நிமிடங்கள் வரை  சில trails-களை  நடந்து முடித்து விடலாம். பைன் மர காடுகளின் செல்தடம் மட்டும் மிக நீளமானது. அதை கடக்க 5 மணியிலிருந்து 8 மணி நேரமாகும். பிரமாண்ட மரங்கள், சிலந்தி வலைகள், நீர் வீழ்ச்சியின் சத்தம், பூச்சிகளின் இனிய கானம், பறவைகள் இசைக்கும் கீதம் இவற்றோடு வனத்தின் பச்சை வாசத்தோடும் நமது அதிகாலை நேரத்தை இந்த செல்தடத்தில் பதித்தால் இந்த மலை ஏன் குட்டி இங்கிலாந்து என அழைக்கப்படுகிறது என்பதை புரிந்துக்கொள்ளலாம்.

விளையாட்டுகள்

குழுமையான சூழலுக்கு ஏற்ற விளையாட்டுகளை பொழுதுபோக்குக்காகவும் புதிய அனுபவங்களை ஏற்படுத்திக் கொடுக்கவும் குறைந்த கட்டணத்தில் ஏற்பாடு செய்துவைத்திருக்கிறார்கள். குறிப்பாக அம்பு எய்தல் (10 நாண்களுக்கு 10 ரிங்கிட் கட்டணம்) குழாயின் வழி ஊசி எய்தல், மிதி படகில் (Allan's Water) பயணித்தல், குதிரை சவாரி உள்ளிட்ட விளையாட்டுகள் குறைந்த கட்டணத்தில் விளையாடலாம்.

ஜெரியாவ் நீர் வீழ்ச்சி ( Jeriau waterfall )

பெரிய அளவில் பிரமாண்ட நீர்வீழ்ச்சி இல்லை என்றாலும், சிறியதற்கு இருக்கும் எளிமையான அழகு இந்த 6 மீட்டர் நீர் வீழ்ச்சியிடம் உண்டு. மிக குளிர்ந்த நீரில் உடல் நடுங்க நடுங்க நீராடுவது கூடுதல் அனுபவமாகும். சனி -ஞாயிறுகளில் சுற்றுப்பயணிகள்  அங்கு கூடுதலாக வந்தாலும், வார நாட்களில் யாரும் இருக்க மாடடார்கள். மேலும், அந்த குளிந்த தேசத்தில் ஐஸ் போன்ற நீரில் குளிக்க பெரும்பான்மையானவர்கள் துணிவதில்லை. விருப்பமுள்ளவர்களும் துணிவுள்ளவர்களும் சவாலை எதிர்கொள்ள அழைத்துக்கொண்டே இருக்கிறது ஜெரியாவ் நீர் வீழ்ச்சி.

மலர் தோட்டம்

"பனி விழும் மலர் வனம்' என்ற இளையராஜாவின் பாடல் பிடிக்காதவர்கள் இருப்பார்களா?  அந்த பாட்டுக்கு ஏற்ற ஒரு காட்சியை காண வேண்டும் என்றால் பிரேசர் மலைதான் சரியான தேர்வு. பனியிலும் மழையிலும் குளித்து நீர் துளிகள் பூக்களின் மீது உறங்கும் காட்சி மனதிற்கு பரவசமளிக்கக்கூடியது. அழகான வித்தியாசமான மலர்களை காண  அங்கிருக்கும் பூந்தோட்டங்களுக்கு எந்தக் கட்டனமும் இல்லாமல் போய் வரலாம்.

பிரேசர்மலையில் இருக்கும் நேரத்தில் மனது தானே பஞ்சுபோல இலகுவாவதை தடுக்கவே முடியாது. வெண்பனி நம்மை சலவை செய்து மன இறுக்கத்தை தகர்த்தும். தினம் தினம் புதிய புதிய பிரச்னைகளை சந்திக்கும் நம்மை இதுபோல சில இடங்கள்தான் மீட்டுகொடுக்கும். மனதிற்கு பிடித்த பாடலை முனுமுனுத்துக்கொண்டு, தெரிந்த இசையை தாளம் போட்டுக்கொண்டு, பிடித்த புத்தகத்தை வாசித்துக்கொண்டு பிடித்த மாதிரி ஒரு நாள் வாழ்ந்து பார்க்க சென்று வாருங்கள் பிரேசர் மலை.

குறிப்பு:

பொது போக்குவரத்தில் பிரெசர்மலைக்கு செல்ல விருப்பவர்கள் கோலாலம்பூரிலிருந்து கோலகுபு பாருக்கு பேருந்தில் வழிச் சென்று அங்கிருந்து வாடகை கார் எடுத்துச் செல்ல வேண்டும். அல்லது புடு செண்டரிலிருந்து வாடகை வண்டி இருக்கிறது. நேரடியாக எந்த பொதுபோக்குவரத்தும் இல்லை. அதோடு காலை ஏழு மணி முதல் இரவு எட்டு மணிக்குள் மலையில் ஏறுவதும் இறங்குவதும் முடித்துக் கொள்வது பாதுகாப்பாகும்.

தங்குவதற்கு மினி சமையல் அறையோடு குறைந்த விலையில் அறைகள் வாடகைக்கு கிடைக்கின்றன. சாப்பிடுவதற்கும் சமைப்பதற்கும் எளிமையான உணவுகளாக தயார் படுத்திக்கொள்ளலாம். அங்கும் சில உணவு விடுதிகள் இருக்கின்றன.

  

'அம்பரய'

சிங்கள நாவல்: அம்பரய

ஆசிரியர்: உசுல.பி.விஜய சூரிய

தமிழில்: தேவா (devkathi@yahoo.com )
வெளியீடு: வடலி

'அம்பரய' அப்படியென்றால் என்னவாக இருக்கும்? யாருடையதாவது பெயரா? போராளியின் பெயராக இருக்குமா? சிங்களத்தின் மொழியாக இது இருக்குமா?  உசுல. பி. விஜய சூரிய என்ற பெயர் சிங்களப்பெயர் எனில் 'அம்பரய' என்பது சிங்கள வார்த்தையாகத்தான் இருக்கும். என்ன அது? இப்படியான சந்தேகங்களோடு இந்தப் புத்தகத்தை வாசிக்க முடியும் என எனக்குத் தோணவில்லை.

என்னவாக இருக்கும் என்ற சந்தேகத்தோடு வாசிக்க ஆரம்பித்த இந்தச் சிறிய நாவலில் அதற்கான பதில் சில பங்கங்களிலேயே கிடைத்தது.

'அம்பரய'  என்றால் திமிங்கிலத்தின் வயிற்றிலிருந்து வெளியேறும் ஒருவகை கழிவு. அதை நறுமணத்தைலங்கள் தயாரிப்பதற்காகப் பயன்படுத்தப்படும். அதிக விலைபோகக்கூடிய இரசாயன திரவம் அது. ஆனால், அந்த 'அம்பரய' கிடைக்கிறது சுலபமல்ல. அதற்காகக் காத்துக்கிடக்கும் மீனவர்கள் அதிகம். மேலும், கடலாம்பாலும் லேசில் கிடைக்கும் ஒரு பொருளும் இல்லை.
ஒருமுறை அவனுக்கும் அந்தத் திரவம் கிடைத்தும் அதன் துர்நாற்றம் கிடைத்தது ஆம்பல் என அவனால் அடையாளம் காண முடியவில்லை. அதை மார்டீனிடம் கொடுத்து விடுகின்றான்.   மார்டீன் அதை அவனுக்குச் சாதகமாக பயன்படுத்திக்கொள்கிறான். 

சுமனே எனும் மீனவனைச் சுற்றி கடலோர மீனவ கிராமத்தில் நடக்கிறது கதை. நாவல் முழுதும் தன் முன்னேற்றத்தை நோக்கி நகர்கிறான் சுமனே. கொலையாளியான தந்தை, தங்கைகள் , ஆதரவற்ற சிற்றப்பா , கொலைகாரனின் மகன் என்று விமர்சிக்கும் ஊரார் இவர்களுக்கு மத்தியில் முன்னேறத் துடிக்கும் இளைஞனாகத் துடிக்கிறான் சுமனே. நேர்வழி ஏதும் கிடைக்காமல் , குறுக்கு வழியிலும் முயல்கிறான். சிறிசேனாவை சந்தித்து கசிப்பு விற்கச் செல்கிறான். அதனால் சிறைக்கும் போகிறான். கசிப்பு என்பது கள்ள சாராயமாகும்.

சிறையில்  பிரதமரின் வீடமைப்புத் திட்டத்தை அறிந்து அதைப் பயன்படுத்திக்கொள்ள முயற்சிக்கிறான். அதற்காகப் பிரதமருக்கு அவனே ஒரு கடிதத்தையும் எழுதுகிறான்.

பின் காணிக்காக போராடுகிறான். பயன்படுத்தமுடியாத ஒரு  காணி கிடைக்கிறது. கிடைத்த காணியோடு போராடி ஒரு வீட்டை கட்டி முடிக்கிறான். 

இதுவரை அறிந்துகொள்ளாத, அறிய விரும்பாத, சிங்களம் என்றாலே துஷ்டரைப்போல தூர நிற்கிற, ஒரு சமுதாயத்தைப்  பற்றிய  அதிலும் வறிய நிலையில்  கடல்சார்ந்து வாழ்கிற ஒரு சமுதாயத்தின் வாழ்க்கையை இந்த நாவல் மிக அழகாகவும் எதார்த்தமாகவும்  அறிமுகப்படுத்திவைக்கிறது.

கிட்டதட்ட இந்திய வாழ்க்கை முறையோடு ஒன்றிவிட்ட சில சடங்குகளை சிங்களவரும் பின்பற்றிக்கொண்டிருப்பது தெரியவருகிறது. மேலும், உறவு முறைகளிலும் எந்த வித்தியாசமும் இல்லை. இதை எளிமையாக நமக்கு உணர்த்துகிறது அம்பரய. மொழிபெயர்ப்பு பொறுத்தவரை மொழிபெயர்ப்புதானா என  எண்ண வைக்கிறது. மொழிபெயர்ப்பு நாவலை படிக்கிறோம் என்ற எண்ணமே வரவில்லை.

எப்போதும் பெண்

1984-ஆம் ஆண்டு எழுதி இதுவரை 4 முறை பதிக்கப்பட்ட எழுத்தாளர் சுஜாதாவின் 'எப்போதும் பெண்' என்ற நாவலை நான் அண்மையில் வாசித்தேன். இந்த ஆண்டில் நான் வாசித்த புத்தகங்களில் என்னைக் கவர்ந்த புத்தகங்களில் இந்தப் புத்தகத்திற்கு தனியிடம் உண்டு.  புத்தகத்தின் பின் அட்டையில் இப்படி எழுதியிருக்கிறார்.

‘இதை எப்படி வேண்டுமானாலும் அழைத்துக்கொள்ளுங்கள். படியுங்கள். இதன் விஷயம் எனக்குப் பிடித்தமானது. பொய் இல்லாமல், பாவனைகள் இல்லாமல் எழுதியிருக்கிறேன். பெண் என்கிற தீராத அதிசயத்தின்பால் எனக்குள்ள அன்பும் ஆச்சரியமும், ஏன் பக்தியும்தான் என்னை இதை எழுதச் செலுத்தும் சக்திகள்’
 –சுஜாதா.

இதை அவரின் ஒரு வாக்குமூலமாக எடுத்துக்கொள்ளலாம். நமக்கு எந்த ஏமாற்றமும் இருக்காது. பெண்ணாகவே வாழ்த்திருக்கிறார் சுஜாதா.  இடையிடையில் விஞ்ஞானத்தையும் போதிக்கிறார். 4 பெண்கள் மையக்கருவாக இருந்தாலும் பொண்ணு என்கிற சின்னுதான் இந்த நாவலாக இருக்கிறாள். வாசகர்கள் பெண்ணாக இருந்தால் சின்னுவாக மாறி விடுகிறார்கள். சின்னுவுக்கு குழந்தையில் பருவத்தில் ஏற்படும் அத்தனை அனுபவங்களையும் இவர்களும் சந்தித்து இருப்பார்கள்.
மூன்று அண்ணன்களோடு வளரும் அவள், அதில் ஒரு அண்ணன் அவனின் பிறப்புறுப்பை அவளிடம் காண்பிக்கிறான். அதைத் தொட்டு பார்க்க விரும்புகிறாயா என்றும் கேட்கிறான். அம்மாவிடம் சொல்லிவிடுவேன் என இவள் கோபப்பட செய்தாலும் ஆண்-பெண் உறுப்பின் சௌகரியங்களை அதன் பிறகு யோசிக்கத் தொடங்குகிறாள். 

தனக்குக் கிடைக்கும் சினேகிதிகள், ஏற்படும் பாலியல் சீண்டல்கள், ஆணின் பார்வை, அறியாமை, பயம் என பொதுவாக நம் சமூகத்தில்  ஆணும் பெண்ணும் வளர்க்கப்படும் வித குறித்து மிக எதார்த்தமாகப் பதிவு செய்திருக்கிறார் சுஜாதா. ஆதிக்க மனோபாவத்தில் இருக்கும் ஆண், அவளை அவள் அனுமதியில்லாமல் சீண்டுவதில் வெற்றியடைகிறான்.  பெண் அந்தச் சீண்டலில் தான் இடம் கொடுத்து விட்டதாகவும் தோற்றுவிட்டதாகவும் புனிதத்திற்கு களங்கம் வந்துவிட்டதாகவும் குற்றவுணர்வு கொள்கிறாள். இப்படிக் குற்ற உணர்வு கொள்ளவேண்டியவளாக அவர் கற்பிக்கப்பட்டிருக்கிறாள் என்பதைப் பல இடங்களில் சுட்டிக்காட்டுகிறார் சுஜாதா.

பொருளாதார ரீதியில் ஆணும் பெண்ணும் சமமாக இல்லாத வரையில் பெண்ணுக்கு இரண்டாம் பட்ச இடம்தான் என்பதையும் அந்த இரண்டாம்  பட்ச இடத்திற்குப் பெண்ணை சுற்றத்தார்கள் தயாரித்துக்கொண்டிருக்கிறார்கள் என்பதையும் பெண்களுக்காக பேசியிருக்கிறார்.
பெண் என்பவளை வீழ்ச்சி ஸ்தானத்தில்தான் படுக்க வைக்கிறார்கள். ஆண் எப்போதும் மேல். பெண் எப்போதும் தீனமானவள். அவள் எப்போதும் செயல்பாட்டு வினை. அவள் தொடப்படுகிறாள். தடவிக் கொடுக்கப் படுகிறாள். ஆண் எப்போதும் செய்வினைக்காரன்.

மூன்றாவது பெண்ணாகத்தான் இருக்கும் என்று ஆசைப்பட்டு பிரசவத்தில் ஏமாற்றம் ஏற்பட அவள் நான்காவது குழந்தையை பெற்றுக்கொள்ளத் தயாராகவே இல்லை சின்னுவின் தாய். உண்மையில் அவள் கலவிக்கே தயாராக இல்லை. அன்றைய நாளின் உரையாடல் இப்படி நடக்கிறது.

“வேண்டாம் எனக்குப் பயமாக இருக்கிறது.”
“ஒண்ணும் ஆகாது வா”
“எனக்கு நாள் கணக்கு தெரியலைன்னா. வேண்டாம்”
“கணக்குத் தப்பு”
“தூக்கம் வருது”
“நீ பாட்டுக்குத் தூங்கு”
“விடுங்கோ”
“நான் பாத்துக்கிறேன்.”
அம்மா கொஞ்ச நேரத்தில் தூங்கி விட்டாள்.

உண்டான கரு, பெண்ணாக இருக்கலாம் என்று அவளைச் சேர்ந்தவர்கள் ஆசை காட்டிய பிறகும் அதைக் கலைப்பதற்குத்தான் அவள் முயன்றாள். ஆனால், அது முடியாமல் போகிறது. இந்தப் பிரசவத்தோடு இறந்துவிடுவேன் எனப் பயப்படுகிறாள். சுகப்பிரசவம் நடக்கிறது. பெண் பிறந்ததற்காக மகிழ்கிறாள்.
புதிதாக மாற்றப்பட்டிருந்த பெட்ஷிட்டில் அதிகப்படியாக ரத்தக் கறை படிந்திருக்க, படுக்கை ஓரத்திலிருந்து ரத்தம் சொட்டு சொட்டாக கொட்டுவதைப் பார்த்து பதறிப் போய் ஓடினாள் நர்ஸ். டாக்டர் வந்து பார்த்தபோது அம்மா இறந்திருந்தாள்.
இதுவே அந்த மகளுக்கும் நடக்கிறது. ஆனால், மகள் ஆண் குழந்தைக்காக ஆசைப் பட்டிருந்தாள். பிறந்ததோ பெண்.

கூகை பெண்கள் சந்திப்பு 2

 கூகை பெண்களிடம் சந்திப்பு நடத்துவதற்காக வடமாநிலம் எங்களை அன்புடன் அழைத்திருந்தது. சுங்கையில் நடத்திய பெண்கள் சந்திப்பின் வெற்றியையும் பதிவையும் பரிசீலித்தவர்கள்  இந்த வாய்ப்பு எங்களுக்குக் கொடுத்தனர் என்றும் சொல்லலாம். மேலும், பெண்களுக்கு ஏதாவது ஒரு வகையில் உதவ வேண்டும் என்று ஒரு வாய்ப்பை எதிர்பார்த்திருந்த வடக்கு மாநில  தோழிகள் , கூகையின் இந்த முயற்சியைப் பயன்படுத்திக்கொள்ள எங்களைத் தேடி வந்தனர் என்றும் சொல்லலாம் . தேடி வந்த வாய்ப்பைக் கூகை நல்லபடியே பயன்படுத்திக்கொண்டதில் மகிழ்கிறோம்.
‘கூகை பெண்கள் சந்திப்பு 2’  விவசாயமும் தமிழரின் வரலாறும் இணைந்தே பேசக்கூடிய இடமான கெடா மாநிலத்தில் , அம்மாநில தோழிகளால் ஏற்பாடு செய்யப்பட்டது.

தேதி: 23/12/2018
நேரம்: 3.30 pm
இடம்: தாமான் கெளாடி, பாலவிநாயகர் ஆலய மண்டபம்.
 
குறிப்பிட்ட தேதியில் காலையில் தலைநகரிலிருந்து வடக்கை நோக்கி புறப்பட்ட கூகை குழுவினர், ஈப்போவில் சிறிய இளைப்பாறலுக்குப் பிறகு மதியத்திற்கெல்லாம் கெடாவை சென்றடைந்தோம். இன்னும் சந்திப்புக்கான நேரம் இன்னும் இருந்தபடியால், பூஜாங் பள்ளத்தாக்கைப் பார்த்துவிட்டு வந்தோம். நான் மூன்றாவது முறையாக பூஜாங் சமவெளியை காண்கிறேன். அதுகுறித்த பதிவுகள் என் அகப்பக்கத்தில் முன்னமே பதிவு செய்திருக்கிறேன். சரியாக மூன்றரை மணிக்குத் தோழிகளிடமிருந்து எங்களுக்கு அழைப்பு வந்தது. ஆட்கள் வந்துவிட்டார்கள். நீங்கள் எங்கே என்று? குறித்த நேரத்தில் ஒரு நிகழ்ச்சியோ அல்லது சந்திப்போ தொடங்கிவிடுவது என்பது இதுவரை எங்கும் நடக்காத ஒன்றல்லவா? இங்கே என்ன அதிசயமாக இருக்கிறதே என அடுத்த 5 -வது நிமிடத்தில் சந்திப்பு இடத்திற்கு விரைந்தோம். உண்மை. 40-க்கும் அதிகமானவர்கள் எங்களுக்காகக் காத்திருந்தனர். 

சந்திப்பைத் தோழி ஜெயா எங்களை வரவேற்றுத் தொடக்கிவைத்தார். மேலும், கூகை என்பது என்ன? அமைப்பா? கட்சியா? அரசின் பிரதிநிதியா? நீங்களெல்லாம் யார் என்ற கேள்விக்கு பதில் சொல்ல வேண்டிய கடப்பாடு எனக்கு உள்ளதால் அதைக் கூறிய பிறகே நாங்கள் சந்திப்பை தொடங்கினோம். அதுவரை நாங்கள் ஆளுங்கட்சியின் பிரதிநிதிகள் என்று எண்ணி வந்தவர்களுக்குச்  சிறிய ஒரு ஏமாற்றம் ஏற்பட்டிருக்கலாம். ஆனால் , அவர்களில் யாருமே எழுந்து போகவில்லை. எங்களின் நோக்கம் என்ன என்று அறிய அவர்கள் காத்திருந்தனர்.

கலந்துரையாடலை ‘கற்றல்-தெளிதல்-நன்றே’ எனும் தலைப்பில் தோழர் சிவரஞ்சனி தொடங்கினார். ஏதோ  கையில் கொண்டுபோகக் கிடைக்கும் என்ற எதிர்பார்ப்பில் வந்திருந்தால் உங்களுக்கு நாங்கள் எதையும் கொடுக்கப்போறதில்லை; ஆனால், நாங்கள் எதையும் உங்களுக்குக் கொடுக்காமல் போகப் போறதுமில்லை. எனத்  தொடங்கி அவர் சாதாரண அடித்தட்டு மக்கள் தொடங்கி படித்தவர்கள் முதற்கொண்டு செயற்பட தயங்கும் அனைத்து வகையான அரசு அலுவல்கள் குறித்து உரையாடினார். எந்நேரமும் மூன்றாம் தர்ப்பையோ அல்லது பிறரின் உதவியோ இல்லாமல் அரசு தன் மக்களுக்காக ஏற்பாடு செய்து வைத்திருக்கும் சலுகைகளை எவ்வாறு பெறுவது? எங்குப் போவது உள்ளிட்ட விவரங்களை அவர் வந்திருந்த மக்களிடம் கேள்வி எழுப்பியும் விவாதித்தும் கலந்துரையாடினார்.

வந்திருந்தவர்களிடையே தொடர் கேள்விகள் எழுந்துகொண்டே இருந்தது. அனைத்திற்கும் மிகப் பொறுமையாக,தேவையான பதிலை சிவரஞ்சனி வழங்கினார். மேலும், அவர்கள் அடுத்துச் செய்ய வேண்டிய விஷயத்தையும்  விளக்கினார். இப்படியாக முதல் அங்கம் கிட்டதட்ட ஒருமணி நேரத்திற்கும் அதிகமாக நிகழ்ந்தது.

தொடர்ந்து, ‘திருநங்கைகள் யார் ? ’ என்ற தலைப்பில் நான் என் சந்திப்பை மேற்கொண்டேன். அண்மையில் பதின்ம வயதினரால் அடித்துக் கொல்லப்படத்திலிருந்து கழிவறையைக் கூட சங்கோஜமில்லாமல் பயன்படுத்தத் தயங்கும் திருநங்கைகளின் அவல நிலைகுறித்து கலந்துரையாடப்பட்டது. கலந்துரையாடலில் ஓர் ஆச்சரியமான உண்மையைக் கெடா மாநில பெண்கள் உணர்த்தினார். அதாவது திருநங்கைகளோடு அணுக்கமான நட்பை கொண்டிருப்பதாக அவர்கள் கூறினார். மேலும், திருநங்கைகளை அவமானப்படுத்துபவர்களை தாங்கள் ஏற்பதில்லை என்றும் அவர்கள் கூறியது உண்மையில் மகிழ்ச்சியாகவே இருந்தது.

கெடா மாநில பெண்களுக்கு வேறு எந்த வகையில் உதவ முடியும் எனக் கலந்துரையாடியதுடன் பள்ளிப்பிள்ளைகளுக்கு எவ்வாறு தன்னம்பிக்கை கொடுத்து அவர்களை ஊக்கப் படுத்த வேண்டும் என்பதையும் கலந்துரையாடினேன். கஷ்டப்பட்டு பள்ளிக்கு அனுப்பி வைக்கும் பெற்றோர் ஒரு பாரம் (FORM) எழுதக்கூட அவர்களை நம்பிக் கொடுப்பதில்லை. அவர்கள் சரியாக செய்ய மாட்டார்கள் என்ற அவநம்பிக்கையைத் தூக்கி போட்டுவிட்டு பிழையாக பாரத்தைப் பூர்த்தி செய்தாலும்
அவர்களுக்குத் தன்னம்பிக்கை கொடுத்துச் சரியாக செய்வதற்குப் பழகிவிட வேண்டும். அதைவிடுத்து அவர்களைத் திட்டுவதிலும் குறைவாக எண்ணுவதிலும் பலனில்லை என்று கூறினேன். பலர் அதை ஒப்புக்கொள்ளவே செய்தனர்.

தொடர்ந்து இந்தச் சந்திப்பு தொடர்பான கேள்வி-பதில் அங்கம் இடம்பெற்றது. வந்திருந்தவர்களிடத்தில் அவ்வளவாகக் கேள்விகள் இல்லையென்றாலும் பகிந்து கொள்ள அவர்களுக்கு விஷயங்கள் இருந்தன. பிரச்சனைகளும் இருந்தன.

இறுதியாகத் தோழி ஜெயா நன்றியுரையாற்றி சந்திப்பை நிறைவு செய்தார்.
கெடா மாநிலத்தில் நடந்த இந்தப் பெண்கள் சந்திப்பில் நான் முக்கியமாகப் பதிவு செய்ய வேண்டிய இரு விஷயங்கள் உள்ளன.

விஷயம் 1

1. இந்தச் சந்திப்பிற்கு பெண்கள் மட்டும் வரவில்லை. பெண்கள் என்ன பேசப்போகிறார்கள் என்று தெரிந்துகொள்ள சில ஆண்களும் வந்திருந்தனர். சுருக்கிய புருவத்தோடு, நாங்கள் பேசுவதை அவர்கள் பதிவு செய்யவும் செய்தனர். மிக முக்கியமாக அவர்கள் இறுதிவரை இருந்து இந்தச் சந்திப்பில் முழுமையாகப் பங்கெடுத்தனர். அதில் ஒருவரிடம் நான் இவ்வாறு கேள்வி எழுப்பினேன்.

பெண்கள்  இப்படி வந்து ஒன்று கூடி பேசுவது ஏற்புடையதாக இருக்கிறதா?
அவரிடம் பதில் இல்லை.
திருமணம் ஆன பெண்கள் இவ்வாறு வரலாமா?
வரக்கூடாது.
அப்படி வருவதால் அவர்களுக்கு என்ன?
அவரிடம் பதில் இல்லை.
உங்கள் வீட்டுப் பெண்ணை பேசுவதற்கு அனுமதிப்பீர்களா?
கொஞ்சம் தயங்கியவர்.. நான் நிச்சயமாக அனுமதிப்பேன். என் வீட்டுப் பெண்களும் விஷயம் தெரிந்தவர்களாக வர வேண்டும். பொதிவில் தைரியமாகச் செயற்பட வேண்டும், என்றார்.

விஷயம் 2

இந்தச்சந்திப்பை ஏற்பாடு செய்த தோழிகளான ஜெயா, புஷ்பா, மற்றும் விரோனிகா போன்றவர்கள் எந்த ஒரு பிரதி பலனையும் எதிர்பார்க்காமல் இந்தச் சந்திப்பை ஏற்பாடு செய்திருந்தார்கள். பெண்கள் பொதுவெளியில் தலை நிமிர வேண்டும் என்ற வேட்கை மட்டுமே அவர்களிடத்தில் என்னால் பார்க்க முடிந்தது. அரசியல் மற்றும் பண பலம் எதுவுமே இல்லாத இவர்கள் தினமும் வாழ்க்கையோடு முட்டி மோதுபவர்கள்தான். அதையும் தாண்டி அடுத்தவர்களுக்காகவும் யோசிக்கிறார்கள். அவர்கள் தானே பெண்கள். இதில் முக்கியமான விஷயம் என்னவென்றால், கூகையின் வேண்டுகோளுக்கு இணங்க, அவர்களின் ஆலோசனையின் பேரில்  மறுநாள் பிரச்னை உள்ளவர்களை அரசு அலுவலகங்களுக்கு அழைத்துச் சென்று தீர்வை ஏற்படுத்திக்கொடுத்ததில் கூகை மகிழ்ச்சியடைகிறது.

(இந்தச் சந்திப்பிற்காக இடத்தைக் கொடுத்து உதவிய கோயில் நிர்வாகத்திற்கு நன்றியும் அன்பும்.)

புத்தகப்பார்வை : துடைக்கப்படாத இரத்தக் கறைகள்- பூங்குழலி வீரன்

யோகியுடனான எனது முதல் சந்திப்புகள் மிக சுவாரஸ்யமானவை. அந்த சுவாரஸ்யங்கள் இன்றுவரை தன் இயல்பு மாறாமல் மனவெளியெங்கும் பூத்துக் கிடக்கின்றன. அந்த முதல் சந்திப்புகளின் உள்ளடக்கம் காக்கப்பட வேண்டும் என்பதால் அது குறித்து இங்கு நான் விவரிக்க விரும்பவில்லை. இதை நான் இங்கு பதிவு செய்கிற வேளையில் எங்காவது ஒரு மூலையில் நின்று கொண்டு சந்துரு சிரித்துக் கொண்டிருப்பார் என்று மட்டும் எனக்குத் தெரியும். எங்களின் சுவாரஸ்ய சந்திப்புகளின் ஒரே கதாநாயகனாக இருக்கும் வரம் சந்துருக்கு மட்டுமே கிட்டியிருந்தது.

இன்றுவரையில் மனம் இறுக்கத்தை நோக்கி தள்ளப்படுகிற ஒரு நிலையில் நான் போய் நிற்கிற இடங்களில் யோகிசந்துருவுடைய வீடு தனித்துவமானது. மாறாத அன்பும் சிரிப்பும் மட்டுமே அங்கே கொட்டிக் கிடக்கும்.

யோகியுடனான பரிமாற்றங்களும் யோகி நிகழ்த்தும் பரிமாறுதல்களும் ஒரு தாய்மை உணர்வு சார்ந்தது. மன இறுக்கத்தை மாற்றி இன்னும் சில மாதங்களுக்கு துள்ளித் திரியும் வலிமையை அந்த ஒருசில மணி நேர சந்திப்பு கொடுக்கும். ஒரு படைப்பாளர் என்பதைத் தாண்டி யோகிக்கு நான் கொடுக்க நினைக்கும் அறிமுகம் இதுதான். என் உணர்வு சார்ந்த அறிமுகம். இங்கு யோகியின் துடைக்கப்படாத இரத்தக் கறைகள் – பத்திகளின் தொகுப்பு நூல் குறித்த அறிமுகத்திற்கு வாய்ப்பு கொடுத்தற்கு முதலில் வல்லினம் குழுவினருக்கு நன்றி.

தனது 16 வயதிலிருந்து 31 வயது யோகியின் பல்வேறு பணியிடச் சூழல்களில் நடந்த சம்பவங்களை இந்த பத்திகள் நமக்குத் தொகுத்தளிக்கின்றன. தான் பெற்ற அனுபவங்களை மிகவும் சுவைபட யோகி தொகுத்திருக்கும் பாங்கு நம்மை கவர்கிறது. ஒவ்வொரு பத்தியும் ஒவ்வொரு சம்பவ பதிவுகளைத் தாங்கி நிற்கின்றன. சில பத்திகள் முதன்மைச் சம்பவத்தோடு தொடர்புடைய சில துணைச் சம்பவங்களையும் பதிவு செய்திருக்கின்றன. சில நேரம் வெளிப்படையாகவும் பல நேரங்களில் மிக நூதனமாகவும் நிகழ்த்தப்படும் ஒடுக்குமுறைகள் குறித்து யோகி பேச முயற்சித்திருக்கிறார். பெண்ணுக்கு ஆண் இழைக்கும் அநீதிகள், ஒரு பெண்ணுக்கு மற்றுமொரு பெண்கள் குழு இழைத்து கொண்டிருக்கும் அநீதிகள் என சமூகத்தில் மிக இயல்பாய் நடந்துகொண்டிருப்பவை குறித்து அவரது பத்திகள் பேசுகின்றன.

பணியிடங்களில் பெண்கள் எதிர்க்கொள்ளும் வாழ்வியல் சிக்கல்கள், சங்கடங்களை பெண்கள் எப்போதும் தன்னிலை சார்ந்ததாகவே கொள்கின்றனர். அது குறித்து அவர்கள் பெரும்பாலும் பொதுவில் பேச விரும்புவதில்லை. அந்த சிக்கல்கள் குறித்து எந்தவொரு புனைவும் இன்றி மிக இயல்பாக நமக்கு யோகி சொல்லிச் செல்கிறார். வாழ்க்கை நம் ஒவ்வொருவருக்கும் வழங்கப்பட்டிருக்கும் உரிமை. அந்த உரிமையை நாம் எவ்வாறு பயன்படுத்திக் கொள்கிறோம் என்பதில்தான் நம் ஒவ்வொருவரின் வாழ்நாள் திறன் அடங்கியிருக்கிறது. பதின்ம வயது கால கட்டம் வரை பெற்றோர்களால் வடிவமைக்கப்படும் வாழ்க்கை ஒருகால கட்டத்தில் நமது கைகளில் வந்தடைந்துவிடுகிறது. சிலவேளைகளில் வந்தடைந்துவிடுவதாக
நாம் நினைத்துக் கொள்கிறோம்.

வந்தடைந்தவிட்ட வாழ்க்கையை நகர்த்திச் செல்வதிலே நமது பாதிநாள் வாழ்க்கை செலவாகி விடுகிறது. இதில் பிற்பகுதியில் நாம் வாழ நினைக்கும் வாழ்வில், முன்பகுதியில் நாம் வாழ்ந்த வாழ்வின் தாக்கங்கள் இருக்கவே செய்யும். அந்த தாக்கங்கள் எப்போதும் யோகியைச் சூழ்ந்தபடியே இருக்கின்றன. வேலைக்குச் செல்லத் தொடங்கிய நாள் தொடங்கி ஒவ்வொரு முறையும் அந்த தாக்கங்கள் யோகியோடு பயணித்தபடியே இருக்கின்றன. யோகியின் அப்பா அவரது வாழ்வில் ஏற்படுத்திய தாக்கம் மிக முக்கியமானது என்பதை அவரது பத்திகள் காட்டுகின்றன. தந்தையோடு பயணித்த வாழ்வு குறித்தும் அவரின்றி பயணிக்கும் வாழ்வு குறித்தும் ஒப்பீடுகள் பத்திகள் எங்கும் காணக்கிடைக்கின்றன. அந்த தாக்கங்களை மீறி தான் எடுக்கும் முடிவுகள் தன்னை பாதிப்பதாக யோகி உணர்வதுபோல் தெரிகிறது. வாழ்வின் மகிழ்ச்சியான நினைவுகளைக் கொண்டாடும் யோகி துன்பங்களையும் அவ்வாறே கொண்டாடுகிறார்.

முதலாளித்துவ வாழ்வில் ஒரு இயந்திரத்தை போலத்தான் தனக்குகீழ் வேலை செய்பவர்களையும் முதலாளிகள் பார்க்கிறார்கள். இது குற்றச்சாட்டு அல்ல. நிகழ்கால வணிகவியல், பொருளாதார போட்டிகளின் மத்தியில் நாம் ஒவ்வொருவரும் தெரிந்தே ஏற்றுக் கொண்டிருக்கும் யதார்த்தம். அந்த யதார்த்த உலகில் வாழ்தலின் வலி குறித்த மிக எளிமையான பதிவினை யோகி செய்திருக்கிறார். கொடுக்கப்பட்ட ஒரு வேலையை முடிக்க வேண்டும் அல்லது முடித்தே ஆக வேண்டும் என்பதை மட்டுமே நமக்கு மேல் உள்ளவர்கள் எதிர்பார்க்கிறார்கள். அந்த வேலையை முடிப்பதில்தான், எவ்வளவு சீக்கிரம் முடித்துக் கொடுக்கிறோம் என்பதில்தான் நமது திறமை அடங்கியுள்ளது என நினைக்கிறார்கள். அவர்கள் நம்மை நசுக்குவதைப் போல் நாம் நமக்கு கீழ் உள்ள ஒரு சிலரையாவது நசுக்க வேண்டும். இல்லை அவர்கள் பாவம், அவர்களும் மனிதர்கள்தான், அவர்களுக்கும் என தொடங்கினோம் என்றால் நமது நிலை பாவமாகிவிடும் என்பதுதான் உண்மை. அந்த உண்மையினை யோகியின் பத்திகளின் வழி நான் உணர்கிறேன்.

சில வேளைகளில் பெரிய பெரிய கோபங்களுக்கு, அவமானங்களுக்கு முகம் கொடுக்கும் நாம் ஒரு சிறிய விடயத்திற்காக எல்லாவற்றையும் தூக்கி எறிந்துவிட்டு போய்விடுகிறோம். பெரிய கோபங்களில் அசைக்கப்படாத நமது சுயகெளரவம் ஒரு சிறிய சம்பவத்தில் கூட அசைக்கப்படலாம். அந்த நேரத்தில் பலருக்கு முட்டாள்தனமான படும் நமது செய்கை நமக்கு மிகப்பெரிய மனநிறைவை அளிக்கும். அந்த மனநிறைவுதான் முக்கியமானது. தொடர்ந்து வாழ்வதற்கான வலிமையை அந்த மன நிறைவுதான் நமக்கு வழங்குகிறது. தனக்கு சுயகெளரவம் அதிகம் என்பதை யோகி தானே முன்வந்து சொல்லிக் கொள்கிறார். அந்த சுயகெளரவத்தினைக் காப்பதற்காகத்தான் அவர் போராடிக் கொண்டிருக்கிறார் என்பதை மிக இயல்பாய் நம்மால் உணர்ந்துக் கொள்ள முடிகிறது.

ஒவ்வொரு முறையும் அந்த சுயகெளவரம் சீண்டப்படும்போது அவர் எடுக்கும் முடிவுகள் அவருக்கு புதியதொரு பாதையை திறந்து வைக்கின்றது. யோகியின் பணியிடங்கள் நமக்கு பல கதைகளைத் தருகின்றன. ஒரு தாதியாய், ஒரு தொழிற்சாலை பணியாளராய், ஒரு பாதுகாவலராய், தங்கும் விடுதியின் சமையல்கூட உதவியாளராய், ஒரு காசாளராய் அவரது அனுபவங்கள் நமக்குப் புதியதொரு அனுபவத்தை தரும். ஒவ்வொரு துறையிலும் ஏதாவதொரு வகையில் எட்டி பார்க்கும் தொல்லைகள் சில வேளைகளில் புதியவர்களுக்கு வியப்பினை தரலாம்.

பெரும்பாலானோருக்கு இப்படியான அனுபவங்கள் கிடைப்பதில்லை. பெரும்பாலும் படித்து முடித்து இணைத்து கொள்ளும் முதல் வேலையில் கடைசி வரை நீடித்து நிற்பதைத்தான் வாழ்வின் மிகப் பெரிய சாதனையாக நாம் கருத்திக் கொள்கிறோம். அரசாங்க வேலை என்றால் ஒன்றும் சொல்வதற்கில்லை. பதவி உயர்வுகளைத் தவிர வேறுஎந்தவொரு மாற்றத்தையும் அதில் நாம் எதிர்பார்ப்பதில்லை. மிக பாதுகாப்பாக அந்த வேலையில் நாம் அமர்ந்து கொள்வதாக உணர்கிறோம். மேலும், அடிக்கடி வேலை மாறுபவர்கள் குறித்த தவறான கண்ணோட்டமும் நமக்கு இருக்கிறது. அதை நான் நேரடியாகவே உணர்ந்திருக்கிறேன். நம்மிடம் மட்டுமே எல்லாவித குறைகளும் இருப்பதாகவே பிறர் பார்க்கும் ஒரு நிலையினை இந்த வேலை மாறுதல் ஏற்படுத்தி விடுகின்றது. அதை எல்லாம் உடைத்தெறிந்துவிட்டு வாழ்வின் நிறைவை நோக்கி நகர்வதில்தான் வாழ்தலில் உண்மைப்பொருள்
அடங்கியிருக்கிறது.

வாழ்க்கை மட்டுமே எப்போதும் நமக்கு சிறந்ததொரு வழிகாட்டியாய் விளங்குகிறது. வாழ்க்கையில் நாம் பெறும் அனுபவங்களே நமது வாழ்வை பண்படுத்துகின்றன. இன்று எடுக்கின்ற ஒரு முடிவிற்கு நீண்ட காலத்திற்கு பிறகு அன்று எடுத்துவிட்ட முடிவு சரிதான் என்கிற முழுமையான தெளிவு நமக்குக் கிடைக்கின்றது. யோகியின் துடைக்கப்படாத இரத்தக் கறையில் தெரியும் உண்மைத் தன்மையே அவர் எழுத்து மீதான நமது ஈர்ப்பை அதிகரிக்கின்றது. அந்த ஈர்ப்பு தொடர்ந்து அவரது எழுத்துகளை வாசிக்கத் தூண்டும் வாசகர்களை உருவாக்கும் என உறுதியாக நம்பலாம். யோகி தொடர்ந்து வளர வேண்டும் – மிகப் சிறந்த படைப்புகளை வழங்க வேண்டும் நம் அனைவரின் விரும்பம்.