நேப்பாள் செல்வதற்கான விசா எடுப்பது எப்படி? Nepal Visa Application

மலேசியாவிலிருந்து நேப்பாள் செல்வதற்கான விசா எடுப்பது மிக எளிது. ஆனால், நம் பொறுமையை சோதிக்கும் விஷயங்கள் சில நடக்கலாம். அதை கடந்து விட்டால் நேப்பாள் விசா நம் கையில்.

நேப்பாள்  embassy,  Wisma Paradise, No. 63, Jalan Ampang, 50450 Kuala Lumpur, Wilayah Persekutuan Kuala Lumpur என்ற முகவரியில் இருக்கிறது. இன்னும் தெளிவாக சொன்னால் மஸ்ஜித் ஜாமெக்கில் இருக்கும் ABC restaurant  அருகில்  இருக்கும் பாலத்தில் ஏறி இறங்கினால்  Wisma Paradise கண்ணுக்குத் தெரியும். நிறைய நேப்பாள் சம்பந்தப்படட அலுவலகங்களை அங்கு காணலாம்.  நேப்பாள் நாட்டுப் பணம் மாற்றுவதாக இருந்தாலும் அங்கு மாற்றிக்கொள்ளலாம். 

இணையத்தில் விசா செய்வதற்கான நேரம் 9 மணியிலிருந்து 5 மணிவரை என்று இருக்கும். விசா விண்ணப்பிப்பதற்கான நேரம் மதியம்  1 மணிவரை. அதை அவர்கள் 12.30-க்கே மூடி விடுவார்கள்.

குறிப்பிட்ட நேரத்தை நாம் தவறாமல் பின்பற்றி சென்றாலும் அங்கிருக்கும் அதிகாரிகள் 10 மணிக்குத்தான் வருகிறார்கள். காவலதிகாரி 9.30-க்கு கடையை திறந்து விடுவார்கள்  என கூறி என்னை காக்க வைத்து பின்  வாங்கிக் கட்டிக்கொண்டது வேறு கதை.

10 மணிக்கு வந்த அதிகாரிகள் எந்த குற்ற உணர்வும் இல்லாமல் அவர்களுக்கே உண்டான  திமிருடன் கணினியின் முன் அமர்ந்து விடுகிறார்கள்.  விசா செய்ய வந்திருக்கேன் என நாமாக போய் கேட்க்கும் வரை அவர்கள் அவர்கள் வேலையைத்தான் பார்த்துக்கொண்டிருப்பார்கள். எண் எடுத்தோ அல்லது டோக்கன் எடுத்து காத்திருக்கும் வசதியெல்லாம் இல்லை.
நாம் தயாராக வைத்திருக்க வேண்டியவை .
1. பாஸ்போர்ட் நகல்
2. ஒரு புகைப்படம்
3. அசல் பாஸ்போர்ட்
4. ரொக்கம்

பாரத்தை அங்குதான் தருகிறார்கள். (முதல்நாளே நான் என்னென்ன கொண்டு வரவேண்டும் என அங்கு சென்று கேட்டிருந்தேன். அப்போதே கூட கொடுத்திருக்கலாம். சிஸ்தத்தில் அப்படி இல்லாமல் இருக்கலாம்.)

5 நிமிடத்தில் வேலை முடித்து அனுப்புகிறார்கள். அதுவரை மகிழ்ச்சிதான் என்றாலும் சில விஷயங்கள் கவலையளிக்கிறது. அதாவது 15 நாளுக்கு 95.00 ரிங்கிட் விசாவிற்கு வசூலிப்பார்கள் என இணையத்தில் இருக்கிறது. தூதரகத்தி ல் 15 நாளுக்கான விசா இல்லை என்கிறார்கள். 30 நாளுக்கான விசா 155.00 ரிங்கிட் ஆகும். இது அதிக விலை என எனக்கு தோணுகிறது. நான் தங்க போவதோ 5 நாட்கள் தானே.

எந்த ஒரு ரசீதையும் விசா கையில் வரும்வரை தொலைத்துவிடாதீர்கள். ஒரு cover போட்டு வைத்திருப்பது நல்லது. விசா பெறும்போது பணம் கட்டிய ரசீதை கையில் கொண்டு போனால்தான் விசா கொடுப்பார்கள்.

இந்தியா செல்வதற்கான விசா எடுப்பது எப்படி? (india) Online Visa Application )

இது என்ன? யோகிக்கு என்ன ஆகிவிட்டது என நினைக்க வேண்டாம். இந்தியாவுக்கு குறிப்பாக தமிழ்நாட்டுக்குச் செல்லும் மக்கள் நாளுக்கு நாள் பெருகிக்கொண்டுதான் இருக்கிறார்கள். விமான டிக்கெட் எடுக்க தெரிந்த அளவுக்கு அவர்களுக்கு  விசா எடுக்க தெரியவில்லை. தெரியவில்லை என்பது பெரிய குற்றம் என்பதெல்லாம் இல்லை. தெரிந்துகொள்ளலாம். காரணம் விசாவிற்கான பாரத்தை இணையத்திலேயே பூர்த்தி செய்ய முடியும்.

5 காசு செலவு இல்லை. நேரடியாக விசா எடுக்கும்  இடத்திற்குச் சென்று எடுத்தால் பாரத்திற்கு 20 ரிங்கிட்டும் புகைப்படம் எடுக்க 20 ரிங்கிட்டும் வசூலித்து விடுவார்கள். ஒரு குடும்பத்தில் 5 பேர் செல்வதாக இருந்தால் பாரத்திற்கு மட்டும் 100.00 ரிங்கிட் கொடுக்கணும்.

இருக்கப்பட்டவர்களே யோசிப்பார்கள். பட்ஜெட் முறையில் பயணிப்பவர்களின் நிலையை யோசித்துப் பாருங்கள்.
விசா எடுக்கப்போன இடத்தில் ஒரு குடும்பத்தின் ஆதங்கத்தை கேட்டப்பிறகே,  இணையத்தில் ஒரு பதிவு எழுதித்தான் வைப்போமே என தோன்றியது. சிலருக்கு  உதவியாக இருக்கட்டுமே...

முன்னதாக மலேசியர்களான நமக்கு சிவப்பு வர்ணத்தில் நமது பாஸ்போர்ட் இருக்கும். அதை கையில் வைத்திருக்கும் நாம் எத்தனை அதிர்ஷ்டசாலிகள் தெரியுமா?  2017-ஆம் ஆண்டிலிருந்து மலேசியர்கள் 164 நாடுகளுக்கு விசா இல்லாமல் பயணிக்க முடியும். நினைவில் கொள்க. விசா இல்லாமல் அனுமதிக்கப் பட்ட நாடுகளில் பயணிக்கலாம். ஆனால், கடைப்பிதழ் அதாவது பாஸ்போர்ட் இல்லாமல் பயணிக்க முடியாது. எந்தெந்த நாடுகளுக்கு விசா இல்லாமல் மலேசியர்கள் பயணிக்கலாம் என்பதை விக்கிப்பீடியா தகவல் கூறுகிறது. சொடுக்கிப் பார்க்கவும். 

https://en.wikipedia.org/wiki/Visa_requirements_for_Malaysian_citizens

முதலில் இந்தியாவிற்கு  விசா எடுக்கபோவதற்கு முன்பு சில விஷயங்களை தயார் செய்துக்கொள்ள வேண்டும்.

1. பயணத்திற்கான விமான டிக்கெட் கையில் இருக்க வேண்டும்.
2. நம்முடைய வீட்டு முகவரி- நிரந்தர முகவரி ( இது இரண்டிற்கும் ஒரே முகவரி எழுதலாம்), நமக்கு தெரிந்தவர் ஒருவரின் பெயர் முகவரி தொலைப்பேசி எண் மற்றும் இந்தியாவில் நமக்கு தெரிந்தவர் ஒருவரின் பெயர் முகவரி தொலைப்பேசி எண் ஆகியவை தயார் செய்துக்கொள்ள வேண்டும்.

surname என தொடங்கும் பாரத்தில் அப்பாவின் பெயரை  எழுத தொடங்கிவிட்டு அடுத்தடுத்த கேள்விகளுக்கு சரியான பதிலை எழுதிக்கொண்டு வந்தாலே போதும். எதற்கும் ஆதாரம் தேவையில்லை. அதே வேளையில் பொய்யாக நாம் எதையும் எழுத வேண்டிய அவசியமும் இல்லை. நீங்கள் பாரத்தை பூர்த்தி செய்யும் பொது  application Id என சிவப்பு வர்ணத்தில் சில எண்களும் எழுத்துக்களும் இருக்கும். அதை தனியாக ஒரு தாளில் குறித்துக்கொள்ளுங்கள். நீங்கள் விசா பாரத்தை எழுதிமுடித்த பிறகு மேனுவலாக குறித்த எண்களை டைப் செய்து பாரத்தை நகல் எடுக்க வேண்டும். நீங்கள் எங்களை குறிக்கவில்லை என்றால் மீண்டும் பாரத்தை செய்யணுமே தவிர பழைய பாரத்தை மீட்க முடியாது.

இணையத்தில் விசா பாரத்தைப் பெற
https://indianvisaonline.gov.in/visa/Registration  சொடுக்கவும்.

விசாவிற்கு இரண்டு புகைப்படங்கள் தேவை. அதை எடுக்கும்போது இந்தியாவுக்கான விசா புகைப்படம் என்று சொல்லி எடுக்க வேண்டும். அதன் அகலமும் நீளமும் 5-க்கு 5 ஆகும். background வெள்ளை நிறத்தில் இருக்க வேண்டும். இதில் ஒரு குறைபாடு இருந்தாலும் reject செய்துவிடுவார்கள். இந்த சிக்கலே வேண்டாம் என நினைப்பவர்கள் 20 ரிங்கிட் கட்டி அங்கேயே புகைப்படம் எடுத்துக்கொள்ளலாம்.

பாரத்தை பூர்த்தி செய்த பிறகு 199 ரிங்கிட் கட்டி ரசீதை பெற்றுக்கொண்டு மூன்றாவது நாளில் 4 மணியிலிருந்து 5.30 மணி இடைவெளியில் நமது விசாவை பெற்றுக்கொள்ளலாம். 
 

வார்த்தைகள் தோற்குமிடத்தில் துவங்கும் (துயரின்) இசை

Er-Hu

 மிஷ்கினின் திரைப்படங்களில் வரும் வயலின் இசையை போன்று நான் வேறு எங்கும் வயலினை ரசித்ததில்லை. அதற்கு முன்பு எனக்கு பியானோ, வீணை மற்றும் புல்லாங்குழல் இசை மிகவும் பிடிக்கும். பார்வையை இழந்த என் தாத்தா புல்லாங்குழலை கையில் எடுக்கும் போதெல்லாம்  புளகாங்கிதம் அடைபவள் நான். அப்போது எனக்கு வயது 6 தான். புல்லாங்குழல் எப்போதும் சாமி மேடையிலேயே இருக்கும்.

தாத்தா எப்படி புல்லாங்குழல் வாசிக்கக் கற்றுக்கொண்டார் என்று தெரியவில்லை. குழலின் துளைகளைத் தடவித் தடவி விரல்களைப் பதித்து வாசிக்கும்போது பிரவகிக்கும்  இசையலைகள் வழியாக அவர் பிரபஞ்ச மொத்தத்தையும் பார்க்கத் துவங்குகிறார் என எண்ணியிருக்கிறேன்.  தாத்தாவுடன் அதிகமாக இருந்த காரணத்தினாலும் எதையுமே உற்று நோக்குகின்ற குணம் என்னிடம் இயற்கையிலேயே இருந்ததாலும் நான் அதை ஆசையோடு பார்த்துக்கொண்டிருப்பேன். தாத்தா குழலைக் கீழே வைத்துவிட்டால் அத்தனை வாஞ்சையோடு எடுத்து ஊதுவேன். ஆனால், என்னை மட்டும் அந்தக் குழலுக்கு பிடித்ததே இல்லை. என் சின்ன வாயிலிருந்து வெளிப்படும் காற்றை அந்தக் குழல் அதனுள் இசையாக அனுமதித்ததே இல்லை. இருந்தாலும் அதைக் கையில் வைத்திருப்பது எனக்குப்   பெருமையாக இருக்கும்.

ஒரு கால கட்டத்திற்கு பிறகு வீணை இசையின் மீது  காதல் வந்தது. வீணையின் மீதுதான் அந்தக் காதலா எனத் தெரியவில்லை. அவ்விசைக்கருவியை ஆண் மீட்டுவதற்கும் பெண் மீட்டுவதற்கும் வித்தியாசம் இருக்கிறது. வீணையை ஒரு பெண்  மீட்டும்போது அத்தனை கடாட்சமாக இருக்கும். வீணை மீது அலாதியான காதல் இருந்தாலும் என் வாழ்நாளில் நான் வீணையைத் தொட்டதே இல்லை. ஆனால் புல்லாங்குழல் இசையை நான் இப்போதும் கேட்கிறேன். மூன்று வெவ்வேறு இசை தரும் குழல்கள் வீட்டில் இருக்கின்றன. எந்த பயிற்சியும் இல்லாத சந்துரு அதை எடுத்து ஊதும் போதெல்லாம் ஏதாவது  இனிமையான, நூதனமான இசை வெளிப்படும். நான் அதை புன்னகையோடு ரசிப்பேன்/ ரசிக்கிறேன்.

Karen Han

கேட்ட மாத்திரத்தில் நான் மெய்மறந்து லயித்தது  மிஷ்கினின் திரை படங்களில் வரும் வயலின் இசையைத்தான். 80-களில் வந்த தமிழ்த் திரைப்படங்களின் துக்கக் காட்சிகளில் வரும் நாதஸ்வர இசையைப் போன்று இல்லை மிஷ்கினுடைய வயலின் திரையிசை. கண்ணை மூடிக்கொண்டு கேட்டால் உயிரே போய்விடும் போலிருக்கும். வருத்தமாக இருக்கும்போது அந்த இசையைக் கேட்கவே கூடாது, நிலைமை ரொம்ப மோசமாகி விடும். திக்குத் தெரியாமல் திண்டாடும் நிலைதான் அது. இயக்குனர் மிஷ்கினின் திரைப்படங்களில் பயன்படுத்தும் வயலின் இசை ‘In the mood for love’ உள்ளிட்ட புகழ்பெற்ற படங்களின் திரையிசையின் ”நகல் வடிவம்” என  நண்பர்கள் பலரும் தெரிவித்தனர். அது உண்மையாகவே இருந்துவிட்டுப் போகட்டும்.  அம்மாதிரியான உயிர் உருகும் இசையை தமிழ்ச் சமூகம் அப்படியாவது கேட்டு ரசிக்கட்டுமே.

சீனர்களின் பழம்பெரும் பாரம்பரியத்தில் தெரிந்துகொள்ள வேண்டிய பலவிஷயங்கள் பேசப்படாமலேயே இருக்கிறது. அதிலும் சீனர்களின் இசையையும், இசைக்கருவிகளையும் பெரிதாக இதுவரை யாரும் பேசியதே இல்லை. யாழ் மாதிரியான பல இசைக்கருவிகள் சீன பாரம்பரியத்தில் இருந்தாலும் அவை பெருவாரியாக சோக கீதங்களையே வெளிக்கொணர்ந்து கொண்டிருக்கின்றன.

அம்மாதிரியான சோக இசைக்கு கொஞ்சமும் குறைச்சல் இல்லாதது Er-Hu இசைக்கருவின் இசை. விளிம்பு நிலை மக்களால் வாசிக்கப்படுவது, குறிப்பாக பார்வை இழந்தவர்கள் வயிற்றுப் பிழைப்புக்காக அந்த இசையை தெருக்களில் வாசித்து யாசகம் பெற்றிருக்கிறார்கள். ஓர் இசை உயிர் கொல்லுமெனில், அது மறைந்திருக்கும் துக்கத்தை வெளியில் கொண்டு வரும் எனில், பலவீனப்படுத்தி உடையச்செய்யும்மெனில், பழைய துயர நினைவுகளை மீண்டும் நிழலாட வைக்குமெனில் அது என்னைப் பொறுத்தவரை Er-Huவின் இசைதான். மலேசியாவைச் சேர்ந்த TommyChin ,  Er-Hu  இசைக்கருவியை வாசிக்கும் விதத்தை பார்த்தும், அதன் இசையைக் கேட்டும் அனுபவித்திருக்கிறேன்.

தன்னையும் அழ வைத்து கேட்பவரையும் அழவைக்காமல் விடாது அந்த இசை.
Er-Hu இசைக்கருவி குறித்துச் சொல்வதற்கு நிறைய சுவாரசியமான தகவல்கள் இருக்கின்றன. அந்த இசைக்கருவியே நுனி முதல் அடிவரை தகவல்கள் கோர்க்கப்பட்டிருக்கிறது எனலாம்.
Er-Hu இசைக்கருவியை உருவாக்கும் விதமே கொஞ்சம் விநோதமானதுதான். அதே வேளையில் துயரம் நிறைந்ததும்  கூட. 1000 ஆண்டுகளுக்கு முன்பே தொடங்கி விட்ட அந்த சோகமானது, 10-ஆம் நூற்றாண்டிலிருந்து சீனாவில் நிரந்தரமாகத் தங்கிவிட்டது எனலாம்.

Tommy Chin

தொடக்க  காலத்தில், Er-Hu  இசைக்கருவியின் தந்திகள் Silk thread என்று சொல்லக்கூடிய பட்டிழையால் கோர்க்கப்பட்டிருந்தது என்று வரலாறு கூறுகிறது.  1950-களில்தான் பட்டிழைகளுக்குப் பதிலாக வயலின் தந்திகளைக் கொண்டு மாற்று செய்தார்கள். அந்த பரிட்சார்த்த முயற்சி நல்ல பலனைக் கொடுத்ததுடன் இசை வெளிப்பாட்டில் முன்னேற்றத்தையும் கொடுத்ததால் அதையே இன்றும் பயன்படுத்துகிறார்கள்.

Er-Hu  இசைக்கருவியினை ரத்த சந்தன மரக்கட்டையால் பாரம்பரியமாக செய்திருக்கிறார்கள். (இப்போது அந்தப் பாரம்பரியத்தைப் பின்பற்றுவதில்லை).  அதன் கீழே இருக்கும் ஒத்திசைவுப் பெட்டியின் மேற்புறத்தோல் மட்டும்  மலைப்பாம்பின் தோலால்தான் முன்பும், இப்போதும் செய்யப்படுகிறது. அந்த உயிரின் வலிதான் அதிர்ந்து, அதிர்ந்து இத்தனை சோகமான இசையை வெளிப்படுத்துகிறதோ என்று கூட எண்ணத் தோணுகிறது.  மேலும், முற்காலத்தில் Er-Hu இசைக்கப் பயன்படும் bow என்று சொல்லக்கூடிய யாழ்வில்லில் வெண்குதிரையின் வாலில் இருந்து பெறப்பட்ட நீண்ட கேசம் தொங்கவிடப்படும்.(இப்போது அதையும் மாற்றி எளிமையாக்கிவிட்டார்கள்). பழைய மரபுப்படி அந்த இசைக்கருவியை தற்போது செய்யாவிடினும், செய்யப்பட்ட சில மாற்றங்களால் Er-Hu இசையின் மேன்மைக்கு எந்த பங்கமும் நேரவில்லை.

Er-Hu இசையை உலக சினிமாவில், சீனர்கள், குறிப்பாக Ang Lee போன்ற சிறந்த திரைப்பட  இயக்குனர்கள் நன்முறையில் பயன்படுத்தியுள்ளனர். 2000- ஆம் ஆண்டில்  வெளியான ‘Crouching Tiger and Hidden Dragon’ என்ற திரைப்படத்தில் Ang Lee, Tan Dun என்ற இசை இயக்குனரோடு இணைந்து Er-Hu இசையைப் பயன்படுத்தியிருந்தார். அந்த வருடம் ஆஸ்கர் விருது விழாவில் சிறந்த பிண்ணனி இசை உட்பட அந்தத் திரைப்படம் எட்டு விருதுகளை வென்றது. இதில் விசேஷம் என்னவென்றால் முதலில் இந்த படத்தில் பிரபலமான Cello கலைஞரான YO YO MA-வை பயன்படுத்தி Cello இசை இசைக்கவைத்து முதல் இசைப்பதிவை முடித்தார்கள். Cello இசை பிரமாதமாக அமைந்திருந்தாலும் இசை இயக்குனர் Tan Dun -னுக்கு வேறு ஒரு எண்ணமும் மனதில் இருந்தது.

Tan Dun

Cello போன்ற மேற்கத்திய இசை வாத்தியத்துக்கு இணையாக கிழக்கில் இருந்து சீனப் பாரம்பரிய வாத்தியமான Er-Hu இசையை இத்திரைப்படத்தினுள் கொண்டு வர வேண்டும் என Tan Dun நினைத்தார். அதைச் செயல்படுத்த Karen Han என்ற திறமை வாய்ந்த Er-Hu இசைக்கலைஞரை அணுகினார். Karen Han வாசிப்பில் இரண்டாவது இசைப்பதிவு நிகழ்ந்த பின்னரே ‘Crouching Tiger and Hidden Dragon’ திரைப்படம் வெளியானது. பலர் எதிர்பார்க்காத விதமாக,  இசை இயக்குனர் Tan Dun எதிர்பார்த்த மாதிரியே Er-Hu இசை திரையில் பெரிய வரவேற்பினைப் பெற்றது. எழுத்து எப்படி ஒரு எழுத்தாளனைக் கண்டு கொள்கிறதோ அதுபோலவே இசையும் தனக்கானவர்களை தேர்ந்தெடுத்துக் கொள்கிறது என்றால் தவறில்லை.

இரண்டே தந்திகள், அதற்கு மேல் சேர்க்க முடியாது என்ற வரையறை, அதனாலேயே யாழ்வில்லை பயன்படுத்தி அதிக எண்ணிக்கையிலான இசைநுட்பங்களை Er-Hu கருவியிலிருந்து வெளிக்கொணர்வது இயலாது. இது போன்ற சிறுகுறைகளை Er-Hu இசையின் பலவீனம் எனச்சொல்லலாம்.

இசையின் தனித்தன்மை அதில் கலந்த உணர்வுதான். உணர்வுப்பாவமே (emotional expression) சாதாரண இசையை உன்னதமாக்குகிறது. Er-Hu-வின் நாடியான அதன் இரண்டுதந்திகள் மீது யாழ்வில்(bow)  பேசும்போது எழும் நம்பமுடியாத இசை வெளிப்பாடு மற்றும் Er-Hu வாசிப்பவரது உணர்வுப்பாவம் நமது ஆழ்மன உணர்ச்சிகளை எழுப்பி, தொன்மையான, துயரம் நிரம்பிய, சிக்கலான ஒரு கதையை இசையில் நம் முன் படைக்கும் அவர் ஒரு தொல்கதைசொல்லியாகவும் நாம் அக்கதையின் உணர்வுப்பூர்வமான பாத்திரங்களாகவும் உருவெடுப்பதைத் தவிர்க்கவே இயலாது.


-நன்றி களம்
அக்டோபர் 2017 இதழ்
https://kazhams.wordpress.com/2017/10/09/%e0%ae%b5%e0%ae%be%e0%ae%b0%e0%af%8d%e0%ae%a4%e0%af%8d%e0%ae%a4%e0%af%88%e0%ae%95%e0%ae%b3%e0%af%8d-%e0%ae%a4%e0%af%8b%e0%ae%b1%e0%af%8d%e0%ae%95%e0%af%81%e0%ae%ae%e0%ae%bf%e0%ae%9f%e0%ae%a4%e0%af%8d/

சீனப் பெண்கள் சொல்லப்படாத கதை (புத்தக விமர்சனம் )

காயத்தை புன்னகையில் பொதி வைத்திருக்கிறது
வாழ்க்கை
உல்லாசம் என் வாழ்வை நினைவுறுத்துகிறது
புயல்காற்றின் பலத்த அடிகளில் மலரும் அழகின்
உல்லாசத்துடன் பாடிச் செல்கிறது என் வாழ்வு
தோழர்களின் நட்பையும் எதிரிகளின் விரோதத்தையும்
என யாவற்றையும் தீர்த்துச் செல்கிறது என் வாழ்வு
மார்புத் துடிப்பு என்பது வெறும் கடனே என இருக்கும்
சுவாசம் ஒவ்வொன்றும் ஒரு யுத்தமே தனித்தே போராடிச் செல்கிறது என் வாழ்க்கை 
மைல்கற்கள் நடப்படாத பாதையில் கண் பதித்திருந்தது என் வாழ்க்கை

-ஆர்த்தி (திகார்)

சீன தேசத்து பெண்ணான சின்ரன் எழுதிய 'சீனப் பெண்கள் சொல்லப்படாத கதை' அனுபவ தொகுப்பை  தமிழில் ஜி.விஜயபத்மா மொழிபெயர்த்திருக்கிறார். 2016-ஆம் ஆண்டு வெளிவந்திருக்கும் தமிழ் புத்தகங்களில் என் வரையில் இதுவும் முக்கியமான புத்தகம் என்பேன். முக்கியமான புத்தகம் என்று சொல்வதற்கு அறிவுஜீவிகள் வலுவான காரணத்தை முன்வைக்க சொல்கிறார்கள். காரணங்கள் சில நேரம் ஏற்று கொள்ளப்படுகின்றன. சில நேரம் நிராகரிக்கப்படுகின்றன. சில நேரம் காரணங்களுக்கு சாட்சியங்கள் தேவைப்படுகின்றன. காரணங்கள் சில நேரம் கேலிக்கூத்துக்கும் உள்ளாக்கப்படுகின்றன. எனினும் காரணங்கள், சொல்லப்பட வேண்டியதாகவே இருக்கின்றன.

ஊடகப் பெண்ணாகவும் ஒடுக்கப்பட்ட தேசத்தின் மாற்று சிந்தனை கொண்ட பெண்ணாகவும் தன் கருத்தினை முன் வைக்கும் சின்ரனை தொடந்து வாசித்து கொண்டு வருகையில் ஒரு கட்டத்தில் நான் சின்ரனாகவே பாவிக்கத் தொடங்கி மொத்த புத்தகத்தையும் வாசித்து முடித்தேன். சின்ரனின் பல செயற்பாடுகளில் ஊடகப்பெண்ணாக இருந்த யோகியும் ஈடுபட்டிருக்கிறாள். பல போராட்டங்கள், கண்ணீர்க் கதைகள்,கொண்டாட்டங்கள், பாராட்டுக்கள் ஏமாற்றங்கள் எனப்  பலவற்றையும் சின்ரன் கடந்து வந்தது போலவே யோகியும் கடந்து வந்திருக்கிறாள்.

ஒடுக்கப்பட்ட பெண்கள்,  வறிய நிலையில் உள்ள பெண்கள், ஏகாதிபத்திய திமிருக்கு பலியான பெண்கள், இன்னும் K.பாலச்சந்தர் காட்டிய பெண்கள்  பாலுமகேந்திரா காட்டிய பெண்கள் எனத் தமிழ்ப்பெண்களுக்கு ஏற்பட்ட இன்னல், ஒடுக்குமுறை. அதிகார மறுப்பு, பாலியல் தொல்லைகள், பாலியல் அத்துமீறல்கள், அடிமைத்தனம் என காலம் காலமாக  பாவப்பட்ட கதைகளை கேட்டு கேட்டு உலகத்தில் இந்திய பெண்களை காட்டிலும் பாவப்பட்ட ஜென்மங்கள் இல்லை என்ற முடிவுக்கு பலர் வந்து விடுகின்றனர். மலேசிய வாழ்க்கை முறையில் சீன மற்றும் மலாய் சமூகத்திடம் வாழ்ந்து கொண்டிருக்கும் இந்திய  பெண்கள், மிக மிக சுதந்திரமாக செயற்படுபவர்கள் சீன பெண்கள்தான் என முடிவோடு இருக்கிறார்கள். உண்மையில் அப்படித்தானா என எந்த ஆய்வையும் அவர்கள் செய்வதில்லை. சீன பெண்கள்  குட்டி குட்டியாக உடையணிக்கிறார்கள், பொதுவெளியில் சுதந்திரமாக இருக்கிறார்கள், மது மற்றும் புகை பிடிக்கிறார்கள், வணிகம் செய்கிறார்கள். இதனால் அவர்கள் சுதந்திரமானவர்கள் என்ற குறுகிய பார்வைதான் இருக்கிறது.  உண்மையில் சீன பெண்களின் கதை மிகவும்  சோகம் நிறைந்தது. மூடநம்பிக்கை எனும் இருண்மையில் வெளிச்சத்தை தேடுபவர்களாக இருந்திருக்கிறார்கள். இன்னமும் இருக்கவே செய்கிறார்கள். சீனர்கள் பண பலத்தை கொண்டு அதிகாரத்துடன் இருக்கிறார்கள் என்று நம்பிக்கொண்டிருக்கும் மலேசிய இந்தியர்களுக்கு அதிகமாக நாட்டில் தற்கொலை செய்துகொள்ளும் சமூகமும் சீன சமூகம்தான் என்பது தெரியாது.

சின்ரன், சீனாவின் மிகப் பிரபலமான வானொலி தொகுப்பாளினியாக 1989 ஆம் ஆண்டு முதல் 1997 ஆம் ஆண்டு வரை பணியாற்றியுள்ளார்.  ஊடக அனுபவத்தில் தான் சந்தித்த பெண்களின் உண்மை வாக்கு மூலங்களை ஆதாரத்துடன் மிகத் துணிச்சலாக சின்ரன் எழுதிய புத்தகம்தான்  THE GOOD WOMEN OFCHINA: HIDDEN VOICE. சீனாவின் அனைத்து தரப்பு பெண்களையும் நேரிடையாக சந்தித்து நேர்காணல்  கண்டு, உண்மை சம்பவங்களின் தொகுப்பாக இந்தப் புத்தகத்தை கொண்டு வந்துள்ளார்.

 

சீனாவின் அரசியல் மாற்றமும் அதனால் பெண்கள் மேல் ஏவப்பட்ட பாலியல் வன்முறைகள்,  பெண்குழந்தைகள் தொடர்பான பாலியல் வன்முறைகள், ஆண் குழந்தைகளுக்கு சீனாவில் கொடுக்கப்படும் முன்னுரிமைகள், சீனாவில் பேசவே தடை செய்யப்பட்ட லெஸ்பியன், ஹோமோ செக்ஸ் குறித்தும், சீனா சமூகத்திலும் கலாச்சாரத்திலும் பாலியலின் பங்கு  குறித்தும் கருத்துக்களை முன்வைத்த முதல் புத்தகம் இதுதான் என இப்புத்தகம் அடையாளப்படுத்தப்படுகிறது. சீன நாட்டைப் பொறுத்தவரை சின்ரன் செய்தது  மிகப் பெரிய அத்துமீறல்.  இதனால் சின்ரனுக்கு,  சமூகத்திலிருந்தும் சீன அரசாங்கத்திடமிருந்தும் பெரும் எதிர்ப்பு கிளம்பியது என்று கூறப்படுகிறது. தொடர் அச்சுறுத்தல் காரணமாக அவர் சீனாவை விட்டு வெளியேறி லண்டனில் குடியேறிவிட்டார் என்றும் இந்த புத்தகத்தில் பதிவு செய்யப்பட்டுள்ளது. இதிலிருந்து இரண்டு விஷயங்கள் தெளிவாக புரிந்துகொள்ள முடிகிறது. கருத்து மற்றும் ஊடக சுதந்திரம் எந்த அளவில் சீனாவில் அனுமதிக்கப்படுகிறது  என்பதை நாமே கணக்கிட்டு கொள்ளமுடிகிறது. அடுத்ததாக  அத்துமீறல்களையும் கொடூரங்களையும் எதார்தத்தையும் பேசினால், அது யாராக இருந்தாலும்  நாடுகடத்தப்படுவதுடன் உயிருக்கு அச்சுறுத்தலும் ஏற்படும் என்பதை பல நாடுகள் உணர்த்துவதைக் காண முடிகிறது.  சிரியாவின் பத்திரிகையாளினி சமர் யாஸ்பெக்-க்கு நேர்ந்த அனுபவங்கள் அதற்கு நல்ல உதாரணம்.

ஒரு கம்யூனிச நாட்டில் பெண்களுக்கென என்ன  சலுகை இருக்கிறது. பெண் என்பவள் சீனாவில் என்னவாக இருக்கிறாள். ஒரு தங்கையாக, மகளாக, தாயாக, போராளியாக பரிமாணம் எடுக்கும் பெண்களை ஆண் சமூகம் எப்படி பாவிக்கிறது என்பதை பத்திக்கு பத்தி இந்த புத்தகம் வெளிச்சம் போட்டு காட்டுகிறது. உயிரை மாய்த்துக்கொள்ளாமல் மேற்சொன்ன ஒவ்வொன்றையும் எப்படி இந்தப் பெண்கள் கடந்தார்கள் என்பது வியப்பாகவே இருக்கிறது. 

சில உதாரணங்கள்

1. 60 வயது கிழவர் 12 வயது  பெண்ணை அழைத்துவந்து, திருமணம் செய்து, அவள் ஓடிவிடாதபடி  இரும்பு சங்கிலியால் பிணைத்து வைத்திருந்திருக்கிறார். அந்த சிறுமியின் கையில் ரத்தம் வழிந்து கொண்டே இருக்கிறது. காவல் அதிகாரிகளும் போக மறுக்கும் அந்த ஊருக்குள் சின்ரன் சிறுமியை காப்பாற்ற ஒரு காவல் அதிகாரியுடன்  உள்ளே நுழைகிறார்.  கிராமங்களில் அரசர்கள்கூட தொடுவானம் போல நெருங்க இயலாத தொலைவில் இருப்பார்கள் என்று கூறப்படும் இடத்தில் எப்படி அந்தப் பெண்ணை மீட்டு வந்திருப்பார்கள்?

 

2. இராணுவத்தில் வேலை செய்யும் அப்பா தன் 11 வயது மகளை தொடந்து மிரட்டியும் அச்சுறுத்தியும் துன்புறுத்தியும் பாலியல் வல்லுறவு  கொண்டதை விவரிக்கும் போது,  மிக மோசமான மனநிலைக்கு நம்மை அந்தப்பக்கங்கள்  தள்ளிவிடுகின்றன. "சாவு வராதா என நான் கதறியிருக்கிறேன்" என்று அந்த சிறுமி சொல்லும்போதும்,  "நீ இனி பிய்ந்த செருப்பு போல் எதற்கும் உதவாதவள்" என அந்த அப்பன் சொல்லும்போதும்,  யாரொருவராகினும் அந்த வரிகளைக் கடந்து போக முடியுமா?

3.பூகம்பத்தில் சிக்கிய 14 வயது பெண்ணை கடத்திக்கொண்டு போய் பலர் சேர்ந்து கூட்டு வன்புணர்வு செய்துவிட்டு புதருக்குள் தூக்கி போட்டுவிட்டு சென்றுவிடுகிறார்கள் . அந்த பெண்ணைக் கண்டு பிடிக்கும்போது அரைகுறை நினைவோடு, மனம் பிறழ்ந்து யார் அவளை தொட்டாலும் தன்னை புணரத்தான் வந்திருக்கிறார்கள் என தனது காற் சட்டையை தானே கழட்டிவிடும் நிலையில் இருப்பார். அந்த பக்கங்களை வாசிக்கும்போது சாதத் ஹசன் மண்ட்டோவின் 'திற' கதை நினைவுக்கு வந்து போனது. புனைவும்-நிஜமும் ஒரு வாசகனைப் புரட்டிப்போடும் நிலை அது.  

அந்தச் சின்னப்பெண்ணின் அம்மா ஒரு இராணுவ அதிகாரி. வல்லுறவு செய்யப்பட்ட பெண்ணின் தம்பி  பூகம்பத்தில் இரு கால்களை இழந்திருப்பார். இரண்டு ஆண்டுகள் சிகிச்சைக்குப் பிறகு மனப்பிறழ்விலிருந்து வெளிவரும் பெண்,  நேர்ந்துவிட்ட துயரிலிருந்து தப்ப முடியாமல் தற்கொலை செய்துகொள்வாள். பிள்ளைகளுக்கு நேர்ந்த துயரம் தாங்கமுடியாமல் அப்பா மாரடைப்பில் போய்ச் சேர்ந்துவிடுவார். இராணுவ அதிகாரியான அந்த அம்மா சின்ரனிடம் இதைச் சொல்லும்போது 20 ஆண்டுகள் கடந்திருந்தது. ஆனால், அவரின் வலிமட்டும் அப்படியே தேங்கியிருந்தது.

 

4. புரட்சிப் படையில் சேர்ந்து நாட்டிற்கு சேவை செய்ய மிகுந்த நம்பிக்கையுடன் சென்ற ஓர் இளம்  பெண்ணை அந்த புரட்சிப் படை எப்படியெல்லாம்  அவளின் கனவை சிதைக்கிறது. புரட்சி என்ற வார்த்தை பெண்களுக்கு கொடுத்த இடம் என்ன என்று அறியும்போது இதயம் வெடிக்கிறது.

 

5. தன் காதலுக்காக 45 ஆண்டுகள் காத்திருந்த ஒரு பெண்ணைப் பற்றிய வாழ்க்கை ஒரு காவியக் கதைபோல சொல்லப்பட்டிக்கும் விதம் வலி மிகுந்த வனப்பு . அதை சின்ரன் மிக அழகாகக் கூறியிருக்கிறார். கதைக்குள் ஒரு கதை போல சீன வரலாற்றுக்கதை ஒன்று இந்த வாழ்க்கைக்குள் வருகிறது.

தைக்கு ஏரியை ஒட்டி பிலோ வசந்த தேயிலை காடு இருக்கிறது. பிலோ என்ற பெண் தன காதலன் கொடிய நோயால் அவதிப்படுவதைக் கண்டு அவனை காப்பாற்ற தன்னுடைய ரத்தத்தை ஊற்றி அந்த தேயிலை காட்டை வளர்த்தாளாம். அந்த தேயிலை துளிர்களை வைத்து அவனுக்கு சிகிசசை அளிக்க அவன் குணமடைய இவள் பலவீனமடைந்து இறந்து போனாளாம். அந்த ஏரியை காணக்கூடிய அளவில் தன் வசிப்பிடத்தை அமைத்துக்கொண்ட அந்த பெண், 45 ஆண்டுகளுக்கு பிறகு பிரிந்த காதலனை சந்திக்க நேர்கிறது. 

எந்த அமரக்காதல் கதையைவிடவும் சற்றும் குறைந்ததில்லை முகம் தெரியாத இந்த பெண்ணின் கதை.

இப்படிப் பல கதைகள் நம்மை  உலுக்கி விடுகின்றன.

இந்த புத்தகத்தில் இருக்கும்  15 துயர்மிகு சம்பவங்களில் இரு சம்பவங்கள் எனக்கு நெருக்கமாக பாதித்த சம்பவமாக  இருந்தது. வாசிக்கும்போது சில விஷயங்களை என்னில் அசைபோட்டுக்கொண்டேன்.

மலேசியாவை அதிரச் செய்த நிலச்சரிவு சம்பவம் ஒன்று இருக்கிறது. கிட்டதட்ட 24 ஆண்டுகள் ஆகிவிட்டது.  பல உயிர்களை காவு வாங்கிய அந்த சம்பவத்தை பல பேரினால் இன்றும்கூட மறக்க முடியவில்லை. அப்போது எனக்கு  11 வயதிருக்கும்.  என்ன என்றே தெரியாமல் முழுநேரமாக தொலைக்காட்சியின் நேரடி ஒளிபரப்புக் காட்சிகளை கண்டுகொண்டிருந்தேன். ஏதோ அசம்பாவிதம் நடந்திருக்கிறது என்பது மட்டும் தெரிந்தது. ஆடம்பரக் கட்டடம் என தலைநகரில் அடையாளம் கூறப்பட்ட ஹைலேண்ட் டவர் சரிந்து விழுந்தது  மலேசிய கட்டுமானத் துறை வரலாற்றில் கரும்புள்ளியானது. அப்போது மலேசியாவில் இடிபாடுகளில் சிக்கியிருக்கும் ஆட்களை அடையாளம் காணும் அதிநவீனக் கருவிகள் கூட இல்லை.

மீட்புப் பணிகள் நடந்துகொண்டிருந்தது. ஒரு பெண்ணின் ஓலமும், குழந்தையின் குரலும் கேட்டு அனைவரும் மும்முரமாகத் தேடி அந்தப் பெண்ணை மீட்டனர். உயிருக்கு போராடிக்கொண்டிருந்த அந்தப் பெண் ஒரு மரக்கட்டை இருந்த இடத்தை அடையாளம் காட்டினார். அங்கிருந்த இடிபாடுகளை அகற்றி 14 மாத குழந்தையை உயிரோடு காப்பாற்றினர். ஆனால் பல பேரை மீட்கவே முடியவில்லை.  நான்கு நாட்களுக்கு பிறகு, சேலையணிந்த  பெண்ணொருவர் தன் குழந்தையை  கட்டியணைத்தவாறும், குரானைக் கையில் வைத்திருந்தவாறும் இறந்துகிடந்த இன்னொரு பெண்ணின் சடலமும் மீட்கப்பட்ட போது காண்பவர்களை கலங்கச் செய்தது.

 

இந்த அசம்பாவிதம் குறித்து என் கிராமத்திலும் என் வீட்டிலும்கூட யாரும் பேசிக்கொள்ளவில்லை. ஆனால், என் பள்ளியில் ஆசிரியர் ஒருவர் இதுதொடர்பாக வகுப்பறையில் விசாரிக்கையில் என்னைத்தவிர யாருக்குமே இந்த அசம்பாவிதம் குறித்த விவரம் தெரியவில்லை. யோகி, உனக்குத் தெரியுமா? ஆங்கிலப் பத்திரிகையில் இதுதொடர்பாக நிறைய செய்திகள் வருகின்றன. அதில் ஒரு தமிழ் பெண் நிருபரும் செய்தி தருகிறார். நீயும் நிருபர் ஆகலாம். உனக்கு அந்த தகுதி நிறையவே இருக்கு என்றார். நான் அப்போது ஒரு வழக்கறிஞர் ஆகும் கனவோடு இருந்தவள்.

 

மற்றோரு சம்பவம் சக பாலின தொடர்பானது. அவள் நல்ல அழகி. காப்பி நிறக் கேசம். நல்ல உயரம். சொந்த பிஸ்னஸ் செய்கிறாள். வயது 40 இருக்கும். அவளை ஒரு நேர்காணலுக்காக முதல் முதலில்  சந்தித்தேன். நான் எதிர்பார்த்ததைவிடவும் மிகவும் அன்பாக இருந்தாள். பின் இருமுறை அலைபேசியில் பேசியவள் நேர்காணலுக்கு நன்றி சொல்லும் முகமாக என்னை ஒரு விருந்துக்கு அழைத்தாள். முதலில் தோள்மீது கையை போட்டு உரிமையாக பேச தொடங்கியவள் பின் என் தொடையை மெல்ல அழுத்தினாள். எனக்கு அந்த ஸ்பரிசத்தின் நோக்கம் விளங்கியது. நான் அவள் பெயரை சொல்லி அழைத்தேன். உனக்கு புரிகிறதா என்றாள். புரிகிறது ஆனால், நான் இன்னும் அதற்குத் தயாராக இல்லை. மன்னித்துக்கொள்ளுங்கள் விருப்பம் இல்லை என்றேன். அதன்பிறகு அத்தனை நாகரிகமாக என்னிடம் நடந்துகொண்டாள். பரவாயில்லை. தோழிகளாக இருப்போமே என்றாள். 

சின்ரனுக்கும் இதுபோல ஒரு அனுபவம் நிகழ்ந்திருக்கிறது. ஓரின பாலியல் மறுக்கப்படும் இஸ்லாமிய மற்றும் சீன   நாடுகளைச் சேர்ந்த நிருபர்களுக்கு இது எத்தகைய அனுபவம் என்று சொல்லித் தெரிய வேண்டியதில்லை.   

 

சீனாவின் புரட்சி பற்றி உலகமே வியந்து பேசுகிறது. ஆனால், அதன் புரட்சிக்குள் வக்கிரமும் இராணுவ இச்சைகளும் ஒளிந்திருக்கிறது என்று தெரியவரும்போது பேரதிர்ச்சியாகவே  இருக்கிறது. போரில் எல்லாம் சாத்தியம் எனப் பேசுபவர்களை நான் கண்டிருக்கிறேன்.  நம் இனத்தை அழித்தவர்களை நீங்கள் ஆதரிக்கிறீர்களா என்று  நான் அவர்களை பார்த்து கேட்கும்போது அதை முற்றிலுமாக மறுப்பவர்களிடம் இன பற்று மட்டுமே என்னால் காண முடிந்தது. மனிதாபிமானத்தை என்றைக்கோ காவு கொடுத்தாகிவிட்டோம் என்றுதான் தோன்றுகிறது. முசோலினி யூதர்களின் அழிக்க உதவியதை விமர்சிக்கிறோம். அதே முசோலினியிடம் சுபாஷ் சந்திரபோஸ் கைகோர்த்து நின்றதை பேசத் தவறிவிடுகிறோம்.  

 

மிக நீண்ட வரலாற்றை சீனா கொண்டிருந்தாலும்,  1930-களில் வெளிநாடுகளில் பெண்கள் பாலியல் சுதந்திரம்கேட்டு போராடிய காலக்கட்டங்களில்தான் சீனப் பெண்கள் ஆண்களின் உலகத்தை எதிர்கொள்ளவே ஆரம்பித்தனர்  என்றும் இன்று  மட்டுமல்ல காலகாலமாகவே சீனப் பெண்களின் நிலை தாழ்ந்துதான் இருக்கிறது என்றும் சீனப் பெண்கள் உயிருள்ள மனிதர்களாக மதிக்கப்படாமல் அசையா சொத்துக்களை போல பகிர்ந்து சாப்பிடும் உணவு, கருவிகள்,  ஆயுதங்களைப்போலவே பயன்படுத்தப்பட்டார்கள் என்றும் சின்ரன் வாக்குமூலம் தருகிறார்.

 

நீண்ட காலங்களுக்கு பின்தான் ஆண்கள் உலகில் இடம் பெறுவதற்கு அனுமதிக்கப்பட்டார்கள். அனாலும் அவர்கள் ஆணின் காலடியில்தான் விழுந்துகிடக்க வேண்டியிருந்தது.  எதுவானாலும் இன்று வரை சீனப் பெண்களுக்கு அவர்களது சமூகப் பொறுப்பு என்னவென்றோ? உரிமை என்னவென்றோ? தெரியாது. இவ்வாறு கூறும் சின்ரன் பேசாமல் இருந்திருந்தால் அது யாருக்கும் தெரியாத கதையாகவே இருந்திருக்கும்.

 

ஜி.விஜயபத்மா  அவர்களின் மிக நேர்த்தியான மொழிபெயர்ப்பு தங்கு தடையில்லாமல்  சின்ரன் பிரதிபலிக்கும் உணர்வுகளைப்  பேசுகிறது. எதிர் பதிப்பகத்தினர் இந்த புத்தகத்தை செவ்விய முறையில் வெளியீடு செய்திருக்கிறார்கள்'.

 

நன்றி
அம்ரிதா  அக்டோபர் இதழ்

கலைக்கூடம் – புகைப்படம் – யோகி

2015 -ஆம் ஆண்டிலிருந்து நான் புகைப்படங்கள் எடுத்துக்கொண்டிருக்கிறேன். தொடக்கத்தில் ஊடாக தொழிலுக்காகக் சவால் நிறைந்த சில புகைப்படங்களை எடுத்த அனுபவம் இருந்தாலும் அதை சேகரிக்க தவறிவிட்டேன் என்பது காலம் கடந்த உணர்ந்த உண்மை. கிட்டதட்ட 10, 000-க்கும் மேற்பட்ட புகைப்படங்கள் வைரஸ் காரணமாக அழிந்தும் போனது. அதில் 2000 -க்கும் மேற்பட்ட புகைப்படங்கள் கால்களை மட்டும் பிடித்தது.

கவனம் தேவை என்பது புகைப்படங்களை மீட்க முடியாது என்ற உண்மை தெரிந்த போதுதான் உணர்ந்தேன். ஊடகத்தை விட்டு வெளிவந்த பிறகு இன்னும் தீவிரமாக புகைப்படங்களை எடுத்தேன். அவை எனக்கு பயிற்சியாக அமைந்தன. சுயமுயற்சிகளை நானே செய்துகொண்டேன். அதன் பிறகு எடுத்த பல புகைப்படங்கள் மனதுக்கு நெருக்கமானவையாக அமைந்தன. புகைப்பட கலைஞர்களாக இருக்கும் நண்பர்களுடன் பேசுவதும் பயிற்சிதான் எனக்கு.

நான் எடுத்த புகைப்படங்களை நடு இணைய இலக்கிய குழுமம் இதழ் 6-ல் பதிந்திருக்கிறார்கள்.
நடு குழுமத்திற்கு என் நன்றியும் அன்பும். குறிப்பாக தோழர் கோமகனுக்கு என் நன்றி.

புகைப்படங்களை காண விரும்புபவர்கள்  http://blog.naduweb.net/?p=3858 இந்த  இணைப்பு சொடுக்கி பார்க்கவும்

காதலின் கடைசி காதலி நான்

port dickson beach

மிச்சம் இருக்கும்
என் வாழ்க்கையை
உனக்கு இளைப்பாறத் தர சொல்கிறது
போர்ட் டிக்சன் கடற்கரை

மஞ்சள் மீன்கள்
கருப்பு நிலா
ஊதா பறவைகள்
நீல நாரைகள்
வெள்ளை  கடற்பாசிகள்
பச்சை நீர்  மலர்கள்
இன்னும்
இத்தியாதி இத்யாதிகள்

எதுவும் அறியாது
சிப்பிக்குள் மறைத்து
வைத்திருக்கும்
தணியாத அவன் காதலை

கால் முளைத்து
நண்டு போல நீண்ட கொடுக்கு முளைத்து
கொட்டிக்கொண்டே இருக்கும்
அவனின் திருவாய் வார்த்தைகளும் அறியாது
சிவந்திருக்கும் கடல் தண்ணீரை

காதலின் கடைசி காதலி
நான் ஒருவள்தான்
பிரபஞ்ச மொத்த
அழகையும் ஊற்றி
ஓர் உயிராக தரித்தெழுந்தவள் நான்
ஆதமின் ஏவாளும்
கலீல் ஜிப்ரானின்  செல்மாவும்கூட  நானேதான்

சிப்பிக்குள்ளேயே அடங்கியிருக்கும்
காதலன்
அவனின் தணியாத காதல்
இது எதையும் அறிந்திருக்கவில்லை

Varaibavanin Manaivi | வரைபவனின் மனைவி

 

மலேசிய தினக்குரல் ஊடக  எழுத்தாளர், கவிஞர் யோகி, 
கவிதை வாசிப்பு: மனைவியாக, தனது அடைளாத்தை சமூகம் என்ன செய்கிறது?

அடிப்படைவாதத்திற்கு எதிரான பெண்ணுரிமைக் கலைவிழா -
26 மார்ச் 2016, ஸ்பேசஸ், பெசன்ட் நகர்.

அமைப்பு: அம்பேத்கர் பெரியார் படிப்பு வட்டம், சென்னை.

குறிப்பு:

ஒரு பார்வையாளராக அந்நிகழ்ச்சிக்கு சென்றிருந்த எனக்கு எதிர்பாராத விதமாகத்தான் கிடைத்த வாய்ப்புதான் இந்த கவிதை வாசிப்பு. அது ஒரு நல்ல அனுபவம் எனக்கு. நிறைய செயற்பா டடார்களை  ட் சந்திக்கும் வாய்ப்பும் அமைந்தது.
கிடைத்த வாய்ப்பை சரியாக பயன்படுத்திக்கொண்டேன் என நினைக்கிறேன்.