என் பூமி! என் பொறுப்பு...

 என் பூமிக்கு யாரோ செய்யும் கேட்டுக்கு நானும் ஏதோ ஒரு வகையில் பொறுப்புதான். என் பூமி அழிவதற்கு எங்கோ ஒரு புள்ளியில் நானும் காரணம்.

என் அழகிய பூமி, மாசடைந்து
"என்னால் மூச்சுவிட முடியவில்லை" என்று தவிப்பதற்கு என் பங்கும் இருக்கிறது.

அதைபோலவே என் பூமியை காப்பாற்றும், தூய்மைப்படுத்தும், அதை நம் பூமிக்கு செய்யாதே என சொல்கிற கடமையும் கடப்பாடும்கூட எனக்கு இருக்கிறது.

நீ போடும் பிளாஸ்டிக் குப்பையை நான் சேகரிப்பேன். அதை உற்பத்தி செய்யும் நிறுவனத்திற்கு எதிராக கோஷம் எழுப்புவேன். பதிவு எழுதுவேன்.

அதைவிடவும் என் அழகிய அன்பான பூமியை அடுத்த சந்ததியினருக்கு கொடுக்க பாடுபடுவேன்...

-யோகி

இந்த நாளில் செவெண்ட் சுசுயின் உரையை பகிர்ந்துக்கொள்ள விரும்புகிறேன்.

”ஹலோ.

நான் செவேண்ட் சுசூகி. மாற்றத்தை உருவாக்க விரும்பும்,  சுற்றுச்சூழல் குழந்தைகள் அமைப்பு சேர்ந்தவர்கள். 12 மற்றும் 13 வயதுள்ளவர்கள். வாநிசா சூட்டீ, மார்கன் ஹெயுசர், மிச்செய்லி குய்க் மற்றும் நானும்றோம். நாங்கள் எங்கள் முயற்சியாலேயே பணம் திரட்டிக் கொண்டு 5,000 மைல்கள் கடந்து வந்துள்ளோம், பெரியவர்களே நீங்கள் உங்கள் வழிகளை மாற்றிக் கொள்ளுங்கள் என்று சொல்ல.

இன்று இங்கே வந்துள்ள எனக்கு எந்த மறைமுக நோக்கமும் இல்லை. நான் எனது எதிர்காலத்திற்காக போராடிக் கொண்டிருக்கிறேன். எனது எதிர்காலத்தை இழப்பது என்பது தேர்தலில் தோற்பது போலவோ, பங்குச் சந்தையில் சில புள்ளிகளை இழப்பது போன்றோ இல்லை.

நான், இனி வரும் தலை முறைகளுக்காக பேச வந்துள்ளேன். நான் இங்கே பேசுவது, எவரின் காதுகளிலும் விழாமல் இருக்கும், உலகெங்கும் பட்டினியால் அழும் குழந்தைளுக்காக. நான் இங்கே பேசுவது, வேறெங்கும் போக வழியில்லாததால் காரணத்தால், இந்தப் பூமியில் அழிந்து கொண்டிருக்கும் எண்ணிக்கையில் அடங்கா விலங்குகளுக்காக. ஓசோனில் உள்ள ஒட்டையால் நான் சூரிய வெளியில் செல்வதற்கு பயப்படுகிறேன். உள்ளே இழுக்கும் காற்றில் என்னென்ன இரசாயனங்கள் இருக்கிறது என்பது தெரியாததால் சுவாசிக்கப் பயப்படுகிறேன்.

நான் வாழும் வான்கோவரில், தந்தையுடன் மீன் பிடிக்கச் செல்வதுண்டு, சில ஆண்டுகளுக்கு முன்பு வரை, மீன்கள் எல்லாம் புற்று நோயில் பாதிக்கப்பட்டு இருப்பதை காணும் வரை. அப்போது நாங்கள் கேள்விப்படுகிறோம் தாவரங்களும், விலங்குகளும் அனுதினமும் முற்றாக அழிந்து கொண்டிருப்பதை, முற்றாக பூடற்று மறைவதை. பெருங்கூட்டமாக வன விலங்குகளையும், பறவைகளும் பட்டாம் பூச்சிகளும் நிறைந்திருக்கும் மழைக் காடுகளையும் என் வாழ்நாளில் காணவேண்டும் என்று கனவு காண்கிறேன் ஆனால் இவைகள் எல்லாம் என் பிள்ளைகள் பார்ப்பதற்காகவாவது இருக்குமா எனத் தெரியவில்லை.

நீங்கள் என்னுடைய இந்த வயதில் இவைகளுக்கெல்லாம் கவலைப்பட்டதுண்டா? இவையத்தனையும் எம் கண் முன்னே நடந்து கொண்டிருக்கிறது. ஏதோ நமக்கு இன்னும் நிறைய காலம் இருப்பது போல, எல்லா தீர்வுகளும் கைவசம் வைத்திருப்பதைப் போல, நாம் ஏதும் செய்யாமல் இருக்கிறோம். நான் சிறுமி. என்னிடம் இதற்கானத் தீர்வுகளும் இல்லை. என்னிடம் இல்லை…. உங்களிடமும் இல்லை என்பதை நீங்கள் உணர வேண்டும் என விரும்புகிறேன். ஓசோனில் விழுந்த ஓட்டைகளை எப்படி அடைப்பது என்று உங்களுக்குத் தெரியாது. இறந்து போன ஓடையில் சால்மன் மீன்களை எப்படி மீண்டும் வர வைப்பது என்று உங்களுக்குத் தெரியாது. முற்றாக அழிந்துபட்ட (extinct) விலங்கினத்தை மீண்டும் எப்படி கொண்டு வருவது என்று உங்களுக்குத் தெரியாது. பாலைவனமாய் மாறிய காடுகளை மீண்டும் காடுகளாக்குவது எப்படி என்பது உங்களுக்குத் தெரியாது. உங்களுக்கு சரி செய்வது எப்படி என்று தெரியாவிட்டால் தயவு செய்து சிதைக்காமல் இருங்கள்.

இங்கே நீங்கள், உங்களது அரசாங்கத்தின் பிரதிநிதியாக இருக்கலாம், வணிகராக இருக்கலாம், அமைப்பு சார்ந்தவராக இருக்கலாம், பத்திரிக்கையாளராகவோ அல்லது அரசியல் வாதியாகவோ இருக்கலாம். ஆனால் உண்மையில் நீங்கள் ஒரு தாயாக, தந்தையாகவும் இருக்கிறீர்கள், சகோதரியாக, சகோதரனாக, அத்தையாக, மாமாவாக, உறவாக இருக்கிறீர்கள். எல்லாவற்றிற்கும் மேலாக நீங்கள் இன்னொருவரின் குழந்தையாகவும் இருக்கிறீர்கள்.
நான் ஒரு குழந்தை தான். ஆனால் எனக்குத் தெரியும், நாமெல்லாம் ஒரே குடும்பம் தான் என்று, 500 கோடியினர் கொண்ட வலிவான குடும்பம், 3 கோடி உயிரினங்கள் கொண்ட வலிமையான குடும்பம். இந்த எல்லைக் கோடுகள், அரசாங்கங்கள் எல்லாம் அதை மாற்றிவிட முடியாது. நான் சிறுமி தான். ஆனால் எனக்குத் தெரியும் நாம் அத்தனை பேரும் ஒன்றாக இருக்கிறோம். ஒரே உலகாக ஒரே இலக்கிற்காக செயல்பட வேண்டும் என்று.

என்னுடைய….என்னுடைய கோபத்தில் நான் குருடாக இல்லை; என்னுடைய அச்சத்தில் நான் எப்படி உணர்கிறேன் என்பதை உலகிற்குச் சொல்ல பயப்படவில்லை. எனது நாட்டில் நாங்கள் மிக அதிகமாக வீணடிக்கிறோம். நாங்கள் வாங்குகிறோம்…. தூக்கி எறிகிறோம். வாங்குகிறோம்…. தூக்கி எறிகிறோம். வாங்குகிறோம்…. தூக்கி எறிகிறோம். ஆனாலும் இந்த வடக்குலக நாடுகள் தேவையானவர்களுக்காக தன்னிடமிருப்பதை பகிர்ந்து கொள்வதில்லை. நம்மிடம் அளவிற்கு அதிகமாக இருந்தாலும் பகிர்ந்து கொள்ளப் பயப்படுகிறோம். நமது செல்வத்தில் ஒரு பகுதியை கொடுக்கப் பயப்படுகிறோம்.

கனடாவில் வசதி மிக்க வாழ்வை நாங்கள் வாழ்கிறோம். ஏராளமான உணவு இருக்கிறது. தண்ணீரும், இருப்பிடமும் இருக்கிறது. எங்களிடம் கைக் கடிகாரங்கள், சைக்கிள்கள், கணினிகள், தொலைக்காட்சிப் பெட்டிகள் ஏராளமாக உள்ளது. இந்தப் பட்டியல் இரண்டு நாட்கள் சொல்லுமளவு நீண்டது. இரண்டு நாட்களுக்கு முன்பு பிரேசிலில் தெருவோரக் குழந்தைளுடன் செலவளித்த கொஞ்ச நேரத்தில் நாங்கள் அதிர்ச்சியடைந்தோம். அப்போது இப்படித்தான் ஒரு குழந்தை சொன்னது; ”நான் பணக்காரியாக இருக்க வேண்டும். அப்படி பணக்காரியாக இருந்தால் எல்லா தெருவோரக் குழந்தைகளுக்கும் உணவையும் ஆடைகளையும். மருந்துகளையும். வீடுகளையும், அன்பையும் பாசத்தையும் கொடுப்பேன்,” என்று.
வீதியில் இருக்கும், கொடுக்க எதுவுமே இல்லாத ஒரு குழந்தை பகிர்ந்து கொள்ள ஆசை கொள்ளும் போது, எல்லாமும் கொண்டிருக்கும் நாம் ஏன் இன்னும் இவ்வளவு பேராசைக்காரர்களாக இருக்கிறோம்?

என் வயதில் இருக்கும் இந்தப் பிள்ளைகளை நினைக்காமல் இருக்க முடியவில்லை. நாம் எந்த இடத்தில் பிறக்கிறோம் என்பது பெரிய வித்தியாசத்தை தருகிறது. ரியோ (ரியோ டி ஜெனிரா)வில் சேரியில் வாழும் ஒரு குழந்தையாக இருந்திருக்கலாம். சோமாலியாவில் பட்டினியில் வாடும் குழந்தையாக இருந்திருக்கலாம் அல்லது மத்திய கிழக்கில் போரால் பாதிக்கப்பட்டவளாக இருந்திருக்கலாம் அல்லது இந்தியாவில் பிச்சை எடுப்பவளாக இருந்திருக்கலாம். நான் சிறுமி தான். ஆனால் எனக்குத் தெரியும் போருக்காக செலவிடப்படும் அத்தனை பணத்தையும் வறுமையை ஒழிக்கும் சூழல் பிரச்சனைகளுக்கு செலவளித்தால், அதற்கான ஒப்பந்தங்களை செய்தால் இது எப்படிப்பட்ட அற்புதமான பூமியாக இருக்கும்.

பள்ளிகளில், ஏன் மழலையர் பள்ளிகளிலேயே கூட, நீங்கள் எங்களுக்கு எப்படி நடந்து கொள்ள வேண்டும் என்று சொல்லிக் கொடுக்கிறீர்கள். பிறருடன் சண்டை போட்டுக் கொள்ளக்கூடாதென சொல்லிக் கொடுக்கிறீர்கள், பிரச்சனைகளை தீர்த்துக் கொள்ளங்கள் என்று. மற்றவர்களுக்கு மதிப்பு கொடுங்கள் என்று. நம்முடைய குப்பைகளை சுத்தம் செய்யுங்கள் என்று. பிற உயிரினங்களை துன்புறுத்தாதீர்கள் என்று, பகிர்ந்து கொடுங்கள் என்று, பேராசை கொள்ளாதே என்று. அப்புறம் ஏன் நீங்கள் இப்படி செய்கிறீர்கள்—நாங்கள் எதையெல்லாம் செய்யக்கூடாது என்று சொன்னீர்களோ அதையே செய்கிறீர்கள். இந்த மாநாடுகளை நீங்கள் ஏன் கலந்து கொள்கிறீர்கள் என்பதை மறந்துவிட வேண்டாம். யாருக்காக கலந்து கொள்கிறீர்கள் என்பதையும் தான். நாங்கள் உங்களின் பிள்ளைகள். நாங்கள் எந்த மாதிரியான உலகில் வளர வேண்டும் என்பதை நீங்கள் முடிவு செய்கிறீர்கள்.

”எல்லாம் சரியாகிவிடும், இதுவே உலகில் முடிவு அல்ல. நாங்கள் இருக்கிறோம்…ஆம் நாங்கள் இருக்கிறோம் எங்களால் எவ்வளவு முடியுமோ அவ்வளவைச் செய்ய”, என்று சொல்லி பெற்றவர்கள் பிள்ளைகளை தேற்ற வேண்டும். நம்பிக்கை தரவேண்டும். ஆனால் நீங்கள் இதை ஒரு போதும் இதைச் சொல்வீர்கள் என்று நினைக்கவில்லை.
நாங்கள் உங்களின் முன்னுரிமைகளில் இல்லையா?

”நீ யார் என்பது நீ செய்வதில் இருந்து தெரியும்…நீ என்ன சொல்கிறாய் என்பதில் இருந்து அல்ல,” என்று என் தந்தை சொல்வார். ஆனால் நீங்கள் செய்வதெல்லாம் என்னை இரவில் அழ வைக்கிறது. பெரியவர்களான நீங்கள் எங்கள் மீது அன்பு கொண்டிருப்பதாகச் சொல்லுகிறீர்கள். ஆனால் நான் சவால் விடுகிறேன், தயவு செய்து உங்களின் வார்த்தைகளை செயலில் காட்டுங்கள் என்று.
நன்றி.
---------------------------------------------------------------------------------

சுசுகி இப்படிப் பேசி 28 ஆண்டுகளாகிவிட்டது. இவர் கனேடிய சூழலியலாளர் டேவிட் சுசுகியின் மகள் என்பது குறிப்பிடதக்கது. video link

https://www.youtube.com/watch?v=oJJGuIZVfLM 

நன்றி முக நூல் நண்பர் Ramasamy selvam

போராட்டம் குற்றமாகுமா?

முதல்நிலை அல்லது முன்னிலை தொழிலாளர்கள் என்று வெறும் பேச்சளவில் துப்புரவு தொழிலாளர்களுக்கு பெருமை பேசும்  அந்தஸ்தை வழங்கிவிட்டு, முன்னிலை தொழிலாளர்களுக்கு வழங்கப்படும்  சிறப்பு ஊக்குவிப்பு பணம் மட்டும் கொடுக்கமுடியாது அல்லது அவர்களுக்கு பாதியாக கிள்ளி கொடுப்பது ஏன் என எனக்கு புரியவில்லை. இதன் தார்ப்பரியம்தான் என்ன?மருத்துவமனை துப்புரவு தொழிலாளர்கள் எந்த வகையில் குறைந்தவர்கள் ஆகிறார்கள்? அரசு தரப்பிலிருந்து இதற்கு யாராவது சரியான விளக்கம் கொடுத்தால் நல்லது.

துப்புரவு தொழிலாளர்களின் தொடர் தொழில் மற்றும் சம்பளச் சுரண்டல்களை மிக அணுக்கமாக கவனித்த பின் அதற்கு தகுந்த நடவடிகை எடுக்க வேண்டும் என்ற தீவிர முயற்சியில் உயிர்பெற்றதுதான்  தீபகற்ப மலேசியா அரசு மருத்துவமனை மற்றும் தனியார் மருத்துவமனை துப்புரவு தொழிலாளர்களின் தொழிற்சங்கம். அதன் தலைவியாக இருந்து செயல்பட்டுக்கொண்டிருக்கிறார் சரஸ்வதி முத்து. இவர் மலேசிய சோசலிசக் கட்சியின் மத்திய செயலவை உறுப்பினரும் ஆவார்.

இந்தச் தொழிற்சங்கம் தொடங்கியதிலிருந்து துப்புரவு தொழிலாலர்கள் உரிமைகள் மற்றும் சலுகைகளை பெற்றுத் தருவதற்கு கடுமையாக போராடி வருகிறது. இவர்களோடு மலேசிய சோசலிசக் கட்சியின் தொழிலாளர் பிரிவும் இணைந்து பல போராட்டங்களையும் ஏழை தொழிலாளர்கள் சுரண்டப்படுவதிலிருந்து பாதுகாக்க அவர்களுக்கு விழிப்புணர்வுகளையும் வழங்கி வருகிறது.

இந்த முயற்சிகள் வெற்றி பெற்றதா? என்றால் இல்லை. பிறகு தோல்வியடைந்ததா? என்றாலும் இல்லை. காரணம் எடுத்துக்கொண்ட எல்லா முயற்சியும் வெற்றி பெறாததற்கு பல்வேறுக்காரணங்கள் இருக்கின்றன. குறிப்பாக தொழிலாளர்களுக்கு ஏற்படும் பயம். எதிர்காலம் குறித்த கேள்வி, பணவிரையம், தவிர நீதிமன்றம் விசாரனை ஆகியவற்றின் மீது இருக்கும் தெளிவின்மை, அச்சம்.  துணிந்து வரும் ஒரு சில தொழிளாலர்கள் வேலை பிரச்னைகள் தொடர்பாக சட்ட நடவடிகையை மேற்கொள்ளும்போது சில வழக்குகள் வெற்றியிலும் சிலது சமரசத்திலும் சிலது தோல்வியிலும் முடிவதுண்டு. ஆனால், அனைத்து தொழிலாளர் வழக்குகளிலும் கற்றுக்கொள்ள நிறைய தகவல்கள் இருக்கின்றது.

அந்த தகவல்களே தொடர்ந்து ஏழை தொழிலாளர் மக்களுக்காகவும் வர்க பேதமின்றி களத்தில் நின்று அவர்களால் போராட முடிகிறது. 

இந்தக் கோவிட் காலக்கட்டத்தில், தொடக்கத்தில் மருத்துவமனை துப்புரவு தொழிலாளர்களுக்கு முன்னணி சேவை பிரிவு அங்கிகாரம் வழங்கப்படவில்லை. இது தொடர்பாக எழுந்த அதிப்தியில் தீபகற்ப மலேசியா அரசு மருத்துவமனை மற்றும் தனியார் மருத்துவமனை துப்புரவு தொழிலாளர்களின் தொழிற்சங்கத்தினர் அரசுக்கு ஒரு மெமோராண்டம் அனுப்பினர்.

அதில், முன்னணி சேவை பிரிவை சார்ந்தவர்கள் கோவிட் 19 நோய் தொற்றுக்கு எதிராக கடுமையாக போராடி வருகிறார்கள்.  அவர்கள் மக்களின் நலனை காக்கவும் அத்தொற்று தொடர்ந்து பரவாமல் இருக்கவும்  சிறந்த பாதுகாப்பினை உறுதி செய்து வருகின்றனர். இந்த முன்னணி சேவை பிரிவு தொழிலாளர்களில் மருத்துவர்கள், மருத்துவ தொழிலாளர்கள், துப்புரவு தொழிலாளர்கள் மற்றும் மருத்துவமனை  சார்ந்த இதர தொழிலாளர்கள் இதில் தங்களின் ஆபத்தை உணர்ந்திருந்தும் அதனை பொருட்படுத்தாமல் நாட்டு மக்களின் பாதுகாப்பிற்காக தங்களை அர்ப்பணிக்க துணிந்துள்ளனர்.

இருப்பினும்,  உண்மையில், துப்புரவுத் தொழிலாளர்களும் மற்றும் அது சார்ந்து இயங்கும் தொழிலாளர்களும்,  முன்னணி சேவை பிரிவை சார்ந்தவர்கள் பிரிவிலிருந்து விலக்கப்பட்டுள்ளனர். டாக்டர்கள் மற்றும் மருத்துவ பணியாளர்கள் மட்டுமே முன்னணி சேவை பிரிவை சார்ந்தவர்களாக  ஏன் கருதப்படுகிறார்கள்? மருத்துவமனையை சுத்தம் செய்யும் தொழிலாளர்களும் இந்த கடினமான காலங்களில் மருத்துவர்கள் மற்றும் மருத்துவ பணியாளர்களுடன் கைகோர்த்து செயல்படுகிறார்கள்.  ஆனால் ஏன் இத்தகைய பாகுபாடு? அதோடு துப்புரவுத் தொழிலாளர்களுக்கு  ஊக்குவிப்பு பணமும் அறிவிக்கப்படவில்லை.
என்று மிக தெளிவாக அச்சங்கம் எழுதியிருந்தது.

ஈப்போ ராஜா பெர்மாய்சுரி பைனுன் பொது மருத்துவமனையின் துப்புரவு தொழிலாளர்களின் குத்தகை நிறுவனம்தான் 'எட்ஜெண்டா யுஇஎம்எஸ் செண்டரியான் பெர்ஹாட்'. அந்நிறுவனம் வரையறுக்கப்பட்ட சுகாதார உபகரணங்களை அவர்களின் பணியாளர்களுக்கு வழங்கவில்லை என்றும் நிர்ணயித்த தராதரங்களின்படி  பாதுகாப்பு நெறிமுறைகளை  அமல்படுத்த தவறுகிறது என்றும் தொழிலாளர்கள் புகார் செய்தனர். ஆனாலும், பெரிய மாற்றங்கள் எதுவும் இந்தத் தொழிலாளர்களுக்கு வரவில்லை. ஒரே ஒருமுறை மட்டும் 300 ரிங்கிட் வழங்கப்பட்டுள்ளது.

தொடர்ந்து அந்நிறுவனத்திடமிருந்து எந்த ஒரு ஆக்கப்பூர்வமான முன்னேற்றமும் இல்லாததால் தொழிற்சங்கம் நடவடிக்கையில் இறங்கியது. மிக தீவிரமாக யோசித்து இனி போராட்டம் ஒன்றே சரியான தேர்வு என்ற முடிவோடு களத்தில் இறங்கினார் தோழர் சரஸ்வதி. மருத்துவமனை தொழிலாளர்கள் உரிமைக்காக ஈப்போ பொது மருத்துவமனை முன்பு அமைதி ஆர்ப்பாட்டத்தை அவர் முன்னெடுத்தார். அவரோடு  தொழிற்சங்கத்தைச் சேர்ந்த நால்வர் கைகோர்த்தனர். அரசு அனுமதித்த வரையரைக்கு உட்பட்டுதான் இந்த அமைதி போராட்டம் முன்னெடுக்கப்பட்டது. கையில் பதாகை ஏந்திய அவர்கள் துப்புரவு தொழிலாளர்களுக்கு சரியான மரியாதை மற்றும் சலுகைகள் வழங்க வேண்டும் என்று  எட்ஜெண்டா யுஇஎம்எஸ் செண்டரியான் பெர்ஹாட் நிறுவனத்திற்கு எதிராக போராட்டத்தில் ஈடுபட்டனர்.

குற்றவியல் சட்டம் பிரிவு 186 பிரிவு 269 மற்றும் அபாயகரமான தொற்று நோய்ச் சட்டம் ஆகியவற்றின் கீழ் போராட்டத்தை முன்னெடுத்த மற்றும் அதற்கு ஆதரவு தெரிவித்தவர் உட்பட ஐவரை போலீஸ் கைது செய்து தடுப்புக் காவலில் வைத்தது. மேலும் அவர்களுக்கு ஜாமீனும் வழங்கப்படவில்லை. மறுநாள் அவர்கள் அனைவரும் நீதிமன்றத்தில் நிறுத்தப்படவுள்ளனர் என்ற தகவல் மட்டும் நம்பத் தகுந்த இடத்திலிருந்து கிடைத்தது. இதற்கிடையில் சமூக செயற்பாட்டாளர் மரியா சின், சுவாராம், ஜனநாயக மக்கள் இயக்கம், அலிரான், மலேசிய சோசலிசக் கட்சி உட்பட பல அமைப்புகள் இந்த கைது நடவடிகையை எதிர்த்து சமூக வலைத்தளங்களில் கண்டனம் தெரிவித்திருந்தன.


மேலும், அடிப்படை உரிமைக்காக போராடிய இவர்களை நிபந்தனையின்றி விடுதலை செய்ய வேண்டும் என்றும் தன்னார்வளர்கள் குறிப்பிட்டிருந்தனர்.
 ஐந்து தொழிற்சங்கவாதிகள் தொடர்ந்து மறுநாள் மதியம்வரை  காவலில் இருக்க, அவர்கள் தடுத்து வைக்கப்படுவார்களா அல்லது குற்றஞ்சாட்டப்படுவார்களா என்பது குறித்து காவல் துறையினரிடமிருந்து எந்தத் தகவலும் கிடைக்கபெறவில்லை. நீதிமன்றத்திற்கு கொண்டுவரப்பட்ட அவர்கள் அனைவரும் ஒரு தீவிரவாதிகளைப் போல கையில் விலங்கிட்டு, குற்றவாளிகள் அணியும் ஊதா நிற உடையணிந்து கொண்டு வரப்பட்டனர். தீவிரவாதிகளை நடத்துவதுப்போன்ற இந்த அணுகுமுறை, மக்களின் உரிமைக்காக போராடும் போராளிகளிடமும் காட்டுவது நிச்சயமாக சகிக்கிகூடியதாக இல்லை. 

ஈப்போ நீதிமன்றத்தில் நிறுத்தப்பட்ட அவர்கள்  ஐவரும் ஆயிரம் ரிங்கிட் பிணைப்பணத்தில் விடுவிக்கப்பட்டனர். சில செய்தி ஊடகங்கள் இந்த விவகாரத்தை மிகவும் குறுகிய பார்வையில் பார்க்கிறதோ என்று தோன்றுகிறது. காரணம் கடந்த மூன்று நாட்களாக நாட்டின் பலரின் திரும்பிப் பார்க்க வைத்திருக்கும் இந்த போராட்டத்தை நடமாட்டக் கட்டுப்பாட்டு ஆணையை மீறியதால் இவர்கள் கைது செய்யப்பட்டனர் என்று செய்தியை வெளியிடுவதெல்லாம் எந்த வரையரையில் சேர்ப்பது?

தொழிற்சங்க போராட்டவாதிகளுக்கு ஆதரவாகவும் அவர்களுக்காக வாதாடவும்  ஈப்போ பிஎஸ்எம் மத்திய செயலவை உறுப்பினர்களும், வழக்கறிஞர்களுமான குணசேகர் மற்றும் பவானி ஆகியோர் செயல்படுகின்றனர். முன்னதாக நீதிமன்ற விசாரனையில் அவர்கள்மேல் சுமத்தப்பட்ட குற்றவியல் சட்டம் பிரிவு 186 பிரிவு 269 க்கு எதிரான குற்றங்கள் மீட்டுக்கொள்ளப்பட்டுவிட்டன. அபாயகரமான தொற்று நோய்ச் சட்டம் த்திற்கு கீழ் கொண்டு வரப்பட்ட நடமாட்டக் கட்டுப்பாட்டு ஆணையை மீறிய குற்றத்தின் அடிப்படையில்  அவர்கள் மீது வழக்கு இன்னும் இருக்கிறது. நீதி மன்றத்தில் இந்தக் குற்றத்தை அவர்கள் மறுத்துக்கூறியதால் இதன் அடுத்தக் கட்ட விசாரணை அடுத்த மாதம் நடைபெறவுள்ளது.

அமெரிக்காவில் கோவிட் 19 நோய்த்தொற்று மிக மோசமாக இருக்கும் வேளையில், அங்குள்ள காவல்துறை அதிகாரியால் கருப்பினத்தவர் ஒருவர் கொல்லப்பட்டதை கண்டித்து மக்கள் போராட்டம் வெடித்து அதன் எதிரொலி உலக நாடுகளுக்கும் பரவி இன்னும் அது தொடர்ந்துக்கொன்டிருக்கிறது. இந்த போராட்டத்தையும் ஆர்ப்பாட்டத்தையும் உலக நாடுகளில் உள்ள மனிதாபிமானிகளும் மனித உரிமை ஆர்வலர்களும் ஆதரித்து வருகின்றனர்.

சொந்த நாட்டில் துப்புரவு தொழிலாலர்களுக்கு ஆதரவாக, தொழிற்சங்கவாதியினர் பதாகையை ஏந்தி அமைதி மறியல் செய்தது ஒரு  குற்றமாகுமா என்ற கேள்வி நாட்டின் பல ஆர்வலர்களின் இதயத்தை தட்டியுள்ளது. அரசின் மனசாட்சிக்கும் நீதியின் மனசாட்சிக்கும் அது தெரியாமலா இருக்கும்.

யோகி
சமூக செயற்பாட்டாளர்
நன்றி மலேசியாகினி (7/6/2020)

Yellow Lotes TV நிறுவன யோகியின் வீடியோ நேர்காணல்

தமிழ்நாட்டுப் பயணத்தை நான் 2016- ஆம் ஆண்டு முதல்  மேற்கொண்டு வருகிறேன். பல்வேறுக் காரணங்களுக்காக என் பயணங்கள் அமைந்திருந்தாலும், ஒவ்வொரு முறையும் நாடு திரும்பும் போது மனநிறைவுடந்தான் திரும்புவேன்.

கடந்த ஆண்டு (2019) ஆகஸ்ட் மாதம் மேற்கொண்ட பயணத்தில் மதுரைக்கு நட்பு ரீதியாக போயிருந்தேன். கவிஞரும் பத்திரிகையாளருமான சோழநாகராஜன் என் நம்பிக்கைக்குறிய நண்பர். அவருடைய வீட்டில் மூன்று நாட்கள் தங்கியிருந்து சமணர்கள் படிகை, மீனாட்சியம்மன் கோயில், அங்குச் செய்யப்படும் இறுதி பூஜை கூடவே சுங்குடி புடவை கொள்முதல் செய்தது என மிக அழகாக இருந்தது அப்பொழுகள்.

இந்த நேர்காணல் அவருடை வீட்டில்தான் பதிவு செய்யப்பட்டது. இணைய செய்தி நிறுவனத்தினர் என்னிடம் கேள்விகள் கேட்கும் பொறுப்பினை சோழநாகராஜனிடமே விட்டிருந்தனர். சந்தர்ப்பத்திற்கு ஏற்ற வகையில் அவர் கேட்ட கேள்விகளுக்கு நான் நேர்மையாக பதில் சொல்லியிருக்கிறேன் என்பதில் எனக்கு கொஞ்சம் திருப்தி.

Yellow Lotes TV நிறுவனத்தினர் இரண்டு பாகங்களாக இந்த நேர்க்காணலை வெளியிட்டனர்.

முதல் பாகத்திற்கு 
 தமிழர்கள் கலாச்சாரத்தை இழக்கிறார்கள் என்ற தலைப்பிலும்

https://www.youtube.com/watch?v=bqmhaE5i-u4  இரண்டாவது பாகத்தை
"நடிகர் ஜீவாவை புகைப்படம் எடுக்க முயற்சித்த போது" என்ற தலைப்பிலும் வெளியிட்டார்கள்.

https://www.youtube.com/watch?v=vW1XvBPEDU4

அவர்களுக்கு நன்றி .

வாழ்க்கையா ? போர்க்களமா ? zoom செயலிவழி கலந்துரையாடல்

கருத்துரையாடல் :
*வாழ்க்கையா போர்க்களமா?*

ZOOM செயலி வழியாக
📅 31/05/2020 (ஞாயிற்றுக்கிழமை)

இந்திய நேரப்படி மாலை 6.00 மணிக்கு 🇮🇳

(மலேசிய நேரப்படி இரவு மணி 8.30-க்கு 🇲🇾)
ஒருங்கிணைப்பாளர் :- தோழர் யோகி ( எழுத்தாளர், சமூக செயற்பாட்டாளர்)

விளக்கம்: கோவிட் நோய்த்தொற்று பரவிக்கொண்டிருக்கும்போது, ஊரடங்கை அரசு நீட்டிக்குமா என்ற அச்சம் எல்லாருக்குமே இருக்கிறது. இந்த இக்கட்டான நிலையில் மனதளவிலும் உடல் ரீதியிலும் நம்மை ஆரோக்கியமாக வைத்திருப்பது சாத்தியமா? முயற்சிக்காமல் அதைக் கூறிவிட முடியுமா? இந்த நேரத்தில் சின்னச் சின்ன விஷயங்கள் நமக்குப் பெரிய நிவாரணத்திற்குத் திறவு ஆகின்றன.

அதற்காகவே இந்த உரையாடல் ஏற்பாடு செய்யப்பட்டுள்ளது.

கடந்த 31/5/2020 அன்று நடத்திய இந்தக் கலந்துரையாடலில் தமிழ்நாடு,  இலங்கை மற்றும் மலேசியாவிலிருந்து பார்வையாளர்கள் கலந்துக்கொண்டு தங்கள் கருத்தினை பகிர்ந்துக்கொண்டனர். சுமார் 2.30 மணி நேரம் நிகழ்த்தப்பட்ட இந்த சந்திப்பின் சுறுக்கம் இது. 

நோய்த்தொற்று காலத்தில் உண்ண வேண்டிய உணவு என்ன? என்ற தலைப்பில் பேசிய சரோஜா அக்கா, பறவைகள் மற்றும் மற்ற விலங்குகள் போலவே மனிதன் தனக்கான உணவை பசிக்கும்போது தேடி உண்ண வேண்டும். மற்ற உயிரங்களைப் போலவே படைக்கப்பட்ட மனிதன் உணவுக்காக பணம் தேடி கஷ்டப்படக்கூடாது. உழைக்காமல் மனிதன் தனது உணவை பெற வேண்டும் என்பது என் கனவு என்று கூறினார். 

மனிதனால் உண்ண முடியாது என ஒதுக்கி வைத்திருந்த கள்ளிச் செடியை எப்படி உணவுக்கு பயன்படுத்துகிறீர்கள் என்ற பார்வையாளரின் கேள்விக்கு 

கள்ளித் துவையல் உடலுக்கு குளிர்ச்சியூட்டக்கூடிய மிகச் சிறந்த உணவு. அதை நான் அனுபவப் பூர்வமாக அறிந்துக்கொண்டேன். அதாவது ஒரு நாள் எங்கள் வீட்டு மாடு அந்தக் கள்ளிச் செடியை சாப்பிடுவதைப் பார்த்தேன். முட்கள் குத்தி அதன் வாயிலிருந்து ரத்தம்கூட வந்தது. அதில் விஷம் இருந்திருந்தால் நிச்சயமாக மாட்டுக்கு ஏதாவது எதிர்வினையாகியிருக்கும். ஆனால், அப்படி ஏதும் நடக்கவில்லை.  மாடு மறுநாளும் அந்தக் கள்ளிச் செடியை சாப்பிட போவதைப் பார்த்தேன். மிகவும் ஆச்சரியமாக இருந்தது. தவிர அந்தச் சம்பவம் என்னை அடுத்தக் கட்ட முயற்சியில் இறங்க வைக்கவும் ஒரு  காரணியாக அமைந்தது. அந்தச் சுவை எத்தனை  பிடித்திருந்தால் மாடு அதை ஆசையாக சாப்பிடும் என்ற எண்ணம் எழவே நான் அதை சமையலுக்குப் பயன்படுத்த தொடங்கினேன். புளிக்கு ஒரு மாற்று தேவை என எலுமிச்சைப் பழத்தை பயன்படுத்தச் சொல்கிறார்கள். அதைவிடவும் இந்தக் கள்ளிச் செடி சரியான தேர்வு என்று நான் அனுபவப்பூர்வமாக சொல்கிறேன். மேலும், சத்தான உணவும் கூட. அதோடு தற்போது முருங்கை இலை, முருங்கை விதையிலிருந்து எடுக்கப்பட்ட எண்ணை, மல்லிச்சாறு என எளிதாக கிடைக்கூடிய விலைபொருள்கள் மனித உடல்களில் நோய் எதிர்ப்புச் சக்தியை அதிகப்படுத்துவதுடன், நோயிலிருந்தும் மீட்டெடுக்கிறது என்றார்.  

 'இல்லம் தோறும் உழவர்' என்ற தலைப்பில் பேசிய தோழர் வீ.இறையழகன், உழவுக்குறித்து மனிதர்கள் இழந்துவிட்ட பல விஷயங்களை தனது ஆதங்கங்களாக வெளியிட்டார். இன்று இந்த பூமியில் ஏற்பட்டிருக்கும் பல இழப்புகள் மனிதனின் சூழ்ச்சி மட்டுமே காரணம். ஆனால், தன் தவறை அவன் உணர்ந்தமாதிரியே தெரியவில்லை. இன்று ஆட்டிச்சம் சம்பந்தப்பட்ட பிரச்னையுடன் குழந்தைகள் அதிகமாக பிறப்பதற்கு என்னக் காரணம் என்று யாரும் யோசிப்பதில்லை. இனி வரும் காலங்களில் பிறக்கும் அனைத்துக் குழந்தைகளும் அந்தக் குறைப்பாடுடன் பிறக்கும் சாத்தியம் இருக்கிறது. நிச்சயமாக அந்தப் பிரச்னைக்கும்  உணவுக்கும் சம்பந்தம் உண்டென ஆராய்ந்தால்  அறிந்துக்கொள்ளலாம். அப்படியென்றால் அது உழவனை நோக்கி பார்வையை திருப்பும்.

இயற்கையையும் விலங்குகளையும் பறவைகளையும் பாதுகாக்க  வேண்டும் என்று சொல்கிறீர்கள். இன்று இயற்கையாக உயிர் பெற்று பயிற்களை நாசம் செய்துக்கொண்டிருக்கும் வெட்டுக்கிளிகளை கொல்வது சரியா? என்ற கேள்விக்கு..

வெட்டுக்கிளிகளை உணவாக உண்ணும் பறவைகள் குறைந்துப் போனதின் விளைவாக இதை நான் பார்க்கிறேன். இயற்கைக்கு மாறாக இன்று படையெடுத்து வரும் வெட்டுக்கிளிகள் உயிர் பெற்றதற்கு மனிதனின் பேராசைக் குணம்தான் காரணம். ஐயா நம்மாழ்வார் சொன்ன ஒருக் கதை எனக்கு ஞாபகம் வருகிறது. ஒரு புழு இலையை தின்றுக்கொண்டிருந்தது. அதைப் பார்த்த அவரின் சீடர் ஒருவர் இலையை நாசம் செய்யும் புழுவை கொன்று விடவா என்று கேட்டார். அதற்கு நம்மாழ்வார் ஐயா, பசிக்கும் உணவு உண்ணும் உன்னை, அதன் காரணத்திற்காக கொள்ள முடியுமா? என்று கேட்டார். இந்த உணவு சுழற்சியில் அனைத்தும் சங்கிலித்தொடர்போல இணைந்திருக்கிறது. அதை சீர்குழைக்கும்போதுதான் பிரச்னை தொடங்குகிறது என்றார். 

இல்லாத பணத்தை எப்படி செலவு செய்வது? என்ற தலைப்பில் பேசிய  தோழர் பசுமை சாகுல் 

கொஞ்சநாள் முன்புவரை கையில் பணம் இருந்தது. ஆனால் ஒரே இரவில் அந்தப் பணத்துக்கு மதிப்பில்லால் போனது. இப்போது பணத்திற்கு மதிப்பிருக்கிறது. ஆனால், வாழ்க்கைக்கு (உயிர்) மதிப்பில்லாமல் போய்விட்டது. முன்னது அரசியல் விளையாட்டு. அதை சரிப்படுத்தி விடலாம் பின்னது இயற்கையின் விளையாட்டு அதைச் சரி படுத்த முடியுமா..?

இலட்சம் ஆண்டுகள் நிலையா இருக்கிற இந்த இயற்கையை அட்லீஸ்ட் அறுபது வருஷம் உயிரோடு இருக்குற மனிதன் தன் சுயநலத்துக்காக அழிக்கிறான். இயற்கையோட எதிர்தாக்குதல்தான் பெருவெள்ளமாகவும், பேரழிவாகவும், பூகம்பமாகவும், சுனாமியாகவும் மாறி இருக்கிறது. ஆனாலும் மனிதன் தன்னை மாற்றிகொள்ளவில்லை. இறுதியாக இப்போ ஒரு வெப்பனை இயற்கை விட்டிருக்கு. அதுதான் கொரோனா. இனியாவது இயற்கையோட இணைந்த வாழ்வை மனிதன் வாழ பழகவேண்டும். பணமில்லாத ஒரு வாழ்க்கை சாத்தியமா..?

சாத்தியமே பணம் சில நூற்றாண்டுகளாகத்தான் நம்மிடையே புழக்கத்தில் இருக்கு. அதற்கு முன் வாழ்ந்தவங்க சந்தோஷமா வாழலையா? பத்து பதினைஞ்சு குழந்தை பெத்துகிட்டு மகிழ்ச்சியாதானே வாழ்ந்தாங்க. இடையில் வந்த பணம் இப்போ பிரதானம் ஆயிடுச்சு. இல்லாத பணத்தை எப்படி செலவு செய்வது...? அதற்கு ஒரே வழி தற்சார்புதான்.

அப்படியென்றால் பழைய பண்டமாற்று  வணிகத்தை செய்ய சொல்கிறீர்களா? என்றக் கேள்விக்கு..

 நமக்கு அன்றாடம் பயன்படும் நாற்பத்தைந்து பொருட்களை நாமே இலகுவாய் உருவாக்கி கொள்ள முடியும். நமக்கு தேவையான உணவை நம்மை சுற்றி உற்பத்தி செய்து கொள்ள முடியும். இதற்கு பணம் தேவையல்ல. தற்சார்பு வாழ்க்கை முறை முன்னெடுப்பு மட்டும் போதும். இனிவரும் காலம் இனியும் சிக்கலாய்மாறும். பண்டமாற்று முறையை நடைமுறை படுத்தி பணத்தின் தேவையை குறைத்து வாழலாம்.

பெரிய ஆசைகளோ, தேவைகளோ இல்லாத நாடோடி மக்கள் எந்த சூழலிலும்தன்னை நிலைநிறுத்தி கொள்கிறார்கள். கிடைப்பதை வைத்து திருப்தியான வாழ்க்கையை வாழ்கிறார்கள். இதுவும் ஒருவகை தற்சார்பே. வனமக்களுக்கு எப்படி பணத்தின்தேவை இல்லையோ, இயற்கை எங்களுக்கு எல்லாம் கொடுக்கிறது என்கிற மனநிறைவோடு வாழ்கிறார்களோ அது ஒரு தர்சார்பு வாழ்க்கை முறைதான். இயற்கையோடு இணைந்த அந்த வாழ்க்கையை கற்றுகொண்டால் நம் வாழ்க்கைக்கு பணத்தின் தேவை இல்லாமலேயே போய்விடும் என்றார். 

தனிமைபடுத்துதல், அக்கரையிலும் இக்கரையிலும் என்ற தலைப்பில் பேசிய தோழர் கோகோபிநாத்

"என் அயல்நாட்டு பயணத்தின் அவலநிலைக்கு  யார் காரணம்? தொழில் 
நிமித்தமாக நான் மலேசியா வந்தேன். வந்த இரண்டாம் நாளே ஓர் அவசர நிலை போர் சூழல் போல எந்த ஒரு முன்னறிவிப்பும் இன்றி, விமான போக்குவரத்து உள்ளிட்ட அனைத்து போக்குவரத்து நிறுத்தப்பட்டது.

என்னை போன்றோரின் நிலையை பற்றி அரசாங்கம் எந்த ஒரு தீர்கமான முடிவும் எடுக்காமால் மக்களை கைவிட்டுவிட்டது 
வயதானவர்களின் நிலையாவது கொஞ்சம் யோசித்து பார்த்துயிருக்கலாம்.கிட்டத்தட்ட 45 நாட்களுக்கும் மேலாக மலேசியாவில்  பெரும் மன உளைச்சலுக்கு உள்ளாகி ஒரு வழியாக சென்னை வந்தேன்  சென்னையில் எட்டு நாட்கள் தனிமையில் வாடினேன். உணவும் சரிவர வழங்கபடவில்லை.

மக்களுக்கான அரசு இது மக்களுக்கான அரசு என ஒலிபெருக்கியிலும் தொலைகாட்சியிலும் மட்டுமே சாத்தியமானதாகவே தெரிந்தது. சரியான முன்னறிவிப்பு இல்லாததால் அயல்நாட்டில் சிக்கி  கொண்ட நான்
 உடலளவில் எந்த ஒரு பாதிப்பும் இல்லா விட்டாலும், மனதளவில் மிகவும் பாதிக்கப் பட்டேன். நண்பர்கள் வீட்டில் தங்கி இருந்த போதிலும்,தனிமையில் மிகவும் ஆதரவற்ற  நிலையை உணர்ந்தேன்.

நான்கு முறை விமான போக்குவரத்து தேதியை மாற்றி மாற்றி அமைத்து மன உளைச்சல் ஆனதுதான் மிச்சம். எப்போது இந்தியா செல்வோம் என்று தமிழகம் வருவோம் என்று தெரியாமல் மிகவும் கடினமான சூழ்நிலையை கடக்க வேண்டியதாயிற்று..

 தமிழகத்திற்கும் மலேசியாவுக்கும் உணவுமுறை மருத்துவம், மொழி பணம் ....
உள்ளிட்ட பல வேறுபாடுகள் உள்ளது..
இருப்பினும் மலேசிய தோழ்ர்களின்
ஆதரவினால் என்னால் ஓரளவு நாட்களை கடத்த முடிந்தது


அதேபோல் சிறப்பு விமானத்தில் சென்னை வந்தவுடன்  அங்கேயும் எட்டு நாட்கள் தங்கியிருந்தோம். அத்தனை நாட்கள் கடந்து வந்த அனைவரும், விமான கட்டணம் தங்குமிட கட்டணம் உணவு கட்டணம் உள்ளிட்ட அனைத்து கட்டணங்களையும் எங்களது சொந்த செலவில் நாங்களேதான் செய்து கொண்டோம். அரசு ஏற்கவில்லை..

 இங்கேயும் மிகுந்த சிரமத்திற்கு உள்ளாகிறோம். மனதளவில் 
நான் பலகீனமானேன்.தைரியமாக இருக்க எங்களுக்கு எந்த ஒரு ஆலோசனையும், பயிற்சியும், ஏற்பாடு செய்யவில்லை; என்பது மிகவும் வேதனை அளிக்கிறது..

இப்படி ஒரு இக்கட்டான சூழ்நிலையில்தான் கடந்தது கடந்த  இரண்டு மாதங்கள். எந்த ஒரு நோய் பாதிப்புமின்றி தமிழகம் வரவேண்டுமென்று எனக்காக பிரார்த்தனை செய்த என் குடும்பத்தாருக்கும் என் நண்பர்களுக்கும் ஆண்டவனுக்கும் இந்நேரத்தில் நன்றியை தெரிவிக்கிறேன்.."

பேச்சாளர்கள் அறிமுகம்..

சரோஜா அக்கா:

நம்மாழ்வார் ஐயாவின் வானகத்தில் பயிற்சி எடுத்தவர் 2012-ஆம் ஆண்டிலிருந்து இயற்கை சார்ந்த நடவடிகைகளில் தன்னை ஈடுபடுத்தி வருகிறார். 2018 ஆம் ஆண்டு நம்மாழ்வார் விருது இவருக்கு வழங்கி பெருமை சேர்க்கப்பட்டது. மேலும், பல விருதுகளுக்கு பரிந்துரைக்கப்பட்ட இவரை சரோஜா அக்கா என்று பலரும் அன்போடு அழைக்கின்றனர்.

தோழர் வீ.இறையழகன்

கடந்த 10 ஆண்டுகளாக ஐயா நம்மாழ்வார் அவர்களின்  வழிகாட்டுதல்படி இயற்கை வழி வேளாண்மையை  செய்து வருகிறார். ஐயாவின் வழிகாட்டுதல்படி தமிழ்நிலம் தமிழ்ப்பண்ணை எனும் பதினைந்து ஏக்கர் பரப்பிலான உணவுக்காடு பண்ணையை உருவாக்கி உள்ளார்.  அப்பண்ணையில் நூற்றுக்கும் மேலான வகைகளில் பத்தாயிரத்துக்கும் மேற்பட்ட மரங்கள் உள்ளன. இந்த மரங்களுக்கிடையில் தான் அனைவருக்குமான உணவுக்காடும் உள்ளது எனும் இவர் தமிழ்நாட்டில் செங்கல்பட்டு மாவட்டம் திருக்கழுக்குன்றம் என்ற ஊரைச் சேர்ந்தவராவார்.

தோழர் பசுமை சாகுல்

இயற்கை ஆர்வலராகவும் இயற்கையோடு இணைந்து பயணிக்ககூடியவராகவும் இருக்கிறார். கானுயிர் பயணி. பயணங்களை மேற்கொள்வதோடு  அதனூடே மாசு பட்டிருக்கும் இயற்கை வளங்களை அடையாளம் கண்டு அதை சீர் செய்யும் முயற்சியினை முன்னெடுக்கிறார். குமரி மாவட்டத்தின் நம்பிகை நட்சத்திரங்களில் ஒருவர். விவசாய விளைபொருள்களை தனது பசுமை அங்காடியில்  விற்பனைசெய்கிறார்.

தோழர் கோபிநாத்

RTN  எம். கோபிநாத்  சமூக சேவையில் நாட்டம் கொண்ட இவர்,  கடந்த பத்து ஆண்டாக ரோட்டரியில் தன்னை இணைத்துக் கொண்டு பல்வேறு சேவை பணிகளை செய்து வருகிறார்.  அதிலும் குறிப்பாக சொல்ல வேண்டுமென்றால்,  இவர் இதுவரை 200 ஜோடி கண்களை இறந்தவர்களிடம் இருந்து தானமாக பெற்று கண் மருத்துவமனைகளுக்கு வழங்கி உள்ளார்.  இதன் மூலம் பல நூறு பேர் கண்பார்வை பெற்று நலமாக உள்ளார்கள். மேலும் 50 க்கும் மேற்பட்ட முழு உடல் தானங்களையும் பெற்று மருத்துவமனை மருத்துவக் கல்லூரிகளுக்கு தானமாக  வழங்கி உள்ளார்..

 மேலும் மூளைச்சாவு அடைந்த சிலரின் உடல் உறுப்புகளையும் தானமாக பெற்று தந்து  பலர்  உயிர் வாழ  உதவியுள்ளார்.  அதுமட்டுமன்றி  ஆதரவற்று கிடக்கும் அனாதைப் பிணங்களை தன்னுடைய சொந்த செலவில்  அடக்கம் செய்யும் பணியையும் செய்து வருகிறார். மேலும் கர்ப்பிணி தாய்மார்களுக்கு ஏற்படும் இன்னல்களை போக்க, உணவும் உயிரும் எனும் திட்டத்தை துவக்கி அரசு ஆரம்ப சுகாதார நிலையத்திற்கு வரும் கர்ப்பிணி தாய்மார்களுக்கு வாரம்தோறும் சுகப்பிரசவத்திற்கான பயிற்சியும் அவர்களுக்கு ஊட்டச்சத்துள்ள உணவு கடந்த இரண்டு ஆண்டுகளாக கிட்டத்தட்ட 90 வாரங்களாக வழங்கி வருகிறார்.

நன்றி.