பேசப்படாத இரண்டாம் தலைமுறை பெண்கள்

மலேசியாவில் இரண்டாம் தலைமுறை பெண்களின் வாழ்கை வரலாறு தோட்டப்புறத்திலிருந்து தொடங்குவது சரியாக இருக்கும் என தோன்றுகிறது. தோட்டப்புறத்திலிருந்த இரண்டாம் தலைமுறை பெண்கள் பல்வேறு காரணங்களால் (உலகமயமாக்கல், கல்வி, பணத்தேவை, திருமணம் மற்றும் வேலை வாய்ப்பு ஆகியக் காரணங்களால்) நகரங்களை நோக்கி நகரத் தொடங்கியவர்கள். நகரத்து நெருக்கடிகளைச் சமாளித்து ஜீவனம் செய்ய ஆணோடு சேர்ந்து உழைக்கவும் துவங்கியவர்கள். வேலைக்குச் சென்றாலும் இவர்கள் இச்சமூகத்தில் எதிர்க்கொண்ட விமர்சனங்கள், ஏளனங்கள், பழிப்புகள், பழிகள் ஏராளம். உழைத்த உழைப்புக்குப் பலனை அனுபவிக்காதவர்கள் இவர்கள்.

இதுகாறும் ”கூட்டுக் குடும்பம்” என்ற சூழலில் வீட்டு வேலைகளை, குடும்பத்தின் நிர்வாகத்தை, குழந்தைகளைப் பராமரிப்பவராக, குடும்ப வருவாய்க்கு ஏற்ப பணத்தைச் செலவிடுபவராக, குடும்பத்தில் ஏற்படும் பிரச்னைகள் வெளியில் தெரியாமல் சமாளிப்பவராக பல பரிணாமங்களில் மேலாண்மை செய்து வந்த பெண், நகர வாழ்வில் தன் அறிவு, ஆற்றல், திறமை ஆகியவற்றை முழுமையாக வெளிப்படுத்த பல்வேறு பணிகளில் தன்னை ஈடுபடுத்திக் கொண்டனர். மலேசியாவில் பெண் வளர்ச்சி என்ற பரிணாமத்தின் ஆரம்பநிலை இதிலிருந்தே தொடங்குகிறது என எண்ணத் தோன்றுகிறது.

நகரங்களில் இருந்த இரண்டாம் தலைமுறை பெண்கள் ஒருபடி மேலே போய், மலாய் மொழியை இரண்டாம் தாய்மொழியாக கற்றல், ஆங்கில அறிவு, கல்வியின் பல்வேறு புலங்களில் மேதமை, உலக நடப்பு மற்றும் பெண்கள் ஒடுக்கப்படும்/அடிமைப்படுத்தப்படும் விதம், அதில் இருந்து தங்களை விடுவித்துக் கொள்ள என்ன செய்யவேண்டும் என்றடைந்த விழிப்புணர்வு போன்றவை பிரதானமானவை. மேலும் மலேசிய அரசியலிலும் கால்பதிக்க துணித்தவர்கள் இவர்கள்தான்.

இவர்களின் இந்தப் படிப்படியான முன்னேற்றத்தையும் வீழ்ச்சியையும் இலக்கியத்தில் பதிவு செய்ய இவர்கள் மறக்கவில்லை. இத்தகைய விழிப்புணர்வு சில கதை, கட்டுரை, கவிதைகளாலும் நிகழ்ந்தது.

சமையலறை பெண்கள் மீது செய்யும் ஆதிக்கத்தை ”வீட்டின் மூலையில் ஒரு சமையலறை” சிறுகதை வாயிலாக அம்பை போன்றவர்களால் சாட்டையடி கொடுக்க முடிந்ததோ அதேபோல மலேசிய சூழலில் பெண் சமூகத்தின் இயந்திர வாழ்க்கையையும் இயலாமையையும் பேசக்கூடிய கதையாக க.பாக்கியம் எழுதிய ‘கற்பின் விலை’ கதை அமைந்தது.

இத்தகைய எதிர்வினையால் பெண்கள், வீட்டின் சமையல் அறையை விட உலகம் பெரியது என்று உணர்ந்து, எரியும் அடுப்பின் நெருப்பிலிருந்தே தங்களுக்கான சிறகுகளை உருவாக்கிக்கொண்டு பறக்க ஆரம்பித்தனர். மேலே கூறிய பல்வேறு காரணிகளால் கடந்த 30 வருடங்களில் நம் மரபு சார்ந்த வாழ்க்கைமுறை தொலைந்து போனது. அதில் கூட்டு குடும்பத்தின் சிதைவு நிகழ்ந்திருந்தாலும், இரண்டாம் தலைமுறை பெண்களே அதற்குக் காரணம் எனச் சொல்பவர்களைப் பார்க்கப் பரிதாபமே ஏற்படுகிறது.

 நகர வாழ்க்கைக்கும் அதன் அழுத்தங்களான பணிச்சுமை, நேரமின்மை, அவநம்பிக்கை, மன உளைச்சல், Ego ஆகிய பிரச்சனைகளுக்கு ஆளானவர்கள் இரண்டாம் தலைமுறை பெண்கள். நகரங்களின் சக்கரப் பற்களுக்கு தங்களை தின்னக் கொடுத்தவர்கள். இத்தனை சவாலான விஷயங்களை அவர்கள் எதிர் கொண்டாலும் அதில் முற்று, முழுதாக சிக்கிக் கொள்ளவில்லை. இருப்பினும் அவர்களுக்கெதிரான குடும்ப வன்முறை, சுயமரியாதையைப் பறித்தல், பாலியல் வன்னடத்தை/ தடித்தனம் போன்றவை காட்டுச்செடிகளாக வளர்ந்தன.

இரண்டாம் தலைமுறை பெண்களுக்கு நிறைய விஷயங்கள் புதியாக இருந்தன. அதனாலேயே போராடவேண்டிய தேவையையும் அவசியத்தையும் உலகுக்கு உரக்க சொல்லக்கூடிய பொறுப்பு அவர்களுக்கு இருந்தது. மேலும் இந்தப் போராட்டத்தின் அவசியத்தை மூன்றாம் தலைமுறை பெண்களுக்கு கடத்திச் சென்று சேர்க்கக் கூடிய கடமையும் அவர்களுக்கு இருந்தது. ஆண் ஆதிக்கத்தில் வாழ்ந்துகொண்டிருந்த பெண்கள் எடுத்துவைக்கும் ஒவ்வொரு அடியும் பலமடங்கு சறுக்கும்போது தான் ஊன்றி நிற்க அவர்களுக்கு அவர்களின் நம்பிக்கை மட்டுமே இருந்தது. அதைப் பற்றியே அவர்கள் தொடர்ந்து முன்னேறக்கூடிய சூழலை அமைத்துக்கொண்டு சாதித்தார்கள்.

வீடெனும் சிறையிலிருந்து வெளியேறி இருந்தாலும் சமூகம் போதிக்கும் ஒழுக்கம், கலாச்சாரம் மற்றும் பாரம்பரியம் உள்ளிட்ட பெயரில் காட்டப்படும் அரசியல் அவலங்கள் சொல்லிமாளாது. இதனாலேயே ஜெயகாந்தன் “அக்னி பிரவேசம்” போன்ற சிறுகதைகள் இந்தச் சமூகத்தின் முகத்தில் அறையத் தேவைப்பட்டன.

இரண்டாம் தலைமுறை பெண்களை தயக்கத்திற்கு உட்படுத்திய சில விஷயங்களைக் கூற தலைப்படுகிறேன். (நான் சொல்லப்போவதில் விதிவிலக்குகள் எப்போதும் உண்டு, ஆனால் நான் பெரும்பான்மையான பெண்களைக் குறித்தே இங்குப் பேசுகின்றேன்) இரண்டாம் தலைமுறை பெண் தனது அலுவலகத்திலோ அல்லது தன்னோடு பணிபுரியும் வெகுசில ஆண் நண்பர்களின் பரிச்சயத்தை அலுவலகத்தோடு நிறுத்திக்கொள்வார்கள். பொது மற்றும் வெளி இடங்களில் பார்த்தாலும் சரளமான, நீண்ட பேச்சுகள் இருக்காது. ஒரு புன்னகை அல்லது ”வணக்கம் நல்லா இருக்கீங்களா?” என்ற வாசகத்தோடு கடந்து போய் விடுவார்கள். அதிகம்போனால் இவர் எனது அலுவலகத்தில் பணிச் செய்பவர் என்று வேண்டுமானால் தனது கணவரிடம் அறிமுகம் செய்வார்கள். இவர் எனது ஆண்நண்பர் என்று சொல்லும் பிரலாபங்கள் வெகுவாக இருக்காது.

 படிக்கும் போதும் இரண்டாம் தலைமுறைப் பெண்கள் தன்னோடு படிக்கும் சக ஆண் மாணவர்களைப் பெற்றோர்களுக்குப் பரிச்சயப்படுத்துதல் குறைவு, அவர்களோடான பேச்சுக்களையும் வெகு சொற்பமாக வைத்துக்கொள்வார்கள். அவர்கள் கலாச்சாரம், பாரம்பரியம் ஆகியவைகளால் பெரிதும் கட்டுப்படுத்தப்பட்டிருந்தார்கள்.

இரண்டாம் தலைமுறை பெண்கள் தங்களது கருத்துகளில், சிந்தனையில் சுதந்திரத்தை உணரத்துவங்கியபோது, அவர்களை அதிகம்பேர் ஊக்குவிக்கவில்லை. அதுகாறும் அவர்களை இப்படி நோக்கியிராத (ஆண்) சமூகத்தால் இதைப் பொறுத்துக் கொள்ளவும் முடியவில்லை. இதனால் பெண்கள் மீது உண்டான தவறான புரிந்துணர்வு குடும்ப வாழ்வில் மனக்கசப்புகள், கணவன் – மனைவிக்கிடையே ஈகோ பிரச்சனை, வெறுப்பு, விவாகரத்து போன்ற புதிய நச்சுகள் தோன்ற வழிவகுத்தது. அதே வேளையில், விதவைகள் மறுமணம், காதலித்து கலப்புமணம் போன்ற  நல்லவிஷயங்களும் அங்கொன்றும் இங்கொன்றுமாக நிகழ்ந்தன.

இரண்டாம் தலைமுறை பெண்கள் பணிசெய்யும் இடங்களில் அவர்களின் கல்வித்தகுதி, அனுபவம் ஆகியவற்றுக்கு முன்னுரிமை அளித்து பதவி உயர்வு தரப்பட்டாலும் அந்தப் பெண்ணுக்கு கீழே ஆண்கள் பணிபுரிய மறுப்பது, அவள் பலவீனமானவள், வலுவற்றவள், தவறான முறையில் தான் அந்த இடத்தை அடைந்திருப்பாள் என தமிழ் சினிமா பாணியில் கண்டபடி சித்தரிப்பது போன்ற மதிகேடான, மூர்க்கமான, மனதளவில் களைப்படையச் செய்யும் சித்ரவதைகளையும் எதிர்க்கொண்டு மேலெழுந்தார்கள்.

பேருந்தில், ரயிலில், சாலையில், அல்லது மற்ற பொதுஇடங்களில் இரண்டாம் தலைமுறைப் பெண்களும் ஆண்களின் அருவருக்கத்தக்கப் பகடிவதைக்கு ஆளாகி, அதிலிருந்து மீண்டு வந்து சாதித்தவர்களே. இரண்டாம் தலைமுறை பெண்கள், உறவினர்களாக இருந்தால் அன்றி மற்றவர்களுக்கு உதவும் மனப்பான்மையில் ஒரு தயக்கம் கொண்டிருந்தார்கள். ஆண் நண்பர்களுடன் அதிகமாக பேசிப் பழகாதவர்கள் அப்படிப் பழகினாலும் அதை சமூகமும் அடுத்தவர்களும் எப்படிப் புரிந்து கொள்வார்களோ என ஒரு தவிப்பாக அதை உணர்ந்தவர்கள் இவர்கள்.

இரண்டாம் தலைமுறை பெண்களிலும் குற்றம் இழைத்தல், வன்முறையில் ஈடுபடுதல், கொலை, கொள்ளை, கடத்தல், போன்றவற்றில் ஈடுபட்ட பெண்கள் உண்டு. ஆனால், குற்றப் புள்ளி விபரங்கள், குற்றங்களின் விழுக்காடு தற்போது உள்ள விழுக்காட்டை விட குறைவாகும். இரண்டாம் தலைமுறை பெண்களின் காலத்தில் குற்றம் புரிந்த பெண் குற்றவாளிகள், குற்றத்துக்குத் தூண்டப்பட்ட பெண் குற்றவாளிகள் எண்ணிக்கையும் குறைவாக இருந்தது குறிப்பிடத்தக்கது. மேலும் குடும்ப பந்தத்தை இருக்க அணைத்து அதைச் சிதறவிடாமல் கட்டிக்காத்த திறமையும் தியாகமும் இன்றைய தலைமுறைப் பெண்களுக்கு வசப்படாத ஒன்றாகவே ஆகிவிட்டது. சுதந்திரம் பேசும் பல பெண்கள் அதை எப்படிக் கையாள்கிறார்கள் என்ற கேள்வி வரும்போது அதற்கான விடையைத் தடுமாறாமல் கூற முடியவே இல்லை. இரண்டாம் தலைமுறைப் பெண்கள், தன் தலைமுறை முழுக்கவே போராடி அடுத்த தலைமுறைக்கு ஏற்படுத்திக்கொடுத்த வாய்ப்புகளையும் சந்தர்ப்பங்களையும் தியாகங்களையும் இன்றைய பெண்கள் நினைத்துப் பார்க்கிறார்களா என்று தெரியவில்லை. என்றாலும் பெண்களுக்கான போராட்டம் இன்றைய தலைமுறையிலும் தொடர்ந்துகொண்டுதான் இருக்கிறது ஒரு முடிவில்லாத ஒரு வட்டம் போல.

 

நன்றி களம் ஜூன் மாத இதழ்

http://kazhams.com/2018/06/14/%e0%ae%aa%e0%ae%a4%e0%af%8d%e0%ae%a4%e0%ae%bf-%e0%ae%aa%e0%af%87%e0%ae%9a%e0%ae%aa%e0%af%8d%e0%ae%aa%e0%ae%9f%e0%ae%be%e0%ae%a4-%e0%ae%87%e0%ae%b0%e0%ae%a3%e0%af%8d%e0%ae%9f%e0%ae%be%e0%ae%ae-2/

 

 

மலேசிய அரசியலில் முத்திரை பதித்த முதல் பெண் (பாகுபாடுகளிலிருந்து மேலெழுந்த உத்வேகம் )

வான் அசிசா வான் இஸ்மாயில்

 

மலேசிய வரலாற்றிலேயே முதல் பெண் துணைப் பிரதமர் என்ற அந்தஸ்தைப் பெறுகிறார், மருத்துவரான வான் அசிசா  வான் இஸ்மாயில். 66 வயதாகும் அவருக்கு துணைப் பிரதமர் ஆகக்கூடிய இந்த மாபெரும் அங்கீகாரம் எளிதாகக்  கிடைத்துவிடவில்லை. பெரும் சவால்களையும் போராட்டங்களையும் சந்தித்ததின் பலன்தான், மக்களால் அவருக்கு   வழங்கப்பட்டிருக்கும் இந்த வெற்றியும் துணைப் பிரதமர் பதவியும்.

1990-களில் டத்தோ ஸ்ரீ  அன்வர் இப்ராஹிம்  துணைப் பிரதமராக  இருந்தபோது அவரின் துணைவியான வான் அசிசா,  ஒரு சராசரி மனைவியாகக் குடும்பத்தை பராமரித்துக்கொண்டு, மருத்துவராக தன் பணியைச் செய்து கொண்டிருந்தார்.  தன்னை ஒரு பிரதமரின் மனைவியென அவர் காட்டிக் கொள்ளவில்லை. இருக்கும் இடம் எங்கு என மக்கள் தேடும்  அளவுக்குத்தான் அவரின் இருப்பு இருந்தது.வான் அசிசா அயர்லாந்தில் மருத்துவக்கல்வி பயின்று, மலேசியாவில்   சுமார் 14 ஆண்டுகள் மருத்துவராகப்  பணியாற்றினார். தனது கணவர் 1993 ஆம் ஆண்டு நாட்டின் துணைப்பிரதமர்  ஆனதும் அவர் தனது மருத்துவப் பணியை ராஜினாமா செய்தார்.

1998ல் அன்வர் இப்ராஹிம் கைது நடவடிக்கைக்குப் பிறகு மிகத் தீவிரமாக அரசியலில் ஈடுபடத் தொடங்கினார். 1999  ஆம் ஆண்டு ஏப்ரல் 4 ஆம் தேதி மக்கள் நீதிக் கட்சியைத் தோற்றுவித்து, அதற்குத் தலைவர் பொறுப்பை ஏற்றுத் தேசிய  முன்னணிக் கட்சிக்கே சவாலாக மாறினார் வான் அசிசா. தன் கணவரின் மீது தொடுக்கப்பட்டிருக்கும் வழக்குகளை  எதிர்த்து மேல் முறையீட்டு வழக்குகளையும் தொடுத்தார்.

மலேசிய வரலாற்றில், 14-வது பொதுத் தேர்தல் வரை எப்படி எந்தப் பெண்ணும் பிரதமர் அந்தஸ்துக்கு  உயர்ந்ததில்லையோ அதுபோல 1999 ஆம் ஆண்டுவரை எந்தப் பெண்ணும் ஒரு கட்சிக்குத் தலைவராக இருந்ததில்லை.  அந்த வகையில், ஒரு பெண்ணாக அதுவும் ஓர் இஸ்லாமியப் பெண்ணாக தனக்கு விதிக்கப்பட்ட கட்டுப்பாடுகளை  உடைத்துக்கொண்டு, ஏளனமாகப் பேசியவர்களை புறம் தள்ளி ஆளுங்கட்சி அரசாங்கமே மிரளும் அளவுக்குத் தனது  கட்சியை மிக மிகச் சக்தி வாய்ந்த கட்சியாக உருமாற்றினார்.

அதுவரை ஆளும் அரசாங்கத்தைத் தனித்து எதிர்த்துவந்த (துணைக் கட்சிகளை) உறுப்புக் கட்சிகளை தனது கட்சியோடு கூட்டுச் சேர்த்தார் வான் அசிசா. அது நல்ல பலனை கொடுத்ததுடன், எதிர்க்கட்சி ஆட்சியைக் கைப்பற்றும் வாய்ப்பு  கொண்டிருக்கும் அபாயத்தை, தேசிய முன்னணி கட்சிக்கும் அதன் ஆதரவுக் கட்சிகளுக்கும் காட்டியது. 55  ஆண்டுகளாகத் தேசிய முன்னணி தக்க வைத்திருந்த அரசாங்க  விழுது ஆட்டம் கண்டது என்று தாராளமாகச்  சொல்லலாம். ஆட்சியை  இழந்து விடுவோமா என்ற ஐயம் தேசிய முன்னணியைப் பற்றிக்கொண்டதை 13-வது பொதுத்  தேர்தலின்போது  அவர்களின் பிரச்சாரத்திலிருந்தே அதை கவனிக்க முடிந்தது. என்றாலும் 2013 ஆம் ஆண்டு நடந்த  பொதுத்தேர்தலில் ஆட்சியைப் பிடிக்கும் என மக்கள் அதிகம் நம்பிக்கை கொண்டிருந்த மக்கள் நீதிக் கட்சி  பெரும்பான்மை இடத்தைப் பிடிக்கத் தவறியது.

இருந்தபோதும் வான் அசிசா போட்டியிட்ட தொகுதியில் அவர் ெவற்றி பெற்றார் என்பதும் தொடர்ந்து அந்தத்  தொகுதியில் தேர்தலில் நிற்கும் யாராலும் அவரைத் தவிர  பெரும்பான்மை வாக்கு வாங்கக்கூட  முடியவில்லை  என்பதும் வரலாறாகும்.2014  ஆம் ஆண்டு சிறையிலிருந்து வெளிவந்த தமது கணவர் அன்வரை நாடாளுமன்ற பதவிக்கு  அனுப்பும் நோக்கத்தில், தான் வெற்றிபெற்ற தொகுதியான பெர்மாத்தாங் பாவ் தொகுதியின் நாடாளுமன்ற உறுப்பினர்  பதவியை ராஜினாமா செய்தார் வான் அசிசா. பின்னர் அவர் காஜாங் சட்டமன்றத்தில் போட்டியிட்டார். அதில்  வெற்றிபெற்றால் மாநில முதல்வர் ஆகும் வாய்ப்பும் இருந்தது. எதிர்பார்த்தபடியே அந்த தொகுதியில் வெற்றியும்  பெற்றார்.

ஆனாலும் அவர் பெண் என்ற காரணத்தினாலும் மதம் சார்ந்த விவகாரத்தினாலும்  மாநில முதல்வர் (மந்திரி பெசார்)  பதவியை கொடுக்க முடியாது என சிலாங்கூர் மாநில சுல்தானும், உறுப்புக் கட்சி மற்றும் ஆளுங்கட்சி தலைவர்களும்  மறுத்தனர்.அம்னோவின் வழக்கறிஞரான டத்தோ முகமட் ஜஃபாரிஸாம் ஹாருன், நாட்டின் பிரபல நாளேடான News  Straits Times-சில் மாதவிடாய் வரும் பெண்ணான அவரால் மாநில முதல்வர் ஆக முடியாது என நாகரிகமற்ற  கருத்தை கூறினார்.  பாஸ் கட்சியின் தலைவரான  டத்தோஸ்ரீ  ஹாடி அவாங், வான் அசிசாவிற்கு மாநில முதல்வர்  பதவி வகிப்பதற்கான ஆற்றல் இல்லை  என்று பத்திரிகை சந்திப்பில் கூறினார்.

சிலாங்கூர் மாநிலத்தின் இஸ்லாமிய கொள்கைக்கு கீழ்,  பெண் ஒருவர் மாநில முதல்வர் ஆவதற்கான சாத்தியமில்லை  என்றும், எனவே வான் அசிசா மாநில முதல்வர் ஆகமுடியாது என சிலாங்கூர்  சுல்தான்  தெரிவித்தார்.  இப்படியாக  வான் அசிசாவை மந்திரி பெசாராக பரிந்துரைக்கும் முயற்சி தோற்கடிக்கப்பட்டது. ஒரு வேளை, அவர் மாநில  முதல்வராக ஆகியிருந்தால் நாட்டின் முதல் பெண் முதல்வர் என்ற சரித்திரப் பதிவும் வான் அசிசாவிற்கே    கிடைத்திருக்கும்.

தற்போது பிரதமராகியிருக்கும் மகாதீர்  ஒருவேளை மக்கள் நீதிக் கட்சியில் இணையாமல், அந்தக் கட்சிவெற்றி  பெற்றிருந்தால் இன்று துணைப் பிரதமராக அல்லாமல் பிரதமராகவே வான் அசிசா வலம் வந்திருப்பார். அப்படி அவர்  பிரதமராகியிருந்தாலும் நாட்டின் முதல் பெண் பிரதமர் என வரலாறு அவர் பெயரை பதிவு செய்திருக்கும்.  “1999ல் வான் அசிசாவின் கணவர் அன்வர் இப்ராகிம் சிறையிலிடப்பட்ட போது, அரசுக்கெதிரான எதிர்ப்பு இயக்கத்தை  வழிநடத்துதல், சமூக நீதிக்கான இயக்கத்தை (ADIL) ஒழுங்கமைத்தல், மக்கள் நீதிக் கட்சியை துவக்குதல்,  அக்கட்சியின் தலைவராக உறுப்பினர் களால் தேர்ந்தெடுக்கப்படுதல், சிறையில் இருக்கும் கணவருக்கு நம்பிக்கையூட்டும்  உதவியளித்தல் என அனைத்தும் அவர் தன் பிள்ளைகளை கவனித்துக்கொள்வதோடு சேர்ந்தே நடந்தது.அவரின் அரசியல்  முக்கியத்துவத்தைப் பார்க்கும் அனைவருமே இயல்பாக தவறவிடுவது, வான் அசிசா ஒரு தாய் (ஆறு குழந்தைகளின்)  மற்றும் பாட்டி (ஒன்பது பேரக்குழந்தைகளின்) என்பதைத்தான்.

அவரின் மூத்த மகள்  நூருல் இஸ்ஸா அன்வர் தனது தாயைப்பற்றி   குறிப்பிடுகையில்.. .“என்னதான் ஓய்வற்ற  அரசியல் வாழ்க்கையில் இருந்த போதும், குடும்பத்தை ஒருபோதும் புறக்கணித்தது கிடையாது. அவரின் பெற்றோர்  இன்னும் உயிரோடிருக்கிறார்கள். அவர்கள் மீது அதீத அன்புடைய மகள் தான் அவர். அவரின் பெற்றோர்களுக்கு  எப்போதெல்லாம் தேவையோ அப்போதெல்லாம் அவர் அங்கிருப்பார். எங்கள் தேவைக்கும் அவர்  அதே போலத்தான்  இருக்கிறார் ” என்றார்.மலேசியப் பெண்களுக்கு ஒரு முன்மாதிரியாகவும் நம்பிக்கை அளிக்கக் கூடியவராகவும்  திகழ்கிறார் வான் அசிசா.

-யோகி

நன்றி : http://kungumam.co.in/ThArticalinnerdetail.aspx?id=4791&id1=84&issue=20180601

-மகளிர் எழுச்சி

வாரணாசியிலிருந்து பம்பாய் வரை (ரயில் பயணத்தில்)

வாரணாசியிலிருந்து பம்பாய் வருவதற்காக ரயில் பயணம் முன்பதிவு செய்திருந்தேன். நல்ல வேளையாக என் நண்பர் சாகுல் ac coach முன்பதிவு செய்துகொடுத்திருந்தார். 1511 கிலோ மீட்டர் பயணம் அது. முதல்நாள்
காலை காசியில் 11  மணிக்கு ரயில் ஏறினால் மறுநாள் மதியம் 2 மணிக்கு மேல்தான் பம்பாயில்   இறங்க முடியும். நீண்ட ரயில் பயணங்களுக்கு மனம் தயாராகியிருந்த நிலை. மொழி உணவு என எதுவும் எனக்கு சரியாக அமையா விட்டாலும், மனம் மட்டும் பயணத்திற்கு தயாராக இருந்தது. இதற்கிடையில் மூன்று வெவ்வேறு அனுபவங்களை அந்த பயணம் எனக்கு கொடுத்தது.


சம்பவம் 1

நிறைய இளைஞர்கள் அந்த பிரயாணத்தில் இருந்தனர். நான் இருந்த ரயில் பெட்டியில் இளம் ஜோடியும், ஒரு திடகாத்திரமான இளைஞரும் இருந்தனர். சற்று நேரத்தில் பெரிய குடும்பம் ஒன்று அந்த பெட்டியில் ஏறியது. கணவன் மனைவி, அவர்களது நான்கு குழந்தைகள், கணவனது தங்கை ஒருத்தி. இத்தனை பேருக்கும் அவர்கள் மூன்று இருக்கைகளை மட்டுமே வாங்கியிருந்தனர். அவர்கள் கொண்டு வந்திருந்த பொருள்கள் நிற்பதற்கே போதாமல் இடத்தை அடைத்துக்கொண்டது.

நான் குறுகலாக அமர்ந்தவாறு கண்ணாடி ஜன்னல் வழியே பார்வையை செலுத்திக்கொண்டிருந்தேன். பெரிய குடும்பத்து ஆண், என்னிடம் நீங்கள் தனியாக தானே வந்திருக்கீங்க. வேறு இடத்திற்கு மாறிக்கொள்ள முடியுமா என்றார். நான் உறுதியாக முடியாது என்று கூறிவிட்டேன். அடுத்த நிலையத்தில் ஒரு இளைஞன் ஏறினான். விளையாட்டு வீரர் போல தோற்றம். உடையும் அவ்வாறே இருந்தது. அதற்குள் இளம் ஜோடிகள் சாப்பிட்டு கீழ் பெஞ்சில் கணவனும், இரண்டாவது பெஞ்சை பூட்டி மனைவியும் படுத்து விட்டார்கள். என்னுடைய எண் அவர்களுக்கு மேலே மூன்றாவது இடத்தில் இருந்தது.

நானோ இரவில்தானே படுக்க போகிறோம் என உட்கார்ந்து இருந்தேன். திடகாத்திரமான இளைஞரும் எதிர் திசையில் இருந்த மேல் இருக்கையில் படுத்துவிட்டார்.

புதிதாக வந்த இளைஞன் நான் இப்போ தூங்கணும், நீ உன் இடத்திற்கு போகிறாயா என்று கேட்க வில்லை, உடனே போய் விடு என்றான். ஆனால், எனக்கு தூக்கம் வரலையே இரவுதான் தூங்கணும் என்றேன். அது உன் பிரச்னை. நான் தூங்கணும் என்றான். பெரிய குடும்பத்து பெண்கள் அவனுக்கு இடம்விட்டு மௌனமாக எழுந்து சென்று விட்டனர். நானும் எழுந்துகொள்ள வேண்டிய சூழல் ஏற்பட்டது.

 முதல் நாள் மதியம் இரண்டு மணிக்கு படுத்த அந்த வாலிபன் மறுநாள் இரண்டு மணிவரை படுக்கையை எடுக்கவும் இல்லை, விழித்திருந்தாலும் எழுந்து கொள்ளவும் இல்லை. நான் அந்த மூன்றாவது தளத்திலேயே அமர்ந்திருந்தேன் ஒன்றரை நாளும். எனக்கு எதிர்திசையில் படுத்திருந்த இளைஞனுக்கும் என் நிலைதானே. எங்கள் கண்கள் சந்தித்து கொண்டன. அவனே கேட்டான்,

*எங்கிருந்து வருகிறாய்?

-மலேசியா

*இங்கே இப்படித்தான்,

-இது தவறுதானே
*தவறுதான். ஆனால் என்ன செய்ய முடியும்?
அந்த இளம் ஜோடியும் அவ்வாறே நடந்துகொண்டனர் என்பது வேறுகதை.

 

சம்பவம் 2

ரயிலில் ஒவ்வொரு பெட்டிக்கும் இரண்டு கழிவறைகளை கொடுத்திருக்கிறார்கள். அதை ஆணுக்கு பெண்ணுக்கு தனி தனியாக பிரித்திருக்கலாம். அப்படி இல்லாததும் தவறு இல்லை. கழிவறை இருப்பதுவே பெரிய விஷயம்.  ஆனால், அங்கே இருக்கும் டாய்லட்களை பயன்படுத்த தேவை வரும்போது உடலே கூசுகிறது. மலஜலங்கள் தேங்கி இருக்க அதன் மேலேயே போக வேண்டியிருக்கிறது. ஆண்கள் பெண்கள் என அங்குமட்டும் பேதமில்லை.

பெண்களும் டாய்லட்களை பயன்படுத்துகிறார்கள்தான். ஆனால், சுத்தமாக அவர்களுக்கும் பயன்படுத்த தெரியவில்லை. இதுவே இப்படி என்றால் AC இல்லாத பெட்டிக்கு சென்று பார்த்தேன். எனக்கு அதுகுறித்து சொல்ல தெரியவில்லை.  எனது அந்த பயணத்தில் மூன்று முறை மட்டுமே சிறுநீர் கழிக்கக் சென்றேன். தண்ணியே குடிக்கவில்லை. ஒரு முறைகூட சாப்பிடவே இல்லை. 130 கோடி மக்கள் வாழும் இந்தியா. எல்லாரையும் திருப்தி படுத்த முடியாதுதான்.

 

சம்பவம் 3

சரியாக நான் இறங்குவதற்கு ஒரு மணிநேரத்திற்கு முன்பு என் தங்கச் சங்கிலி காணாமல் போயிருந்தது. THANE என்ற இடத்தில் இறங்க வேண்டும் நான். IGATPURI நிலையத்தை கடந்து போய்கொண்டிருந்த போதுதான் நான் அணிந்திருந்த தங்கச் சங்கிலி காணாமல் போயிருந்ததை உணர்ந்தேன். என்ன செய்வது என்றே தெரியவில்லை. கவலை அதிகமாகவே வந்தது.

 என் எதிர் தோழனிடம் கேட்டேன்.

*இங்கே ரயில்வே போலீசாரை எப்படி தொடர்பு கொள்ளவேண்டும்?
-என்ன பிரச்னை
*என் தங்கச் சங்கிலி காணவில்லை
-நல்லா தேடினாயா
*தேடிவிட்டேன்.
-நான் உனக்கு உதவுகிறேன். கவலை படாதே - என முயற்சியில் இறங்கினான். முதலில் நாங்கள் தங்கியிருந்த பெட்டியில் விசாரித்ததும் ஆளாளுக்கு கலவரமாக தொடங்கிவிட்டனர். விஷயம் அடுத்தடுத்த பெட்டிக்கு போகவே ஒருவர் என்னை தேடி வந்தார். ஒருவன் பாக்கெட்டிலிருந்து சங்கிலி கீழே விழுவதை பார்த்தோம். நாங்கள் பார்த்துவிட்டதை உணர்ந்ததும் இது உங்களுடையதா என அவன் கேட்டான். பிறகு எங்கே போனான் என தெரியல. அவனின் இருக்கை எண் இதுதான். டிடி மாஸ்டரிடம் புகார் கொடுக்கலாம் என்றார். நான் டிடி மாஸ்டரிடம் அழைத்து செல்ல பட்டேன். அவர் சில தகவல்களை கேட்டுக்கொண்டார். சம்பந்தப்படட நபரின் பெயர் இறங்க வேண்டிய இடம் அனைத்தும் ஆராயப்பட்டது. கல்யாண் ஸ்ட்டேஷனுக்கு வருவதற்கு முன்பே சங்கிலியை எடுத்திருந்த நபர் அகப்பட்டுக்கொண்டார். சங்கிலியை திருப்பி கொடுத்தார். சில பேர் அவரோடு வாக்குவாதத்தில் ஈடுபட்டனர். கல்யாண் ஸ்டேஷன் போலீஸ்க்காரர்கள் அந்த நபர்மீது புகார் கொடுக்கிறாயா என்றனர். வேண்டாம். அவர் திருப்பி கொடுத்துவிட்டார். என் பொருள் கிடைக்காது என நினைத்தேன். ஆனால், கிடைத்துவிட்டது என்றேன்.