எல்லாருக்கும் என்னைத் தெரிந்திருக்க வேண்டிய அவசியமில்லை…!

நேர்காணல் : அம்பை

சந்திப்பு: யோகி

(குறிப்பிட்டிருக்கும் கேள்விகள் மலேசிய சூழலை மையப்படுத்தியவை. மலேசியாவில் வெளிவரும் ஜனரஞ்சக பத்திரிக்கைக்காக செய்யப்பட்டது. தீவிர இலக்கியவாதிகளுக்கானது இல்லை என தெரிவித்துக்கொள்கிறேன்) 

அம்பை 1960-களிலிருந்து இலக்கிய வெளியில் இயங்கி வருகிறார்.   ‘காட்டில் ஒரு மான்’, அம்மா  ஒரு கொலை செய்தாள்’  ‘சிறகுகள் முறியும்’ உள்ளிட்ட சிறுகதைகள் ஏற்படுத்தும் அதிர்வலைகள் நமக்கு  விரைவாக அடங்கக்கூடியது அல்ல. அம்பை வரலாற்றில் எம்.ஏ.பட்டம் பெற்றவர். அமெரிக்கன் கல்வியில்  முனைவர் பட்டமும் பெற்றிருக்கிறார். பல ஆவணப் படங்களுக்கு ஸ்க்ரிப்ட் எழுதியிருப்பதோடு உதவி இயக்குநராகவும் பணியாற்றியிருக்கிறார்.  ‘சிறகுகள் முறியும்’ (1976),  ‘வீட்டின் மூலையில் ஒரு சமையலறை’ (1988),’ காட்டில் ஒரு மான்’ (2000) ஆகியவை இவரது முக்கிய சிறுகதை தொகுதிகளாகும். 

அண்மையில் இரண்டு நாள் மலேசிய பயணம் மேற்கொண்டிருந்தவரிடம் நிறைய பேசுவதற்கான வாய்ப்புக் கிடைத்தது. மலேசிய சூழலில் அவரோடு ஒரு சந்திப்பை ஏற்படுத்தியிருக்கலாம்.  ஆனால், அதற்கான சூழல் அமையவில்லை.  அவருடைய மலேசிய வருகை பதிவு செய்யப்படவேண்டிய ஒரு விஷயம். அந்த வகையில் அவரோடு உரையாடியதிலிருந்து சில கேள்விகளைத்  தொகுத்திருக்கிறேன். சில கேள்விகளுக்கான பதிலை இணையம் வழி கேட்டுப் பெற்றேன்.  எல்லாத்தையும்விட அம்பையின் மலேசிய வருகையைப் பதிவு செய்வதே எனக்கு முக்கியமாக  இருக்கிறது.

இனி அம்பையிடம் கேள்வியும் பதில்களும்…

யோகி: .பல வருடங்களாக இலக்கிய வெளியில் இயங்கி வருகிறீர்கள்? ஆனாலும், இன்னும் பலருக்கு அம்பை யார் எனத் தெரியவில்லை?  இந்த விமர்சனத்தை எவ்வாறு எதிர்கொள்கிறீர்கள்?

அம்பை: இதில் எதிர்கொள்ள என்ன இருக்கிறது? எல்லோருக்கும் என்னைத் தெரிந்திருக்க வேண்டும் என்ற அளவுக்கு நான் பிரபலமான எழுத்தாளராக இருக்க வேண்டும் என்றெல்லாம் நினைக்கவேயில்லை. நான் எழுத வேண்டும், அவ்வளவுதான். அதற்கான வெளி இருந்துகொண்டே இருக்க வேண்டும், எனக்குள்ளும் வெளியேயும், அவ்வளவுதான்.  

யோகி:  உங்கள் அனுபவத்தில் பல நாடுகளுக்குச் சென்றிருக்கிறீர்கள். உங்களின் மலேசியப் பயணம் குறித்த அனுபவத்தை பகிர்ந்துக்கொள்ளுங்கள்.

அம்பை: மலேசியப் பயணம் தற்செயலாக அமைந்ததுதான். இன்னும் சில நாட்கள் இருந்திருந்தால் மலேசிய வாழ்க்கையை இன்னும் உள்வாங்கியிருக்க முடியும். இப்போது சில இடங்களைப் பார்த்த திருப்தியும், சில நண்பர்களைச் சந்தித்த மகிழ்ச்சியும், மணிமொழி  சிறப்பாகக் கார் ஓட்ட, உங்கள் (யோகி)  இருவருடன் மனம் விட்டுப் பேசியபடி சுற்றியதும்தான் மனத்தில் மலேசியாவாக இருக்கிறது. விமானத்தளத்திலிருந்து அந்த நீண்ட 70 கிலோமீட்டர் கார் சவாரியும், சுற்றிலும் இருந்த பசுமையும் மனத்தில் இருக்கிறது. தேநீருக்குச் சொல்லும்போது பால் வேண்டும் என்று குறிப்பிட்டுச் சொல்வதும், தயிரில்லாத சாப்பாடும் சற்று அதிசயமாக இருந்தது.

யோகி: அம்பை ஒரு சிறுகதை ஆசிரியராக அறியப்படுகிறார்? அம்பை ஏன் கவிதை எழுதவில்லை ?

அம்பை: அம்பைக்குக் கவிதை எழுத வராது, அதனால்தான்!

யோகி:  உங்களின் முதல் சிறுகதை குறித்தும் அதன் அனுபவம் குறித்தும் பகிர்ந்துகொள்ளுங்கள்.

அம்பை: முதலில் எழுதியது சிறுகதை இல்லை. குழந்தைகளுக்கான நாவல். கண்ணன் பத்திரிகையில் தொடர்கதையாக வந்தது. முதல் சிறுகதை வாழ்க்கையை தளிர், இலை,  சருகு என்று பல கட்டங்களாகப் பிரிக்கும் தத்துவக் கதை. சிறு வயதில் நமக்கு வாழ்க்கையைப் பற்றி எல்லாமே தெரியும் என்று ஒரு மனோபாவம் வரும் இல்லையா, அத்தகைய மனோபாவத்தில் எழுதிய கதை. உலகத்தையே அறிந்து முதிர்ந்துவிட்டதுபோல் ஒரு கதை. சாதாரணக் கதை. 'ஆனந்தவிகடன்' பத்திரிகையில் வந்தது. 1961 அல்லது 1962இல் இருக்கலாம்.  

யோகி:  உங்கள் பெயரில் மலையாள தொடர்பு இருக்கிறது. நீங்கள் வசிப்பதோ மும்பையில்? தமிழிலும் எழுதுகிறீர்கள். அம்பை என்பவர் உண்மையில் யார்? பிற மொழிகளை எப்படிக் கையாள்கிறீர்கள்? அம்பைக்கு எத்தனை மொழிகள் தெரியும்?

அம்பை: தாய் வழியிலும் தந்தை வழியிலும் என் முன்னோர்கள் பாலக்காட்டைச் சேர்ந்தவர்கள். அப்பாவுக்கு அதிகம் மலையாளம்தான் தெரியும். பிறகு கோயமுத்தூரில் அவர்கள் குடியேறினார்கள். இப்போதும் உறவினர்கள் அங்குண்டு. தமிழ்நாட்டில் நான் வளரவில்லை. மும்பாயிலும் பெங்களூரிலும்தான் வளர்ந்தேன். பிறகு சென்னையிலும் டில்லியிலும் படித்தேன். ஒரு கட்டத்தில் மும்பாயில் குடியேறினேன். என் ஆரம்பக் கல்வி தமிழில்தான் இருந்தது. பிறகு இளங்கலை படிப்பு முடிக்கும்வரை தமிழ் ஒரு பாடமாக இருந்தது. அதனால்தான் தமிழில் எழுதுகிறேன். தமிழ், ஹிந்தி, கன்னடம் நன்றாகத் தெரியும். புரிந்துகொள்ளும் அளவு மலையாளம், தெலுங்கு, மராட்டி தெரியும்.

யோகி: தற்போதைய பெண்களின் எழுத்து குறித்த உங்களின் அபிப்பிராயம் என்ன?

காலகட்டப் பிரிவுகளாக எழுத்தைப் பிரித்து தற்காலம் முற்காலம் என்று பிரிப்பது எனக்கு உடன்பாடில்லை. இந்தக் கேள்வியில் நான் ஏதோ ஒரு காலத்தைச் சேர்ந்தவள் போலும், இப்போதைய எழுத்து குறித்து என் பார்வை வேறாக இருக்கும் என்றும் ஒரு தொனி இருக்கிறது. இது முற்றிலும் தவறானது. யோகி எழுதும் அதே காலத்தில்தான் நானும் எழுதுகிறேன், இல்லையா? மேலும், தற்போதைய பெண்கள் எழுத்து என்று ஏன் குறிப்பிட்ட கேள்வியாக இது இருக்கிறது? தற்போதைய ஆண்கள் எழுத்து குறித்துப் பெண்கள் பேசக்கூடாதா அல்லது பெண்களைக் குறித்துப் பெண்கள்தாம் பேச வேண்டும் என்று ஏதாவது விதிகள் இருக்கின்றனவா?

தற்போதைய எழுத்து என்று பொதுவாக எடுத்துக்கொண்டால் அது எனக்கு மிகவும் உற்சாகமளிப்பதாகவே இருக்கிறது. மகத்தான வெற்றிகள்,  பொறுத்துக்கொள்ள முடியாத தோல்விகள், தாங்கமுடியாத தட்டையான எழுத்து எனப் பல பெரும் தடங்களில் பலவாறு பிரிந்து,  இவ்வளவு படைப்புகளா என்று வியப்பளிக்கும் வகையில் பலர் இதில் எழுதியபடி இருக்கின்றனர்.  

யோகி:  உங்கள் மீது தொடர்ந்து வைக்கும் பாப்பனிய பார்வை மனரீதியாக பலவீனம் செய்துள்ளதா? அல்லது அதை எவ்வாறு அணுகுகிறீர்கள்?

அம்பை: தமிழ்நாட்டில் என் எழுத்தை இப்படி மட்டுமே பார்க்கும் அனுபவம் இல்லை. இப்படியும் பார்ப்பவர்கள் உண்டு.  மலேசியா நாட்டைச் சேர்ந்த ஒரு மூத்த எழுத்தாளர்தான் நான் இருபதாம் நூற்றாண்டின் ஆரம்ப தசாப்தங்களில் எழுதத் துவங்கிய வை.மு. கோதைநாயகியின் வாரிசுதான் என்றும் என் எழுத்தின் பின் ஓர் ஒன்பது கஜப் புடவை மாமி இருக்கிறார் என்றும் கனிவுடன் எழுதி அதை எனக்கு அனுப்பியும் வைத்தார். இத்தகைய விமர்சனங்கள் எப்படி நம்மைப் பலவீனப்படுத்த முடியும் அவை எவ்வளவு அபத்தமானவை என்பது நமக்கே புரியும்போது? எழுத்தின் மீது வைக்கும் விமர்சனங்களை நான் வெகு கவனமாகவே பார்க்கிறேன் காரணம் நானும் என் சக எழுத்தாளர்களின் எழுத்து குறித்து விமர்சிப்பதால். விமர்சனங்களில் எவை நம்மை முன்னே எடுத்துச் செல்லும் என்பது குறித்துக் கவனமாக இருக்க வேண்டும். நம்மைக் கீழே தள்ளி மிதிக்கும் விமர்சனங்களையும் படிப்பதால் ஒன்றும் கெட்டுப்போய்விடாது.  

யோகி: 'ஸ்பாரோ' அமைப்பு குறித்தும் அதன் செயற்பாடுகள் குறித்தும் கொஞ்சம் சொல்லுங்கள்?

அம்பை: ஸ்பாரோ (Sound & Picture Archives for Research on Women (SPARROW)) ஒரு பெண்கள் ஆவணப் பாதுகாப்பகம். இதில் பெண்கள் வாழ்க்கை, பெண்கள் சரித்திரம் இவற்றை நாடு, பண்பாடு என்ற தறுவாயில் நோக்குவது. கலை, வெளிப்பாடு, தொழில், விஞ்ஞானம், கல்வி, சுற்றுச்சூழல், பல சமூகப் பெண்களின் வாழ்க்கை, அதிலுள்ள போராட்டங்கள், சட்டம், ஆரோக்கியம், உரிமைகள், போராட்டங்கள், இயக்கங்கள் இவைகளை வாய்வழி வரலாறு, புகைப்படங்கள், புத்தகங்கள், பத்திரிகைகள்,  ஓவியங்கள், பதாகைகள், விளம்பரங்கள், ஆவணப்படங்கள், நாடகங்கள், படங்கள் இவை அனைத்தும் மூலமாகப் பார்ப்பதற்கானத் தரவுகளை ஆவணமாக்குவது எங்கள் நோக்கம்.

எட்டு மொழிகளிள் விவரங்கள் சேகரிக்கிறோம். இந்தியாவின் அனைத்து மாநிலங்களைப் பற்றியக் குறிப்புகளையும் புத்தகங்களையும் பலதரப்பட்ட பெண்களுடனான உரையாடல்களையும் ஆவணப்படுத்தியுள்ளோம். 25 ஆண்டுகளுக்கு மேலாக இயங்கிவருகிறோம். பல ஆவணப்படங்களை எடுத்திருக்கிறோம். கண்காட்சிகள், பயிலரங்குகள், எழுத்தாளர் சந்திப்புகள் எனப் பல வகைகளில் இயங்கி வருகிறோம். 23 மொழிகளில் எழுதும் 87 பெண் எழுத்தாளர்களின் எழுத்துகளுடன் அவர்களுடனான உரையாடல்களையும் ஐந்து தொகுதிகளாகக் கொண்டுவரும் முயற்சியில் நான்கு தொகுதிகள் வெளியிட்டாகிவிட்டது. ஐந்தாவது தொகுதிக்கான வேலைகள் நடந்து வருகின்றன. www.sparrowonline.org     என்ற வலைதளத்தில் எங்களைப் பற்றி மேலும் அறிந்துகொள்ளலாம்.    

யோகி:  பெண்களுக்கான தொழிற்கல்வி, மாலை பின்னுவது, கேக் செய்வது, திருமண அலங்காரம் செய்வது என தொடர்ந்து ஒரே பின்னளில் தொடர்கிறதே? அது காலத்திற்கு ஏற்ற மாதிரிதான் இருக்கிறதா?

அம்பை: ஒப்பனை, தையல், விசேஷச் சமையல், சில வகைக் கைவினைப் பொருட்கள் செய்தல் இவற்றைச் சுற்றியே பெண்களுக்கான அதிகப்படி கல்வி அமைகிறது. இதையே அவர்கள் தொழிலாகச் செய்ய முற்படும்போது பலத்த எதிர்ப்பு இருக்கிறது. சமீப காலங்களில்தான் பெரிய ஹோட்டல்களில் முதன்மைச் சமையற்காரராகப் பெண்கள் இருப்பது கூடியிருக்கிறது. பெரிய கல்யாணங்களில் சமைக்கும் பொறுப்புகளை ஏற்பது இப்போதும் பெரும்பாலும் ஆண்கள்தாம். சினிமாவில் ஒப்பனை செய்யப் பெண்களை அனுமதிக்கப் பெரும் எதிர்ப்பு இருக்கிறது. அவர்கள் கதாநாயகிகளின் முடியலங்காரம் செய்பவர்களாக மட்டுமே அனுமதிக்கப்படுகின்றனர். மாற்றங்கள் வருகின்றன. ஆட்டோ, டாக்ஸி, ரயில் வண்டி, விமானம் என்று பல வாகனங்களை ஓட்டும் பெண்கள் இருக்கிறார்கள், மேஸ்திரி வேலை, மெக்கானிக் வேலை என்று பல வேலைகளைச் செய்யும் பெண்கள் இல்லாமல் இல்லை. ஆனால் அவர்கள் விதிவிலக்காகத்தான் இருக்கிறார்கள்.     

யோகி: . உங்கள் கதைகளில் வரும் கதாப்பாத்திரங்களை பற்றிக் கூற முடியுமா? அவர்களை எவ்வாறு தேர்வு செய்கிறீர்கள்?

அம்பை: கதாபாத்திரங்களைப் பற்றிக் கூறுவது கடினம். காரணம் பலவகை நபர்களின் கலவை அவர்கள். பால்தன்மை பற்றிய குறுகலான விளக்கங்கள் கூடிய வாழ்க்கையில் நடமாடி இயங்கும் நபர்கள். நம்மைச் சுற்றி நடக்கும் சம்பவங்களிலிருந்தும், செய்திகளிலிருந்தும் பிறப்பவர்கள்தாம்.

யோகி: தொடர்ந்து பெண்களுக்கு எதிரான பாலியல் விவகாரங்கள் அதிகரித்துகொண்டே இருக்கிறதே?

அம்பை: ஆம். இது அதிகம் கவலை அளிப்பதாகத்தான் இருக்கிறது. பண்பாடு, போட்டிகள் நிரம்பிய வாழ்க்கைமுறை, பொருளாதாரச் சிக்கல்கள்,  வன்முறை, சமூகக் குரூரங்கள், சாதிய மனப்பான்மை,  பெண்களின் முன்னேற்றத்தை ஏற்க முடியாத மனநிலை, குறிப்பிட்ட அரசியல், ஊடகங்களின் செயல்பாடுகள் எனப் பல விஷயங்கள் இதில் இணைந்துள்ளன. இதை நீங்கள் கட்டாயம் ஆண் எழுத்தாளர்களிடமும் கேட்க வேண்டும். இது ஒரு சமூகப் பிரச்சினை.  

நன்றி: தென்றல் வார இதழ் (14.8.2016 இதழ்)

யாருக்கும் வாய்ப்புகள் வாசல் கதவை தட்டுவதில்லை. ஓவியர் ஸ்டீவன் மேனன்

வரவேற்பறையில்,  வரைந்தும் வரைந்து முடிக்கப்படாமலும் சில ஓவியங்கள், பாதிக் குழப்பி மீந்து போயிருக்கும் வர்ணங்கள்.   சிதறி கிடக்கும்  பென்சில்கள், ஓவியத்தாள்கள் என முடியாத ஓவியம் மாதிரியே இருக்கிறது ஓவியர் ஸ்டீவன் மேனனின் வீடு.

ஓவியர் ஸ்டீவன் மேனன் மலேசிய ஓவியர்கள் மத்தியில் பிரபலமான ஓவியராக இருந்தாலும், மலேசிய இந்தியர்கள் மத்தியில் இன்னமும் அறியபடாதவராகவே இருக்கிறார். மிக மிக எளிய தோற்றமும், தோளில் ஒரு துணிப்பையும், முகத்தில் எப்போதும் ஒரு சிந்தனைக் கொண்டவராகவே இருக்கிறார் ஸ்டீவன்  மேனன்.  அவரின்  சோதனைகள் முயற்சிகள் பிரமிப்பை ஏற்படுத்துபவை.

 ஸ்டீப்பன் மேனன் குவாந்தான் பகாங்கில் பிறந்தவர். உடலியல் ஓவியர் என அறியப்படும் இவர், தாம் வரையும் ஓவியங்களில் புதிய முயற்சிகளைத் தொடர்ந்து செய்பவராகவே இருக்கிறார்.ஒவ்வொன்றும் அத்தனை நுணுக்கமாவை.  சில ஓவியங்களை வரைய அல்லது செட் செய்ய பலமாதங்களை எடுத்துக்கொள்கிறார்.

1990- களில் மலேசிய கலை காட்சியகத்தில் (நேஷனல்  கேலரி)  தனக்கு பிடித்த இரண்டு ஓவியர்களை சந்திக்க நேர்ந்ததாக கூறுகிறார்.  அந்தக் கண்காட்சியில்  ஓவியர் அம்ரோன் ஓமாரின் ‘சுய ஓவியங்களை’ (போட்ரேட்) காணும் வாய்ப்பு  அவருக்கு அமைந்தது. மலாய் ஓவியர்களில் மத்தியில் மிகவும் பிரலமானவர் ஓவியர் அம்ரோன் ஓமார்.

அந்தக் கண்காட்சியில் அம்ரோன் ஒமார் இறுகிய முகத்துடன் பிரம்பு நாற்காலியில் அமர்ந்திருக்கும் காட்சி ஸ்டீப்பன் மேனனை வெகுவாக கவர்ந்ததுடன்  போட்ரேட் ஓவியம் மீதான ஆவலையும் தேடலையும் ஏற்படுத்தியது.   இதுவே அவரை ஓவிய உலகத்திற்குள் கொண்டு வருவதற்கான தொடக்கச் சம்பவமாகவும் இருந்ததாகக் கூறுகிறார்.

கோலாலும்பூர் கலைக் கல்லூரியில் குறிவரை வடிவமைப்புப் படிப்பு முடிந்ததும், அனிமேட்டராகப் பணிப்புரிந்து கொண்டே உடலியல் அசைவுகள் பிரதிபலிக்கும் ஓவியங்களில் கவனம் செலுத்தி வந்தார் ஸ்டீவன் மேனன். அதோடு அம்ரோன் ஓமாரை மானசீகமாகக் குருவாக ஏற்றுக்கொண்டு தொடர்ந்து அவருடனான சந்திப்பை ஏற்படுத்திக்கொண்டார்.  அந்தக் குரு பக்தி இன்றும் ஸ்டீவன் மேனனிடம் இருக்கிறது.

தன்னைத் தானே வரைந்துக்கொள்ளும் போக்கு  ஸ்டீவன் மேனனின் ஓவியங்களில்  மிகுதியாகக் காணப்பட்டாலும், அந்த ஓவியங்களில் அவரின் கண்கள் துணியால் கட்டப்பட்ட நிலையில் இருக்கும். இது ஏன் என அவரிடம் கேட்டபோது, “நான் ஆண்டுக்கு ஒருமுறை இப்படி என் கண்ணைக் கட்டிக்கொள்வது மாதிரியான ஓவியத்தை வரைவேன். அப்படி வரையும் போது என்னுடன் இருக்கும் ஏதாவது ஒரு கெட்டப் பழக்கத்திலிருந்து நான் விடுபடுவேன். உதாரணமாக நான் கண்களைக் கட்டிக்கொண்டு புகைப்பிடிக்கும் ஓவியம் ஒன்றை வரைந்திருப்பேன்.  வரையும்போது நான் பிடித்த கடைசிச் சிகரெட் அதுதான்.  இப்படியே மற்ற புகைப்படங்களும் அமைகின்றன.''

முதன் முதலில் அவர் சிந்தனையில் தோன்றிய அந்த  கருத்தாக்கத்தை வரைந்து  ஒரு தனியார் கலைகாட்சி கூடத்தில் வைத்தார் ஸ்டீப்பன் மேனன். அவரை வறுமை கொஞ்சம் கொஞ்சமாக சரித்துக்கொண்டிருந்தது.  தனைது மனைவியின் நகையை அடகு வைப்பதற்காக சென்றவருக்கு வந்தது ஒரு தொலைப்பேசி அழைப்பு. அவரின் ஓவியங்கள்  கணிசமான விலையில் விற்று போயிருப்பதாக தகவல் வந்தது.

அன்றிலிருந்து ஸ்டீபன் மேனனுக்கு ஆரம்பமானது  நல்ல நேரம். பல சோதனைகள் வந்தாலும் இன்றுவரை  ஒரு நீரோடையைப் போல தெளிந்த நிலையில் சீராக பயணித்துக்கொண்டிருக்கிறார்.  

தனது 16 ஆண்டுகள் கலைப்பயணத்தில் 5-வது  சோலோ கண்காட்சியை

Portraiture Dialogue ( Tales from the faces)  என்ற தலைப்பில் கடந்த ஜூலை 24-ஆம்  தேதி முதல் ஆகஸ்ட் 24-ஆம் தேதி வரை  மலாயா பல்கலைக்கழகத்தின்  Museum Of Asia Art-டில் தொடங்கியிருக்கிறார்  ஸ்டீபன் மேனன். 

‘கண்ணோடு கண்’, கேலிச்சித்திரம் வகைப்பட்ட ‘இன்னும் தொடரும்’உள்ளிட்ட தலைப்புகளில் பல ஓவியக் கண்காட்சிகளை அவர்  மலேசிய நாட்டில் நடத்தியுள்ளார். வெளிநாடுகளிலும்  கூட்டு முயற்சியில் அவர்  பல ஓவியக் கண்காட்சிகளை நடத்தியுள்ளதோடு விருதுகளையும் பாராட்டுகளையும் பெற்றுள்ளார்.

“யாருக்கும் வாய்ப்புகள் வாசல் கதவை தட்டுவதில்லை. அதற்கான வாய்ப்புகளை தேடி போய்கொண்டே இருக்க வேண்டும்.  தற்போது ஓவியத்துறை எண்ணிப் பார்க்க முடியாத அளவுக்கு வளர்ச்சியடைந்துள்ளது. அதுக்கு தகுந்த மாதிரி ஓவியர்கள் தங்கள் ஓவியங்களில் புதுமை செய்ய வேண்டும். அதற்காக நிறைய உழைக்க வேண்டும். அந்த உழைப்பு நமக்கு மென்மேலும் பாடம் படித்துக் கொடுக்கும் என்கிறார் ஸ்டீபன்.

தற்போது நடத்தும் கண்காட்சியில் வைக்கப்பட்டிருக்கும் ஓவியங்கள் பதிவுகள் மற்றும் தொடர் அடிப்படையில்  வரைந்திருக்கிறார் ஸ்டீபன். 

ஒவ்வோரு தொடரும் ஒவ்வொரு கதையை பேசுபவை. அதனால்தான் அதற்கு Portraiture Dialogue என தலைப்பு வைத்திருக்கிறேன்.  மேலோட்டமாக பார்த்தால் அதில் நான் சொல்வதற்கு ஒன்றுமில்லை. அதலிருக்கும் விஷயங்களை குறித்து  சுயமாக கேள்வி எழுப்பினாலே  தற்கால சிக்கல்களும் அரசியலும் ஓவியத்தில் மறைந்திருப்பது  தெரியவரும் என்கிறார்  ஸ்டீபன் மேனன். 

‘பாத்தேக்’ பூர்வகுடிகள் ஓர் அறிமுகம்

 பூர்வக்குடிகளை மலேசியாவில் ‘அசல் மனிதர்கள்’ என்றும் பெயருண்டு. இந்த அசல் மனிதர்களின் தற்போதைய வாழ்க்கை முறை அசலாக இருப்பதில்லை. இருந்த போதிலும் சில பூர்வக்குடிகள் இந்தப் போலி வாழ்க்கை முறையை ஏற்காமல் காட்டின் உள்பகுதியை தங்களின் கட்டுப்பாட்டுக்குள் வைத்துக்கொண்டு இயல்பு வாழ்க்கையும் வாழத்தான் செய்கின்றனர்.

அண்மையில் நான் மேற்கொண்ட வனப்பயணம் மிக முக்கியமானது. அதற்கும் முன்னதாகத் தமிழ்நாட்டில் முதுமலை- நீளகிரி பகுதியில் வசித்துவரும் பழங்குடியினர்களைச் சந்தித்துப் பேசிய அனுபவத்தை நான் எனது அகப்பக்கத்தில் தொடராக எழுதியிருக்கிறேன். அந்தச் சந்திப்பில், எல்லாப் பழங்குடியினரிடத்திலும் சில ஒற்றுமைகள் இருப்பதைக் காணமுடிந்தது. குறிப்பாக அவர்களின் முகத்தோற்றம் ஆப்பிரிக்கப் பழங்குடியினர் சாயலை கொண்டிருப்பது. மற்றொன்று அவர்கள் வேட்டையாடும் முறை.

மலேசிய பழங்குடியினரில் 18 பிரிவினர் இருக்கின்றனர். பஹாங், பேராக், கிளந்தான், திரெங்கானு சபா-சரவாக் உள்ளிட்ட இன்னும் சில மாநிலங்களின் அடர்ந்த வனங்களில் அவர்கள் வாழ்கின்றனர். கிழக்கு மலேசியா- மேற்கு மலேசியா என வாழும் பழங்குடி மக்களிடத்தில் சில ஒற்றுமைகளும் வேறுபாடுகளும் உண்டு.

ஒரு மலேசியர், மலேசிய பழங்குடியினரை அடையாளம் காணுதல் என்பது மிக எளிதான ஒன்று. ஒன்று அவர்களின் முகத்தோற்றம்; மற்றது அவர்களின் தலையை ஒட்டியிருக்கும் சுறுண்ட கேசம். சிலருக்கு ஆப்பிரிக்கரை போலவே தடித்த உதடுகளும் இருக்கும். பழங்குடி சமூகத்தின் புதிய தலைமுறை குழந்தைகள் காட்டை விட்டு வெளியில் வந்து இன்று பல்கலைக்கழகக் கல்விவரை உயர்வு பெற்றிருந்தாலும், அவர்களின் மாற்ற முடியாத முகத்தோற்றம் பார்த்த மாத்திரத்திலேயே அவர்கள் ஓராங் அஸ்லி (பழங்குடி அல்லது அசல் மனிதர்கள்) எனக் காட்டிக் கொடுத்துவிடும்.

சில விஷமிகளால் காட்டுவாசிகள் எனவும் சக்காய்கள் எனவும் கொச்சையாக வர்ணிக்கபடும் பூர்வக்குடிகள், பல்கலைக்கழகம் வரை சென்றாலும் தொடர்ந்து ஒரு ஏளனப்பார்வையை அவர்கள் மீது வைக்கப்படுகிறது. மேலும், மலேசிய பழங்குடியினர்களைச் சுயநலத்திற்காகச் சிலர் பயன்படுத்திக்கொள்கிறார்களோ என எண்ணவும் தோன்றுகிறது. ஓட்டுருமைக்காக அரசும், மதம் உள்ளிட்ட விஷயங்களுக்காகச் சில அமைப்பினரும் அவர்களைப் பயன்படுத்திக்கொள்கின்றனர் என்பதும் மறுப்பதற்கில்லை.

மலேசியாவின் தேசிய வனத்தின் (தாமான் நெகாரா) மூன்று நாள் குறுகிய பயணத்தில் ஓர் அங்கமாகப் பழங்குடிகள் வசிக்கும் கிராமத்திற்குச் செல்வதாகத் திட்டம் இருந்தது. இந்தப் பயணத்தை நான் மேற்கொள்வதற்கும் அதுவே முதன்மை காரணமாகவும் இருந்தது.

குறிப்பிட்ட வனப்பகுதியில் ‘பாத்தேக்’, ‘பங்கான்’ என இரு பழங்குடியினர் வசிக்கின்றனர். தாமான் நெகாரா வனத்திற்கு வரும் சுற்றுப்பயணிகளை ‘பாத்தேக்’ இன பழங்குடிகள் வசிக்கும் சிறிய கிராமத்திற்கு அழைத்துச் செல்லப்படுகிறார்கள்.

தாமான் நெகாரா வனத்தைச் சுற்றுலாப்பயணிகள் அதிகம் கவரவைக்கும் நோக்கத்திலும் மலேசிய பழங்குடிகளின் வாழ்கை முறையை வெளிநாட்டவர்கள் தெரிந்துக்கொள்ளும் நோக்கத்திலும் 2000-ஆம் ஆண்டு மலேசிய அரசு இந்தத் திட்டத்தை அறிமுகம் செய்திருக்கிறது. ‘பாத்தேக்’ பழங்குடிகளை நிரந்தரமாகக் குறிப்பிட்ட இடத்தில் தங்க வைக்கும் பரிந்துரையை மலேசிய அரசு அவர்களிடத்தில் வைத்தது. சில நிபந்தனைகளுக்கு உட்பட்டு அதை அவர்களும் ஏற்றுக்கொண்டனர்.

சாலை வழியாகவும், கடல் வழி படகு பயணவழியாகவும் ‘பாத்தேக்’ பூர்வக்குடிகள் கிராமத்திற்குச் செல்லலாம். இது ஒரு கட்டமைக்கப்பட்ட கிராமம்தான். சுமார் 10 குடிகள் அங்கு இருக்கின்றன. ‘பாத்தேக்’ பழங்குடிகள் மூங்கில்களாலும் ஓலைகளாலும் தங்களின் குடிகள்களை அமைத்திருக்கிறார்கள். ஆனால், எந்த வீட்டிற்கும் கதவுகளை வைக்கவில்லை. ஒரு மெல்லிய துணியை மட்டும் திரையாகத் தொங்க விட்டுள்ளனர். 

நடைபழகாத குழந்தைக்குப் பெம்பர்ஸ் அணிவிப்பதிலிருந்து உள்ளாடை அணிந்த பெண்கள், காற்சட்டை- சட்டை –கைகடிகாரம் அணிந்திருக்கும் ஆண்கள் வரை ஆங்கில நாகரிகத்திற்குப் பழகியிருக்கும் பழங்குடிகளாக அவர்கள் மாறியிருந்தாலும், வரையறுக்கப்பட்ட அவர்களின் பாரம்பரியத்தையும் பின்பற்றவே செய்கிறார்கள்.

மூங்கில் பாலத்தில் ஏறிச் சுற்றுலாப்பயணிகள் நடந்து வருவதைப் பார்க்கும்போதே அங்கிருக்கும் பழங்குடி பெண்கள் தங்களைக் குடிகளில் மறைத்துக்கொள்ளவும், குழுவாகக் கூடி பேசவும் தொடங்குகின்றனர். மேலும், அவர்களின் முகசுழிப்பையும் காட்டாமல் இல்லை.

தங்களை ஒரு காட்சி பொருளாகச் சுற்றுலாப்பயணிகள் பார்க்கிறார்கள் என்ற எண்ணம் அவர்களின் முகசுழிப்புக்கு காரணமா என்ற எண்ணம் தோன்ற அங்கு எங்களை அழைத்துச் சென்ற நடத்துனரிடம் இது குறித்து வினவினேன்.

 ‘பாத்தேக்’ மக்கள் குறித்த தவறான புரிதல் இது. ‘பாத்தேக்’ இனத்தைச் சேர்ந்த பழங்குடிகள் பிறரோடு நட்பு கொள்ள விருப்பம் காட்டுவார்கள். ஆனால், அதற்கான வழிமுறைதான் அவர்கள் அறிவதில்லை.”

அதற்கு ஓர் உதாரணமாகத் தனக்கு நடந்த சம்பவத்தை அவர்சொன்னார். முதல் முறையாக இந்தப் பழங்குடிகள் கிராமத்திற்கு வரும்போது அவர்கள் அதை விரும்பவில்லை எனவும் அவரை எச்சரித்ததாகவும் அவர் கூறினார். ஆனால், தொடர்ந்து அவர்களிடத்தில் உரையாடும் சந்தப்பங்கள் ஏற்பட்டபோது அவர்களில் ஒருவராகத் தன்னை ஏற்றுக்கொண்டதாகத் தெரிவித்தார்.

‘பாத்தேக்’ இன பழங்குடிகள் ஒரே இடத்தில் வசிப்பவர்கள் அல்ல. தொடர்ந்து அவர்கள் ஓரிடத்திலிருந்து வேறோரிடத்திற்குப் பயணம் செய்துக்கொண்டே இருப்பவர்கள். அரசாங்கம் இம்மக்களைக் உள்காட்டிலிருந்து கொஞ்சம் வெளிப்பகுதிக்கு அழைத்து வந்து புதிய வாழ்க்கை முறையை அமைத்துகொடுத்துள்ளது. ஆனால், இன்னும் சுமார் இரண்டாயிரம் பாத்தேக் பூர்வக்குடியினர் உள்காட்டினுள் வாழ்ந்துக்கொண்டு இருக்கின்றனர். அவர்களுக்கு இந்த வாழ்கை முறை பிடிக்கவில்லை. மேலும் அதில் பலர் வனத்திற்கு அப்பால் இருக்கும் மனிதர்களை அறியாதவர்கள் என்றார்.

இது குறித்த நம்பகத்தன்மையை அறிய அங்கிருந்த பழங்குடிகளிடத்தில் உரையாடுகையில் அதை அவர்களும் உறுதிபடுத்தினர். இந்தச் சிறு குழுவினர் இங்கே தங்கியிருப்பதற்குச் சில பொருளாதாரத் திட்டங்களை அரசு அறிமுகப்படுத்தியுள்ளது. அதிலிருந்து சிறு மாநியம் இவர்களை வந்தடைவதாகவும் மேலும் சில தன்னார்வ இயக்கங்கள் இவர்களுக்கு அரிசி, சீனி உள்ளிட்ட அத்தியாவசிய பொருள்களை வழங்கிவருவதாகவும் அவர்கள் கூறினர்.

சில இன பூர்வக்குடிகளிடத்தில் உறவு முறைகளை எதிர்பார்க்க முடியாது. ஆனால், பாத்தேக் இனங்களுக்கிடையில் உறவு முறை காக்கப்படுகிறது. இவர்களின் திருமண முறை நீலகிரியில் வசிக்கும் தோடர்கள் வழக்கத்தோடு சிறிது ஒத்துப் போகிறது. அதாவது பாத்தேக் இனத்திலுள்ள ஆணும் பெண்ணும் ஓருவர் மீது ஒருவர் விருப்பம் கொள்கிறார்கள் என்றால் அதை முதலில் பெரியவர்களிடத்தில் தெரியப்படுத்துகிறார்கள். தொடர்ந்து அந்த ஆண் பெண் இருவரையும் தனியே ஒரு குடிலில் தங்க வைக்கின்றனர். ஒரு வாரத்திலிருந்து 10 நாட்கள் வரை அந்த உறவை எந்தச் சிக்கலுமின்றி அவர்கள் ஏற்றுக்கொள்ள முடிகிறது என்றால், ஒரு எளிமையான விருந்து ஏற்பாடு செய்து அவர்களைக் கணவன் மனைவியாக அறிவிக்கிறார்கள். இதுதான் அவர்களின் திருமணச் சடங்காகும்.

உடை கலாச்சாரத்தைப் பார்க்கும்போது ‘பாத்தேக்’ இன ஆண்கள் வெளியில் சென்று சம்பாதிப்பதால் காற்சட்டை சட்டை அணிந்து முழுமையாக இருக்கிறார்கள். அல்லது அதற்கு வேறு ஏதும் காரணங்கள் கூட இருக்கலாம். ஆனால், பெண்கள் இடுப்புக்கு கீழே தன்னை மறைப்பதை காட்டும் அக்கரையை, மார்பை மறைப்பதில் காட்டுவதில்லை. உண்மையில் சுற்றுப்பயணிகளும், சில வேளைகளில் அந்நியர்களும் வருவதால்தான் அவர்கள் மேலாடை அணிகிறாகளோ எனத் தோன்றுகிறது.

கைகுழந்தை வைத்திருந்த ஒரு பூர்வக்குடி பெண், மார்பு கச்சையும் கைலி மட்டுமே அணிந்திருந்தார். மேலும் சில பெண்கள் கைலியை மட்டும் மார்போடு கட்டியிருந்தனர். சிலர் கைலியையும் டி-சட்டையையும் அணிந்திருந்தனர். ஆனால், ஒரு மலேசிய பூர்வக்குடியின் அடையாள உடையாக ஓலைகளால் நெய்யப்பட்ட ஆடைகள் இருக்கின்றன. தலை கவசத்தையும் அவர்கள் ஓலையில் பின்னுவர். அதுவே அவர்களின் பாரம்பரிய உடையும் ஆகும். ஆனால், நாங்கள் சென்ற போது ஒருவர்கூட அந்த உடையில் இல்லை.

‘பாத்தேக்’ பழங்குடிகள் தங்களின் குடில்களைக் குள்ளமாக அமைத்திருந்தனர். அங்கே இருக்கும் பெண்களிடம் உரையாடி கொஞ்சம் விவரங்களைப் பெறலாம் எனச் செல்கையில் அத்துமீறி அங்குச் செல்ல வேண்டாம் என நடத்துனர் எச்சரிக்கை செய்தார். இருந்தாலும் ஒரு வகைக் குறுகுறுப்பு மனதில் இருந்துக்கொண்டே இருந்தது. பிளக்கப்படாத விறகில் அடுப்பெரித்துக்கொண்டிருந்த பெண்ணொருவர் என் கவனத்தை ஈர்க்க அத்துமீறியே அங்குச் சென்றேன். சுற்றியிருந்த பெண்கள் உடனே விலகிச் செல்ல விறகடுப்பில் வெந்நீர் வைத்துக்கொண்டிருந்த பெண் மட்டுமே அங்கு இருந்தார். அடுப்பிற்குக் கொஞ்சம் தள்ளி முதுகை காட்டியபடி அமர்ந்திருந்த மூதாட்டி திரும்பி ஒரு முறை என்னைப் பார்த்து மீண்டும் முகத்தைத் திருப்பிக்கொண்டார்.

இந்த விறகுகளை யார் கொண்டு வருவார்கள் எனக்கேட்டேன். தண்ணீர் எடுப்பது, விறகு கொண்டு வருவது உள்ளிட்ட வேலைகளைப் பெண்களே பார்த்துக்கொள்வோம் என்றார். ஆண்கள் வெளியில் சென்று சம்பாதிக்கிறவர்களாகவும் மான் உள்ளிட்ட மிருகங்களை இறைச்சிக்காக வேட்டையாடி கொண்டு வருபவர்களாகவும் இருக்கிறார்கள் என்று அந்தப் பெண் மேலும் கூறினார்.

மூங்கிலால் செய்யப்படும் தங்களின் கலாச்சாரம் சார்ந்த சில கைவினைப்பொருள்களை அங்கிருக்கும் பெண்கள் செய்துக்கொண்டிருப்பதையும் பார்க்க முடிந்தது. அதை வாங்கும் ஆட்கள் குறைவு என்பதால் பெரிய அக்கரையோடு அவர்கள் அப்பொருட்களை செய்வதில்லை என்பது விற்பனைக்கு வைத்திருந்த தூசியேரிய பொருள்களைப் பார்வையிடும்போது தெரிந்தது. பூர்வக்குடிகளிடத்திலும் பெண்கள் கடின உழைப்பாளிகளாக இருப்பதை அனுமானிக்க முடிந்தது.

கூர்மையான பார்வையைக் கொண்டே அவர்கள் அனைவரையும் அனைத்தையும் நோக்குகிறார்கள். ‘பாத்தேக்’ பழங்குடிகளிடத்தில் அவர்களுக்கே உண்டான மொழி இருந்தாலும் அனைவரும் மலாய் மொழியைச் சரளமாகவே பேசுகின்றனர். தமிழ்நாட்டில் இருக்கும் பழங்குடிகள் தமிழ் பேசுவது போல. அவர்களின் இறை வழிபாடு குறித்துக் கேட்டேன். தங்களுக்கென்று எந்த இறைவழிபாடும் மதமும் இல்லை என்று அந்தப் பெண் கூறினாள்.

ஆனால், சிலர் இஸ்லாமியர்களாக மதம் தழுவியிருப்பது குறித்து அவளிடம் கேள்வி எழுப்புகையில் மிக நிதானமாகவே அவள் பதில் சொன்னாள், “அது அவர் அவர் மனநிலையைப் பொருத்தது. அதைப்பற்றிச் சொல்வதற்கு ஒன்றுமில்லை. மதம் தழுவியர்கள் கிராமத்திற்கு வெளியில் இருக்கும் பள்ளிவாசலில் தொழுகின்றனர். எங்கள் கிராமத்தில் அதற்கான இடமில்லை என்றார். அவளின் பேச்சில் காணப்பட்ட இறுக்கம் மேலும் அவளிடத்தில் கேள்விகளை எழுப்ப துணிவில்லாமல் என்னைச் செய்தது.

‘பாத்தேக்’ இனத்தவர்களின் இறப்பு குறித்தான சடங்கு சற்று வினோதமானது. சடலத்தை நேர்த்தியாகப் பொதித்து உயரமான மரத்தில் கட்டிவிட்டு வந்துவிடுவார்களாம். இதைக் கேட்பதற்கே அதிர்ச்சியாகவும் அமானுஷயமாகவும் இருந்தது. ஆனால், தற்போது அந்தப் பாரம்பரிய முறையிலிருந்து மாறி அவர்கள் சடலங்களைப் புதைத்து வருவதாகவும் அதற்கான ஓரிடத்தை அவர்களே ஏற்படுத்திக்கொண்டனர் என்றும் நடத்துனர் கூறினார். ஆனால், உள்பகுதியில் இருக்கும் பாத்தேக் இனத்தவர்கள் பழைய முறையை இன்னும் பயன்படுத்திக்கொண்டிருக்கலாம்; இஸ்லாமியர்கள் அவ்வாரான சடலங்களைக் காணுவது நல்லதல்ல என்று நினைப்பதால் நாங்கள் அதைக் காண துணிவதில்லை என்று நடத்துனர் என்னிடம் தெளிவிபடுத்தினார்.

பழங்குடிகளை ஒரு நகர மனிதன் தேடிப்போவதற்குப் பலகாரணங்கள் இருந்தாலும் அதில் முக்கியக் காரணம் செய்வினை செய்வதற்காக இருக்கலாம். மலேசியாவில் பழங்குடிகள் ஆவி வழிபாட்டில் அதிகம் நம்பிக்கை கொண்டவர்கள். அவர்களிடத்தில் செய்யும் செய்வினைகளுக்கு சக்தி அதிகம் எனவும் கூறுவர். இதுகுறித்துக் கேட்கும்போது ‘பாத்தேக்’ இனத்தவர்கள் அதுமாதிரியான செய்வினைகளில் ஈடுபடுவதில்லை என நடத்துனர் கூறினாலும் அவர்கள் ஆவி வழிபாட்டில் ஈடுபடுகிறார்கள் என்பதை அவர் ஒப்புக்கொண்டார். ‘பாத்தேக்’ இனத்தவர்கள் தங்களின் முன்னோர்களை வழிபடுவதை ஒரு பாரம்பரிய சடங்காகவே கொண்டிருப்பது தெரிந்துகொள்ள முடிந்தது.

மேலும் காட்டில் கிடைக்கும் பொருள்களை வைத்தே அவர்கள் மருத்துவம், தீயை உற்பத்தி செய்தல் உள்ளிட்ட சில தேவைகளைப் பூர்த்திச் செய்துக்கொள்கிறார்கள். அவர்கள் நெருப்பை உற்பத்தி செய்யும் விதம் பார்ப்பதற்கு எளிதாக இருந்தாலும் சாமானியர்களால் அதற்கான உடல் பலத்தை வழங்குவது சிரமம். மூங்கில்களும் மூங்கில் இலைகளும் பழங்குடிகளின் அன்றாட வாழ்க்கைக்கு முக்கியப் பங்காற்றுகின்றன.

வேட்டைக்கு அவர்கள் பயன்படுத்தும் மூங்கில் குழாயும், மூச்சுக்காற்றினால் அழுத்தம் கொடுத்து அதனிலிருந்து வெளிபடும் ஊசியையும் அவர்கள் எவ்வாறு செய்கிறார்கள் மற்றும் அதை எவ்வாறு வேட்டைக்குப் பயன்படுத்துகிறார்கள் என்றும் பார்வையாளர்களுக்குக் காட்டப்பட்டது. அது ஒரு நல்ல அனுபவம். அவர்கள் விஷம் கலந்த ஊசி விஷமில்லாத ஊசி என்று கறுப்பு-வெள்ளை நிறத்தில் வேட்டைக்குப் பயன்படுத்துகிறார்கள். கைவினைபொருள்களைச் செய்யும் பிஸினைப்போன்ற திரவத்தைக் காட்டிலிருந்த ஒரு மரத்திலிருந்து எடுக்கின்றனர். கொசு விரட்டிக்குக் காட்டிலிருந்த ஒருவகை இலையைப் பயன்படுத்திக் கோசுகடியிருந்து நிவாரணம் பெருகின்றனர். இப்படிக் காடுகளையே வணங்கி காட்டுடனேயே இன்னும் அனுக்கமான உறவை பாராட்டுகிறார்கள்.

கடலை ஒட்டி அமைந்திருக்கும் அவர்களின் கிராமம் வெளியிலிருந்து பார்ப்பதற்கு அத்தனை அழகாக இருக்கிறது. அடந்த அந்த வனத்தோடும் கடலோடும் அவர்கள் சினேகமுடன் நட்பும் கொண்டிருக்கின்றனர். முறையான எந்தப் பதிவு அறிக்கையும் இல்லாத அவர்களிடத்தில் இறப்பும் பிறப்பும் ஒன்றுபோலயே இருக்கிறது. சில சமயம் இவர்களின் வனவாழ்கையைக் காணும்போது ஜெயமோகனின் காடு நாவலும் அதில் வாழ்ந்திருந்த ‘நீலி’ யையும் அவளின் தந்தையையும் ஞாபகப்படுத்துகிறது. தாமான் நெகார வனத்தில் இருக்கும் ஒவ்வொரு பழங்குடி பெண்ணும நீலிதான். மலைக்காடானா தாமான் நெகாரா தினமும் மழைப்பூக்களை தூவி அசல் மனிதர்களை ஆசீர்வதித்தபடியே உள்ளது.

நன்றி: மலைகள் ஆகஸ்ட் மாத இதழ்.. 
http://malaigal.com/?p=8881